Δεν ήξερες δε ρώταγες;

Ήταν κάποτε – όχι πολύ παλιά - κάποιος Κύπριος αδελφός μας – μπορεί βέβαια να ήταν και περισσότεροι - που ήταν λέει πολύ επιχειρηματικό δαιμόνιο. Τζιμάνια. Τούτος λοιπόν οι Κύπριος, με περισσή βρετανική ευγένεια στις αποσκευές και φυσικά όρεξη για δημιουργία και προσφορά, αποφάσισε να βγάλει το δαιμόνιο από μέσα τους και να το θέσει, με το αζημίωτο,  στην υπηρεσία του κοινωνικού συνόλου. Δεν ήξερε όμως πως. (στσ: όχι, δεν είναι ανέκδοτο, ή τουλάχιστον όχι ακόμα).

Το σκέφτηκε, το ξανασκέφτηκε, το ζύγιασε από δω, το ζύγιασε από κει μέχρι που τελικά το αποφάσισε. Θα έστηνε μια επιχείρηση. Σίγουρος δεν ήτανε, μπακάλικο να άνοιγε ή μανάβικο; Ψιλικατζίδικο ή εταιρία σταθερής τηλεφωνίας και internet; Δύσκολη απόφαση.

Έριξε που λες το ζάρι, είχε λιακάδα εκείνη τη μέρα, το κόκαλο έβγαλε άσσο, δεν ξέρω πως το ερμήνευσε οι άνθρωπός μας, πάντως άνοιξε εκείνη την εταιρία με τα τηλέφωνα. Στην αρχή τα πράγματα ήταν πολύ…

…εδώ λαμβάνουν χώρα  διάφορες ιστορίες που ουδόλως με ενδιαφέρουν….

…μερικά χρόνια αργότερα, η καλλίγραμμη τηλεφωνήτρια με τη αισθησιακή φωνή, έκατσε στο γραφείο της και τράβηξε νωχελικά τον τηλεφωνικό κατάλογο του ΟΤΕ μπροστά της. Τον άνοιξε σε μία τυχαία σελίδα, έπεσε στο γράμμα Λ,  έριξε μια ματιά στα περιποιημένα της ακροδάχτυλα και σχημάτισε στο καντράν της συσκευής το πρώτο νούμερο. Η μυρωδιά του μελανιού στο ανακυκλωμένο χαρτί της ερέθισε τους βλεννογόνους της μύτης, φτερνίστηκε μια φορά, μα ευτυχώς το «Παρακαλώ» άργησε να ακουστεί από την άλλη άκρη της γραμμής. Έφερε στο νου της τα λόγια που έπρεπε να πει: ¨Καλημέρα σας κύριε, σας τηλεφωνώ από την εταιρία σταθερής τηλεφωνίας για μια νέα προσφορά κλπ κλπ»  

Δυστυχώς πείστηκα. Ένεκα βλέπετε της οικονομικής κρίσης πήρα μεν τη σωστή απόφαση να ψάξω φθηνότερο του ΟΤΕ πάροχο, έκανα όμως την χειρότερη επιλογή για τη δικτυακή μου υπόσταση.  Τα δέκα λεπτά κενού μεταξύ των δύο συνδέσεων που υπόσχονταν η διαφημιστική μπροσούρα, έγιναν «μισή ώρα κύριε» στην  πρώτη απάντηση του τεχνικού τμήματος, κατόπιν «κάνα δίωρο είναι απαραίτητο κύριε», και ούτω καθεξής…

Εντωμεταξύ (κυριολεκτικά) ανακαλύπτω – από τη συνδεσμολογία -  την επιμελώς αποκρυμμένη αλήθεια. Η σταθερή τηλεφωνία που θα μου παρέχουν είναι τύπου skype, δηλαδή ιντερνετική που σημαίνει ότι η γραμμή θα “τρώει” bandwith, θα πρέπει να έχω όλη μέρα και για πάντα το modem σε λειτουργία και φυσικά σε όποια διακοπή ρεύματος, ο μαλάκας (δηλαδή εγώ) δε θα έχω ούτε τηλέφωνο. Λογικό.

Έγινα έξαλλος, αλλά ουδέποτε κατάφερα να συνδεθώ με γραφείο παραπόνων ή κάποιον υπεύθυνο καθώς ή δεν υπάρχουν τέτοιες θέσεις στο οργανόγραμμα της εταιρίας ή  - στα κυπριακά - δέη κώλ μπακ όταν εκείνοι νιώσουν ικανοί να ανταπεξέλθουν στο αίτημα ενός πελάτη.  Καταλαβαίνω τον αγανακτισμό σας κύριε μου είπε κάποια κοπέλα, την τέταρτη και τελευταία φορά που τηλεφώνησα. Ευχαριστούμε πάρα πολύ που μας καλέσατε.

Ή με κοροϊδεύετε ή η ευγένειά σας είναι εξοργιστικά …άδικη, αλλά δε μου φταις εσύ ρε γαμώτο, της απάντησα.

Τέλος πάντων, χωρίς δίκτυο για δεύτερη μέρα, αποτοξινώνομαι από την αβαταρική μου περσόνα, χωρίς τηλέφωνο επίσης, (τώρα αυτό δε ξέρω από τι με αποτοξινώνει), πάντως ήδη υπέγραψα αίτηση σε άλλη εταιρία. Έμεινα πελάτης τους μόλις δύο μέρες

Υγ. Τα ψιλά γράμματα του συμβολαίου μου επιτρέπουν να μην πληρώσω το παραμικρό σε χρήμα – γιατί σε νεύρα πλήρωσα αρκετά – αν αλλάξω πάροχο εντός 14 ημερών από τη σύνδεση. Εγώ όμως θα αλλάξω πριν καν από τη σύνδεση. Cheating You Toο A@#%#es.

Λεμ.

Ανταπόκριση από κάποιο ίντερνετ καφέ.