τι είναι η ζωή;

Είμαι καθισμένος σε ένα σκαμπό χωρίς πλάτη, τα πόδια μου δεν ακουμπάνε στη γη, κι έχω μπροστά μου, πάνω στην γυαλιστερή επιφάνεια του κυκλικού τραπεζιού τα χαρτιά με τις ερωτήσεις. 

Έχω ονειρευτεί κάμποσες φορές πως είμαι σε κάποιο αμφιθέατρο και δίνω κάποιο μάθημα αλλά πρώτη φορά εξετάζομαι σε εξωτερικό χώρο και μάλιστα μπροστά σε κόσμο. Ή μάλλον ανάμεσα σε κόσμο. Γιατί γύρω μου κυκλοφορούν άνθρωποι ντυμένοι σε έντονες αποχρώσεις του κόκκινου, - όσο κι αν τους κοιτάζω δεν αναγνωρίζω καμιά γνώριμη φάτσα -, που πουλάνε ευτελή αντικείμενα χωρίς να μου δίνουν ιδιαίτερη σημασία όσο δεν κινούμαι. Ο ήλιος μου καίει τα μάτια και δεν έχω μαζί μου γυαλιά ηλίου.

Στο χθεσινοβραδινό μου όνειρό μου συμβαίνουν όλα αυτά, κι εδώ διαφαίνεται πως χαλάω το σασπένς της ανάρτησης με την αποκάλυψη αυτή αλλά είναι η συνέχεια που κρατάει το ίσο τούτου του κειμένου.

Οι ερωτήσεις που πρέπει να απαντήσω δεν προέρχονται από συγκεκριμένο γνωστικό αντικείμενο, με μια διαγώνια ανάγνωση έχω δει πως τις περισσότερες τις γνωρίζω, παρόλα αυτά δεν απαντώ σε καμία αν δε βρω πρώτα τη μία τουλάχιστον από τις δύο που αγνοώ παντελώς. 

"Τι είναι ζωή;" λέει η πρώτη (*). 

Ζορίζομαι αφόρητα, σχεδόν πανικοβάλλομαι γιατί δεν μπορώ να την απαντήσω με τίποτα. Είναι ο χρόνος μεταξύ γέννησης και θανάτου; αναρωτιέμαι. Ή μήπως να γράψω εκείνη την εξυπνάδα που λέει πως «Ζωή είναι όλα όσα συμβαίνουν όσο εσύ σχεδιάζεις το μέλλον»;

Ζωή είναι η διαδικασία…

Δε θυμάμαι αν έστειλα στα κρυφά κάποιο μήνυμα σε φίλο ή απλά το γκούγκλαρα στο κινητό χωρίς να με πάρουν χαμπάρι οι δεκάδες αδιάφοροι επιτηρητές μου, πάντως την απάντηση στην οθόνη του κινητού μου δεν μπορώ να τη διαβάσω. Τι γελοίο, η πρεσβυωπία με ταλανίζει και στον ύπνο μου! 

Πετάγομαι απ’ το κρεβάτι στρεσσαρισμένος, μου ξαναθέτω την ερώτηση – τώρα στο ξύπνιο μου - αλλά και πάλι δε μπορώ να την απαντήσω γαμώτο. Ειλικρινά. 

 - Τίποτα δεν αλλάζει στην Αθήνα. Όλα είναι ίδια και αυτό μου αρέσει, ξέρω πως θα περάσω καλά με τους εδώ φίλους μου, είπε την προηγούμενη Παρασκευή το βράδυ στο Ρινόκερω ο Scott McCloud. 

Ο άλλοτε περφόρμερ των Girls Against Boys έχει κάνει δεκάδες φορές τη διαδρομή Μινεσότα-Αθήνα από τη δεκαετία του 90 κι ύστερα, ίσως γι αυτό η σημερινή του, μοναχική κι ακουστική εμφάνιση του, δεν έχει μαζέψει παραπάνω από 40-50 άτομα. 

Ρουφάω σιγά-σιγά τη μπύρα μου κι ευχαριστιέμαι αμίλητος τη σκοτεινή και χαμηλής διάθεσης μουσική του. Οι συνθέσεις του είναι άγνωστες και μη αναγνωρίσιμες σε μένα, διασκευάζει Misfits και Tom Waits και το Yesterday is here είναι το μόνο που μουρμουρίζω πριν παραγγείλω στη Σ. μια φωτογραφία με το κινητό του Ν.

Περπατάω νυχτιάτικα στα πέριξ της Ιπποκράτους μ' ένα σουβλάκι στο χέρι πριν ξαναβυθιστώ στην ασφυκτική καπνιά του μπαρ που κάνει τα μάτια μου να κλαίνε κι όπου με περιμένουν οι φίλοι μου.

και μιας κι ακούω George Harrison όση ώρα έγραφα την ανάρτηση:

Ζωή είναι  το να γυρνάς σπίτι με δυο ζευγάρια κάλτσες στην τσάντα που λίγες ώρες πριν ήλπιζες να γεμίσεις με τους δίσκους που θα ‘βρισκες στο παζάρι.

(*) Η δεύτερη αναπάντητη ερώτηση αφορούσε την ετυμολογία της λέξης «κακοφορά» την οποία κρίνω πως πολύ καλά έκανα και δεν την ήξερα γιατί δεν υπάρχει τέτοια λέξη.