λάιβ, ληγμένα πριν την ώρα τους

Με αφορμή τη χθεσινή νταλάρεια ανάρτηση, θυμήθηκα κάποιες από τις διαλυμένες από εξωγενείς (sic) παράγοντες συναυλίες στις οποίες έχω παραβρεθεί χωρίς την τύχη να μου βρίσκεται εύκαιρο ένα ρόπαλο του μπέιζμπολ . Έτσι όσο κι αν με κατακλύζουν κατώτερα ανθρωποφαγικά ένστικτα για  το πάθημα του Γιώργη του Νταλάρα, δε μπορώ να μη σκεφτώ την απογοήτευση οποιουδήποτε πάει από επιλογή σε μια συναυλία και κάποιος μαλάκας του τη χαλάει.
(Σε ήσυχους καιρούς θα έλεγα πως αν για κάποιους λόγους θα έπρεπε να "τιμωρηθεί" ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης - και μπορεί να αραδιάσει κανείς πολλούς - νομίζω το ιδανικότερο όλων θα ήταν να εμφανιστεί σε άδειες κερκίδες, τώρα με βρίσκεις μπερδεμένο.)
Τέλος - και όσον αφορά τη μεγάλη κουβέντα για την δωρεάν τέχνη - δε νομίζω πως η ύπαρξη εισιτηρίου ή η ελεύθερη είσοδος στα συγκεκριμένα live θα επηρέαζαν την τροπή των γεγονότων που ακολούθησαν:

 Σάββατο 9 Σεπτεμβρίου 2000 Electron Festival.

Έχει τελειώσει ο ΚΒ, ο πολύς κόσμος περιμένει τους Orbital, η Χ τους Dandy Warhols κι ο Ν τους Chumbawamba. Οι οποίοι βγαίνουν και με τινάζουν στον αέρα. Πρωτακούω τα κομμάτια του εν έτει 2000 καινούριου WYSIWYG, εννοείται ότι κοπανιόμαστε με το Τubthumbing και τέλοσπάντων περνάμε την περισσότερη ώρα στον αέρα. Παίζουν και το Passenger List for Doomed Flight#1721, ένα από τα καλύτερα b-side ever κατά τη γνώμη μου, (το οποίο θα σήκωνε ένα update). Στη μισή ώρα η μαλακία πέντε δέκα ανεκδιήγητων εκδηλώνεται πετώντας τους πέτρες και τούβλα. Αιτία; Οι Chumba έκαναν επιτυχία με το προηγούμενό τους άλμπουμ, άρα είναι πουλημένοι στο σύστημα, κλπ κλπ. 

Οι Alice και η Jude προφυλάσσονται κάνοντας κανα δυο βήματα πίσω, βγαίνουν μπροστά οι άντρες του συγκροτήματος, και με το που τελειώνουν το τραγούδι, ο Boff καλεί τους διαφωνούντες πολιτικούς του αντιπάλους στη σκηνή: «ελάτε να το συζητήσουμε, το μικρόφωνο δικό σας, μιλήστε τοποθετηθείτε βρίστε». Τίποτα. Ένα τραγούδι ακόμα από τη μπάντα - τρία τούβλα περισσότερα στη σκηνή και είχε έρθει η ώρα που οι  Dunstan Bruce και Danbert Nobacon πήδηξαν από τη σκηνή στο πλήθος κυνηγώντας τους λιθοβολούντες ηλίθιους, βρίσκοντας δια χειρός το δίκιο τους.  Οι Chumbawamba αποχώρησαν άδοξα (;), οι Dandy Warhols που ακολούθησαν επιδόθηκαν σε ένα γελοίο γλύψιμο του ελληνικού κοινού προκειμένου να τύχουν καλύτερης μεταχείρισης, αλλά δεν υπήρχε λόγος. 

Σάββατο 16 Ιουνίου 2007 - Ejekt

Beastie boys. Όταν τέλειωσαν οι γερο-Madness την ελλειμματικής ικμάδας εμφάνισή τους,   κοίταξα το εισιτήριό μου και σκέφτηκα «κρίμα» μιας και θα 'πρεπε να περιμένω ώρες μέχρι να δω ξανά χαρά «στα αυτιά» μου με τους Underworld. Στην δισκογραφία των καθόλα σεβαστών Beastie Boys που μεσολαβούσαν έχω κάποια τραγούδια που τα λατρεύω αλλά σίγουρα η μπάντα και το μουσικό της είδος αρ νοτ εξακτλι μάι πις όφ κέηκ. 

Υπολόγισα λανθασμένα όμως, καθώς οι Beastie Boys παίζοντας εναλλάξ τραγούδια από ένα θεωρητικό best of  τους και από το τότε νέο του άλμπουμ The Mix-Up (ένα αριστουργηματικό πες το fusion jazz – πες το funk παραλήρημα) μου πρόσφεραν ένα από τα καλύτερα live που έχω πάει ποτέ. Μέχρι το 58^ο λεπτό δε, κατά το οποίο σταμάτησαν να παίζουν, εγώ και η Β,  δεν είχαμε πάρει χαμπάρι ότι πίσω μας μαύροι καπνοί πλαισίωναν τις φωτιές που καίγανε. Κατεβήκαμε άρον άρον 8 μίλια χαμηλότερα ο καθένας και παίρνοντας θέσεις φυγής περιμέναμε τους Underworld οι οποίοι ποτέ δεν βγήκαν στη σκηνή. Αιτία των συμβάντων αυτή τη φορά: το «φασιστικό» παρελθόν των Madness και οι εν Ελλάδι τιμωροί τους. Κάποιοι είπαν αργότερα πως επρόκειτο για «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» μεταξύ αντίπαλων διοργανωτριών συναυλιοεταιριών.

Indie Free Festival - Πεδίον του Άρεως

Και καλά στο προηγούμενο live, οι Madness έχουν ένα ιστορικό, εύκολα παρεξηγήσιμο από κάποιους. Η διάλυση όμως του Indie Free Festival στερείται οποιασδήποτε λογικής. Το άκρως πετυχημένο I.F.F. ξεκίνησε το 1990, δημιούργημα των  τρομοκενικών (Ομάδα στον Τρόμο του Κενού) πήρε μεγάλες διαστάσεις στα τέλη της δεκαετίας του ‘90. Μια αλλόκοτη σχεδόν θεσμοθετημένη πρακτική όμως, αυτή της ετήσιας δημιουργίας «εκτρόπων» λαϊκής κατανάλωσης για τα δελτία των 8, οδήγησε τη «γιορτή της Αυτονομίας στον Μητροπολιτικό δημόσιο χώρο», για πολλά χρόνια, σε μια γιορτή της Αστυνομίας (σκέτο). Κάμποσες φορές, τα καθιερωμένα επεισόδια στις παρυφές του φεστιβάλ οδηγούσαν τα συγκροτήματα σε ματαίωση των εμφανίσεών τους και εσένα – πνιγμένο από τα χημικά - στο δρόμο για κάπου αλλού. Έχω χρόνια να πάω οπότε δεν ξέρω πλέον τι γίνεται.

Τετάρτη 13 Ιουλίου 2005 - G Fest

White Stripes. Εδώ τα πράγματα υπήρξαν σαφώς απλούστερα. Όλη τη «δουλειά» την έκανε ο Στρατηγός Άνεμος και η αδικαιολόγητα δικαιολογημένη υστερία του Jack και της Meg για τα στοιχειά της φύσης. Στη συγκεκριμένη συναυλία, ακόμα απορώ πως δεν εξελίχθηκαν σε ταραχές οι έντονες διαμαρτυρίες (sic) του κόσμου.

υγ. Στους Prodigy, στο θέατρο βράχων, δεν ήμουν. Ξέρω λιγο πολύ τι έγινε από τον φίλο Τ. Αν κάποιος βρισκόταν εκεί ας τα πει.

Ξέρω όμως από δεύτερο χέρι (εκείνο του Μάκη Μηλάτου) που μου έστειλε όταν του ζήτησα την ιστορία του Rock Festival 88 μέσα από τα μάτια του Graham Lee (πρώτο χέρι), του κιθαρίστα των Triffids. Ψάχνω ήδη στο αρχείο μου και όταν την εντοπίσω θα την αναρτήσω (τρίτο χέρι). Έχει πολύ ενδιαφέρον.

 Για την ιστορία το line up εκείνου του φεστιβάλ ήταν: Triffids, P.I.L, Gun Club, Jesus + Mary Chain, Nits, Aswad, Λευκή Συμφωνία, Last Drive, Παύλος Σιδηρόπουλος, Τρύπες, Λάκης με ψηλά Ρεβέρ.