Παρασιτολογία

Επιτοίχιο αυτοκόλλητο σε δρόμο του Λονδίνου (2007). Σχόλιο (ακόμη επίκαιρο) για την τρέχουσα (!) ειδησεογραφική γαμήλια επικαιρότητα.

http://en.wikipedia.org/wiki/Class_War

http://www.classwar.org/

Η Παρασιτολογία (Parasitology) είναι μια συνολική επιστήμη με κύριο αντικείμενο την έρευνα, εξέταση και καταστολή των παρασίτων.
Αντικείμενο της παρασιτολογίας είναι επίσης και η γενική ταξινόμηση από την οποία και ακολουθεί η συστηματική μελέτη των παρασίτων με βάση κυρίως τη βιολογία τους.

(Πηγή: "Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη" τομ.ΙΘ΄, σελ.661. // Βικιπαίδεια)

το σουβενίρ

Ένα μικρό χάλκινο ειδώλιο, πιθανότατα αγορασμένο από κάποιο μουσείο της πόλης. Δυο σχηματικές φιγούρες πάνω σε ένα κυβικο κομμάτι μάρμαρο. Ένα δώρο του καλού φίλου Β. Σε κάποια ονομαστική εορτή τότε, λίγο πριν φύγουμε γι’ αλλού. Τώρα ήδη στο τρίτο σπίτι που ακολούθησε αυτήν τη φυγή. Βρίσκεται όμως πάντα επάνω στο γραφείο ανασύροντας κάθε φορά εικόνες και αναμνήσεις από μια άλλη εποχή.

Μια άλλη ζωή που τελείωσε: Η “ανεξάρτητη” ζωή στην καινούρια πόλη, τα καινούρια πρόσωπα που εμφανίστηκαν μαζί της, το πανεπιστήμιο, τα βράδια μελέτης με το μικρό φως στο γραφείο κι έναν καφέ για παρέα. Και αυτό το μικρό εδώλιο παρέμενε ακίνητο, πάνω στο τραπέζι, κόντρα στο αεράκι από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα το καλοκαίρι ή το βαθύ σκοτάδι της νύχτας έξω το χειμώνα.

Με τη θέα στα πορτοκαλί φώτα της εθνικής οδού, εκεί που τώρα βρίσκεται, επιβλητικό και φωτεινό το νέο αρχαιολογικό μουσείο. Ένα μέρος που δεν πρόλαβα να επισκεφθώ. Ίσως για αυτό τελικά να υπάρχει αυτό το ειδώλιο τόσα χρόνια. Για να σημειώνει όσα δεν έγιναν, “όσα δεν πρόλαβες”. Για να υπενθυμίζει ένα λόγο για να (ξανα-)γυρίσεις. Σε μουσεία, εικόνες, ανθρώπους που άφησες πίσω σου και ίσως από τότε αποφεύγεις. Την ίδια την πόλη τελικά.

Κάποτε ήταν η πόλη σου. Στην αρχή ζωντανή, χρηστική, ανοικτή προς τη θάλασσα και πάνω από όλα ανεξερεύνητη. Διαφορετική από οτιδήποτε άλλο μέχρι τότε. Στο τέλος όμως έγινε ένα φορτίο από αισθήματα, χαρά, λύπη, άγχος, έρωτα, αγωνία, προσμονή, απογοήτευση, ελπίδα. Από λόγια και παρέες σε σκοτεινά δωμάτια, τραπέζια με αλκοόλ, έδρανα παραδόσεων, αίθουσες αναχωρήσεων, παραλίες και σε άδεια δρομάκια το ξημέρωμα. Κάθε γειτονιά της και μια ανάμνηση ίσως. Κάθε δρόμος και μια συντροφιά. Μια διαρκής κίνηση ανθρώπων και στιγμών.

Και ένα ειδώλιο που στέκεται μόνο, στο ρόλο του, στο μέλλον…

Όταν του ζητήθηκε να συνεισφέρει ένα κείμενο, για μια εργασία ενός μεταπτυχιακού Μουσειολογίας, ο φίλος Δ μίλησε για το μίνιμουμ που κουβαλάμε μαζί μας καθώς αλλάζουμε τόπους και τρόπους ζωής, να μας (υπεν)θυμίζει - αν όχι και καθορίζει κάποιες φορές -.

Η πεωτότυπη φωτό του φίλου Δ.

το χαμόγελο

Είχε ένα παράξενο χαμόγελο, καρφωμένο απ΄άκρη σ΄άκρη στο πρόσωπο. Μου φάνηκε όμως πως στα μάτια δε μοιράζονταν το ίδιο συναίσθημα. Είπα να μην ξανακοιτάξω προς τα εκεί, αλλά ξέρεις τώρα: άπαξ και το σκεφτείς, η ματιά αυτονομείται των νευρώνων σου και πέφτει συνεχώς στο απαγορευμένο μέρος.

Χωρίς να είμαι σίγουρος άν το χαμόγελο απευθύνεται αποκλειστικά σε μένα φρόντισα να μην ανταποδώσω και δείξω στερημένος. Μόνο στράφηκα ξανά στη μπύρα μου, ρούφηξα την 117^η γουλιά και προσπάθησα να συγκρατήσω τα ρουθούνια μου που πάλλονταν στο άρωμα του σε μια ύστατη προσπάθεια να φαίνομαι cool.

είθε το αυγό σου ...

Καλή Ανάσταση σε όλους. Άμα το λες συνέχεια, μπορεί και να συμβεί.


υγ. ΚΑΛΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

keep Walker (in mind)

Η ιστορία του δεκαεννιάχρονου Kipp Walker από το Oregon πιθανότατα δε θα γίνει ποτέ γνωστή, η είδηση του αλλόκοτού της φινάλε όμως – και μάλιστα επιλεγμένου από τον ίδιο – έτρεξε ήδη 40.076.594 μέτρα γύρω από τη γη χαρίζοντάς του τα 4 από τα 15 λεπτά δημοσιότητας που κατά τον θείο Andy εδικαιούτο.

Την προηγούμενη Πέμπτη και έχοντας μόλις τραγουδήσει το Sorry for the mess στα ανοιχτά μικρόφωνα του Strictly Organic Coffee κατάφερε πολλαπλά χτυπήματα με μαχαίρι στο ίδιο του το στήθος υπό τους ήχους των χειροκροτημάτων των μπερδεμένων θεατών. Ολοκλήρωσε έτσι την τελευταία του παράσταση.

Δε ξέρω γιατί αναρτώ την είδηση αυτή, ίσως σα φόρο τιμής σε μια ελλιπή ιστορία ενός αγνώστου που έτυχε να μου διηγηθεί εχθές ο Ν και για κάποιο λόγο “με έπιασε” περίεργα.

http://www.myspace.com/kipppp

όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν

Από το 1974 μέχρι σήμερα, ελάχιστα άλλαξαν στον τομέα της Μεγαλοβδομαδιάτικης τηλεοπτικής ψυχαγωγίας(?).

Εντάξει, μπορεί να μη δείχνει το “Πέυτον Πλέις”, υπάρχουν όμως οι κλώνοι του και αν ακόμα η “Ζωή του Χριστού” σε 6 συνέχειες δεν προβάλλεται πια από το κρατικό μπορείς να τη βρεις στο κανάλι που έχεις στο νούμερο 5 του τηλεχειριστηρίου σου. Ωστόσο κάτι οι ελληνικές ταινίες, κάτι οι λοιπές θρησκευτικές εκπομπές, τα μουσικά διαλλείματα με σοβαρή μουσική και τα πανηγυρικά εορταστικά έρχονται κατευθείαν από το παρελθόν.

Κι αν σ' αυτά προσθέσεις το γενικότερο αίσθημα που έχει κατακάτσει πάλι πάνω μας, ζεις ένα Déjà vu περιωπής.

Παρεμπιπτόντως σήμερα αντιλήφθηκα πως ο “Κήπος με τα αγάλματα” που πρωτοπροβλήθηκε “μόλις” 7 χρόνια αργότερα του συνημμένου προγράμματος παίζει ξανά σε μεσημεριανές επαναλήψεις στην ΕΤ.

Αν πάλι δε θες να δεις τηλεόραση, τότε, ταξίδεψε άνετα (σε άσφαλτο και χωματόδρομο) ως τη Χαλκιδική μόνο με 8 δεκάρες το χιλιόμετρο και πρόσφερε RELAX σε όλη την οικογένεια σε τιμές Α-ΛΑ-ΚΑΡΤ.

Κάποιος φίλος από το δίκτυο (ευχαριστώ Σ.), μου έστειλε προ καιρού ένα dvd με την εμφάνιση της Μαρίζας Κωχ στην ΕΡΤ, πρέπει να ήταν του 1976. Που και πως έφτασε στα χέρια του, άγνωστο(?), μιας και είναι από τα σβησμένα αρχεία της ραδιοτηλεόρασής μας. Από εκεί και το ακόλουθο απόσπασμα (Ναι, έστειλα αντίτυπο και στην κα Κωχ).
Κάποια στιγμή θα δούμε κι άλλα.

οι φωτογραφίες από το φύλλο της 7ης Απριλίου του '74 - εφημερίδα Μακεδονία .

χθες, σήμερα, προχθές

Σήμερα

Κρύα Κυριακή, χρέος από το χειμώνα που εγκατέλειψε απότομα. Φέρνει του Βερολίνου σήμερα, η Αθήνα, μοιάζει πιο τακτοποιημένη και τα χρώματα φαίνονται καθαρά κάτω απ τη σύννεφα. Βρέχει αδιαλείπτως απ’ το πρωί. Μόνο που είναι σαν κάποιος να στραγγίζει μπουγαδόνερα απ’ τα ψηλότερα. Οι σταγόνες στεγνώνουν κι αφήνουν λεκέδες πάνω στις λαμαρίνες των αυτοκινήτων, στις ομπρέλες και στα ρούχα των ελαχίστων που κυκλοφορούν στους δρόμους. Τα καφενεία όλα κλειστά κι οι διαθέσιμες τουαλέτες της πόλης είδος προς εξαφάνιση. Ίσα που την παλεύω.

Τερα-riffs κάνουν τους τοίχους να πάλλονται και τα αυτιά μου να βουίζουν, η φυλή των μεταλλάδων κρυμμένη στα υπόγεια της πόλης ανταλλάζει βινύλια αγοράζει t-shirts με στάμπες και πάσης φύσεως gadgets διακοσμημένα με εικόνες τεράτων και μαυροντυμένων μασκοφόρων. Η θαλπωρή της αλληλεγγύης που ενώνει τη φυλή φτάνει και σε μένα παρ’ όλο που ξεχωρίζω σαν τη μύγα μες το γάλα. Φεύγω με 3 δίσκους υπό μάλης, βέβαιος πως δεν τους στερώ από κανέναν…

Προχθές

Τον είδα με την περιφερειακή όραση και τον αναγνώρισα. Στράφηκα προς το μέρος του μα τώρα, κοιτώντας τον καλύτερα, τα χαρακτηριστικά του μου φάνηκαν εντελώς άγνωστα. Παρ' όλα αυτά προχώρησα προς το τραπέζι που καθόταν.

Χάρηκα που ήταν αυτός. Συναντιόμασταν κάθε φορά στα ίδια μέρη, μικρή πόλη η Πάτρα. Συναυλίες, κινηματογράφους, μπαρ, πορείες, καταλήψεις και συνελεύσεις. Δεν είχαμε μιλήσει ποτέ, ή και να ‘χαμε δε το θυμάμαι - πάνε 15 χρόνια -, ανταλλάσαμε μόνο νεύματα χαιρετισμού ή κανα φιλικό "γεια, τι γίνεται;" Προχθές τα είπαμε για λίγο.

Χθες

Γιατί δεν της παίρνεις τη λαμπάδα με το γαλάζιο γαϊδούρι; ή άσε θα την πάρω εγώ για το δικό μου βαφτιστήρι, είπα, κάτσε μόνο να ρωτήσω πόσο έχει. Δε ρώτησα γιατί θυμήθηκα. Θυμήθηκα πως και πέρσι είχα αγοράσει τη λαμπάδα με το γαλάζιο γαιδούρι.

Κάθε μέρα μαγειρεύω πατάτες ...

η κακή σπορά

Οι προφήτες το ‘χαν προβλέψει από καιρό κι ο King Ink δεν τους διέψευσε. Έτη βιβλικών παραβολών για επίγειους θεούς και σκοτεινούς αγγέλους στρατολόγησαν πλήθος συνοδοιπόρων, αποστόλων που φώτισαν και να δυνάμωσαν τον ιδιόρρυθμό του λόγο. Κι ύστερα οι ιεραπόστολοι, άξιοι συνεχιστές του έργου του, το διασπείρουν προσηλυτίζοντας νέους πιστούς ανά την υφήλιο.

It began when they come took me from my home

And put me in Dead Row,

Of which I am nearly wholly innocent, you know.

And I'll say it again

I..am..not..afraid..to..die.

Μια γρήγορη ματιά στο King Ink με έριξε ξανά στα έργα και τις ημέρες του Nick Cave, στήνω έτσι μια φανταστική TDK 90άρα που θα θελα να έχω γράψει από χρόνια, να παίζει κάπου κάπου σα λειτουργία.

Αφήνω ευλαβικά τα όσια ανέγγιχτα και εστιάζω στις παρυφές αυτού του μυστήριου θιάσου (πες το και πάνθεον αν θες) των προφητών που φέρουν ονόματα όπως : Nina, Johnny, Scott, Lee, Kurt και Leonard, των 12 αποστόλων Blixa, Thomas, Martyn P., Mick, Jim, Warren, Ed, Barry, Anita, Kid Congo, Conway, Hugo, Roland και Lydia, μα και των σύγχρονων ιεραπόστολων και συνεχιστών: Isobel, Mark, Louis David και Stuart μεταξύ πολλών περισσοτέρων.

Όποιος/α επιθυμεί, μπορεί να ακούσει ετούτη τη "θεματική" συλλογή/αφιέρωμα με ένα (και όχι τρία αριστερά) κλικ στο παραπάνω κασετοεικονείδιο. Το tracklist - όπως πάντα - στο πρώτο δικό μου σχόλιο της ανάρτησης.

τίθεται θέμα πίστης

από το Charlie Brown and Snoopy (1963-1964) του Charles M. Schulz

ο κος Harley και η αληθινή αγάπη

true love will find you in the end

Σε δύο μονόωρα σετ, χωρισμένα από ένα μεγάλο (20’) διάλειμμα, χώρεσαν τα περισσότερα από τα τραγούδια των Cockney Rebel που αγαπάς κι ανάμεσα τους κάποια καινούρια. Ο αξιότιμος κος Harley, παραμένει το ίδιο εκφραστικός(+) παρ’ ότι λιγότερο θεατρικός (-) με μια ευπρόσδεκτη dylan-ική βραχνάδα στη φωνή να σου θυμίζει τις δεκαετίες που έχουν περάσει από τις πρώτες δόξες, και να αντιδιαστέλλει με τη νέα πλούσια κόμη του.

Ο κόσμος αρκετός και διαβασμένος, μύστες οι περισσότεροι της μουσικής των C.R. έμειναν τουλάχιστον ικανοποιημένοι από αυτό το ραντεβού. Δεν ήταν άλλωστε μια συναυλία που θα παράσερνε τους μικρότερους να μπουν στον κόσμο του Steve Harley. Δεν ήταν αυτό το ζητούμενο. Και για να ‘μαστε ειλικρινείς, δεν υπήρχαν μικρότεροι. Αυτό είχε ένα απρόσμενο θετικό: έβλεπα απρόσκοπτα στη σκηνή (μετά από χρόνια ένιωσα πάλι ψηλός) από όποια θέση βρισκόμουν!

Συγκινητικό (για μένα) και η ύπαρξη στη σύνθεση της μπάντας του Stuart Elliott αν δεν κάνω λάθος, του πρώτου ντράμμερ των Cockney Rebel όπως και η φορτισμένη progressive εκτέλεση του Sling it.

Βαθμός: δε βαθμολογείς τους ήρωες της προσωπικής σου μυθολογίας. Το απαγορεύουν άγραφοι κανόνες ηθικής, ίσως άμα χρειαστεί τους συγχωρείς μα αυτή τη φορά ΔΕΝ υπήρχε λόγος για κάτι τέτοιο.

Μεταξύ άλλων ακούσαμε τα: Audience with a man, Here comes the sun, Hideaway, Sebastian, Make me smile, Sling it, Red is a mean mean color, Best years of our lives, Mr Raffles, Mr Soft, True love will find you in the end, Judy teen , What Ruthy said, Riding The Waves, Journey’s end, Star for a week, The last time I saw you καθώς και κάποια που δεν ήξερα.

Δε συνέβη σε μένα αλλά το κατέγραψα ως αυτήκοος μάρτυρας: «Συγγνώμη, θα ήθελες μια μπύρα; ζήτησα μία και μου έδωσαν δύο, πιες την, κερασμένη…» είπε στον μπροστινό μου κάποιος συθεατής, κατευθυνόμενος στο πρώτο διάζωμα. History repeating, χαμογέλασα μόνος μου στα σκοτάδια.

Ένα από τα τραγούδια που κατέγραψα και που παραθέτω είναι το αριστουργηματικό True love will find you in the end του Daniel Johnston.

Μια αφορμή για παραπάνω ψάξιμο στον βίο και την πολιτεία του Daniel Johnston εδώ. Αξίζει.

make me smile

Εφηβικό απωθημένο, παρ’ όλο που τον έχω ξαναδεί το 1991, ο κος Harley και οι Cockney Rebel παίζουν αύριο (Παρασκευή 8/4) στο Gagarin205 κι εγώ θα είμαι εκεί. Φρόντισα κι έβγαλα εισιτήριο από νωρίς, να παρακάμψω τη διάθεση της τελευταίας στιγμής που – κάκιστος σύμβουλος –έχει αποτρέψει την παρουσία μου από πλήθος συναυλιών.

Το Human Menagerie και το Psychomodo των Cockney Rebel είναι δίσκοι που θα έπαιρνα μαζί μου αν ναυαγούσα σε ερημονήσι. Δεν είναι μόνο η φωνή του κου Harley που όντας έφηβος μου προκαλούσε παροξυσμό. Ούτε το ότι ξέρω τους στίχους των τραγουδιών απ’ έξω κι ανακατωτά (φυσικό μιας και αμφότεροι οι δίσκοι είναι αγορασμένοι την «παλιά καλή» εποχή των ενδελεχών ακροάσεων). Είναι που κάθε μελωδία τους είναι σφιχτά δεμένη με στιγμές και καταστάσεις – καλές ή κακές δεν έχει σημασία – της ζωής μου, ή τουλάχιστον της πρώτης περιόδου αυτής.

τον καιρό που ο πορτιέρης σου ξέσκιζε το εισιτήριο

«Πάρε μου εισιτήριο, μη με ξεχάσεις» τηλεφώνησα στη Σ μιας κι εγώ βρισκόμουν εκτός Αθήνας το '91. Κι αυτή κατάφερε και μου βρήκε 2 προσκλήσεις. Τώρα το πως ξέμεινα και πήγα στη συναυλία μόνος είναι μεγάλη ιστορία και σίγουρα δεν είναι του παρόντος.

Το θέμα είναι πως έφτασα στο Ρόδον με μια πρόσκληση περισσευούμενη την οποία και χάρισα στον τελευταίο που περίμενε στην ουρά του ταμείου. Αυτή η κίνηση ήταν και η αιτία που είδα τη συναυλία σχεδόν μεθυσμένος. Ο ευεργετηθείς με κερνούσε συνεχώς μπύρες σε μια προσπάθεια να «ξεπληρώσει» τη δωρεά που του είχα κάνει. "Για να μην έχω συνέχεια στο νου μου αν ξέμεινες από ποτό, πάρε και αυτές για τη συνέχεια..." μου είπε μετά το τέταρτο κέρασμα και άφησε δίπλα μου 3 ακόμα μεγάλες μπύρες. Τις 2 τις κέρασα στους κοντινότερους συθεατές γεγονός που πυροδότησε νέο κύμα ανταπόδοσης και μπυροποσίας.

"Δε θα παίξει το Hideaway, ποτέ δε το παίζει" γκρίνιαζε κάποιος παραδίπλα για να διαψευστεί μετά από λίγο: "Κυρίες & κύριοι, θα κάνω μια εξαίρεση σήμερα για ένα κομμάτι που βαριέμαι ασύστολα αλλά πληροφορήθηκα για το πόσο σας αρέσει..."είπε ο κος Harley και ξεκίνησε:

Let them come a running & take all your money and hideaway

Let them come a running & take all your money and flee

Παροξυσμός.

Ένα ενδιαφέρον trivia που άπτεται κατά κάποιο τρόπο και της επικαιρότητας: Ο μπασίστας της πρώτης (και δημιουργικότερης) περιόδου της μπάντας Paul Jeffreys, σκοτώθηκε το 1988 στο Λόκερμπι της Σκωτίας, επιβάτης της πτήσης Pan Am Flight 103 που ανατινάχτηκε (σύμφωνα με εικασίες που με τα χρόνια έγιναν βεβαιότητα) κατά παραγγελία του διαβόητου Μουαμάρ της Λιβύης.

για μία πάστα φλόρα

Η μάνα μου είναι η "καλύτερη μαμά" του κόσμου αλλά ποτέ δε φημιζόταν για τα μαγειρικά της. Εντάξει, δε της το πολυλέμε, δε φταίει(?) 100% κι η ίδια. Ανέκαθεν εργαζόμενη τα πρωινά και επιφορτισμένη με τη λάτρα σπιτιού τε και τέκνων τα απογεύματα, επέλεγε τις ευκολότερες των συνταγών και ξεπέταγε στα γρήγορα τις απαντήσεις στο καίριο ερώτημα «μαμά, τι θα φάμε αύριο;» 

Την αποενοχοποίησή της βρήκε στα μέσα της δεκαετίας του 70, όταν "γραφτήκαμε" οικογενειακώς σε ένα μεταχίππικο πράγμα που λεγόταν «Κέντρο Υγιεινής Διατροφής» σε κάποια πευκόφυτη περιοχή των Β Προαστίων. Κυριακή πρωί, λεωφορείο από την Κηφισίας και φυσικοί χυμοί, βραστές πατάτες, μπιφτέκια σόγιας και "Παιδιά, πηγαίντε να χαιρετίσετε την κυρία Μαρίζα!"

Ναι, η Μαρίζα Κωχ ήταν συχνά εκεί και φαν της μεγάλοι οι γονείς, μας έστελναν με την αδελφή μου να την καλημερίσουμε. Εκείνη θυμάμαι με έπαιρνε στα γόνατά της και θέλεις να μου τραγουδούσε, θέλεις να μου ‘λεγε παραμύθια (το πιθανότερο) ΔΕΝ θυμάμαι και πολλά, παρά μόνο την αβάσταχτη ντροπή που μου έκαιγε τα μάγουλα. Την μικροιστορία αυτή τη διηγήθηκα και στην ίδια την κα Κωχ πριν κάνα δυο χρόνια , όταν με αφορμή κάποιο ερασιτεχνικό βιντεάκι του Φάτα Μοργκάνα που είχα τραβήξει στο Κύτταρο, με είχε καλέσει να τη συναντήσω και να της το δώσω, αλλά αυτό είναι μάλλον μια άλλη ανάρτηση).

Το «Κέντρο Υγιεινής Διατροφής», το μισούσα. Όλα μου φαίνονταν και ήταν άνοστα (μόνο το καροτόζουμο μου άρεσε, έπινα 3-4 ποτήρια για να τη βγάλω όρθιος μέχρι να γυρίσουμε σπίτι). Να φανταστείς πως η συνταγή για φακές πήγαινε κάπως έτσι:

Φακες : « Παίρνετε ένα σακουλάκι φακές και το βράζετε. Λίγο πριν το βγάλετε από τη φωτιά ρίχνετε στην κατσαρόλα μία ξεφλουδισμένη ντομάτα και ένα κρεμμύδι – ολόκληρα. Σερβίρετε, ρίχνοντας λίγο ωμό ελαιόλαδο πάνω από το φαγητό». 

Η μάνα μου, θυμάμαι, κατάφερε και τροποποίησε τη συνταγή προς το ευκολότερο. Έριχνε την ντομάτα χωρίς να την ξεφλουδίσει. Από κάτι τέτοιες δύσκολες στιγμές μας έβγαζαν οι τηγανίτες και τα κεφτεδάκια της γιαγιάς. 

Πόσο πανηγυρίσαμε (σήμερα ντρέπομαι που το λέω) όταν το «Κέντρο Υγιεινής Διατροφής» από άγνωστη αιτία κάηκε ολοσχερώς, δεν περιγράφεται.

Τέλος πάντων, οι πέντε (5) πρόλογοι αυτοί με βοηθάνε να φτάσω στο κυρίως θέμα. Η κακή μαγειρική ικανότητα δεν ξέρω πως, μεταβιβάστηκε γονιδιακά σε μένα (νομίζω και στην αδελφή μου παρ’ όλο που μάχεται με τον εαυτό της να αποδείξει το αντίθετο).

Βαριέμαι ασύστολα την όποια ανάμειξη μου στην κουζίνα, η καλύτερή μου συνταγή είναι μπριζόλες με πουρέ (έτοιμο Κνορ, αλλά ρίχνω βούτυρο διαίτης και τυρί) και όποτε λόγω ζήλειας για τις επιδόσεις φίλων - όπως για παράδειγμα ο chocorello (1, 2, 3) - ασχοληθώ με τα κουζινικά μου, τα καταφέρνω αλλά με αποτελέσματα πάντα κάτω του μετρίου. Φταίει ίσως και που δεν είμαι καθόλου οργανωτικός.

Χθες καταπιάστηκα όμως να φτιάξω μια πάστα φλόρα. Συνταγή από το βιβλίο συνταγών της μητρός, γιατί αυτή νοστάλγησα. Αν εξαιρέσεις ότι ακολουθώντας πιστά της οδηγίες (στα γλυκά δεν θέλει αυτοσχεδιασμούς μου έχουν πει) και βγήκε μόνο ένα γυάλινο ταψάκι 144 τετραγωνικών εκατοστών (12x12) που δε φτάνει ούτε για ζήτω, όλα τα άλλα πήγαν καλά. Εκπληρώνοντας έτσι τις ζαχαροπλαστικές μου υποχρεώσεις σε δέκα μόλις λεπτά της ώρας, έφτιαξα το πρώτο γλυκό μου από το 1992 που είχα κάνει cheese cake. Το χτυπητό αυγό και το παγωτό των τριών συστατικών (1 εβαπορέ, 1 ζαχαρούχο και 1 μόρφατ - μόλις κάρφωσα κι άλλη συνταγή) νομίζω δε μετράνε.

"Ωραία πάστα φλόρα" είπε ο chef

η ματιά ενός φίλου

Πανεπιστημιο Pittsburgh (?), ΗΠΑ

Δευτεράκι πλέον ο φίλος Α στα φωτογραφικά του μαθήματα, συμμετέχει όπως και πέρυσι στην ετήσια έκθεση του τμήματός του. Η συμμετοχή του μάλιστα διπλή, αφού εκτός από φωτογράφος συμμετέχει και ως “μοντέλο” , ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες και ποζάροντας στο φακό συμμαθήτριάς του. Κάπου εκεί, δίπλα στο πορτραίτο του, του έδωσα οδηγίες πώς να στηθεί και τον φωτογράφησα κι εγώ.

Μάρτιος 2011. Bar Key, Αθήνα.

Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 10 του τρέχοντος στον εξώστη του Bar Key στο κέντρο της Αθήνας.