Οι προσδοκίες που έτρεφα, τέτοιες ώστε να το κρατήσω αδιάβαστο στη βιβλιοθήκη μου για 7 σχεδόν μήνες προκειμένου να το απολαύσω στις διακοπές, μάλλον αποδείχτηκαν υπερβολικά μεγάλες. Ο λόγος για το «Πόλη στις φλόγες», το βιβλίο-τούβλο (όπως το αποκάλεσαν ουκ ολίγοι αναγνώστες άμα τη κυκλοφορία του) των 1200 σελίδων του Garth Risk Hallberg (εκδόσεις Κεδρος/2015).
Ένα μυθιστόρημα που αναφέρεται ενδελεχώς στην έκρηξη του πανκ-ροκ και την ηχογράφηση του πρώτου(?) δίσκου της σκηνής, στις επαναστατικές σέχτες της εποχής, τα δολοπλόκα άδυτα του οικονομικού κόσμου, τη μοναξιά, τις καταχρήσεις και τον Αμερικάνικο εν γένει τρόπο ζωής.
Ο άξονας περιστροφής του μικροσύμπαντος των γεγονότων που διαδραματίζονται στη Νέα Υόρκη συντονίζεται στην παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1977 και τους 2 απανωτούς πυροβολισμούς που πέφτουν εκείνη τη στιγμή στο Σέντραλ Παρκ, την ίδια ώρα που τις άκρες των νημάτων που τον κάνουν να γυρίζει κρατούν πλήθος χαρακτήρων: Ο σακάτης αστυνομικός, ο αλκοολικός ρεπόρτερ, ο καταραμένος καλλιτέχνης, τα πρεζάκια, ο ομοφυλόφιλος μαύρος καθηγητής, η Εβραία χήρα, τα μέλη του protopunk συγκροτήματος αλλά κι εκείνα της επαναστατικής σέχτας, ο δαίμονας αδελφός αλλά κυρίως οι νεολαίοι πανκ ρόκερς που έχουν και το περισσότερο ενδιαφέρον.
Οι περισσότεροι εκ των πρωταγωνιστών παρότι διαθέτουν το απαραίτητο βάθος χαρακτήρα που θα μπορούσε να σε κάνει να ταυτιστείς (τουλάχιστον με κάποιους από αυτούς) και να μπεις για τα καλά στην υπόθεση που διαβάζεις δε νομίζω πως καταφέρνουν να ξεφύγουν από τα στερεότυπα που έχει θέσει η ποπ κουλτούρα παλαιότερων αναγνωσμάτων, ταινιών (κυρίως), ακόμη και τηλεοπτικών σειρών.
Αν κάποτε κυκλοφορήσει εικονογραφημένο ως φιλμ (ή καλύτερα ως τηλεταινία) θα είμαι από τους πρώτους που θα το δουν ελπίζοντας πως όχι μόνο οι υπερβολικές θα τις έλεγα συμπτώσεις (που μπορεί να κάνουν τον μυθιστορηματικό κόσμο του Hallberg να γυρίζει καλολαδωμένα και αβίαστα αλλά στερούνται ειλικρίνειας) οι οποίες συμβαίνουν στη ροή της υπόθεσης του βιβλίου δε θα με ενοχλούν αλλά κυρίως πως η ματιά του κατάλληλου σκηνοθέτη μπορεί να δόσει εκείνη την πιο «βρωμικη» πνοή που λείπει από το όλο πόνημα.
*Δε μετάνιωσα που το διάβασα (παρόλο που κουβαλούσα τα κιλά του καθημερινά στην παραλία), ούτε θεωρώ χάσιμο χρόνου τις ώρες ανάγνωσής του, απλά περίμενα πολύ περισσότερα (Είναι το hype ρε ηλίθιε!).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου