"ευτυχισμένο το νέο έτος", πρόσθεσε.

Θα ξόρκιζα το 2010 με ένα ευχέλαιο και θα το αποχαιρετούσα με ένα μεγάλο "άι γαμήσου" αν ήμουν σίγουρος πως δε γνωρίζεται με το 2011. Δεν ξέρω αν κρίνω εξ ιδίων τ’ αλλότρια μα δε θέλω επ’ ουδενί λόγω η ρήση «ο εχθρός του φίλου μου, εχθρός» να με κατατάξει εσφαλμένα στους αντιπάλους του νέου έτους.
Κι έτσι ακόμα κι αν δεν πιστεύω σε σχέσεις ανάμεσα σε γέρους χρόνους και χρόνους μωρά, δεν ρισκάρω το ενδεχόμενο άφιξης της τύχης, όπως δε θα έκανε άλλωστε κανείς λογικός άνθρωπος. Ειδικά όταν μετράει ήδη στην ατζέντα του, εκατοντάδες ακυρωμένα ραντεβού μαζί της.

Ευτυχισμένο λοιπόν το 2011 και γέρε χρόνε φύγε ΤΩΡΑ.

* Εικονογράφηση του Chris Ware από το άλμπουμ: "Jimmy Corrigan the smartest kid on earth" του 2000.

το σημερινό τέλος του κόσμου

Ελικόπτερα πετάνε από το πρωί πάνω από το κεφάλι μου. Ξεχύθηκαν στον ουρανό μόλις δόθηκε το σύνθημα: ένα γερό τρίξιμο των τζαμιών του σπιτιού μου. Τέλειωσα το πλύσιμο των πιάτων και επίσπευσα την έξοδο για τις πρωινές (ο Θεός να τις κάνει) δουλειές, εξοπλισμένος ως συνήθως με φωτογραφική και κάμερα.

Το πάρκο πίσω από τα προσφυγικά της Πανόρμου, όχι μακριά από το παλιό μου γραφείο (χα !!!) και λίγα μέτρα μόνο από τον πάλαι ποτέ υπαίθριο τόπο συνάντησης της 17Ν ή/και της διαβόητης Άννας (για άλλους Μαρία) της Ριανκούρ ήταν πάλι στις δόξες του.

Αθήνα 12.2010 μόνο για σήμερα: Το τέλος του κόσμου.

η εξαίρεση και ο κανόνας

Αμπελόκηποι, Αθήνα 2010. Άδεια καταστήματα με κενές προθήκες και σκονισμένες τζαμαρίες, (πρώην) εμπορικοί δρόμοι φαντάσματα. Στην ήδη υπάρχουσα σειρά θα προστεθεί από αύριο ένα ακόμα μαγαζί που κατεβάζει ρολά. Όμως αυτό θα είναι η εξαίρεση (που επιβεβαιώνει τον κανόνα) καθώς οι λόγοι διακοπής λειτουργίας του είναι διαφορετικοί.

Και προκαλούν μια γλυκόπικρη ανατριχίλα. Γλυκιά, λόγω της καλλιγραφικής γραμματοσειράς και της ευγένειας της ανακοίνωσης, πικρή λόγω της νοσταλγίας για λέξεις-δικαιώματα όπως τριακονταπενταετία και σύνταξη (ή προοπτική αυτής) που έχουν περάσει ήδη στην ιστορία.

οι τέσσερις εποχές του έτους που φεύγει

ΧΕΙΜΩΝΑΣ
Η τελευταία μέρα στην παλιά δουλειά. Περπατάς το δρόμο για το σπίτι νιώθοντας σαν άνεργος ήρωας του Ken Loach, μέχρι που συναντάς τη γειτόνισσα του διπλανού διαμερίσματος. Πως έχει αδυνατίσει έτσι; σκέφτεσαι πόσο καιρό έχεις να τη δεις. Τι κάνεις; σε ρωτάει. Ε, καλά απαντάς χωρίς να το πιστεύεις, εσείς; Τελειώνω κάτι χημειοθεραπείες, νομίζω πως πάω καλά σου λέει.

ΑΝΟΙΞΗ
Έρχεται η συντέλεια και το τέλος του κόσμου τουλάχιστον όπως τον ξέραμε ή είσαι κακά πληροφορημένος; Αγχωμένος με τα νέα δεδομένα, οικονομικά και εργασιακά, ξεκινάς να επανασχεδιάζεις το κοντινό σου μέλλον. Σκέφτεσαι πως θα τα καταφέρεις και ηρεμείς. Κατά βάθος ξέρεις πως ότι σχεδιάζεις ποτέ δεν πετυχαίνει.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
48 χιλιόμετρα μακριά από την κύρια κατοικία σου. Για τέταρτη μέρα ή για δεύτερη εβδομάδα, η μόνη πετσέτα σε 200 μέτρα παραλίας είναι η δική σου. Πάνω της ένα μπουκάλι νερό, το αντηλιακό και το βιβλίο σου. Αδειάζει το μυαλό σου απ’ οτιδήποτε δύσθυμο. Τεράστιοι πέτρινοι όγκοι σε χωρίζουν από τη ζωή που συνεχίζει να κυλά σε φυσιολογικούς ρυθμούς πίσω τους. Βουτάς γυμνός στη θάλασσα.

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ
Ξυπνάς σε νοσοκομειακό κρεβάτι και υπολογίζεις ποιες κινήσεις μπορείς να κάνεις χωρίς να πονάς και να ζαλίζεσαι. Όλα γύρω μυρίζουν αντισηπτικό και αντιβίωση. Προσπαθείς να σηκωθείς για κατούρημα μα είσαι καλωδιωμένος. 4-5 πλαστικές φιάλες εντεταλμένες να αδειάσουν το περιεχόμενο τους μέσα σου, στο απαγορεύουν. Κοιτάς γύρω σου αμήχανα, γνωστές φάτσες σου χαμογελούν, εξίσου αμήχανα.

ουδέν κακόν αμιγές καλού

Με τη δυσθυμία υποψήφιας καλλιστείων που δεν προκρίθηκε στις 10 φιναλίστ να μετριάζεται από το θόρυβο των αντεγκλήσεων, των ακυρωμένων συμμετοχών με τις εκατοντάδες ψευδεπίγραφες ψήφους αλλά και των καταγγελιών προς τη διοργανώτρια εταιρία για παραβίαση της προθεσμίας υποβολής των συμμετοχών, αποδέχτηκα την τελική κατάταξη στο διαγωνισμό του David Lynch. Γοβάκι δεν πέταξα. Παρέμεινα έγκυρος και τίμιος, παρατηρητής των εξελίξεων που μαίνονται ακόμα στα φόρα του διαγωνισμού.

Ομολογώ πως διασκέδασα την όλη "περιπέτεια", παρ’ όλα τα σύνδρομα ντροπής κουτού πολιτευόμενου που με καταλάμβαναν είτε όταν έγραφα τις συνοδευτικές αράδες τύπου: όποιος θέλει να ψηφίσει… είτε τώρα που θέλω να ευχαριστήσω όλους τους φίλους/ες που ψήφισαν ή βοήθησαν στο “spread the message” ενίοτε και με σθένος πατριωτικότερο του δικού μου. Και να "απολογηθώ" και λιγάκι σε όσους εμφανίστηκα ως αδυσώπητος spammer.

Με τιμά επίσης και με το παραπάνω, η συνδρομή αρκετών ιστολογίων. Όπως του country boy [ & girl] & του καινοτόπιου αρχικά και των M. Hulot (M.Hulot’s nothing days), του δικτυακoού alter ego του Άρη "enteka" Δημοκίδη, το bits n pieces καθώς και του αγαπημένου Blue Beat In My Soul αργότερα, που παρουσίασαν τη συμμετοχή μου στα ιστολόγιά τους. (Ελπίζω να μην προσπέρασα κάποιο).

Αυτό λοιπόν τέλειωσε και με το καλό πάμε για τις επόμενες μας μανούβρες.

με τις ευχές μου

Μόλις έχω ξυπνήσει, και μια μπάντα απο 3 κακόφωνους μικρούς μου τραγουδά βαριεστημένα τα κάλαντα. Συνήθως τους χαρτζιλικώνω και τους κόβω στη μέση, να μην παιδεύονται και αυτοί. Μα σήμερα γελάω έτσι κοιμισμένοι που φαίνονται και τους αφήνω να πουν όλες τις στροφές. Όταν κάποια στιγμή μπερδεύονται τους δίνω ένα εικοσάρικο, (όλα όσα διέθετα για τις πρωινές ...χορωδίες) κι αυτοί κοιτάζονται για μια στιγμή. Έπειτα φωνάζουν κι οι τρεις - ταυτόχρονα - ένα βροντερό Χρόνια Πολλά.

Με την καλύτερη των διαθέσεων αντεύχομαι κι εγώ Χρόνια Πολλά σε όλους, με Υγεία και Ειρήνη στο μυαλό και στον κόσμο.

Καλά Χριστούγεννα

... και το "απόλυτο" Χριστουγεννιάτικο (?) τραγούδι για να μην ξεχνιόμαστε

και ποιος μου φέρνει τα δώρα;

Ο μαθητής έστεκε σαστισμένος.
"Και γιατί παρακαλώ του το είπατε;" η μητέρα του δεν έκρυβε τον εκνευρισμό της.
"Έπρεπε να ξέρει, είναι ήδη 14 χρονών", προσπάθησα να δικαιολογηθώ.
Του είχα μόλις αποκαλύψει ότι ο Αη Βασίλης δεν υπάρχει.
(αληθινή ιστορία, xo xo xo)

οι σπάνιες ημέρες

Ενας τόπος, ο κάθε τόπος, φαντάζει τόσο διαφορετικός όταν τον κοιτάζεις με τα μάτια ενός ξένου. Εκτιμάς κάθε τι όμορφο, που μέσα στην απλότητα του (ή και λόγω αυτής) προσπερνιέται ως δεδομένο από τον εκάστοτε ντόπιο. Κατακτημένο, συνηθισμένο και τελικά αόρατο. Ίσως να είναι το ίδιο που συμβαίνει και με τους ανθρώπους.

Στην Ύδρα ο Leonard Cohen έζησε για μήνες και αγόρασε το σπίτι του στα τέλη της δεκαετίας του 60. Εκεί γνώρισε και τραγούδησε τη Marianne, εκεί ξεκίνησε να γράφει το Bird on The Wire, εκεί έγραψε και τα παρακάτω κάπου 25 χρόνια αργότερα:

Days of Kindness

Greece is a good place
To look at the moon, isn´t it
You can read by moonlight
You can read on the terrace

You can see a face
As you saw it when you were young
There was good light then
Oil lamps and candles
And those little flames
That floated on a cork in olive oil
What I loved in my old life
I haven´t forgotten
It lives in my spine
Marianne and the child
The days of kindness
It rises in my spine

And it manifests as tears
I pray that a loving memory
Exists for them too
The precious ones I overthrew
For an education in the world

“Η Ύδρα του Cohen”

υγ. Ο Leonard Cohen, το πούλησε το σπίτι στο νησί. Έφυγε απ’ τη ζωή και ο καρδιακός του Υδραίος φίλος που το συντηρούσε. Από ανακοπή, μεθυσμένος και χτυπημένος από χέρι αστυνομικού (δυστυχώς, δε μπόρεσα να εντοπίσω το σχετικό link).

προσεχώς

ο lemonostiftis και ο David Lynch : H Παράταση

μην τ'αφήνεις για τελευταία στιγμή / ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΤΑΣΗ

Σήμερα Δευτέρα ΔΕΝ είναι η τελευταία μέρα της ψηφοφορίας του διαγωνισμού που διοργάνωσε ο David Lynch. 200 πλέον οι συμμετοχές για το single “I Know” μεταξύ των οποίων και αυτή του υπογράφοντος, την οποία μπορεί κανείς να δει και να ψηφίσει εδώ. Όλα όπως φαίνεται θα κριθούν στην ΠΑΡΑΤΑΣΗ που λήγει στις 25/12/2010.

Υγ1. Η δική μου συμμετοχή συνεχίζει να “το παλεύει” για μια από τις δύο πρώτες θέσεις που οδηγούν κατ’ ευθείαν στις 10 θέσεις του “τελικού” (πάτα στο top votes σε αυτή τη σελίδα για να δεις την κατάταξη).

Υγ2. Γράφω την ανάρτηση αυτή με όλα τα σύνδρομα ντροπής κουτού πολιτευόμενου να με καταλαμβάνουν.

Υγ3. Κάθε email δικαιούται μία ψήφο.

Για να ψηφίσεις απλά πατάς το κουμπί vote κάτω από το βιντεάκι και θα σου ζητηθεί το email σου, ώστε να σου αποσταλεί αποδεικτικό επικύρωσης ψήφου. (ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΚΑΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ ΝΑ ΕΠΙΚΥΡΩΣΕΙΣ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΠΡΟΣΜΕΤΡΗΘΕΙ Η ΨΗΦΟΣ). Προσοχή !! Το λινκ που θα αποσταλεί μπορει να το βρεις στα junk αν όχι στο inbox.

ο David Lynch & o lemonostiftis

η ένοχη

Όταν πρόπερσι ανέλαβε - με έγγραφη ομολογία - την ευθύνη για τη δολοφονία του Kennedy, της Lady D και δυο-τριών άλλων, οι περισσότεροι τράβηξαν το βλέμμα τους από πάνω της και κοιτάχτηκαν με νόημα. Σήμερα, πήρε την ευθύνη και για τη δική της δολοφονία –προφορικά -, λίγο πριν την βάλουν επειγόντως στην εντατική.




.

στην όποια ηρεμία απομένει

Αθήνα 10.2010

Σκέφτηκα να γράψω κάτι για τη χθεσινή μέρα, ιδιαίτερα εντυπωσιασμένος από τη φοβισμένη ματιά και τα αίματα στο πρόσωπο ενός πρώην υπουργού. Διάβασα πως διασταυρώθηκε με την πορεία εξερχόμενος από παρακείμενο καφέ. Δε στέκομαι στο «ακαλαίσθητο» του λιντσαρίσματός ως τιμωρία σε πεπραγμένη ύβρη μα ούτε και στην «ψυχολογία του όχλου» στην οποία κάποιοι απέδωσαν το γεγονός.

Θα ‘πρεπε μα δε θέλω να σταθώ σε τίποτα από αυτά σήμερα. Θέλω να βουτήξω έστω και για λίγο - κι ας μη με κερδίσει - στην ηρεμία της καθημερινότητας.

εγώ ξέρω, εσύ;

Ακολουθεί διαφημιστική καταχώρηση:
Έξι (6) και σήμερα μείνανε για τη λήξη του διαγωνισμού του David Lynch. 40 περίπου συμμετέχοντες (μέχρι σήμερα) - ανάμεσα στους οποίους και εγώ - για το single “I Know”, εκ των οποίων οι 10 θα προκριθούν στο τρίτο στάδιο. 2 εξ αυτών μέσω ψήφων (votes) και 8 από κριτική επιτροπή. Και τότε θα είναι η στιγμή που θα αποφασίσει ο ίδιος ο David Lynch για το ποιο θα είναι το official music video του άσματός του.

Η δική μου συμμετοχή βρίσκεται ΕΔΩ και όποιος δεν έχει ακόμα ψηφίσει και θέλει μπορεί να το κάνει μέχρι τις 19 Δεκεμβρίου οπότε και κλείνει η …κάλπη.

Για να ψηφίσει κανείς απλά κλικάρει στο vote ακριβώς στη βάση του video. Εκεί θα του ζητηθεί το email του προκειμένου να του σταλεί αποδεικτικό επικύρωσης ψήφου, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ ΝΑ ΕΠΙΚΥΡΩΣΕΙ (απλά πατώντας στο link που θα βρει στα εισερχόμενά του) ΩΣΤΕ ΝΑ ΠΡΟΣΜΕΤΡΗΘΕΙ Η ΨΗΦΟΣ ΩΣ ΕΓΚΥΡΗ. Κι αυτό γιατί κάθε ψήφος αντιστοιχίζεται σε μία ηλεκτρονική διεύθυνση αλληλογραφίας.

το (α+β) στο τετράγωνο

Λοιπόν μάθαμε πόσο κάνει α και β και όλο στο τετράγωνο; ρώτησα το μαθητή μου. Και εκείνος μου απάντησε τα εξής:

Εχθές που μου είπατε μπράβο, καλά είχα διαβάσει κι όλας, δεν την κλώτσησα τη ζαρντινιέρα του γείτονα σας φεύγοντας. Τι μου φταίει το λουλούδι σκέφτηκα. Και σήμερα στο σχολείο σκέφτηκα πάλι, να μη μιλάω στην τάξη, όπως μου είπατε. Έλειπε κι ο διπλανός μου, ήταν άρρωστος και δεν ήρθε, μου ‘στελνε συνέχεια μηνύματα όμως, ευτυχώς το είχα στο αθόρυβο. Και πάνω που νόμιζα ότι θα ναι η πρώτη μου μέρα ήσυχος, ήρθε αυτός ο βλάκας κι έκατσε δίπλα μου στο θρανίο. Αν εγώ είμαι δυσλεκτικός με ελλειμματική προσοχή 1 αυτός κύριε είναι 10. Και δυσγραφικός και τραυλός και μάλλον βλάκας είναι. Για αυτό τον βαράμε στα διαλλείματα, όχι δυνατά βέβαια, ίσαμε να πέσει κάτω μόνο. Κι όχι τίποτα άλλο άρχισε πρώτος εκείνος να μου μιλάει. Ήταν περίεργος. «Θες να περάσεις την τάξη;» με ρώτησε. Θέλει και ρώτημα; του απάντησα και αυτός έβγαλε μια κόλα χαρτί, έγραψε πάνω-πάνω με κεφαλαία οι 10 συμβουλές και άρχισε να γράφει διάφορα σχεδόν όλη την ώρα των αρχαίων. Στο τέλος τη δίπλωσε και μου την έδωσε. Μου είπε να τα διαβάσω και αν δε βγάζω τα γράμματα του ή έχω απορίες να του τηλεφωνήσω. «Θα σε βοηθάω κι εγώ άμα θες, το ξέρω είναι δύσκολο, ειδικά στην αρχή. Είναι κρίμα όμως να χάσεις τη χρονιά» είπε τραυλίζοντας ψιθυριστά. Και στο διάλλειμα όταν του την έπεσαν οι φίλοι μου δεν τους άφησα, τσακώθηκα μάλιστα με τον κολλητό μου. Κι ένιωσα και όμορφα και λιγάκι δίκαιος. Τις ταυτότητες όμως δεν πρόλαβα να τις διαβάσω γιατί είχα βγει να φάω σουβλάκια, ξεχάστηκα και άργησα λίγο να γυρίσω σπίτι και μετά νύσταζα πολύ.

στο ταμιευτήριο των θαυμάτων

κεφάλαιο 1^ο

Παμπάλαιος λογαριασμός, χαρισμένος από τη γιαγιά πριν καν γίνω 10 ετών, “Να ‘χεις να με θυμάσαι όταν θα φύγω”, μου χε πει βάζοντας μου το μπλε βιβλιαράκι στο χέρι. Κι εγώ τη μακάρισα κάμποσες φορές από τότε, από την πρώτη κιόλας μέρα της ενηλικίωσης μου. Μέσω αυτού αγοράστηκαν δίσκοι και βιβλία, βρήκαν κάποια ταξίδια χορηγό, και γενικά προσφέροντας τις «πολυτέλειες» που δεν χρηματοδοτούνταν από την πατρική εστία, ο λογαριασμός αυτός υπήρξε σωτήριος σε όλες τις άφραγκες περιόδους μου. Κι όταν ακόμα στέρεψε μετά τα φοιτητικά, φρόντισα και τον τάισα κάνα δυο μισθούς μόλις πρωτόπιασα δουλειά. Εφοδιασμένος μ’ αυτά τα χρήματα έμεινε ξεχασμένος – καβάτζα για τη δύσκολη ώρα - σε κάποιο συρτάρι, ή έτσι τουλάχιστον νόμισα μέχρι προχθές που τον αναζήτησα.

κεφάλαιο 2^ο

Καλημέρα είπα στην προϊσταμένη, καλημέρα μου αντευχήθηκε κι εκείνη, πήρε ένα λευκό χαρτί απ’ το γραφείο της, σηκώθηκε και έφυγε.

Κεράστηκα μόνος μια καραμέλα για το κοινό, την παρακολούθησα χαμογελώντας όσο περίμενα να επιστρέψει. Την είδα να παλεύει για λίγο με την καφετιέρα του υποκαταστήματος - πήρα μια δεύτερη καραμέλα – κι έπειτα να συνομιλεί με μια υπάλληλο πριν κατευθυνθεί εκ νέου στην καφετιέρα. Ξαναγύρισε στο γραφείο της, έχοντας ακόμη το λευκό χαρτί στα χέρια.

Καλημέρα ξαναείπα, και έσπευσα να δηλώσω την απώλεια του βιβλιαρίου του ταμιευτηρίου. Ναι, σ’ αυτό το κατάστημα είχε ανοιχτεί ο λογαριασμός, απάντησα στη σχετική ερώτηση της και αυτή αμέσως μου σημείωσε τη λίστα των απαιτούμενων δικαιολογητικών για …άνοιγμα νέου λογαριασμού.

Όσο άδικο κι αν μου φάνηκε το ότι μου ζήτησε περισσότερα "χαρτιά" απ' όσα χρειάζονταν, όσο κι αν διαμαρτυρήθηκα, εξηγώντας πως επρόκειτο ΜΟΝΟ περί επανέκδοσης βιβλιαρίου, αποφάσισα να μην δημιουργήσω επεισόδιο, να μην ανεβάσω πίεση και αποχώρησα υπό τους ήχους της Lady Gaga στο τρανζιστοράκι κάποιου υπαλλήλου. Άκουσα και την καφετιέρα να ειδοποιεί την προϊσταμένη να πάει πάλι προς το μέρος της.

κεφάλαιο 3^ο

Επέστρεψα με όλα τα «απαραίτητα» και περίμενα κάτι περισσότερο από 30 λεπτά αν και μόλις τρίτος στη σειρά μιας και στα τρία ταμεία διεκπεραιώνονταν μάλλον εσωτερικές υποθέσεις της υπηρεσίας.

Ο υπάλληλος που "κλήρωσε" στο χαρτάκι προτεραιότητας με το νο103 που κατείχα υπήρξε ευγενέστατος. Το ίδιο παρέμεινα κι εγώ παρ’ όλο που χρειάστηκε να τον διαβεβαιώσω πως δε είμαι του 1943 γεννηθείς και δε με λένε Μαρία μα ούτε του 1968 με όνομα Ευαγγελία. Χαρήκαμε και οι δύο όταν τελικά κατάφερε και εντόπισε τα αναζητούμενα στοιχεία. Αυτά του μοναδικού δικαιούχου του απολεσθέντος λογαριασμού, εμού του ιδίου.

"Πόσα χρήματα είχατε;" Με κοίταξε.

"Δεν είχα, __ΕΧΩ", απάντησα, "και το ποσό θα το δείτε στον υπολογιστή σας, δε θυμάμαι ακριβώς."

"Βλέπω περίπου τόσα ευρώ ..." συνέχισε, λέγοντας μου ένα νούμερο.

Μπορεί να μη θυμόμουν το ακριβές ποσό αλλά ήμουν σίγουρος πως επρόκειτο για περισσότερα, τουλάχιστον τα τριπλάσια, δεν το ανέφερα όμως.

"Είστε σίγουρος;"ρώτησα, μου έγνεψε καταφατικά.

Μου δόθηκαν καρτέλες και λίστες να συμπληρώσω, το έκανα, έδωσα και ξανάδωσα στοιχεία ώσπου έφτασε η ώρα των υπογραφών. Άρχισα να ρίχνω από μια βιαστική ματιά, ως συνήθως, σε κάθε έγγραφο κι έβαζα τη μουτζούρα μου. Σταμάτησα πριν υπογράψω το τελευταίο, την προσοχή μου τράβηξε στην αρχή η αισθητική του, κατόπιν τα γραφόμενα της φωτοτυπημένης - με χειρόγραφο κείμενο - υπεύθυνης δήλωσης, την οποία και διάβασα ολόκληρη.

Σε αυτήν, μεταξύ άλλων καλούμουν «...να αποδεχτώ το όποιο ποσό εκ μεταφοράς λογαριασμού αναγραφεί στο νέο μου βιβλιάριο ...» όπως και ότι "...ακόμα κι αν κάποτε βρεθεί το απολεσθέν, ουδεμία απαίτηση θα έχω σε περίπτωση που εκεί βεβαιώνεται ποσό διαφορετικής τάξης μεγέθους".

Αυτό ήταν και το μονο χαρτί που του παρέδωσα ανυπόγραφο, αφού διάβασα τελικά και όλα τα υπόλοιπα.

"Θα ήθελα παρακαλώ", του είπα με αγγλική ευγένεια, "όπως μου τυπώσετε την κίνηση του λογαριασμού ΜΟΥ κατά την τελευταία τριετία". Θεωρηθείσα πιθανότατα ως αγγαρεία (;) ή εκτός διαδικασίας επανέκδοσης βιβλιαρίου (;;) ετούτη η αξίωση μου τον οδήγησε στην προϊσταμένη, με τις εντολές της οποίας τελικά τυπώθηκε το παραστατικό κίνησης λογαριασμού και - Ω !!! του θαύματος - το τριπλάσιο ποσό που ανέμενα, ενεφανίσθη καταγεγραμμένο σε αυτό. Υπέγραψα και την ακαλαίσθητη Υ.Δ.

Χαρούμενος (κοίτα που φτάσαμε) πέρασα από το γραφείο της προϊσταμένης, την ευχαρίστησα, πήρα μια καραμέλα κι έφυγα περήφανος που δε πιάστηκα μαλάκας. Ή έτσι νόμισα αρχικά.

Αθήνα 3/12/2010

κεφάλαιο 4^{ο
(και τελευταίο)}

Περήφανος ακόμα την επομένη, έριξα μια ματιά στο βιβλιάριο πριν ξεκινήσω να μετατρέπω σε ανάρτηση την "περιπέτεια" μου. Και σάστισα όταν είδα το ποσό του βιβλιαρίου να είναι κατά τι μικρότερο εκείνου του παραστατικού κίνησης λογαριασμού. Πρέπει να χτύπησα 17 σε πίεση και 100 στη εκατοντάβαθμη "κλίμακα του κορόιδου".

Καλημέρα είπα στην προϊσταμένη, καλημέρα μου αντευχήθηκε κι εκείνη τρεις μέρες αργότερα. Συστήθηκα ξανά, με θυμήθηκε, και άφησα το βιβλιάριο ανοιχτό στο γραφείο της.

"Πόσα χρήματα πιστεύετε ότι έχω στο βιβλιάριο αυτό;" ρώτησα, και την άκουσα να μου διαβάζει γλυκύτατα το αναγραφόμενο ποσό.

"Μα δείτε, εδώ γράφει άλλο ποσό", της αποκρίθηκα κατακόκκινος, μα με όμοια γλύκα στη φωνή και της πρότεινα το παραστατικό κίνησης λογαριασμού. "Κρατήστε το", συμπλήρωσα, "έχω φυλάξει αντίτυπο για μένα". Βλοσυρή, με ένα ανεπιτυχές να με κανει να νιώσω άβολα, βλέμμα, πήρε τότε το βιβλιάριο και Ω!!! του θαύματος, με μια εν είδη ενημέρωσης κίνηση (μόλις 3 μέρες μετά την έκδοση του) εμφάνισε σε αυτό το υπόλοιπο ποσό, τη διαφορά των δύο εντύπων.

Σηκώθηκα, πήρα μια καραμέλα και αποχώρησα υπό τους ήχους της Sandra - που τη θυμήθηκαν άραγε αυτή, σκέφτηκα.

ο David Lynch και ...εγώ (ο lemonostiftis)

Ο σκηνοθέτης David Lynch ως μουσικός αυτή τη φορά, εμπιστεύεται την οπτικοποίηση των τραγουδιών του στα αποτελέσματα διαγωνισμού που ο ίδιος προκήρυξε. Έστειλα συμμετοχή και είμαι πολύ χαρούμενος που το βίντεό μου πέρασε ήδη στο διαγωνιστικό μέρος. Δεν το περίμενα. Ο διαγωνισμός κλείνει σε 10 περίπου μέρες. Αυτό που …"χρειάζεται" τώρα είναι η αυξημένη συμμετοχή στις θεάσεις και κυρίως τις ψήφους (ακούγεται λιγάκι προεκλογικό - συγγνώμη - αλλά τι άλλο να γράψω;).

Το βίντεο μπορεί κανείς να δει (fullscreen, HD) και να ψηφίσει πατώντας εδώ (ή πάνω στις εικόνες), όπως επίσης και να στείλει σε φίλους μέσω facebook, twitter κλπ, μέσα στα οποία εγώ χωλαίνω τραγικά!!!

Ευχαριστώ πάααρα πολύ για την υποστήριξη.



Για να ψηφίσει κανείς δεν χρειάζεται να είναι εγγεγραμμένος στο genero.tv. Απλά πατάς το κουμπί vote κάτω από το βιντεάκι και θα σου ζητηθεί το email σου, ώστε να σου αποσταλεί αποδεικτικό επικύρωσης ψήφου. (ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΚΑΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ ΝΑ ΕΠΙΚΥΡΩΣΕΙΣ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΠΡΟΣΜΕΤΡΗΘΕΙ Η ΨΗΦΟΣ).

Favorite director David Lynch seeks for an official videoclip for his new single Good Day Today/I know. Μy video did the very first step and it’s the very first official selection to enter the contest!!!

You can watch the video, vote for it and why not share it by clicking here;

http://genero.tv/watch-video/11986/

Thank you

κι ύστερα πάλι ξανάρθανε τα κρύα

Ένας κρότος και ένας θάνατος, ιστορικά καταγεγραμμένα στο ίδιο λεπτό υπήρξαν η αφορμή για να μεταμορφωθεί η απογοήτευση σε ταραχές. Άνθρωποι παντού στους δρόμους, άλλοτε επιτιθέμενοι και άλλοτε αμυνόμενοι, μα πάντα βίαιοι σε μια ανέλπιδη αγωνία να προλάβουν έναν κόσμο που τους προσπερνά ταχύτατα. Να τον καθυστερήσουν, έστω και καίγοντας τον. Κατά τη γνώμη μου, τα γεγονότα που ακολούθησαν την 6η Δεκέμβριου 2008 υπήρξαν η τελευταία συλλογική αν και όχι γενικευμένη προσπάθεια αφύπνισης, και δεν τα καταλογίζω μόνο στην ψυχολογία του όχλου.

20 μέρες ενός νέου μικρού «εμφύλιου» τον οποίο κουβαλήσαμε και στα ίδια μας τα σπίτια, μπορούσα από τότε να διαλέξω πλευρά. Δυόμιση εβδομάδες που θεωρήθηκαν «ιστορικές» μόλις ένα μήνα αργότερα, πακεταρίστηκαν όμως σε «επαναστατικών εξωφύλλων DVD» προς πώληση από αυτοαποκαλούμενους αριστερούς δημοσιογράφους. Πωλήθηκαν online, συζητήθηκαν εκτενώς από τους ίδιους και τους ίδιους στα ΜΜΕ και εντέλει αποδυναμώθηκαν, δεν κατάφεραν να ταρακουνήσουν τη χώρα από τους άρρωστους καθημερινούς ρυθμούς. Και πέρασε εκείνος ο χειμώνας κι ήρθε η καλοκαιριά κι ύστερα πάλι ξανάρθανε τα κρύα.

Τα υπόλοιπα και μέχρι σήμερα είναι γνωστή ιστορία.

 

Το βίντεο έφτιαξα από εικόνες που τράβηξα την Κυριακή 6 Δεκεμβρίου, συμπορευόμενος στην πρώτη των διαμαρτυριών του αλλόκοτου εκείνου χειμώνα.

Κρήτη, ένα ..."ανεξάρτητο κράτος"

Και μιας και τα του wikileaks είναι ξανά στην επικαιρότητα να και μια ελληνικού ενδιαφέροντος … “αποκάλυψη”, την οποία εντόπισα σε μια από τις από καιρού εις καιρόν βόλτες μου σε αυτό. Δεν αφορά στις συχνότατες αναφορές πρεσβευτών για τις σχέσεις μας με τα όμορα κράτη. Τέτοιες υπάρχουν δεκάδες.

Πρόκειται για ένα “νέο” κράτος του οποίου την ύπαρξη αγνοούσα. Την Κρήτη.

Στον ανά χώρα ταξινομημένο κατάλογο των διαρρευσάντων εγγράφων, και ακριβώς δίπλα από το tag GREECE αναγράφεται εκείνο του CRETE.

Πάλι καλά που δεν έβαλαν και τη σημαία της. Σκέφτομαι πως δε θα την έχουν ανακαλύψει ακόμη. Γιατί υπάρχει και τέτοια μιας και η Κρήτη ως Κρητική Πολιτεία αναγνωρίστηκε ως ανεξάρτητο κράτος μετά την Κρητική επανάσταση του 1896.

Η αυτονόμηση από την Οθωμανική αυτοκρατορία την έφερε στη θεση προτεκτοράτου των μεγάλων δυνάμεων (Αγγλίας, Αυστροουγγαρίας, Γαλλίας, Γερμανίας, Ρωσίας). Οι Άγγλοι διοικούσαν το νομό Ηρακλείου, οι Ρώσοι τον Ρεθύμνου, οι Γάλλοι το Λασίθι και οι Ιταλοί τα Χανιά και τα Σφακιά. Όλα αυτά μέχρι τη συνθήκη του Λονδίνου που όρισε και την τελική ένωση με την Ελλάδα το 1913 κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων. Η σημαία της ανεξάρτητου νήσου μοιάζει με την πρώτη ελληνική (παλαιά/ πρώην στρατού) που καταργήθηκε το 1978. Έχει το λευκό σταυρό σε κυανό φόντο με τη διαφορά πως το πρώτο τεταρτημόριο της είναι ερυθρό με ένα λευκό αστρο στο κέντρο του να συμβολίζει τον τότε τουρκικό πληθυσμό του νησιού (1/4) καθώς όπως διαβάζω και την υψηλή επικυριαρχία του Σουλτάνου στο νησί.

Το 2012, διαβάζω, τελειώνει η 100ετής περίοδος που διατηρεί το καθεστώς ένωσης της Κρήτης με τη μητροπολιτικη Ελλάδα σε ισχύ. Κατόπιν θα πρέπει οι ιθαγενείς νησιώτες να αποφασίσουν για την αυτοδιάθεσή τους. Λίγες φωνές υποστηρίζουν την ανάγκη δημοψηφίσματος. Φαινομενικά αστείο μα οι στίχοι:

Θέλω να ζω ελεύθερος
Μόνο με νόμους Κρήτης
Να μη λογούμε Έλληνας
Μα κρητικός πολίτης.

ιδωμένοι πέρα από χιούμορ, είναι εξοργιστικοί. Πόσω μάλλον όταν υπάρχουν κι εκείνοι οι ανεγκέφαλοι που υποστηρίζουν αυτήν την υπόθεση είτε αναρτώντας την ξεχασμένη σημαία στα κρητικά γήπεδα, είτε κάνουν ηλίθιες δηλώσεις με την ιδιότητα του Κρητικού όπως αυτή εδώ του (πρώην) δημοσιογράφου αλλά και τούτη, ενός πρώην πρωθυπουργού που αναφέρεται στη ...χώρα της Κρήτης.

υγ. Νομίζω πως, αν και την ώρα που αναρτώ το κείμενο είναι "πεσμένο", αξίζει μια μικρή περιήγηση στις σελίδες του wikileaks.

David & Jack

Συγκυρίες με έριξαν πάνω στο καινούριο single του David Lynch. Κυκλοφόρησε πριν δυο-τρεις μέρες και έγινε η αιτία να ξαναχαθώ στις εικόνες του Eraserhead (1977). Απολαυστικός(!) ο εφιαλτικά κινηματογραφικός βίος του Jack Nance στον ρόλο του Henry Spencer. «Κινηματογραφική» και η πραγματική του ζωή : τόσο η σχέση του με τον Lynch (έχει παίξει/εμφανιστεί σε τουλάχιστον 7 ταινίες του) αλλά και το αλκοόλ, όσο και η αυτοκτονία της πορνοστάρ συζύγου του ή το περίεργο γεγονός που τελικά προκάλεσε και το θάνατό του, το 1996.
Εδώ μια ενδιαφέρουσα συνέντευξή του J.N. για τό Eraserhead.

Tα τραγούδια του single είναι τo αφελές electropop "Good Day Today" και το σκοτεινότερο "I Know" το οποίο στέκεται καλύτερα, πατώντας ίσως στα πεπραγμένα των Massive Attack.

To επίσημο site του David Lynch είναι "υπό κατασκευή". Στην πρώτη του (και μοναδική) σελίδα, ακούγεται μονάχα ένας λευκός θόρυβος, συχνότητες που σε εξαγνίζουν και σε προετοιμάζουν να δεις τον περιβάλλοντά σου χώρο μέσα από τα μάτια του σκηνοθέτη.

υγ. Οι Sigmatropic έδωσαν μια πολύ καλή εκτέλεση του αριστουργηματικού "In Heaven" στο Manifest 2008 στην Πάτρα. Το έχω τραβήξει με την παλία μου φωτογραφική και ίσως ο ήχος φανεί λίγο κακός.
Το τραγούδι πρωτακούστηκε στην ταινία Eraserhead, ερμηνευμένο από την ...Lady in the Radiator. Αγαπημένες επανεκτελέσεις αυτές των Pixies και των Tuxedomoon.

εμείς, η μεσαία τάξη

Η μεσαία τάξη όπως και να αυτοπροσδιορίζεται κομματικά, παίζει το προτελευταίο της χαρτί σε μια παρτίδα με μάλλον αβέβαιη έκβαση. Έχει ανοίξει τα σεντούκια κι έχει βάλει ήδη χέρι στα αποθεματικά της. Συνοφρυωμένη και αμήχανη ξεκίνησε να εκταμιεύει δειλά δειλά από τα λογιζόμενα ως ιερά, δεδουλευμένα παρελθόντων ετών. Εξαργυρώνει κατ’ αυτόν τον τρόπο σε αίσθημα εφήμερης ασφάλειας και ελπίδα τις κρυμμένες της λίρες. Και λέω ελπίδα διότι κατέχοντας κομποδέματα, δείχνει να πιστεύει – δίκαια ή άδικα θα δείξει ο καιρός- ότι θα τη σκαπουλάρει από την κρίση σχετικά αλώβητη.

Αυτός είναι κατά τη γνώμη μου ο βασικός λόγος που μέχρι σήμερα δεν έχει υπάρξει γενικευμένη αντίδραση από τους διαφωνούντες στην διαμορφούμενη οικονομική κατάσταση. Ακούς κυρίως "έξυπνες" κρίσεις και αναλύσεις δίπλα σε αφορισμούς. Δεν είναι ότι πείστηκε κανείς από τις κυβερνητικές επιλογές, ούτε κατάλαβε κανείς ξαφνικά ότι κοινωνικά/οικονομικά ξοφλήσαμε σα χώρα και έφτασε ο κόμπος στο χτένι. Δεν τάχθηκε κανείς υπέρ των μέτρων του μνημονίου αλλά παρ ’όλα αυτά το "δίλημμα" που έθεσε ο ΓΑΠ παραμονές εκλογών έπιασε και με το παραπάνω.

Το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών που ευαγγελίστηκε και η σχεδόν βέβαιη αστάθεια που θα ακολουθούσε – ο αρνητικός αντίκτυπος στις διεθνείς αγορές ξεκίνησε την ίδια κι όλας μέρα που τέθηκε το δίλημμα – ενείχε τον κίνδυνο μιας γενικότερης κατάρρευσης. Μιας πτώχευσης απτής που είτε αλλαγή νομίσματος/υποτίμηση θα έφερνε, είτε όποιο άλλο σενάριο, θα έσυρε τη μεσαία τάξη – που είχε και έχει να χάσει – κάμποσα σκαλοπάτια χαμηλότερα στους δείκτες της ευμάρειας. Ετούτος ο φόβος μιας ολοκληρωτικής ανατροπής των - έστω και πληγωμένων - ισορροπιών υπερίσχυσε και η δυσφορία που προήλθε από τα μέτρα του μνημονίου παρέμεινε σιωπηρή και εντός των οικιών. (Η αποχή από τις κάλπες δεν ερμηνεύεται από μένα ως σοβαρή διαμαρτυρία). Το ίδια αντανακλαστικά πιθανότατα να ξύπνησε και ο αστήριχτα αντιδραστικός, συνθηματικός λόγος της – θέλω να γίνω κυβέρνηση, γιατί έτσι! – αντιπολίτευσης.

Επιβεβαιώθηκε δια του εκλογικού αποτελέσματος λοιπόν, ότι οι συνθήκες που θα οδηγούσαν στην πραγματική αναταραχή (πιθανότατα και ταραχές) απεφεύχθησαν. Το επιθυμητό ξεβόλεμα του κοινωνικοπολιτικού σκηνικού, που αμφότερες οι πλευρές – για διαφορετικούς λόγους – απεύχονταν, αναβλήθηκε επ΄ αόριστον. Επικράτησε το εκβιαστικό του διλήμματος αφού μίλησε κατ’ ευθείαν στις καταθέσεις των ψηφοφόρων της μεσαίας τάξης και όχι στην καρδιά τους. Κράτησαν έτσι για το μέλλον το ατού του τελευταίου χαρτιού, την ανοιχτά συγκρουσιακή διάθεση, μιας και κανείς δεν επαναστατεί όταν έχει να απωλέσει (ακόμα, αλλά και για πόσο) κεκτημένα.

εμείς, η μεσαία τάξη

Η χαϊδεμένη ενδιάμεση τάξη, με τα Γκωλικά προσωπεία κάθε άλλο παρά απρόσωπη είναι. Πιθανότατα να αναγνωρίσουμε και εμάς τους ίδιους πίσω από αυτά. Τους χιλιάδες που δεν "κατεβαίνουν στο δρόμο", τους αναλυτές του καναπέ που προασπίζονται τελικά μόνον και μόνοι το ίδιον μικρό κομπόδεμα. Όσους σκέπτονται πως θα τη "βγάλουν καθαρή" επειδή κάποτε λόγω συγκυριών προνόησαν/κατάφεραν να αποταμιεύσουν. Εκείνους που κυριαρχούμενοι από το δόγμα του "έσταξε η λαδιά μας μεσ’ τη μαγειριά μας" βρίσκουν εκ νέου θαλπωρή στους πατρικούς τραπεζικούς λογαριασμούς. Ακόμα κι αυτούς που αν κι έχασαν σπίτια/αυτοκίνητα αγορασμένα με δάνεια, (στην πραγματικότητα ποτέ δεν τους ανήκαν), ξαναγυρνούν ουσιαστικά ανέγγιχτοι στις περισσευούμενες οικογενειακές εστίες.

Το «δυσοίωνο» είναι πως ελλείψει καλής πίστης, όχι μόνο στο κράτος και τις δομές του αλλά και στην ελληνική ιδιοσυγκρασία, οι παροικούντες τη μεσαία τάξη συνεχίζουν να πορεύονται αμήχανα και μοναχικά πιστεύοντας ότι μπορούν να τα καταφέρουν καλύτερα ιδιωτεύοντας. Και αλήθεια, ποιος να τους κατηγορήσει για αυτό;

(κα)μία κρύο, μία ζέστη

Παραμονές Δεκεμβρίου σε συνθήκες νοτίου ημισφαιρίου, με ιδρωμένους Αη Βασίληδες στις σκιές των φυλλοβόλων της στολισμένης πόλης. Με κοντομάνικα στους δρόμους το πρωί και τα κουνούπια να τσιμπάνε ακόμα μες τις νύχτες.

Και εγώ που αναπολώ τα χιόνια τα προπέρσινα, εύχομαι πως και πως τα νέα. Κόντρα στη κοινή γνώμη που μακαρίζει την αλλόκοτη κουφόβραση, γλίτωσαν, λεν χαμογελώντας, το έξοδο του πετρελαίου.

Για το χειμώνα που δε λέει να ‘ρθει.

η Βενετία που τα κάνει όλα

Συνασπισμένοι μαυραγορίτες ξεχύθηκαν να προσφέρουν μετρητά με το αζημίωτο. Η εκμετάλλευση – και που είσαι ακόμα ! – της οικονομικής δυσπραγίας του άλλου θυμίζει ιστορίες από την κατοχική Ελλάδα. Μόνο που τώρα διαφημίζεται. Κι η Βενετία που δεν έχει ακίνητα, εκποιεί - στο χώρο σου - τα όποια της κάλλη. (Δεν γνωρίζω αν κλαίει πριν να κοιμηθεί). Μεγάλες - συνήθως πικρές – ιστορίες, κρύβονται πίσω από μικρές αγγελίες.

Περπατάω μετά από μήνες ξανά, στους δρόμους της πόλης. Την περίμενα να δείχνει ομορφότερη, δείχνει όμως ξεχαρβαλωμένη. Επιλέγω, ανθρωπόφοβα, μικρότερους δρόμους, ξεσυνήθισα εσώκλειστος τόσο καιρό, την πολυκοσμία. Άγαρμπα παρατημένα αυτοκίνητα στα πεζοδρόμια, κακότεχνα tags στους τοίχους κι η ζέστη του ψευτονοέμβρη να μεγαλώνει την αποφορά των σκουπιδιών.

Εστιάζω – κατά το χούι μου - σε ότι φαινομενικά ασήμαντο και επουσιώδες συμβαίνει γύρω μου. Ξεκινώ διαβάζοντας τις αυτοσχέδιες ανακοινώσεις σε δέντρα και κολώνες. Γράφουν για χαμένα κατοικίδια και απολεσθέντες άνοες ηλικιωμένους, για τα πρώτα δίνονται εύρετρα. Ακολουθούν διαφημίσεις σαν της Βενετίας που «τα κάνει όλα» ανάμεσα σε δεκάδες ενοικιαστήρια και «παραδίδονται μαθήματα». Λείπουν όπως πάντα, κείμενα, γνώμες και ιδέες. Θα ήταν αλήθεια όμορφο, αν υπήρχαν. Η κατάσταση σήμερα φωτοτυπημένη στους τοίχους.



Χαζεύω ένα σκωπτικού χιούμορ αυτοκόλλητο που μου τράβηξε την προσοχή. Σταματώ και το φωτογραφίζω. Κάποιοι γύρω μου δείχνουν να ενοχλούνται, ένας πάει και το σκίζει.

η τέχνη στο δρόμο

Μίλα για τη βρώμικη Αθήνα, σχολίασε την αισθητική ή/και τη χρησιμότητα της πολιτικής διαφήμισης, πανηγύρισε ή θλίψου - αν θέλεις - με τα αποτελέσματα των περιφερειακών εκλογών μα ΜΗΝ προσπεράσεις τη μεγάλη αποκάλυψη στο ερώτημα που χρόνια σε προβλημάτιζε: Ποιος είναι τελικά ο κλόουν Βαβούρας;

Αθήνα 2010, Αμπελόκηποι.


"Κολάζ" είναι η εικόνα που δημιουργείται συνήθως από κομμάτια υφάσματος ή χαρτιού (κάποιες φορές και από άλλα υλικά) κολλημένα μεταξύ τους. Το τελικό αποτέλεσμα είναι μια καλλιτεχνική δημιουργία. Η λέξη προέρχεται από την γαλλική λέξη coller που σημαίνει "κολλάω".

ο ύμνος των χοίρων

Η Ιταλο-ιρλανδική μονομαχία για την οικειοποίηση του γράμματος Ι της ακροστιχίδας P.I.G.S έληξε, οι βορειοευρωπαίοι νησιώτες φάνηκε ότι έκαναν την ανατροπή.

Από την άλλη εμείς, δε μπορεί παρά να καμαρώνουμε εθνικά που έχουμε κατακτήσει - από καιρό και άκοπα - μόνιμη θέση σε αυτή, καπαρώνοντας το ολόδικό μας G.

Τι G8, τι G20 και τι BRICS; Εμείς έχουμε και ύμνο (και μάλιστα τπέροχο).

- we are the stars of the firing line -

Ο νεολογισμός PIIGGS που περιλαμβάνει αμφότερες τις Ιρλανδία και Ιταλία καθώς και τη Ηνωμένο Βασίλειο (ως Great Britain) ελέγχεται.

υγ.Το We are the Pigs βρίσκεται στο περίφημο δέυτερο Dog Man Star, των Suede (click pic to dl)

ποιος είμαι

ΔΕΝ είμαι ψηλός ούτε έχω αθλητική κορμοστασιά, μήτε μαύρα μαλλιά και μαύρα μάτια. Ο Notis Sfakianakis ΔΕΝ είναι ο συγγραφέας (!!!) που απολαμβάνω, το ζώδιό μου δεν είναι κριός, και φυσικά ΔΕΝ ακούω τα πάντα. Είμαι γηραιότερος των 25 ετών, η Πάρος, η Μύκονος και η Κρήτη δε συγκαταλέγονται στους προτιμούμενους προορισμούς μου, cool guy δε με λες, μα για να μη μακρηγορώ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ετούτος o lemonostiftis.

Πρόκειται για μια ατυχή συνωνυμία, που έφερε στο φως ο φίλος Κ, και η οποία πιθανότατα “εκθέτει” και τους δύο. Το βάρος μου, το ότι εκτιμώ το έργο του Tsarouhis Painter, καθώς και μια υποψία έφεσης στις καμπύλες δε με ταυτοποιούν επ’ ουδενί με τον συμπαθέστατο κατά τα άλλα χρήστη του greek date ο οποίος έχει όλα τα προαναφερόμενα που ΔΕΝ έχω εγώ.

Τέλος μπορώ να αναφέρω πως πέρα από μια υποβόσκουσα κρίση ταυτότητας, ελπίζω να συγκεντρώνω πάνω από το – just pass - 64% στον “ βαθμό ταιριάσματος με εμένα” (!!!) που συγκέντρωσε ο συνονόματος. Άγνωστος παραμένει ο τρόπος υπολογισμού της συγκεκριμένης παραμέτρου.

υγ. το όριο των 5 χιλιομέτρων δε μου λέει τίποτα, μιας και δεν ψάχνω μέλη με καμμία απόσταση,.

Αν σας απογοήτευσα, λυπάμαι…

η δύση ως ανατολή

Παμπάλαιοι άνθρωποι, γεννήτορες νέων ιδεών και φέροντες την ελπίδα; Ως κατάφαση θα ακούγονταν οξύμωρο, ένα ερωτηματικό όμως δίνει στην πρόταση τη μυθολογική διάσταση που της αρμόζει.

Χθεσινά μυαλά και ίδια βλέμματα φωτίστηκαν - λέει - ξαφνικά, μπήκαν σε νέα ταγέρ και ίδρυσαν το νέο κόμμα. Τραγική ειρωνεία. Προδόθηκαν αυθημερόν από το - τουλάχιστον δυσοίωνο – αρκτικόλεξο που επιλέχθηκε για όνομα: ΔηΣυ, αρκεί ο απλούστερος των παιδικών αναγραμματισμών για να σε πείσει.

Κι αν κάποιος επιδιώξει μιαν εξήγηση στη θεωρία του φοίνικα – εκείνου που αναγεννάτε (εδώ σαν ιδέα) μέσα από τις στάχτες του -, πάλι εγώ δε μπορώ να θυμηθώ ποια "καθαρτήρια φωτιά", εξάγνισε και ξαναγέννησε ετούτους τους ανθρώπους ώστε να σταθούν ικανοί να παράξουν τις νέες, λαμπρές ιδέες, και τα φρέσκα & άφθαρτα ιδανικά που ευαγγελίζονται, πάντα για το καλό όλων.

Αν πάλι εσένα σε έπεισαν και θες να συνδράμεις το "νέο κίνημα", ένα banner στην επίσημη σελίδα του, σου προτείνει τρόπο: απλά ήκωνεις το χέρι ψηλά και άνοιγεις τα δάχτυλα.