(Πάνε μήνες που δεν έχω γράψει στο μπλογκ. Σχεδόν έχω ξεχάσει πως γίνεται. Και πως να γράφω.)
Τις προηγούμενες χρονιές ο 12ος μήνας του χρόνου σηματοδοτούσε τις κάθε λογής ανασκοπήσεις μου. Σημειώσεις των περασμένων μηνών επιστρατεύονταν - σε χαρτιά και αρχεία word και excel - και η ιεροτελεστία ξεκινούσε. Μέσα του Δεκέμβρη ειδικά η λίστα με τα καλύτερα παλιά άλμπουμ που άκουσα μέσα στη χρονιά φιγουράριζε ήδη στην προθήκη του ιστολογίου.
Με καθυστέρηση φέτος - πάλι καλά - έκατσα τελευταία στιγμή - και χωρίς σημειώσεις - να συγκεντρώσω εκείνη τη σειρά από άλμπουμς που ενώ δεν κυκλοφόρησαν μέσα στην τρέχουσα χρονιά, κατάφεραν όχι μόνο να μου (ξανα)τραβήξουν την προσοχή αλλά να καρφωθούν στα αυτιά μου για τα καλά. Όπως και πέρυσι κάποια από αυτά είτε τα εντόπισα και τα άκουσα τυχαία είτε τα αγόρασα δίχως να γνωρίζω τίποτα γι αυτά. Κάποια υπήρξαν συστάσεις και προτροπές φίλων ενώ δεν λείπουν και εκείνα που η απόκτηση και φυσική τους παρουσία στη δισκοθήκη μου συνέβησαν παλαιότερα αλλα είχαν μείνει επιμελώς παραμελημένα.
Χωρίς κάποια σειρά αξιολόγησης, ούτε καν αλφαβητική, λοιπόν έχουμε και λέμε:
1. Brigitte Fontaine feat Areski Belkacem & Art Ensemble of Chicago - Comme A La Radio 1969
Σίγουρα δε χωράει κάτω από τη στενή ταμπέλα του Γαλλικού chanson ετούτο το avant, θεατρικά πειραματικό άλμπουμ της Brigitte Fontaine από το 1969. Ακούγοντάς το ολόκληρο καταλαβαίνεις γιατί οι πειραγμένοι και με ιδιαίτερο κούρδισμα ήχοι του αποτέλεσαν Βίβλο για κατοπινούς καλλιτέχνες όπως οι Sonic Youth, ο Beck, η Bjork ή οι Stereolab. Comme A La Radio
#
ένας μεγάλος δίσκος που πήρα χαμπάρι καθυστερημένα κι έπειτα από προτροπή και σύσταση φίλης. Ο Alan Bishop, o άλλοτε ηγέτης των Sun City Girls κυκλοφορεί από την Αίγυπτο με τους εκεί μουσικούς του συνοδοιπόρους ένα άλμπουμ δυτικότροπου φολκ ροκ μεν μα φανερά επηρεασμένο από την Αραβική μουσική. Ακόμα κι αν στα λόγια που θα σε έπειθαν να το ακούσεις δεν είμαι καλός κάνε μου τη χάρη και προχώρα στην ακρόαση του: τόσο της αγγλικής όσο και της αραβόφωνης βερσιόν του. Soma
#
3. Arcesia - Reachin’ 1970 
Παρείσακτος της μουσικής βιομηχανίας ο Ιδιόρρυθμος αυτός μεσήλικας κρούνερ, ο John Arcesi, σε παρασέρνει εκτός στεγανών με την αλλόκοτα «οπερετική» του ερμηνεία, άλλοτε σε acid ρυθμούς (White Panther) κι άλλοτε σε μελοδραματικά εκτός τόνου δράματα. Butterfly Mind
#
Σπαράγματα του άλμπουμ είχα ακούσει παλαιότερα αλλά το άλμπουμ στη φυσική του βινυλιακή του υπόσταση έφτασε φέτος στα χέρια μου και κατά συνέπεια στα αυτιά μου. Τα εκ Γερμανίας ανήψια των Television Personalities εντρυφούν επιτυχώς στο βρετανικό post punk των αρχών του 80 κλείνοντας ταυτόχρονα το μάτι – αρχής γενομένης από το εξώφυλλο – το μάτι στη lo-fi αισθητική των Shaggs. Someday I'll send you a rainbow
#
5. The Radha Krsna Temple - The Radha Krsna Temple 1971
αφιερωματικό στις Ινδουιστιές θεότητες και δοξασίες της Ινδίας και του Νεπάλ, ηχογραφημένο το 1971 ετούτο το άλμπουμ, τον καιρό που η φιλοσοφία του Χάρε Κρίσνα ανθούσε στο δυτικό ημισφαίριο. Στο Abbey Road στούντιο, με παραγωγό τον George Harrison (ποιον άλλο;). Σαν σε ενδιάμεσο σταθμό έφτασε στα χέρια μου αλλά τελικά μετά από την ακρόαση του δεν έφυγε ποτέ από την κατοχή μου. Govinda
#
Ενας δίσκος που θεωρείται από εκείνα τα αδικημένα κλασσικά διαμάντια που δεν τους έμελε να δουν το φως της επιτυχίας τον καιρό που κυκλοφόρησαν. Ψυχχεδελική φολκ ίσως να είναι ένα ταιριαστό αυτοκόλλητο σύστασης αν έπρεπε να το κατηγοριοποιήσω. Το hit του άλμπουμ, το Take from you το γνώριζα – χωρίς να το έχω συνειδητοποιήσει – από χρόνια. Ολόκληρος ο δίσκος όμως γράφτηκε τραγούδι-τραγούδι στο μυαλό μου με την απόκτηση της – έστω και unnoficial – κόπιας του. Take from you
#
Μέσα στη χρονιά έφτασε στα χέρια μου το μοναδικό άλμπουμ των Art Objects, της μπάντας που έμελλε να μετασχηματιστεί στους αξιαγάπητους Blue Aaeroplanes. Σκοτεινό, ποιητικό new wave, με την εκφορά των στίχων να παραπέμπει περισσότερο σε ambient ανάγνωση (spoken word) παρά σε τραγουδιστική ερμηνεία. Post punk κυκλωτικοί ρυθμοί που ενίοτε αγγίζουν θα μπορούσα να πω ακόμα και το post funk. The paperweight flood
#
8. Glorious Din – Leading Stolen Horses 1985
Δεν έχει σημασία αν θα το πεις post punk ή new wave. Το σημαντικό είναι να ακούσεις και τα 2 άλμπουμ των Glorious Din. Τη θυμωμένη, λυρική και μελαγχολική με έναν τρόπο μουσική που έγραψε και τραγούδησε ο Eric Cope, ο παθιασμένος με τη μουσική των Joy Division νεαρός που εγκατέλειψε τη Σρι Λάνκα και βούτηξε στο underground του San Francisco κάπου στις αρχές των 80s. Tenement roofs
#
9. Evangelist – Evangelist 2015
Μόλις περσινή κυκλοφορία αυτή του σχήματος των Evangelist. Μεταθανάτια καθώς περιέχει μάλλον ημιτελείς λυρικά απαισιόδοξες ηχογραφήσεις του Gavin Clark που πέθανε το Φεβρουάριο του 15, μαζί με τους άλλοτε συνοδοιπόρους του στους UNKLE, τους James Griffiths και Pablo Clements.
#
Σε κάποιο παζάρι έπεσα πάνω σε αυτό το 10ιντσο και ένας θεός ξέρει τι με τράβηξε στο λιτό εξώφυλλό του και το αγόρασα. Έκπληκτος το κατέταξα ήδη από την πρώτη του ακρόαση όχι μόνο στα υποψήφια γι αυτή τη λίστα άλμπουμ αλλά και στα κοσμήματα της δισκοθήκης μου. Οι συνθέσεις στο πιάνο αυτής της ελβετοτραφούς Αιθιόπισσας καλόγριας από την Αντίς Αμπεμπα καταγράφονται μέσα στη λιτότητά τους ως jazz ψαλμωδίες στα αυτιά μου. Der Heimatlose Wanderer
#
11. Σταύρος Ξαρχάκος – "Θεμιστοκλέους 43" 1964 
Μεγάλη έκπληξη η ακρόαση αυτού του δίσκου. Πολύ μακριά από τον περισσότερο λαϊκό (ή λαϊκότροπο) χαρακτήρα των συνθέσεων που έκαναν δημοφιλή τον Σταύρο Ξαρχάκο αυτός ο δίσκος περιέχει 17 σκοτεινές συνθέσεις σε εκκλησιαστικό όργανο και πιάνο, μια σπουδή στο 4ο κοντσέρτο του Μπετόβεν από έναν έφηβο που προσπαθεί να βρει τη μουσική του γλώσσα.
Αυτά.
υγ. Είμαι σίγουρος πως έχω ξεχάσει αρκετά αλλά η φετνή μου ιστολογική προχειρότητα ας συγχωρεθεί
