ήταν Κατσαρός

Από μακριά όπως το είδα στα πεταχτά, το κίτρινο του λογότυπου της Deutsche Grammophon φώτισε ανακλαστικά στο μυαλό μου, άλλη μια ντάνα με δίσκους κλασσικής μουσικής για σκότωμα σκέφτηκα. Το να βλέπεις δίσκους να σέρνονται στα χώματα του παζαριού είναι στενάχωρα περίεργο, ακόμα κι αν πρόκειται να αγοράσεις κάμποσους εσύ. Φαίνεται όμως ακόμα πιο πίκρα όταν είναι δίσκοι κλασσικής, μιας και (στερεοτυπικά σκεπτόμενος) φαντάζεσαι τα σπίτια όπου κάποτε θα ανήκαν και τους φανατικούς ακροατές τους που θα τους περιποιούνταν ως κόρη οφθαλμού, θα τους κρατούσαν πεντακάθαρους με ατσαλάκωτα εξώφυλλα, πολλές φορές μέσα σε ζελατίνες, τύχη που σπάνια (για να μην πω ποτέ), κάποιος rock ή λαϊκός δίσκος θα είχε αξιωθεί. Από τα σαλόνια στα αλώνια.

Πλησιάζοντας όμως το συγκεκριμένο δίσκο, κοίταξα παραξενεμένος πρώτα την ελληνική γραμματοσειρά στο εξώφυλλο κι έπειτα - από κοντά πλέον - εστίασα γελώντας, βλέμμα και φωτογραφική, στο "ο Γιώργος Κατσαρός παίζει Γιώργο Κατσαρό" και την ετικέτα της εταιρίας Athenaum.

Και μιας κι έπιασα στο στόμα μου το Γιώργο - χρυσό σαξόφωνο - Κατσαρό, θυμήθηκα και μια θαμμένη (αδημοσίευτη από καταβολής ιστολογίου) ανάρτηση με ένα (λίγο nerdy είναι η αλήθεια) ανέκδοτο που κυκλοφορεί δεκαετίες τώρα, διαδίδεται από στόμα μουσικόφιλου σε αυτί μουσικόφιλου και πάει κάπως έτσι:

"Συναντιούνται κάποια φορά δυο φίλοι μουσικοί που ‘χαν χαθεί από πολλά χρόνια. Μετά τις πρώτες χειραψίες και τις αγκαλιές αρχίζουν να ρωτάνε ο ένας τον άλλον για τις καριέρες τους. Κάνει ο πρώτος:

- Εγώ που λες παντρεύτηκα, τα ψιλοπαράτησα, παίζω μόνο που και που, μονάχος στο σαλόνι του σπιτιού μου. Εσύ όμως τι έκανες βρε αδελφέ από τότε που έχω να σε δω;

- Εγώ, απαντάει ο άλλος, έφτιαξα μια jazz rock μπάντα, μαζευτήκαμε καλοί μουσικοί και τα πάμε πολύ καλά. Παίζουμε πότε εδώ και πότε 'κει, δε λέω, είμαστε ευχαριστημένοι

- Άντε μπράβο! τον συγχαίρει ο φίλος του για να συμπληρώσει: Και ποιους έχεις βρει, ξέρω κανένα από τα παιδιά που παίζετε;

- Λοιπόν, καταρχάς κιθαρίστας μας είναι ο Page…Γουρλώνει τα μάτια ο φίλος του και γεμάτος θαυμασμό αναφωνεί:

- Ο Page; Ποιος Page; Ο Jimmy;

- Όχι μωρέ και ο Jimmy, ένας τριτανηψιός του πρέπει να είναι, ο Johnny, μακρινή συγγένεια αλλά εξίσου καλός. Και στο μπάσο έχουμε τον Pastorius…

Ίδιας έκπληξης η αντίδραση του φίλου:

- Ο Pastorius! Μη μου πεις παίζει ο Jaco μαζί σας;

- Όχι, όχι! Μπορεί να μην είναι ο Jaco, αλλά είναι το ίδιο  σκούρος και ταλαντούχος, ο Μήτσος ο Pastorius είναι, τα μαζεύει ο άλλος και συνεχίζει στο ίδιο στυλ να περιγράφει το line up της μπάντας:

- Στο πιάνο είναι o Jarret...

- O Keith Jaaaaarrett! Μωρε μπράβο σας!

-  Χμ, όχι ο Keith, o Nick και το Jarret με ένα "Τ" .

- Αααα.

- Τέλος στα ντραμς έχουμε τον Cobham!!! Και για να σε προλάβω, όχι τον Billy Cobham, τον Cobham τον Βασίλη, απλή συνωνυμία. Α, και να μην το ξεχάσω να σου πω, έχουμε και σαξόφωνο, τον Κατσαρό!

- Ποιον Κατσαρό; Μη μου πείς το Γιώργο!

- Ναι, ρε γαμώτο μου, αυτόν !!!!