πάρκινσον & υιός

Αδελφάκι του Αλτσχάιμερ, η νόσος του Πάρκινσον. Νευροεκφυλιστικές αμφότερες. Οφείλεται στην προοδευτική νέκρωση των κυττάρων της μέλαινας ουσίας (η οποία αποτελεί τμήμα ενός δικτύου πυρήνων στις εσωτερικές περιοχές του εγκεφάλου) τα οποία παράγουν το νευροδιαβιβαστή ντοπαμίνη. Η ντοπαμίνη βοηθά την δημιουργία και τον έλεγχο της κίνησης του σώματός και η έλλειψη της είναι η αιτία των λεγόμενων εξωπυραμιδικών (!) συμπτωμάτων, τα οποία μπορεί είναι τρόμος (τρεμούλα), δυσκαμψία ή ακαμψία, βραδυκινησία ή ακινησία και αστάθεια. 

Πάρκινσον έχει ο πατέρας μου, 3^η πενταετία τώρα, κι αν εξαιρέσεις τον τρόμο όλα τα υπόλοιπα εξωπυραμιδικά συμπτώματα – χωρίς τα «ή» τα διαζευκτικά – τα έχει.  Και εξελίσσονται μέρα με τη μέρα πλέον. Οι μέρες που την σωματική παρακμή την παρατηρούσες χρόνο με το χρόνο έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, έδωσαν τη θέση τους σ’ εκείνες που η διαφορά ήταν ορατή μήνα με το μήνα αλλά πλέον είναι κι αυτές παρελθόν.

Ως εκφυλιστική ασθένεια του εγκεφάλου, η Πάρκινσον επιφέρει με τον καιρό αλλοιώσεις τόσο στην εμφάνιση όσο και – αυτό είναι που πονάει - στη συμπεριφορά του ασθενούς. Έτσι καλό θα ήταν αφού διαγνωστεί η επερχόμενη κατηφόρα – κάπου στα μισά της διαδρομής -, οφείλεις τόσο στον πάσχοντα σου όσο και στον εαυτό σου , να τον χαιρετήσεις. Να κρατήσεις  μια καλή του εικόνα, να 'χεις να φέρνεις στο μυαλό σου τις μέρες που δε θα αναγνωρίζεις ποιον – νιώθεις ή πρέπει να - φροντίζεις. Εγώ αυτό το σημείο το έχασα, πράγμα που κάνει τα πράγματα δυσκολότερα.

#

Ο κυρ Βασίλης ο ταξιτζής, έτσι έμαθα αργότερα πως τον έλεγαν, με ρώτησε: Που πάμε παλληκάρι μου? και έβαλε μπρος.

- Τη μικρότερη κούρσα της καριέρας σου, εδώ παρακάτω στα 300 μέτρα, του απάντησα χαμογελαστός.

- Και πήρες ταξί;

- Ε, τι να κάνουμε; Πάω να πάρω τον πατέρα μου από το καφενείο, δε μπορεί να περπατήσει βλέπεις.

- Κι εσύ πας να τον βοηθήσεις, ε; άκουσα τον κυρ Βασίλη τον ταξιτζή να με ρωτά ρητορικά με φωνή αναπάντεχα σπασμένη σαν από συγκίνηση. Ταυτόχρονα προσπαθούσε να συμμαζέψει κάποια δάκρυα στο πρόσωπό του. Την ίδια ώρα εγώ σκεπτόμουν το οδοιπορικό της προηγούμενης εβδομάδας, όταν γυρίσαμε με τα πόδια και τα 300 αυτά μέτρα τα καλύψαμε σε 55 λεπτά. Ομήρου Οδύσσεια.
Οδοιπορικό 300 μέτρων στα Αθηναϊκά πεζοδρόμια με τις ρωγμές τους να γίνονται ποτάμια, τις καθιζήσεις τους ερέβη και τα πεσμένα φύλλα θανάσιμες παγίδες για να μην αναφέρω τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα που σου απόκοπταν κάθε δυνατότητα προσπέλασης τους, ακόμα κι υγιής αν ήσουν.

#

[Κάποια φορά στην παλιά δουλειά, στο γραφείο, είχε έρθει να εξυπηρετηθεί κάποιος ηλικιωμένος με Πάρκινσον. Είτε λόγω καλής θέλησης και πείρας δικής μου, είτε λόγω αδυναμίας των υπολοίπων υπαλλήλων να συνεννοηθούν μαζί του – δε θυμάμαι - , τον είχα αναλάβει εγώ.  Λίγο πριν τις τελικές υπογραφές, κι εκεί που έστω και με υπόκωφη φωνή προσπαθούσε να συζητήσει μαζί μου, εν λόγω κύριος κοκκάλωσε. Πάγωσε κυριολεκτικά και μόνο όταν κόλλησα το αυτί μου στο στόμα του τον άκουσα να λέει:  "Είμαι φτιαγμένος από ξύλο. Τα πόδια μου είναι κούτσουρα που γλιστράνε μέσα στα παπούτσια μου. Δεν υπάρχει τριβή. Κι εγώ τώρα, άμα κινηθώ θα σπάσω. Τι θα κάνω που δεν είναι η γυναίκα μου εδώ;" Έσκυψα του έλυσα τα κορδόνια και του έβγαλα τα παπούτσια του, έκανα μερικές μαλάξεις στις πατούσες του και έτσι ξυπόλητο τον πήγα σπίτι του και τον παρέδωσα στη γυναίκα του. Ακριβώς έτσι φαντάζομαι πως νιώθει τα βράδια και ο πατέρας μου - όταν εξασθενούν τα αυτοκόλλητα που εγχέουν ντοπαμίνη στο δέρμα του -,  μόνο που δεν μας το λέει.]

#

- Άνθρωποι είμαστε, κι άνθρωποι πρέπει να παραμείνουμε. Να φροντίζουμε τους συνανθρώπους, είτε δικοί μας είναι είτε ξένοι. Είναι τιμή μου η κούρσα αυτή, χαίρομαι που μπορώ να βοηθήσω κι εγώ, είπε ο κυρ Βασίλης. 

Παραξενεμένος, γύρισα προς το μέρος του, και βλέποντας τη συγκίνησή του να μεγαλώνει τον χτύπησα φιλικά στον ώμο, αδυνατώντας να προβλέψω πως η χειρονομία μου αυτή θα πυροδοτούσε – εκ νέου - εντονότερη ροή δακρύων.

- Δε θα σας χρεώσω τη διαδρομή μου είπε. Αυτή ήταν η πληρωμή μου σήμερα είπε.

Του βαλα τα χρήματα με το ζόρι στο χέρι όταν φτάσαμε στο πατρικό, τον καληνύχτησα και περίμενα να τελειώσει η κουβέντα που είχαν προλάβει να ανοίξουν οι δύο άντρες στα μπροστινά κάθισματα.

- Είναι ο καλύτερός μου γιός, είπε ο πατέρας μου δείχνοντάς με την ώρα που έβγαινε.

- Πατέρα δεν έχεις άλλο γιο, αλλά ευχαριστώ του αστειεύτηκα την ώρα που τον παρέδιδα στη μάνα μου. 

Κι έφυγα διερωτούμενος για πολλοστή φορά αν θα το έχω κι εγώ. Είχε και η η γιαγιά μου, η μάνα του πατέρα μου, βλέπεις.