εγώ και ο ταξιτζής

 Παρασκευή 20 Ιουλίου όπως πάντα από το στούντιο του indieground radio ο υπογράφων και πάλι  "στον λεμονοστίφτη". Όπως πάντα από τις 10 το πρωί και για λίγο περισσότερο από 2 ώρες. Όσοι πιστοί (και ξύπνιοι) ακούσετε:

 Εντωμεταξύ: Αθήνα, Τετάρτη βράδυ, κέντρο και η πρώτη - μετά τουλάχιστον δεκαπενταετίας - ασυνόδευτη χθεσινοβραδυνή μου έξοδος οδεύει επιτυχώς και με μαθηματική ακρίβεια στη λήξη της. Φουσκωμένος και εύθυμα βαρύς από 4-5 μπύρες, δεν αμφιταλαντεύομαι για τον τρόπο επιστροφής. Ταξί.

Εγώ: Καλησπέρα, παρακαλώ πάμε ... (του δίνω τη διεύθυνσή μου)

Ταξιτζής: Καλησπέρα καλέ μου φίλε. Τι καλησπέρα δηλαδή έτσι που έχει γίνει η ζωή. Να πάει να γαμηθεί η Μέρκελ αγόρι μου που με έβαλε να υπογράψω χαρτί παραίτησης από το σωματείο των ταξί. Έχω στόματα να θρέψω εγώ και τι να κάνω για να βρω λεφτά; Να πουλήσω αυτό το αδέσποτο στο χασάπη; Άντε σκυλάκο πέρνα το δρόμο να φύγουμε κι εμείς. Εμένα που με βλέπεις φίλε, εγώ είμαι ροκάς. Όχι παίξε γέλασε. Αλλά ας όψεται η κρίση. Πούλησα που λες όλα τα βινύλια μου στον χοντρομαλάκα τον τραπεζίτη, το γαμπρό μου. Poll, Σιδηρόπουλο, Socrates, Τσιτσάνη εγώ ακούω πολλά ελληνικά, είχαμε και μπάντα παλιά. Tους μισώ τους τραπεζίτες. Αλεξάνδρας κι από τους μπάτσους να στρίψω να βγούμε Πανόρμου; Ακούγαμε που λες Mayall από το πρωί, κι έπειτα Clapton, Yardbirds  κι έτσι. Μας λέγανε από την εταιρία να ηχογραφήσουμε αλλά βαριόμουνα, θελανε Θοδωράκηδες κι άλλες τέτοιες πολιτικές μαλακίες. Έπρεπε και καλά να μιζεριάσουμε κι εμείς με όλους τους άλλους. Να βουτήξουμε τα ωραία μα μυαλά στην κλάψα του αριστερού σιωνισμού, γιατί ξέχασα να σου πω ο σιωνισμός είναι ένας και είναι παντοδύναμος. Ελέγχει ή προσπαθεί να ελέγξει τους πάντες μέσα από τα κόμματα. Και βάζει λαοπλάνες κούκλες να μας παρασύρουν. Τον θυμάσαι τον Κλίντον στα νειάτα του; με τις ωραίες του μαλλούρες, το σαξόφωνο και τους αγώνες να σωθούν οι φάλαινες του Ειρηνικού, καλά τώρα παραμύθια που θέλανε οι φάλαινες σώσιμο, ο Ποσειδώνας φροντίζει για τα πάντα. Τα έχει γράψει και ο Επίκουρος. Ποσειδώνας, πόσις και δίνω. Αθάνατη ελληνική γλώσσα που πάτε να την καταργήσετε και να εξαλείψετε όλα τα φωνήεντα και τι θα κάνουμε χωρίς φωνήεντα μετά; Θα γίνουμε εγγλέζοι σαν τον Κλίντον ή την άλλη την καριόλα την Ελλισάβετ. Τουλάχιστον να γινόμασταν Rolling Stones,  κι αυτοί άγγλοι δεν είναι; Και χορεύαμε, Aretha Franklin βάζαμε. Άκου να σώσει τις φάλαινες. Αυτός που μετά σφάγιασε τον κόσμο. Ποιος ο Κλίντον! Who? Σ’ αρέσουν οι Who; Εμείς τους λατρεύαμε. Και μας είπαν από την εταιρία να πάμε για ηχογράφηση, είχαμε γράψει με ένα φίλο μουσική για δύο θεατρικές παραστάσεις και μια ταινία μικρού μήκους, μας είχαν ακούσει και μας φώναξαν. Θεοδωράκη μου λένε θέλουμε, εντάξει Θεοδωράκη τους λέω κι εγώ. Είχαμε αγοράσει κι ένα ούτι, το είχε φέρει ένας φίλος από Κωνσταντινούπολη με ένα κανονάκι που του είχαμε παραγγείλει. Πάνω που λες που μας πάνε για ωντισιόν, εγώ άρχισα να παίζω Santana. Όχι μαλακίες. Carlos, φίλε, αυτές ήταν εποχές. Και μας έδιωξαν κακήν κακώς. Και Cream και Mannfred’s Man earth Band: Father of Day, Father Of Night όλα τα ακούγαμε. Και το μουνί μου πήρε τα βινύλια. Τέσσερα χιλιάρικα πήρα, 350 δίσκους και όλα μου τα 45άρια τα έδωσα. Εμείς φίλε μου ακούγαμε την αληθινή μουσική. Van Morrison. Τον Van τον Θεό, τον όμορφο Van. Είχα τους δίσκους του και εκείνους με τους Them. Και Chicago και Hey Joe, τέρμα οι Μικρούτσικοι και οι Θεοδωράκηδες – όχι πως δεν τους αναγνωρίζω κάποια αξία, μην είμαστε και αχάριστοι – και κοίτα που φτάσαμε. Ποιοι πρόκοψαν φιλαράκο; Ε, ποιοι; Οι Θεοδωράκηδες φυσικά, αυτοί που γίναν φαλακροί με κουστούμια και με τις χοντροκώλες γυναίκες τους πιάσαν τα υπουργεία και μας γάμησαν ότι έχουμε και δεν έχουμε. Και τώρα γυρνάνε από σκυλάδικο σε σκυλάδικο, δεν τους βλέπω νομίζεις, και κανά Μέγαρο για το ξεκάρφωμα. Μου θέλουν και Μέγαρο οι φακλάνες. Που δεν ξέρουν τον Μητρόπουλο. Εμείς φίλε ακούγαμε Ξενάκη, Χρήστου, Σκαλκώτα. Η μουσική μας έβρισκε παντού. Και αυτή η μουσική είναι ελληνική, Ξενάκης φίλε μου. Μαθηματικά. Η μουσική είναι μαθηματικά. Το έχει γράψει νομίζω και ο Επίκουρος. Αλλά εμείς έχουμε κλειστά τα αυτιά μας. Άνθρωποι και ανθρωπάκια που θα έλεγε και ο Τσιφόρος. Διαβάζεις Τσιφόρο; Ο σατανάς ινκόγνιτο, Τα παιδιά της πιάτσας, Οι μυστικές εταιρίες, Τα παλιόπαιδα τ' ατίθασα. Όλα τα έχω διαβάσει. Τώρα δεν έχω χρόνο. 17 ώρες στο τιμόνι τι να προλάβω; Θα τα πουλήσω όταν χρειαστώ πάλι λεφτά. Τσιφόρος. Αυτοί ήταν άνθρωποι, ευγενείς. Όλοι ήμασταν αλλιώς τότε. Μια μέρα είχε πάει Στον Τσιφόρο ο Ρίζος, όχι το γαμόσκυλο ο απατεώνας ο εκδότης,  ο Νίκος ο ηθοποιός - καλός άνθρωπος τον είχα πάρει κούρσα κάποτε – και του λέει: « το σκασε ο Πέτρος ο Φυσσούν στο Λονδίνο» - χρώσταγε στην εφορία πολλά. Τι δεν το θυμάσαι; - και του απαντά ο αείμνηστος Τσιφόρος: «Το φυσσούν και δεν κρυώνει τώρα», χααααα χαχα γχα γγχ γγμφβ συγγνώμη φίλε έχω τα λαιμά μου από το aircondition. Αλλά τι σου έλεγα; Α, ναι!

Μας τα έκλεισε τα μάτια ο Διεθνής Σιωνισμός, η Λέσχη Μπίλντερμπεργ μας υπνώτισε και κανείς πια δεν κουνιέται. Αλλά, κάτσε να στο πω στο αυτί μη μας ακούσουν: Η επανάσταση κάποια μέρα θα ξεκινήσει και τότε θα γίνει, τι να σου πω τι θα γίνει. Κι εγώ θα συμμετέχω. Εύχομαι να ξεκινήσουν από τους τραπεζίτες. Είναι οι χειρότεροι, δε μπορείς να φανταστείς πόσο τους μισώ. Να τους φάνε πρώτους, και εγώ θα φάω τον δικό μου. Το μουνί. Άκου να μου πάρει τους δίσκους ο μαυραγορίτης. Steve Winwood, Traffic θα ακούω όλη μέρα. 

 Εγώ: Όπου μπορείς με αφήνεις. Ευχαριστώ και να προσέχεις.


Ταξιτζής: Καληνύχτα φίλε, να ακούς Van Morrison.