θείος είναι μόνο ένας

"My favorite relative is my uncle. Can you imagine a person with the same sense of humor with you? This kind of person my uncle is.

He has (is)an (of)average height and he's not very attractive. He has dark brown friendly eyes. He has brown hair and a beard.

My uncle is a friendly person. I usually see him in the summers because we live in the same block of flats (?). We usually have a great time in the summer. But i have had some exhausting experience with him, like such as cleaning up the fields next to our house.

My uncle is very interested in music, especially in records. He has a huge collection of old vinyl records. My uncle usually tells me funny stories from his youth and it is a great fun.

My uncle is a very special person and i'd like to be like him. He's also my favorite uncle because he is the only uncle i have! 

I wish we'd spend more time together."

Από την έκθεση του ανηψιού μου στο φροντιστήριο αγγλικών.  Μου την έδωσε η μάνα του και αδελφή μου και της υποσχέθηκα ανάρτηση. Για την ιστορία πήρε "Excellent ". 

 Υγ. 2. Το θρυλικότερο βέβαια γραπτό τούτου του ανηψιού μου είναι αυτό που είχε στείλει προ τετραετίας από την κατασκήνωση.

α κ ί ν η τ ο ς

 Πριν δύο χρόνια τέτοιο καιρό βρισκόμουν στην ίδια παραλία, στην ίδια θέση, κάτω από τη σκιά του ίδιου βράχου. Όπως ακριβώς και πριν από ένα χρόνο. 

Στον εξωτερικό παρατηρητή δείχνω ακίνητος. Σήμερα αναλογιζόμενος τα πεπραγμένα της διετίας - πλην ελαχίστων στιγμών - νιώθω ακίνητος. Όχι κατ' ανάγκη όμως και δυστυχής.

Το μόνο που φαίνεται να έχει αλλάξει είναι το επίπεδο της θάλασσας. Έχει ανέβει αισθητά και τρώει σιγά σιγά την παραλία. Φαντάζομαι θα σταματήσει όταν φτάσει στη βάση του σκιογόνου βράχου μου.

Δίνω εντολή στο σώμα μου να σηκωθεί από την ψάθα, έπειτα να βουτήξει στα αφρισμένα νερά.  Πάλι νοτιά έχει σήμερα. 

Καλημερίζω τους γείτονες συλλουόμενους αποφεύγοντας τις πολλές κουβέντες. Κάνω πως διαβάζω το βιβλίο μου, στην πραγματικότητα δεν καταλαβαίνω τι λέει και γράφω στις πίσω του σελίδες. Πίνω μια γουλιά καφέ που έφτιαξα από το σπίτι. 

Είμαι ανεξήγητα ήρεμος. Δεν ανησυχώ ούτε που δεν ανησυχώ για τίποτα. Ούτε καν για το μεγάλο κύμα που καταπίνει πετσέτες, σανδάλια και τσιγάρα.

Ένας γλάρος, στέκεται μισό μέτρο από το πόδι μου. Είναι κάθε μέρα εδώ, το ίδιο κι εγώ. Κοιτάζει μια εμένα, μια τη θάλασσα. Που και που ξεδιαλέγει κανένα περαστικό μυρμήγκι. Χρααπ, δίνει μία με τα φτερά του και φεύγει.

Ο ψαράς στην άλλη άκρη της παραλίας είναι ακίνητος από ώρα. Το ίδιο και όσοι κάνουν ηλιοθεραπεία. Με την πλάτη ακουμπισμένη στο βράχο αναπνέω και παρατηρώ την κοιλιά μου που ανεβοκατεβαίνει.
Το ίδιο μάλλον κάνει και το μυαλό μου. 

Συνειδητοποιώ πως χαμογελάω με τις παλιές μνήμες που με βομβαρδίζουν. Περίεργο μα οι πιο πρόσφατες δε μου κάνουν την τιμή.

Πιέζομαι να φτιάξω ένα απάνθισμα, απολογισμό των καλύτερων και χειρότερων στιγμών της τελευταίας διετίας. Αδυνατώ, παραδίνομαι και αντ' αυτού συντάσσω μια λίστα με τις 5 καλύτερες ταινίες που είδα τελευταία. Παραδόξως όλες  από τη δεκαετία του 70 και οι τέσσερις από τις πέντε του 1971!

1. Vanishing Point (1971)
2. Klute (1971)
3. The French Connection (1971)
4. Get Carter (1971)
5. Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας (1978).

η μεγάλη eightίλα

Νεαρά κορίτσια με βάτες στις καλοκαιρινές τους μπλούζες και αγόρια με μαλλιά ανανά και χαίτες λασπωτήρες παραγγέλλνουν παγωτά και φρουτ παντς – με αλκοόλ οι πιο περπατημένοι -από τον σγουρομάλλη ιδιοκτήτη/σερβιτόρο/υπεύθυνο του Blue Lines Rollers. Αγουροξυπνημένοι από τον μεσημεριανό ύπνο  οι περισσότεροι, κάποιοι ακόμα με τα αλάτια στους ώμους περίμενουν  τη σειρά τους για ένα ζευγάρι τροχοπέδιλα,  περιμένοντας να καταλάβουν την πίστα. Κάπου ανάμεσα στα ρόλλερς  και τις νέον επιτοίχιες φιγούρες που αναβοσβήνουν, βρισκόμαστε και εμείς.

Μετά θερινό σινεμά ή/και ντίσκο, ανάλογα με τα χαρτζιλίκια και τη διαθεσιμότητα κάποιου γονιού να μας «πετάξει» παραέξω.  “Αχ, πως ζηλεύω τα νιάτα σας”, η μόνιμη επωδός της κύριας ερώτησης: “Ποιο έργο θα δείτε παιδιά;”  Εμείς με σταράτες απαντήσεις όπως “Το μπλε λαγκούν” ή ακόμα καλύτερα το “Συμμέρ Λυβέρ” καταφέρνουμε να βρεθούμε ένα σκόπελο κοντινότερα στο ταμείο των  «Κατάλληλων άνω των 18»:  Γαλάζια Λίμνη και Εραστές του Καλοκαιριού.

Ντισκοτέκ το Κάστρο, γεμάτη καθημερινά - παρότι παρακμιακή από την ημέρα των εγκαινίων της - από καναρινί πουκάμισα και πλαστικά παντελόνια.   Μακιγιαρισμένη σα καραγκιόζης να μοιάζει και καλά μεγαλύτερη η εντεκάχρονη ξαδέλφη που μας είχε φορτωθεί κάποια φορά, παραδόξως καταφέρνει να περάσει το face control.
Είναι δέκα και μισή, το Paris Latino παίζει στα decks και ο σερβιτόρος έρχεται στο τραπέζι μας για παραγγελία. Έρχεται η σειρά της ξαδέλφης, κι εκείνη σταυρώνοντας - δασκαλεμένη - μεγαλίστικα τα πόδια της λέει: «Μια Τυρόπιτα παρακαλώ».  

  

Στο κλίμα του 1982 λοιπόν, οι Αυστραλοί MEGAMEN, παρουσιάζουν το νέο τους χιτ στην τοπική τηλεόραση. Εκπληκτικής κοψιάς εκπρόσωποι των νεορομαντικών – ναι! στα όρια του trash – με εντυπωσιακά τηλεοπτικά εφφέ στυλ ΥΕΝΕΔ, μάλλον μιλιταριστική (SS ή SM)  εμφάνιση καθώς και μια απροσδόκητη πτώση του drumstick στο 2:29 που σε κάνει να χαμογελάς αθώα.

Στους Megamen, έφτασα μέσω ενός μηνύματος από την προσωπική σελίδα του πληκτρά του συγκροτήματος Mark Love όταν μου είχε (συ)ζητήσει προ ετών να φτιάξω ένα βίντεο για το τότε νέο του τραγούδι.  Με δικιά μου υπαιτιότητα, η συνεργασία μας ποτέ δεν ολοκληρώθηκε. 

υγ. To blue lines rollers υπάρχει ακόμα. Απαράλλαχτο σε αισθητική, άδειο όμως από κόσμο. Με έβγαλε τις προάλλες εκεί ο δρόμος της αναζήτησης των επιούσιων τσιγάρων. Μπήκα και χαιρέτησα τον σγουρομάλλη ιδιοκτήτη/σερβιτόρο/υπεύθυνο, δε με θυμήθηκε φυσικά,  αλλά το ευχαριστήθηκε. 

ένα διαφορετικό torrent

 

Ξέμπαρκο torrent, μακριά από το δικτυακό, φυσικό του περιβάλλον, ξεκουράζεται σε ένα από τα παρτέρια της πλατείας Μαβίλη, χωρίς να νοιάζεται κανείς για το τι έχει μέσα. 

Η “δημοσιότητα” δε που του προσδίδει η ανάρτηση της φωτογραφίας, του στερεί πιθανή μελλοντική χρήση ως κρυψώνα αντικειμένων στον αστικό χώρο (*).

(*) Κάποτε, επί δραχμών, και εν είδει πλάκας είχα κρύψει στο κέντρο της Αθήνας ένα μεταλλικό κατοστάρικο για περίπτωση ανάγκης. Ήταν σε μια πολυσύχναστη κάθετο της οδού Σόλωνος (δεν αποκαλύπτω που, καθώς το σημείο είναι ακόμα λειτουργικό). 

Πρέπει να ήταν κάνα-δυο χρόνια αργότερα, όταν τριγυρνώντας απένταρος στο κέντρο,  “εκταμίευσα” το κέρμα εκείνο, το μετέτρεψα σε τυρόπιτα, νερό και εισιτήριο λεωφορείου και το ανακήρυξα σε “σωτήριο”.

υγ. Ναι, κάποτε - πολύ παλιά - με 100 δραχμές (0,29 ευρώ) αγόραζες τυρόπιτα, νερό και εισιτήριο. 

υγ2. Θεέ μου! γερνάω...

μαθαίνω να τα βλέπω αλλιώς

  

Αποδέχομαι στωικά τα σμήνη κουνουπιών που με κατασπαράζουν τις νύχτες στην εξοχή. Τα φυτικά – όπως διαφημίζονται - αντικουνουπικά δεν απωθούν τα αντιπαθή έντομα. Αντιθέτως τα έλκουν αν δεν αποτελούν κιόλας τροφή γι αυτά.  Χαίρομαι που η αμμωνία κάνει καλά ακόμα τη δουλειά της.

Αποδέχομαι στωικά το πρωινό υπερκύμα των 8:30 που μου βούτηξε από την παραλία τα ρούχα, την  πετσέτα, την  ψάθα και τον καπνό μου. Χαίρομαι που δεν τα πήγε στα άπατα κι έτσι τα "ψάρεψα" σχετικά εύκολα. Πανηγυρίζω που δεν πήρε το κινητό, τη φωτογραφική ή τα γιαλιά μου.

Αποδέχομαι στωικά την ψύξη που έπαθα από το air condition προχθές που είχε 37 βαθμούς εντός οικίας. Χαίρομαι που δεν έπαθα θερμοπληξία. 

Αποδέχομαι στωικά την παρθενική εμφάνιση κατσαρίδας στο σπίτι και την  αναστάτωση που ακολούθησε.  Την παγίδευσα με ένα καπάκι κατσαρόλας πάνω σε ένα μάτι της κουζίνας και υποθέτω πως φαντάζεσαι τόσο τον τρόπο θανάτωσής της όσο και τις επόμενες ώρες απολύμανσης των πάντων με χλωρίνη. Χαίρομαι που δε βρήκα δεύτερη.

 Κυρίως όμως χαίρομαι υπέρμετρα τους 5-6 ανθρώπους στην παραλία που καταφέραμε και μαζευτήκαμε την Κυριακή να καθαρίσουμε την παραλία και τα πέριξ αυτής.  14 σακούλες σκουπιδιών γέμισαν την Κυριακή το πρωί και μεταφέρθηκαν 1 χιλιόμετρο μακρύτερα στον κοντινότερο κάδο.

17 Ιουλίου 2011

14 σακούλες

17 Ιουλίου 2011

ΔΕΝ ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΙ όμως κανέναν  από τους σκατοκέφαλους αλήτες που ξαναβρώμισαν την περιοχή μόλις τις επόμενες ώρες. Αν τα φέρει η τύχη και  πετύχω κάποιους από αυτό το είδος απλά να ξέρουν ότι την έβαψαν. Απειλώ και σοβαρολογώ.  

18 Ιουλίου

 Υγ. Διαβάζω στο Βήμα Science  πως 1 στα 10 είδη στον πλανήτη πρόκειται να εξαφανιστούν και προσεύχομαι να ανήκουν σε αυτά και οι μαλάκες της παραλίας. 

Update

Χαίρομαι υπέρμετρα γιατί ενώ ήμουν παντελώς απογοητευμένος με την κατάσταση της βρωμιάς, σήμερα το πρωί το μέρος έλαμπε ξανά. Κάποιοι πήραν τη σκυτάλη.  

27 Rock (Hudson) songs

Ιούλιος στην εξοχή, μόνος μετά από καιρό στο σπίτι, ξεκουράζομαι «χτυπώντας κάρτα» τα πρωινά στην παραλία, κι έπειτα ρέμβη στη βεράντα, ελαφρύ φαγητό, φρούτα, καμιά μπύρα, ιδρωμένοι μεσημεριανοί ύπνοι και ατέλειωτες ώρες διαβάσματος. Α, και μουσική.

Χωρίς τηλεόραση και εφημερίδες, μακριά από ειδήσεις. Μόνο που και που εκμεταλλευόμενος μια δικτυακή χαραμάδα – το ξεκλείδωτο δίκτυο του γείτονα στην προκειμένη - διαβάζω για τη χρεοκοπία της χώρας και πλασματικά τη νιώθω μακρύτερα μου από κάθε άλλη φορά, παρόλο που σαν ενδεχόμενο φαίνεται πλέον πιθανότερη.

Περνάω όχι ήρεμα μα ηρεμώντας τις πρώιμες dog days της χρονιάς, ζώντας σε μια περιοχή που ορίζεται – απουσία αυτοκινήτου -μονάχα από την αντοχή των ποδιών μου, και αποτοξινώνομαι από το stress των τελευταίων μηνών.

Θυμάμαι το καλοκαίρι του 85, το τελευταίο που είχα περάσει στο εξοχικό – πριν επανακάμψω την τελευταία τριετία - η μη πολιτική είδηση που «ταλάνιζε» την παραλία ήταν το αναγκαστικό (ιατρικό) come out (?) του Rock Hudson μέσω μιας επιστολής του στον τύπο της εποχής.

click pic to download

Με αφορμή τη μνήμη αυτή, μάζεψα σε μια υποθετική 90άρα κασέτα, 27 αγαπημένες μικρές ιστορίες – όχι απαραίτητα προσωπικές - ομοφυλόφιλων ως επί το πλείστον μουσικών, επιλεγμένες με «αυστηρό» κριτήριο την έλλειψη του κυρίαρχου beat/dance ιδιώματος που επικρατεί στην lgbt μουσική κουλτούρα.

Κάποιες από τις ηχογραφήσεις είναι απο βινύλια και άλλες από demos/live συνεπώς μπορεί να αδικείται λίγο η ποιότητα του ήχου. Το tracklist όπως πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις στο πρώτο δικό μου σχόλιο της ανάρτησης.

Καλή ακρόαση.

μπορεί να είμαστε... 30 χρόνια αργότερα

Όταν μία γελοιογραφία παραμένει επίκαιρη μετά από τριάντα (και βάλε) χρόνια, δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν:

Είτε ο σκιτσογράφος είχε παραφυσικές ικανότητες προφήτη και η πένα του έκανε προβολές στο μέλλον (αισιόδοξο σενάριο, πιθανότητα 0.1%) είτε ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα - μα τίποτα - στις ζωές των σατιριζόμενων (απαισιόδοξο σενάριο, πιθανότητα 99.9%).

Διαχρονικός Γιάννης Ιωάννου από τα μακρινά 1979 και 1980 και το άλμπουμ του: «Η άλλη επταετία» (Εκδόσεις Πολύτυπο, 1981).

δε θα γίνεις άνθρωπος ποτέ

Αύγουστος 2010

Όταν τον προηγούμενο Αύγουστο άφησα την παραλία, τίποτα δε θύμιζε τη ζοφερή κατάσταση που είχα πρωτοσυναντήσει εκεί. Με ένα αταίριαστο σε μένα πείσμα (και μια ασύμβατη για τα κιλά μου αντοχή) είχα αρχίσει να μαζεύω μεγάλες ποσότητες σκουπιδιών, να τα σωρεύω σε πολές δεκάδες μαύρες σακούλες και να τα κουβαλάω κοντά 1 χιλιόμετρο στον κοντινότερο κάδο. Κι όλα αυτά κάτω από τις συνθήκες που μισώ: το ανήλεο αττικό λιοπύρι έκανε την όλη διαδικασία ακόμα δυσκολότερη. 

Αρωγοί κάποιοι φίλοι και φίλες μου που αδιαμαρτύρητα στρώθηκαν στη δουλειά. Το γνώριζαν όμως από πριν, διακοπές μαζί μου και καλοκαιρινή φιλοξενία ανταλλάσσεται με συλλογή σκουπιδιών από την παραλία.

Στην αρχή ασχολήθηκα με την παραλία κατόπιν με τα πρανή αυτής που είχαν μεταβληθεί σε κανονικό σκουπιδότοπο, τροφοδοτώντας την ακτογραμμή με κάθε λογής οργανικά και ανόργανα απορρίμματα στο παραμικρό φύσημα του αέρα. Ότι μπορείς να φανταστείς και σε τεράστιες ποσότητες υπήρχε εκεί. Κάποια μέρα γέμισα 2 σακούλες σούπερ μάρκετ αποτσίγαρα μόνο από τη μισή παραλία που δεν είναι και ιδιαίτερα μεγάλη. 

Στην πορεία του συμμαζέματος κάποιοι αντέδρασαν αδιάφορα αν όχι απαξιωτικά στη θέα των σκουπιδοκουβαλητών και κάποιοι – που ξεδιάντροπα συνέχισαν να πετάνε τα πάντα παντού - επιθετικά στην παραμικρή σύσταση που τους κάναμε. Υπήρξαν φορές που λίγο έλλειψε να πιαστώ στα χέρια με κάποιους από αυτό το είδος.

Πάντως η τακτική μας, είτε δίνοντας το "καλό παράδειγμα", είτε ενεργοποιώντας τη ντροπή μπορεί και το φόβο πιθανού κραξίματος μας διευκόλυνε αρκετά γιατί ενόσω μαζεύαμε τα παλιά, ο ρυθμός αύξησης των νέων σκουπιδιών μειώθηκε.  

Στην πορεία των ημερών μάλιστα, λίγοι συλλουόμενοι, πέρασαν από το στάδιο των επιδοκιμαστικών βλεμμάτων στο επόμενο, και ήρθαν και βοήθησαν κι αυτοί. Δεν τίθεται θέμα ευγνωμοσύνης ή ευχαριστιών, θέλω να πιστεύω ότι το έκαναν για τους ίδιους τους τους εαυτούς.

Τελικά δουλειά έγινε. Αφήσαμε την παραλία καθαρή ακόμα κι αν έγινα – μόνος ή με παρέα - κομμάτι γραφικός. 

 Ένας χρόνος αργότερα

Ιανουάριος 2011

Απρίλιος 2011

Ιούνιος 2011

Ιούλιος 2011

Ένα χρόνο μετά και έχοντας διανύσει μόλις τον πρώτο καλοκαιρινό μήνα, η κατάσταση της παραλίας είναι ίδια με εκείνη που πρωτοσυνάντησα πέρυσι. Σε μερικά σημεία μπορεί και χειρότερη. Η ελπίδα ότι το καθαρό τοπίο θα έκανε τον κόσμο να μη ξαναφερθεί βάρβαρα στο μέρος που ξαπλώνει ή κολυμπάει γυμνός, ακυρώθηκε. Βεβαιώθηκα ότι οι μαλάκες πάντα θα υπάρχουν.

Αλλά παρά την αρχική απογοήτευση δεν απελπίζομαι. Θα αγοράσω πάλι κουτιά με γάντια μιας χρήσης, θα τα μοιράσω ξανά στην παραλία μαζί με μαύρες πλαστικές σακούλες, και ίσως να τα ξανακαταφέρουμε. Και γράφω σε πρώτο πληθυντικό γιατί ήδη ήρθα σε επαφή με κάποιους από τους περυσινούς συλλουόμενους (μια 5μελή παρέα)  και συμφωνήσαμε να αναλάβουμε δράση οσονούπω.

Παράλληλα θα προσπαθήσουμε κάποια συνεννόηση με το δήμαρχο, αν και αυτό  μάλλον  μάταιο μου ακούγεται. 

Ο Ν, ανέλαβε να φτιάξει πλαστικοποιημένες ταμπέλες/πινακίδες με κάποιου είδους προτροπή προς καθαριότητα. Έχει κανείς καμιά ιδέα για το τι θα μπορούσαν να γράφουν; Το graffito που έγραψε παλαιότερα κάποιος: «Τα σκουπίδια στα σπίτια σας ΖΩΑ» δε φαίνεται να έπιασε.

ΥΓ. Ελπίζω κάποια μέρα όταν η νοοτρπία του "ΕΤΣΙ ΓΟΥΣΤΑΡΩ'' - που λέει και το εσώρουχο του μαλάκα που το άφησε στην παραλία - εξαλεφθεί, να μη χρειάζεται cropping για να δείξεις τη φωτογραφία της αγαπημένης σου παραλίας.

πριν και μετά από το ΜΕΤΑ

Είσαι στην Κωνσταντινουπόλεως. Με μια μόνο στροφή δεξιά, εγκαταλείπεις απότομα το ήδη ξεχαρβαλωμένο αστικό τοπίο και βρίσκεσαι σε έναν τόπο αλλόκοτο, εγκαταλειμμένο μα όχι ακατοίκητο.

Ερειπωμένα κτίρια, σπασμένα τζάμια, άδειες αποθήκες, μπετόν που αποσυντίθεται. Κάθε τόσο διασταυρώνεσαι με αδέσποτα σκυλιά και βλέπεις ανθρώπους που δε τους συναντάς στο κέντρο της πόλης. Ενστικτωδώς ανεβάζεις τα παράθυρα του αυτοκινήτου και μόλις προλαβαίνεις να ακούσεις κάποιους που σου φωνάζουν σαλαμ αλεκουμ. Τη στιγμή που αρχίζεις να αναρωτιέσαι πως στο καλό βρέθηκες εκεί, έχεις ήδη φτάσει. 

Που; 

- Στον Ελαιώνα, επί της οδού Ορφέως 174, χαρακτηρίζονται διατηρητέα τα κελύφη των κτηρίων του βιομηχανικού συγκροτήματος του πρώην βυρσοδεψείου "ΝΙΚΑ Α.Ε.", ενώ ο αύλειος χώρος που το περιβάλλει, μετά την αφαίρεση της οφειλόμενης εισφοράς σε γη (δεν έχει ακόμη εφαρμοστεί το σχέδιο πόλης), χαρακτηρίζεται ζώνη προστασίας προκειμένου να λειτουργήσει ως αυτοτελής χώρος για την ανάδειξη του βιομηχανικού συγκροτήματος. (αντιγραφή από το ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ Eλεύθερων Xώρων Αθήνας-Αττικής)

META

Στο πλινθόκτιστο αυτό κτίριο-φάντασμα εικονογραφούνται (ενίοτε αγιογραφούνται) σκηνές από το  τέλος του γνωστού κόσμου και της ζωής μετά με αποτέλεσμα να βρίσκεσαι “εκτεθειμένος” αυτόπτης σε  μεταπυρηνικά καμπαρέ, μουσεία ανθρώπινου δέρματος, χορούς των υπονόμων και ύστατων μυστικών δείπνων μεταξύ άλλων. Κάποιες από τις σκηνές – αναπάντεχα πολύ δυνατές τόσο στη σύλληψη όσο και στην εκτέλεση -, σε συνδυασμό με το άγχος για τις σημερινές ιατρικές εξετάσεις, στοίχειωσαν τον ύπνο μου χθες το βράδυ. 

Παρ’ ότι εφοδιασμένος με φωτογραφική, κάμερα και μια ευλογία χρήσης αυτών, δεν τόλμησα να αποτυπώσω ούτε δευτερόλεπτο της παράστασης, μην τυχόν και διακόψω την ολόδική μου προσήλωση.  Μένω σε αυτή τη διαπίστωση μιας και δε βρίσκω καλύτερο επιχείρημα να σε πείσω να τη δεις, άλλωστε δεν είμαι αρμόδιος (στα θεατρικά) και πολύ φοβάμαι πως όποτε το επιχειρώ καταθέτω κοινότυπες μεγαλοστομίες. Και η παράσταση αυτή αξίζει καλύτερης μεταχείρισης. 

Σκηνοθεσία: Έλλη Παπακωνσταντίνου

Μουσική: Λάμπρος Πηγούνης

Χορογραφία: Pauline Huguet

Εικαστική επιμέλεια: Μ. Ζυγούρη, Τ. Καρανάνος, Α. Σιάφκου

Παίζουν: Γ. Βουλγαράκης, Β. Παπαχρήστου, A. Frieling, P. Huguet  κ.α.

Η παράσταση θα διαρκέσει από τις 4 έως τις 11 Ιουλίου και αν δεν κάνω λάθος θα ξανανέβει το Σεπτέμβτιο. Το εισιτήριο κοστίζει 12 ευρώ και πιο μετά από το ΜΕΤΑ ακολουθούν  (χωρίς οικονομική επιβάρυνση) μικρές συναυλίες σε μια εσωτερική βεράντα του κτιρίου. Κάθε μέρα διαφορετικός καλλιτέχνης.

Πρόγραμμα συναυλιών:

4/7 Θάνος Ανεστόπουλος (Διάφανα κρίνα), 5/7 Egg Hell, 6/7 T. Moussas, Λ. Πηγούνης, Γ. Συλλαίου, 7/7 Electic Scuba, 8/7 G. Nikas, 9/7 LOLEK,  9/7 Άγγελος Κυρίου, 10/7 Matteus.

Μοναδικό πλην η τιμή της μπύρας και του ποτού (ευθύνη του 6 d.o.g.s.) στο μικρό συναυλιακό χώρο που ήταν 5 και 7 ευρώ αντίστοιχα.

ορθο-χλωροβενζιλίδινομαλονονιτρίλιο

Και να που η ΕΕΧ (Ένωση Ελλήνων Χημικών), στην οποία κάποτε ήμουν μέλος (διαγράφηκα οικιοθελώς μιας και υποχρέωσή μου ήταν να πληρώνω ανελλιπώς συνδρομές και χαράτσια με ΜΟΝΑΔΙΚΟ στοιχειοθετημένο ΔΙΚΑΙΩΜΑ τη λήψη του μηνιαίου περιοδικού: Χημικά Χρονικά), πήρε επιτέλους θέση και είναι η πρώτη φορά που κάποια ενέργειά της με "απασχολεί" θετικά εδώ και πάρα πολλά χρόνια. 

Η ΕΕΧ λοιπόν, έστειλε στον πρωθυπουργό μια επιστολή όπου μεταξύ άλλων αναγράφεται:

« …Επιχειρώντας αρχικά μια επιστημονική προσέγγιση είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι τα δακρυγόνα που είναι σε χρήση από τις δυνάμεις ασφαλείας της χώρας περιέχουν τη χημική ουσία CS (ορθο-χλωροβενζιλίδινομαλονονιτρίλιο) η οποία κατατάσσεται στα χημικά όπλα. Είναι όμως δέκα φορές δραστικότερη από αντίστοιχες ουσίες που εμπεριέχονταν σε δακρυγόνα του παρελθόντος. Η χημική ουσία CS μπορεί να αποβεί τοξική εφόσον ριχτεί από μικρή απόσταση- λιγότερο από πέντε μέτρα- στο πρόσωπο ανθρώπων και μέσα σε κλειστό χώρο. Όταν το CS εισέρχεται στον λάρυγγα μέσω της εισπνοής προκαλεί αναπνευστικά προβλήματα και ερεθισμό των ματιών. Μπορεί επίσης, να οδηγήσει σε διάτρηση του στομάχου, αφού εισέρχεται στο πεπτικό σύστημα. Το CS - κυρίως σε μεγάλες συγκεντρώσεις - μπορεί να προκαλέσει πνευμονικό οίδημα ή ακόμη και οξεία αναπνευστική ανεπάρκεια. Πρόσφατες διεθνείς μελέτες συσχετίζουν την ουσία αυτή και με θανάτους, σε περιπτώσεις εισπνοής πολύ μεγάλων ποσοτήτων, ιδιαίτερα σε κλειστούς χώρους.

Ιστορικά, θα θέλαμε να αναφέρουμε επίσης ότι η χρήση των αερίων CS και CN, βασικότερων συστατικών των σύγχρονων 'δακρυγόνων', από τις ΗΠΑ στον πόλεμο του Βιετνάμ ανάγκασε τον ΟΗΕ να καταλήξει στην Απόφαση 2603/16-12-1969, σύμφωνα με την οποία, μεταξύ άλλων, “καλούνται τα κράτη-μέλη να κάνουν σαφή δήλωση, ότι η απαγόρευση, που περιλαμβάνεται στο Πρωτόκολλο της Γενεύης να έχει εφαρμογή στην πολεμική χρήση όλων των χημικών, βακτηριολογικών και βιολογικών ουσιών (συμπεριλαμβανομένων των δακρυγόνων και άλλων βλαπτικών ουσιών), όσων υφίστανται σήμερα και όσων μπορεί να αναπτυχθούν στο μέλλον.” 

 Επιπρόσθετα βάσει της Σύμβασης του Παρισιού (1993), η οποία έχει κυρωθεί και από την Ελλάδα, η παραγωγή των χημικών ουσιών για στρατιωτικούς σκοπούς έχει απαγορευθεί... »

Διάβασε εδώ όλο το κείμενο - παρέμβαση της ΕΕΧ.

υγ. Είναι ΕΞΟΧΩΣ εντυπωσιακός – αν δεν είναι ειρωνικός – ο συνοδευτικός τίτλος/ προσφώνηση του πρωθυπουργού στην αρχή της επιστολής των συναδέλφων μου.

δυσπιστία κι επιφυλακτικότητα

"Μη φοβάσαι καμάρι μου, το μέλλον είναι όλο μπροστά σου", θα μπορούσε να μου λέει - στη φωτογραφία - η μάνα μου.

Δύσπιστος τότε, δύσπιστος και τώρα που έχω περάσει τα μισά του μέλλοντός που μου περιγράφανε.

υγ. Έκανα και τεστ κοπώσεως σήμερα...

βοήθειά μας

“Θαύμα, θαύμα! Ο Άγιος ζει!” μου ‘ρθε να φωνάξω αλλά μαζεύτηκα την τελευταία στιγμή. Συγκράτησα την έκπληξή μου, μέχρις ότου βεβαιωθώ πως δεν επρόκειτο για αστείο. 

Όντως. Ο άγιος Νεκτάριος Αιγίνης (αυτοπροσώπως και μεγάλη του η χάρη) σερφάρει στο διαδίκτυο, έχει σελίδα στο facebook απ’ όπου καλημερίζει τους 11500 φίλους του και μοιράζεται μαζί τους όμορφα νέα σαν το παρακάτω:

Άγιος Νεκτάριος Αίγινας: "Καλησπέρα σας,τι κάνετε???Σήμερα έμαθα κάτι πολύ όμορφο,πρωί-πρωί κιόλας:στη Θεολογική σχολή του Πανεπιστημίου υπάρχει ένα μάθημα που λέγεται "Η Ποιμαντική του Αγ.Νεκταρίου"...Δεν είναι πολύ όμορφο αυτό???Εσείς,τι λέτε????"

 Μερικοί που δε βαριούνται, απαντάνε κι όλας, όπως ειλικρινέστατα έκανε κάποιος Azamat Bagatov.

υγ. και μια και μιλάμε για τον Άγιο.

ρουά ΜΑΤ

Banksy

Διάβασα ένα ενδιαφέρον άρθρο στην εφημερίδα "Το Βήμα". με τίτλο: "Η Ελλάδα, το λίκνο της δημοκρατίας, κλονίζει τον πλανήτη". Μια κολακευτική άποψη για την επιρροή της Ελληνικής πάνω στην παγκόσμια ιστορία, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Συντάκτης του ο Μαρκ Μαζάουερ.

Κρίνω τη θέση του κ. ΜΜ ιδιαιτέρως φιλελληνική, παρ’ ότι ο συγγραφέας ενίοτε κατηγορείται για ανθελληνισμό (δες για παράδειγμα εδώ και εδώ). Την κατ’ εμέ αντικειμενικότητα του ΜΜ εκτιμώ, έχοντας διαβάσει μόνο το βιβλίο του: "Τα Βαλκάνια" καθώς και αποσπάσματα από το "Θεσσαλονίκη, πόλη των φαντασμάτων" και κάποια από τα άρθρα του στο δίκτυο.

Ο Μ.Μ. είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της ΝέαςΥόρκης, και το έργο του επικεντρώνεται ιδιαίτερα στα περί της ελληνικής ιστορίας της νεότερης εποχής, της ιστορίας των Βαλκανίων και της ιστορίας του εθνικοσοσιαλιστικού κράτους στην Ευρώπη και των ιδεολογιών στον 20ο αιώνα.

http://www.columbia.edu/cu/history/fac-bios/Mazower/faculty.html

Οι Κρανοφόροι

Τα ΜΑΤ πατάσσουν την αταξία δια της αταξίας, κι από αυτή την άποψη δρουν σαν ομοιοπαθητικό φάρμακο. Κι όπως η παραμικρή παρέκκλιση απ’την καθορισμένη δοσολογία στο ομοιοπαθητικό φάρμακο έχει τραγικές συνέπειες για τον άρρωστο, έτσι και η παραμικρή παρέκκλιση απ την προδιατεταγμένη βία των ΜΑΤ έχει τραγικές συνέπειες για την αποκατάσταση της τάξης… Γιατί η βία κλιμακώνεται εύκολα και ο δέρων μπορεί ευκολότατα να μεταβληθεί σε δερόμενο. Αυτό σημαίνει πως οι άνδρες των ΜΑΤ πρέπει να εκπαιδεύονται όχι μόνο στο να δέρνουν αλλά και να δέρνονται, και αυτό δυσχεραίνει τη στρατολόγηση σε τούτη την εξόχως σαδομαζοχιστική αστυνομική δύναμη.

Βασίλης Ραφαηλίδης

Από τον πρόλογο του Βασίλη Ραφαηλίδη στο βιβλίο του Χρήστου Μπρατάκου: "ΜΑΤ, οι κρανοφόροι". Το βιβλίο είναι η μαρτυρία ενός πρώην ματατζή, τώρα το διαβάζω κι εγώ παρόλο που το έχω εκτυπωμένο πολλά χρόνια. "Δεν ξέρω αν αξίζει ως λογοτεχνικό κείμενο" αναφέρει ο Ραφαηλίδης, "αλλά είναι εξαιρετικά χρήσιμο ως μαρτυρία".

Το βιβλίο υπάρχει από καιρό σε μορφή pdf στο δίκτυο.

click pic to get the book

Τέλος, ένας διάλογος με πολύ χρήσιμες πληροφορίες τόσο για τη σύσταση όσο και για την πρόληψη και αντιμετώπιση των συμπτωμάτων των δακρυγόνων/ασφυξιογόνων της ΕΛ.ΑΣ., βρίσκεται σε αυτή τη σελίδα του ((i)) Indymedia. Διαβάστε ειδικά την παράγραφο: ΓΕΝlΚΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΔΑΚΡΥΓΟΝΩΝ.

UPDATE

Σήμερα πήγα στα δικαστήρια της Ευελπίδων ως ένδειξη αλληλεγγύης στους συλληφθέντες του τελευταίου διημέρου. Ενημερώθηκα εχθές ραδιοφωνικά, άκουσα το κάλεσμα της νομικής υπηρεσίας από τη  συνέλευση της πλατείας. Η αλήθεια είναι πως θα ντρεπόμουν αν δεν είχα πάρει τα πόδια μου να πάω ενώ το είχα σκεφτεί, άλλωστε πρωινή δουλειά δεν έχω. Ίσως να μου ‘δωσε κουράγια και ένα σχόλιο της vick στη χθεσινή μου ανάρτηση.

Λίγα άτομα, πάνω κάτω 100, βρίσκονταν εκεί, δεν περίμενα παραπάνω. Τη Δευτέρα 4/7 στις 10:00 το πρωί θα χρειαστεί κόσμος πάλι εκεί.

Καλό Σαββατοκύριακο

 Το παραπάνω βιντεάκι δεν είναι των τελευταίων ημερών, παραμένει όμως απολαυστικότατο.