ελπίζοντας το καλύτερο

περιμένοντας το χειρότερο

Ανασφαλής, μόλις μία ή δύο μέρες αφού «η κρίση» είχε χτυπήσει από τις πρώτες τη δική μου πόρτα (και όχι του γείτονα όπως ως κοινός θνητός περίμενα) στα βασιλικά κτήματα στο Τατόι – όποιος δεν τα έχει επισκεφτεί, να το πράξει – παρέα με τον Ν και τον Α, σχεδίαζα τα επόμενα χωρίς φόρα βήματα που θα έκανα.

Βλέπω ξανά σήμερα τις εικόνες από εκείνη τη μέρα,  δυο χρόνια ακριβώς από τη στιγμή που τραβήχτηκαν και σκέφτομαι πως τίποτα απ’ όσα υπολόγιζα εκείνη την περίοδο δε βγήκε αληθινό. Με το οικονομικό, το εργασιακό και εντέλει το βιοτικό επίπεδο να βαίνουν φθίνοντα σε  συνάρτηση με το χρόνο, απορώ γιατί η διάθεση πορεύεται αντιστρόφως ανάλογα αυτών. Τι πρόβλημα έχω;

υγ. Η μουσική που χρησιμοποίησα στο βίντεο είναι απόσπασμα από το  "End of an era" του δικτυακού φίλου Toracube (http://www.youtube.com/user/toracube ) που έχει γράψει και το θέμα που ακούγεται στο βίντεο του March with me/Athens Pride 2011.