μια άλλη P.J.

η P.J.

Πορτοκαλί χρώματος αυτή, με τέσσερα πόδια, ριγέ ουρά και ατέλειωτη όρεξη για φαγητό, ξάπλα, και τρίψιμο σε ζώσες (κυρίως) αλλά και μη επιφάνειες, ανακηρύσσεται η ηρωίδα του φετινού μου καλοκαιριού.

Θείο δώρο (γι αυτό και επέμενα να την ονομάσουμε κατά το λαϊκότερον Θεοδώρα αλλά δεν πέρασε η γνώμη μου) που πρωτονιαούρισε πριν 20 ημέρες, τρίτη μέρα τότε στην εξοχή, τρίτη μέρα παράδοξης και ασφυκτικής περικύκλωσης από διαβόητα τρωκτικά του αγρού. 

Θείο δώρο γιατί γάτα δεν είχαμε δει από τα καλοκαιρινά αυτά μέρη την τελευταία τεσσαρακονταετία.

Δεν είμαι σίγουρος αν εποίκησε τη βεράντα του σπιτιού επειδή αγάπησε περισσότερο τις υπάρξεις μας ή τις κονσέρβες σκουμπρί και καπνιστού σολωμού που της προσφέραμε αφειδώς (τουλάχιστον τις πρώτες ημέρες πριν την αγορά γατοτροφής), το βέβαιο όμως είναι πως δεν ξανακούστηκε από τα χείλη μου εκείνο το ανατριχιασμένο  «Ρε που να πάρει το γ αναθεματισμένο», στη θέα του όποιου θαρραλέου ποντικιού είχε τα κότσια να βολτάρει πάνω στα κάγκελα του σπιτιού.

Δεν είχα ποτέ μέχρι σήμερα τη συνήθεια να χαριεντίζομαι με γάτες αλλά οι συνήθειες είναι για να σπάνε. Έτσι δεν είναι;