Depeche Mode

Depeche Mode

 6 στα 10 αστεράκια. 

Που λες, επειδή με ρώτησες για την Παρασκευή, θα σου πω πως εγώ απλά ήθελα να περάσω καλά και πέρασα καλά! Έχω κιόλας την εντύπωση πως και οι περισσότεροι απ’ όσους συνειδητοποιημένα (**) πήγαν να δουν τους Depeche Mode το ίδιο με μένα ήθελαν. Και νομίζω μάλιστα πως το κατάφεραν. Παρόλα αυτά αν θέλω να είμαι ειλικρινής οφείλω να παραδεχτώ πως αυτό δεν είχε να κάνει μόνο με τις επιδόσεις της μπάντας καθαυτές αλλά κυρίως με την προσωπική καύλα μας να δούμε  ζωντανά τους Depeche, εγώ τουλάχιστον μου το χρώσταγα 28 χρόνια, από τον Ιούλιο του '85 και το Rock In Athens. 

Δε φέρω καμία αντίρρηση για τον επαγγελματισμό του Martin, του Dave και του Andy. Καμία ένσταση για το περπάτημα των 5 χιλιομέτρων μέχρι να προσεγγίσουμε στο συναυλιακό χώρο και των άλλων 5 της επιστροφής στο παρκαρισμένο αυτοκίνητό μας.  Ούτε καν για τη διοργάνωση που αν και κατά τα άλλα καλή, μερικές χιλιάδες κόσμου μπλοκαρίστηκαν επί ώρες περιμένοντας να διαβούν (ένας-ένας) την κύρια πύλη του Terra vibe καθώς ανήκα σ’ εκείνους τους τυχερούς λίγους που η τύχη έσπρωξε στην ελεύθερη Ανατολική Πύλη.  Εμείς μπήκαμε σε 1-2 λεπτά.
 Ήμασταν καλή παρέα, θαύμασα μάλιστα το χώρο μιας και δεν είχα ξαναπάει, ήπια τις μπύρες μου, εντυπωσιάστηκα κι από τον άψογο ήχο – σπάνιο είναι αλήθεια - στη συναυλία.

sτο δρόμο

για το T.V.

Θα μας πεις τότε ρε λέμον γιατί έβαλες 6 μόνο αστεράκια (στα 10) στη συναυλία;

Η βασική μου ένσταση είναι ότι δεν έπαιξαν το People are People. Μα το Θεό δηλαδή. Εντάξει το Shake The Disease, δεν το παίζουν χρόνια, το ‘χα πάρει απόφαση. Το People are People βρήκαν να μην πουν; Δε γίνεται αυτό! Που σημαίνει ότι κατά την (όντως) ταπεινή μου άποψη, το songlist που επέλεξε η μπάντα να παίξει ήταν ...λειψό. Και μιλάω για την άποψη ενός τύπου που έμαθε και ευχαριστιόταν να ακούει με τις ώρες Depeche Mode όταν πρωτόβγαζε χνούδι κι αψηφούσε το χαρακτηρισμό σκατόφλωρος που κατέτρυχε τότε τους ακροατές της μπάντας. Βλέπεις δεν είχαν βγάλει ακόμα το Black Celebration (είπαν 2 από αυτό, το ομότιτλο και το υπέροχο A Question of Time) , η σκοτεινιά του οποίου με ενέταξε στις παρυφές του πιο στυλάτου goth. Και η συνεχής από κασσέτα εταιρίας ακρόαση του σε ημιυπόγεια αστικά πάρτυ φίλων φίλων στις παρυφές της Μεσογείων.

Την Παρασκευή στη Μαλακάσα οι πρώτοι τέσσερις δίσκοι τους εκπροσωπήθηκαν από 1 μόλις τραγούδι, τον ύμνο στο ανικανοποίητο, την super eight-ίλα Just Can’t get enough (Το θυμάσαι στο Summers Lovers σε θερινό το 82? Το …ακατάλληλο που ξεγέλαγες τους δικούς σου για να το δεις στα 12 σου?). Αντίθετα ο τελευταίος δίσκος τους, εξίσου αδύναμος με τους 2 προηγούμενους, μας τροφοδότησε με 7 τραγούδια!

Just Can’t get enough

[Είμαι της άποψης πως μια μπάντα στις ζωντανές της εμφανίσεις οφείλει στο εκάστοτε κοινό της να αναπροσαρμόζει (έστω κι ελαφρά) - τουλάχιστον στις «εκτός έδρας» συναυλίες όταν ο κόσμος δεν έχει την ευκαιρία να την παρακολουθεί κάθε χρόνο - το προκαθορισμένο της playlist. Ακόμη κι αν έχει "βαρεθεί" να εκτελεί κάποια συγκεκριμένα τραγούδια (τι να πουν οι Stones δηλαδή με το Satisfaction). Το έχω δει να γίνεται και να πετυχαίνει (Nits, James, Cave), δεν το λέω έτσι παρόλο που αναγνωρίζω πως ένα live των D.M. είναι άλλη τάξη μεγέθους απ' όσα προανέφερα.]

Φαντάζομαι πως τόσο ετεροχρονισμένα που αναρτώ την "ανταπόκριση" από τους Depeche Mode, οποιοσδήποτε ενδιαφερόταν και δεν κατάφερε να παρεβρεθεί στη συναυλία θα έχει ήδη διαβάσει/ενημερωθεί για την απόδοση της μπάντας, τα ανδρόγυνα λικνίσματα του Dave, τα 2 τραγούδια που ερμήνευσε (όπως πάντα) ο Martin, το διαφόρων ηλικιών και αισθητικής κοινό (υπήρχε τύπος με μπλουζάκι Iron Maiden), οπότε παραλείπω περαιτέρω αναφορές σε αυτά.

Θα πω μόνο πως τα Policy of Truth, Enjoy the Silence, Soothe My Soul (Ναι! αυτό απ' το πρόσφατο άλμπουμ τους), Personal Jesus και κυρίως το Never Let Me Down Again με το οποίο έκλεισαν το encore - παρότι σαφώς απομακρυσμένα από την electro αγνότητά τους (?) και εγγύτερα σε rock φόρμες - υπήρξαν ικανότατο σάουντρακ που με τίναξε στον αέρα, πυροδοτώντας φλασμπάκ μνήμης ευτυχισμένων στιγμών, ιδρωμένων χορών, ανεκπλήρωτων ερώτων και στραπάτσων, της ζωής μου από το 1982 κι εντεύθεν. 

Την ώρα της συναυλίας πήρα και 2-3 τηλέφωνα φίλους και φίλες που δεν είχαν έρθει - πολλές φορές το κάνουμε αυτό - και χωρίς να μιλήσω τους άφησα να πάρουν μια μυρωδιά του λόγου της εφίδρωσης και της ανατριχίλας μου. Αυτά.

Εδώ είναι τα τραγούδια που έπαιξαν στην Αθήνα και η μόνη διαφορά από την προηγούμενη μέρα (στο Tel Aviv) ή την επόμενη (νομίζω στη Ρώμη) είναι οι πρώτες νότες του Happy Birtday που απήυθυναν στον Marin Gore για τα γενέθλιά του :

ενώ εδώ η κατανομή τραγουδιών ανά άλμπουμ (και ανά έτος):

•             Speak & Spell (1981) 1

•             A Broken Frame (1982) 0

•             Construction Time Again (1983) 0

•             Some Great Reward (1984) 0

•             Black Celebration (1986)  2

•             Music for the Masses (1987)  1

•             Violator (1990)  4

•             Songs of Faith and Devotion (1993)  3

•             Ultra (1997)  2

•             Exciter (2001)  1

•             Playing the Angel (2005)  2

•             Sounds of the Universe (2009) 0

•             Delta Machine (2013)  7

#
(**) People are people

Τέλος μια κουβέντα στο βλάσφημο εκείνο μέρος του ελληνικού κοινού (μεγάλη μερίδα δυστυχώς) που διέπεται από καφρίλα μέγιστου βαθμού, ασέβεια προς κάθε καλλιτέχνη (ειδικά όταν είναι άντρας που  παίζει πιάνο), βρωμιά, θυμό, αγένεια προς κάθε συνάνθρωπο που δεν ανήκει στην παρέα του, που είναι φωνακλάδικο, επιλέγει να ξοδεύει τα χρήματα του σε διασκεδάσεις που δεν του ταιριάζουν (με αποτέλεσμα όχι μόνο να μην περνάει καλά αλλά και να ενοχλεί ), που ζητάει συγγνώμη «Νταξει ρε φίλε μόλις μία φορά ούρλιαξα» αλλά συνεχίζει να λέει ανέκδοτα επιζητώντας τα εύσημα όλων των γύρω, που αν κατά την κρίση του δεν έχει το τραγούδι σόλο κιθάρας ή ευκολομνημόνευτο ρεφραίν, δεν αξίζει της προσοχής, που ουρλιάζει μεγαλοφώνως να παίξουν το Personal Jesus και μόλις αυτό συμβεί χοροπηδάει για 1 λεπτό και μετά συνεχίζει με την πλάτη γυρισμένη στη σκηνή την κουβέντα για το πλυντήριο και τα άπλυτα ρούχα που του έχουν μαζευτεί (σοβαρολογώ), που πετάει σακούλες με σκουπίδια στο παρακείμενο δάσος (η δεύτερη παρατήρηση που έκανα): Γαμιέστε.

People are people so why should it be
You and I should get along so awfully

So we're different colours
And we're different creeds
And different people have different needs
It's obvious you hate me
Though I've done nothing wrong
I never even met you
So what could I have done

I can't understand
What makes a man
Hate another man
Help me understand

People are people so why should it be
You and I should get along so awfully

Help me understand

Now you're punching and you're kicking
And you're shouting at me
I'm relying on your common decency
So far it hasn't surfaced
But I'm sure it exists
It just takes a while to travel
From your head to your fist

I can't understand
What makes a man
Hate another man

Help me understand