*(

 Bruce Davidson.

Διαβάζω κάποια μπλόγκς καθημερινά, καλά μπορεί να μπαίνω κάθε δεύτερη ή τρίτη μέρα, πάντως ενημερώνομαι για καθημερινότητες άγνωστων ουσιαστικά ανθρώπων. Με έναν αναπάντεχο τρόπο συνδέομαι συναισθηματικά με τις προσωπικότητες  που έχουν δημιουργηθεί από ανασυντασσόμενα στην οθόνη μου bits & bytes  και δεν είναι λίγες οι φορές που φτάνω να τις νοιάζομαι. Όλα αυτά από καθαρά προσωπική μου επιλογή.

Δεν είναι σίγουρα stalking, καθώς ποτέ δεν θα ξέρω πραγματικά ποια περσόνα επιλέγει και τρέφει αναρτώντας ο καθείς, αντιλαμβάνομαι όμως την όποια διάθεση αφήνει να διαρρεύσει ο εκάστοτε γράφων και πρόθυμα του επιτρέπω να απολαμβάνει χώρο στο δωμάτιο που πίνω τον πρωινό μου καφέ. 

Κάποτε ένας ιστολόγος, ο ανδαλουσιανός σκύλος, έγραφε σ' ένα ποστ πως είχε ονειρευτεί κάποιον άλλο/η – δε θυμάμαι – ιστολόγο που παρακολουθούσε. Αν θυμάμαι καλά πρέπει να τον είχα ψιλοκράξει με έναν φιλικό “get a life” υπαινιγμό να κρύβεται στα λόγια μου.  

Όχι περισσότερο από κάνα δυο μέρες αργότερα  όμως, χάρισα κι εγώ σε μια-δυο δικτυακές προσωπικότητες τα πρόσωπα που τους έλειπαν και τις άφησα γα πρώτη φορά να πρωταγωνιστήσουν μαζί με δικούς μου ανθρώπους  σε ένα όνειρό μου. Ήταν μεταδοτικό κι είχα κολλήσει κι εγώ χαριτολογούσα τότε. (Το μόνο που θυμάμαι πλέον από εκείνη τη νυχτερινή επίσκεψη είναι οτι σε αντιδιαστολή με το επιτυχημένο δικτυακό nick της μίας, στον ύπνο μου την έλεγαν Νίτσα !).

Τι γίνεται όμως όταν ένα ιστολόγιο με το οποίο έχεις συνδεθεί παύει –φυσικά  παρά την θέλησή σου-, να εκπέμπει;  Μένουν οι σελίδες κάτι σαν χρησιμοποιημένη φανέλα για τους γνωστούς και φίλους, να παίρνουν μια τζούρα από τον αγαπημένο τους κάπου κάπου,  όπως είχε σχολιάσει ο Σ σε μια παλαιότερη ανάρτησή μου για τις δικτυακές "αυτοκτονίες" των blogs;  (the death of a blogger, well it happens a lot).

Δεν ξέρω να απαντήσω. Θα το δω στην πορεία και ίσως σου πω. Μέχρι τότε θα έχω την πες την ταραχή, πες την απογοήτευση που μου προκάλεσε η  πρόσφατη αποχώρηση από την επονομαζόμενη μπλογκόσφαιρα ενός αγαπημένου και μάλιστα της ίδιας με τη δική μου γενιάς ιστολόγιο (ήταν μόνο 2 χρονών) *(

Τις προάλλες και για πρώτη φορά συναντήθηκα δια ζώσης με δύο (συν)ιστολόγους που με «διαβάζουν»  καιρό, πριν ακόμη εκθέσουν κι αυτοί στο κοινό τις δικές τους απόψεις κι επιλογές. Η ελαφρά αμηχανία στην αρχή, και η αίσθησή μου ότι γνωρίζουν μέσω των αναρτήσεών μου για μένα περισσότερα από όσα θα είχα αναφέρει στη διάρκεια ενός καφέ, έδωσε τη θέση της με σιγουριά στο τελικά όλα καλά.  Θετική  - αλλά όχι ως αυτοσκοπός - εξέλιξη η γνωριμία. 

Φάση β’ που λένε. Το there’s a real life waiting outside μπορεί ενίοτε να συνδυαστεί πετυχημένα με τα κάπως αυτιστικά επιλεγμένα avatar μας, χώρια το έξτρα κέρδος: μια πέτρα – μενεχούνι στην πίσω τσέπη της τσάντας μου.

 υγ. Μη χάνεσαι.