7 Νοεμβρίου 2014

για τους ήδη ηττημένους



Μια σκούρα μπλε καπαρντίνα σπρώχνει την Αφροδίτη του Μάτεσι προς τα κάτω κι οι σελίδες της απομακρύνονται βίαια από το οπτικό μου πεδίο, τόσο που δεν μπορώ πλέον να διαβάσω ούτε μια γραμμή της όσο κι αν χαμηλώσω τη ματιά μου.

Κοιτάζω τον άντρα παραδίπλα που κρατιέται από την κάθετη μεταλλική χειρολαβή και που πατάει μόνο το ένα του πόδι στο πάτωμα του βαγονιού. Το άλλο σαν αρχάριος πελαργός το έχει ελαφρά λυγισμένο να αιωρείται στο πλάι - ίσως κάποιος να του έχει αναφέρει την εκγυμναστική ευεργεσία της ορθοστασίας στο ένα πόδι σκέφτομαι, όπως συνέβη προ καιρού και σε εμένα, μπορεί πάλι και να κατουριέται –.  Το μόνο σίγουρο όμως είναι πως είναι εξίσου αν όχι περισσότερο αφηρημένος από εμένα καθώς δε φαίνεται να αντιλαμβάνεται εγκαίρως την είσοδο 30 τουλάχιστον νέων συνεπιβατών στον ήδη βαρυφορτωμένο συρμό από το σταθμό Αμπελόκηποι.

Μόνο όταν έρχεται η ώρα να αρχινήσει το νέο σετ εν κινήσει ασκήσεών του - αλλάζοντας πόδι -, συνειδητοποιεί πως είναι ήδη αργά. Δεν υπάρχει τετραγωνικό εκατοστό ελεύθερο γύρω του κι οι χαμηλόφωνες συγγνώμες και τα ξέπνοα παρακαλώ του δε φαίνεται να πιάνουν τόπο. Όταν απόειδε, πάλεψε να ανεβάσει στο ξεραμένο στόμα του σάλιο και τα μάτια του πήραν εκείνο το βλέμμα του πρωτοχριστιανού στο Κολοσσαίο μπροστά στην προοπτική του μαρτυρίου.

Το βλέμμα αυτό το ξέρω καλά, όταν κάθεται στα μάτια μου ακτινοβολώ σα να φοράω φωτοστέφανο και είναι τότε - μού το αναγνωρίζουν πολλοί - που μοιάζω σα να 'μαι όμορφος.

they can take our bones
and bury them deep under the river
but we'll still be together
and we cannot be defeated

they can take our trombones
and pack them down there with us
but no matter how longs it takes us
we will not be defeated

when we dance, we dance together
under the moon and under the weather
we will lock our eyes forever in the night

they can take our fists
and chop them off at the wrist
and we will shake our rumps with bloody stumps
and we cannot be defeated

Ο ύμνος στους ήδη ηττημένους (Anthem for the already defeated), το τραγούδι των Rock Plaza Central που χώθηκε στο playlist χθες βράδυ την τελευταία στιγμή και κέρδισε τη σημερινή μου συγκίνηση. Μαζί του κάποια καταραμένα τραγούδια άλλα για τον έρωτα και άλλα το θάνατο, ο λυρισμός του παγωμένου Καναδά, κάμποσες ψυχότροπες μελωδίες, ενίοτε από στρατηγούς συγκροτημάτων που αυτομόλησαν. 

Όποιος/α επιθυμεί να (ξανα)ακούσει ηχογραφημένο το σημερινό επεισόδιο της εκπομπής δεν έχει παρά να εκμεταλλευτεί τη δεύτερη ηχογραφημένη παρουσία αυτού, κατευθείαν από εδώ:



Αν πάλι κάποιος θέλει  να κατεβάσει το podcast του επεισοδίου αρκεί ένα κλικ στο παρακάτω εικονίδιο:

click pic to download


Σήμερα δε ακούσαμε τα παρακάτω τραγούδια:

  • Louis Tillett  - Morning Light Instrumental 
  • Lee Ranaldo and the Dust - Revolution Blues
  • Giant Sand - Red Right Hand
  • Ray Conniff - Love Theme From 'Romeo & Juliet' (A Time For Us)
  • Martin Carr - Mountains
  • Ought - Pleasant Heart
  • The Fall - Blood Outta Stone
  • The Dragons - The Forest Of My Place
  • Richard & Mimi Farina - Reno Nevada
  • Elvin Bishop - Fooled Around and Fell in Love
  • The Doors - Not to Touch the Earth
  • Gorky's Zygotic Mynci - Sometimes The Father Is The Son
  • The Coral - The Curse of Love (Part 1)
  • Pye Corner Audio - Experimental Road Surface
  • The Monochrome Set - The Bridge 
  • Pink Floyd - Careful With That Axe, Eugene
  • Elliot Goldenthal feat. Beth Gibbons - Prospera's Coda 
  • Greylag - Yours to Shake
  • Slade - Coz I Luv You
  • Laetitia Sadier - Then I Will Love You Again
  • Karen O - Rapt
  • The Langley Schools Music Project - God Only Knows
  • The Just Joans - I Hear You're The Man Now John
  • White Owl - Don't Know Why You're Talking So Much To Yourself 
  • Rock Plaza Central - Anthem For The Already Defeated
  • New Wet Kojak - Punxnotdead 
  • Radiohead - Life In A Glasshouse
  • Amanda Lear - The Sphinx
  • The Hangmen - The Girl Who Faded Away
  • Delaney & Bonnie & Friends - Groupie (Superstar) 


Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν και καλό 
Σαββατοκύριακο (ή τριήμερο ή τετραήμερο) σε όλους.

4 σχόλια:

  1. Σοβαρολογείς για την εκγυμναστική ευεργεσία της ορθοστασίας στο ένα πόδι;

    Έχω διαβάσει δύο βιβλία του Μάτεσι. Το ένα το αγάπησα, το άλλο το σιχάθηκα. Αν δεν ήμουν παθολογικά ψυχαναγκαστική, θα έπρεπε να το είχα παρατήσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Αμπζ, φυσικά και σοβαρολογώ. "Λέει" πως έτσι όλοι οι μυς των ποδιών γυμνάζονται και δυναμώνουν - ο θεός κι η ψυχή της βέβαια αυτή η θεωρία - .

      Ο Μάτεσις μ' αρέσει πολύ, πάρα πολύ. Ποιο βιβλίο του σε έφτασε στα άκρα?

      Διαγραφή
    2. Ο Μύρτος. Από την άλλη, αγάπησα τη Μητέρα του σκύλου. Η Ραραού είναι ανάμεσα στις αγαπημένες μου λογοτεχνικές ηρωίδες. Άκρο κι αυτό.
      Το ξέρω ότι είναι αγαπημένος σου ο Μάτεσις, γι' αυτό σου τα 'πα.

      Διαγραφή
    3. Ααα, ο Μύρτος. Το ξεκίνημα του βιβλίου, οι πρώτες του σελίδες με είχαν ενθουσιάσει. Με θυμάμαι να τις διηγούμαι από δω κι από κει πριν ακόμα συνεχίσω στο υπόλοιπο κείμενο.
      Το βιβλίο συνολικά δεν το θεωρώ από τα καλύτερα του Μάτεσι που έχω διαβάσει αλλά παρ' όλα αυτά το θυμάμαι με λεπτομέρειες αν κι έχει περάσει πολύς καιρός από τότε.

      Ναι, μάλλον οι κόσμοι που χτίζει ο Μ. με κάποιο τρόπο επηρρεάζουν τη φαντασία μου.

      Διαγραφή

Related Posts with Thumbnails