οι γείτονες είναι ευλογία .-

Μαζί τους δε βαριέσαι ποτέ. Κι όταν λέμε ποτέ, εννοούμε ποτέ, ακόμα κι όταν βρίσκεσαι εσύ στο δικό σου σπίτι κι αυτοί στο δικό τους. Με τις συνεχείς τους …εκπλήξεις η πλήξη γίνεται για σένα άγνωστη λέξη. Το ίδιο και η ραστώνη, η ρέμβη,  η υπνηλία, και η ξεκούραση. Λέξεις που φύλαξες σε μια γυάλα με νερό για το μάθημα της ιστορίας, που θα έλεγε και το ποίημα.

Οι γείτονες σε βοηθάνε να ακονίσεις τη δημιουργικότητα σου, σου ξυπνούν αρχέγονα αισθήματα, σου εξασκούν την υπομονή. Οι γείτονες διώχνουν μακριά όποια άλλη σκέψη κυνηγάει το μυαλό σου τελευταία. 

Το στερεοφωνικό του γείτονα σου χαρίζει απλόχερα μουσικές στιγμές (εντάξει κάποιες δε θα συντρόφευαν έστω κι ένα δευτερόλεπτο της ζωής σου), το soundtrack της ζωής σου έχοντας περάσει σε ξένα χέρια  αποτελεί ήδη μια ευθύνη λιγότερη για σένα. Για την τηλεόρασή του πέρα από το ότι σε ενημερώνει, άλλη καλή κουβέντα δεν έχεις να πεις.

Αντιθέτως όμως τα παιδιά γείτονες, αυτά που σε κρατάνε ξάγρυπνο το μεσημέρι για να κερδίζεις έτσι χρόνο ζωής που θα πήγαινε χαμένος, είναι παιδιά. Τις κερδισμένες ώρες τις αξιοποιείς ξεσκαρτάροντας το συρτάρι με τα φάρμακα (κάθε σπίτι που σέβεται τον εαυτό του έχει ένα ή μόνο όσα έχω ζήσει εγώ;) ψάχνοντας για εκείνα τα ληγμένα  που καταπραΰνουν τους στομαχόπονους. 

Κάποια στιγμή σκέφτηκες: «Έχει κι άλλο;»

«Γουβ» απάντησε το αδέσποτο σκυλί με τα τσιμπούρια που γουστάρει να αράζει στη βεράντα σου (και φυσικά δεν το βάζεις ΕΣΥ στην αυλή).

«Έχει», απάντησαν εν χορώ και οι καλεσμένοι τους (γνώριμοί σου φυσικά κι  αυτοί από τις βροντόφωνες διηγήσεις τους – αναγνωρίζεις όμως μόνο φωνές, όχι πρόσωπα - ).

Η παρέα των γειτόνων λειτουργεί συμπληρωματικά των οικοδεσποτών της: εξασκεί το χιούμορ σου θυμίζοντάς σου ξεχασμένα ανέκδοτα τέτοιες ώρες που δε θα τα ξαναξεχάσεις ποτέ. Το ίδιο και οι απόψεις τους – τώρα σε βρίσκουν σύμφωνο ή όχι δεν είναι εκεί το θέμα μας – για τα πάντα. Το ίδιο και οι γευσιγνωστικές ατάκες τους εκστομισμένες αναγκαστικά σε ντεσιμπέλ που υπερβαίνουν τους ήχους που κάνουν τα  μαχαιροπήρουνα, οι λοιπές ταβερνοκουβέντες και κάποια συναυλία  (δεν ξέρεις ποια - αλλά δυστυχία σου – τραγουδάει και η  Celine Dion) που παίζει στη διαπασών στο βίντεο.

Ακούς: «Ποιος ήταν ρε εκείνος ο Ιταλός που πέθανε την άνοιξη και κλαίγανε με μαύρο δάκρυ οι Ιταλοί; Ο Παβαρότι;»

Ακούς: «Όχι ρε! ο Τόνυ Μπένετ!!!»

Θες να πεταχτείς, το ξέρεις αυτό, αλλά σα να παρακολουθείς τηλεπαιχνίδι γνώσεων από τον καναπέ σου απλά το μουρμουράς  την απάντηση: Lucio Dalla.  Ως γνωστόν όμως, ούτε η σκέψη σου ούτε η φωνή σου  έχουν εκείνη την εμβέλεια που να ταξιδέψουν έναν ολόκληρο όροφο.   

Μην το φιλοσοφούμε άλλο. Ο κα_ός γείτονας λειτουργεί πάντοτε προς όφελός σου. Χωρίς αυτόν ποτέ δε θα μελετούσες  τα είδη ηχομόνωσης στα οποία πρέπει κάποτε να επενδύσεις. Χωρίς αυτόν θα πήγαινες μόνο μια φορά τη μέρα στην παραλία. Χωρίς αυτόν ούτε που θα σου πέρναγε από το μυαλό ο εύκολος τρόπος ανάκαμψης του τραπεζικού σου λογαριασμού: Πούλα το ρημάδι το σπίτι σου, πάρε τα λεφτά και τρέχα.

Το μόνο που φοβάσαι είναι ότι ο γείτονας έχει ρίξει τις αντικειμενικές. 

υγ. Εντωμεταξύ εσείς διαβάζετε τα βιβλία σας στη βεράντα, προσέχοντας να μη θορυβείτε κατά το γύρισμα των σελίδων, κάνεις ένα διάλειμμα, πληκτρολογείς όσο το δυνατόν πιο αθόρυβα ένα κείμενο και ξαναγυρνάς στην πολυθρόνα σου.

πάλι καλά και αυλαία

Τελικά βόμβα στο μετρό δεν είχε μπει και η «φωτιά» δεν ήταν παρά η μυρωδιά από τα απότομα πατημένα φρένα. Ο μοχλός έκτακτης ανάγκης που είχε στραφεί κατά 90 μοίρες από τον κύριο δίπλα μου επανήλθε στην αρχική οριζόντια θέση του και οι κυρίες που αλυχτούσαν «φωτιά σταματήστε να κατέβω» ηρέμησαν. Παρ’ όλα αυτά, ο συρμός σταμάτησε και μας ξέρασε στην αποβάθρα «Μέγαρο Μουσικής» πριν αποσυρθεί μόνος και έρημος στα ενδότερα του τούνελ. Κάπου εκεί έχασα από το οπτικό μου πεδίο και τους δύο ανθρώπους που είχα επιλέξει να βοηθήσω σε περίπτωση που όντως κάτι περίεργο συνέβαινε.

Για τα δεδομένα μου έφτασα καθυστερημένος στο σταθμό, μούσκεμα στον ιδρώτα κατά το σύνηθες, και η ήδη εκκριμένη αδρεναλίνη μου βρήκε πεδίο δράσης στο ξανα-στήσιμο όσων μηχανημάτων ή/& προγραμμάτων είχαν κρασάρει από τη ζέστη που επικρατούσε στο στούντιο. Ίσα που πρόλαβα να πιω μια γουλιά καφέ πριν ρίξω το σήμα του indieground και έπειτα κατευθείαν και απρογραμμάτιστα ξεκίνησα με Electrelane το τελευταίο επεισόδιο της σεζόν.

Χωρίς να συγκαταλέγω στα επιτυχημένα επεισόδια (τα πισιά αλλά και το site ξανάπεσαν 1-2 φορές αλλά άλλες δικαιολογίες δεν έχω να πω ) το σημερινό, τελικά κράτησε σχεδόν 3 ώρες και όποιος θέλει - και δε βαριέται - μπορεί να το κατεβάσει ή να το ακούσει πατώντας εδώ:

 To playlist όπως πάντα στο πρώτο δικό μου σχόλιο.

Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν και καλό Σαββατοκύριακο σε όλους.

Ευχαριστώ όσους άκουσαν (ζωντανά ή κονσέρβα) έστω και ένα επεισόδιο και όσους μου κράτησαν παρέα κατά τη διάρκεια των 44 αυτών δίωρων (ενίοτε και μακρύτερων) εκπομπών. Κάθε παρατήρηση ή συμβουλή επ'αυτών δεκτή ελπίζοντας του χρόνου να τα πάω καλύτερα.

  Στερητικά λόγω έλλειψης νέων επεισοδίων για 4-5 εβδομάδες δε νομίζω να αναπτύξει κανείς αλλά σε περίπτωση που συμβεί εδώ βρίσκεται το αρχείο των παλαιότερων εκπομπών.

φινάλε και ραντεβού

 Αύριο Παρασκευή 27 Ιουλίου η εκπομπή "στον λεμονοστίφτη" ρίχνει αυλαία και ο αιωνίως ερασιτέχνης παραγωγός της κλείνει τη σεζόν και ανοίγει τη σεζ λονγκ, ξαπλώνει και ρίχνει μια τελευταία ματιά στα λίγο πολύ δεδομένα καλοκαιρινά του σχέδια για διακοπές. 

 

Αύριο λοιπόν, από το στούντιο του indieground radio, όπως πάντα στις 10:00 το πρωί και για  περισσότερο από 2 ώρες, ο υπογράφων θα ανανεώνει το ραντεβού του για το φθινόπωρο.

 Όσοι πιστοί (και ξύπνιοι) ακούσετε:

κι όπως έλεγε κι ο Brian (ο Hyland)

Though we gotta say goodbye for the summer
Baby, I promise you this
I'll send you all my love
Every day in a letter
Sealed with a kiss

η κυρία Μπουλουβία

Δεν ξέρω τι ήταν αυτός ο κρότος ούτε και από πού ακούστηκε είχα πει στην κυρία Μπουλουβία και το σύζυγο της όταν ασθμαίνοντας ακόμα από τα σκαλιά που είχαν ανέβει, χτυπούσαν έξαλλοι την πόρτα του δώματος που κατοικούσα για δεύτερη χρονιά όντας φοιτητής στην Πάτρα. 

Παραδόξως έγινα πιστευτός – βοήθησε και εκείνο το γούρλωμα των οφθαλμών που ενίοτε ερμηνεύεται ως ένδειξη αθωότητας ακόμα και από τους πιο κακόπιστους – με προσπέρασαν βιαστικά και άνοιξαν την πόρτα που έβγαζε στην ταράτσα της πολυκατοικίας, μέρος της οποίας ήταν και η δική μου βεράντα. 

Η κυρία Μπουλουβία και ο σύζυγός της ήταν παρανοϊκοί γείτονες - μέναν ακριβώς από κάτω μου - και ορκισμένοι εχθροί μου, καθώς ενοχλημένοι από υπαρκτούς και ανύπαρκτους θορύβους - ακόμα και κατά τις ημέρες που έλειπα από την πόλη- κατάφεραν αρχικά να μου κάνουν τη ζωή πατίνι στην αρχή με παρατηρήσεις του στυλ «Να κλείνεις τις μπαλκονόπορτές σου στις 10» ή «Να μην κατουράς όρθιος μετά τις 11:30» κι έπειτα με τις αστυνομικές (μεταφορικά και κυριολεκτικά) καταδρομικές τους εφόδους. 

Σαν κι αυτή καλή ώρα που ο άγνωστος μεσημεριανός κρότος τους είχε οδηγήσει με τις πυτζάμες τους στην κορυφή του εξαόροφου κτιρίου και είχε αφήσει αμφότερους εμβρόντητους να κοιτάζουν το μανιτάρι καπνού που αναδυόταν από την τέντα τους. Ένα κολλοειδές αέριο γλυπτό η ύπαρξη του οποίου επιμηκυνόταν από την πηχτή υγρασία της πόλης και δεν έλεγε επ’ ουδενί να διαλυθεί. 

Όταν το αρχικό τους σάστισμα έλαβε τέλος, στράφηκαν συγχρονισμένα προς εμένα και με το συγχρονισμό που αποκτούν δυο άνθρωποι που έχουν περάσει τη μισή τους ζωή μαζί, είπαν ταυτόχρονα: «Θα δεις τι έχεις να πάθεις». 

Εγώ παριστάνοντας ακόμη τον ανίδεο (ελλείψει άλλης υπερασπιστικής γραμμής) κοιτούσα τον Μ που έχοντας μόλις δοκιμάσει επιτυχώς την ισχύ μιας αυτοσχέδιας καρπαθιώτικης γουρούνας (πρόκειται για αρκετά ισχυρό …δυναμιτάκι) , τώρα με κοίταζε λυμένος στα γέλια μαζί με τους υπόλοιπους μέσα από το σπίτι. 

Τη γλίτωσα, είχα σκεφτεί, μέσα στην ταραχή τους οι γείτονες δεν πρόσεξαν τις τεράστιες λαδιές που με κόπο και επιμονή είχα καταφέρει στην τέντα τους πετώντας της ανά τακτά διαστήματα κομμάτια βιτάμ και μαργαρίνης. 

Τους "πολέμους" τους αποφεύγω σαν το διάολο το λιβάνι. Η συζήτηση και η διπλωματία έχουν τον πρώτο λόγο. Κάποτε όμως όταν τα πράγματα σκουραίνουν (τα σύννεφα συσσωρεύονται, ο κόμπος φτάνει στο χτένι, η λογική δεν πρυτανεύει εκατέρωθεν κ.ο.κ) και όχι μόνο μοιάζουν αλλά είναι αναπόφευκτοι συμμετέχω με όλες μου τις δυνάμεις και χωρίς ενοχές κι ας έχω μεγαλώσει. Η ηλικία δεν παίζει ρόλο, μαλάκας μπορείς να γίνεις οποτεδήποτε. Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν. 

Υγ. Κάποια μέρα να θυμηθώ να γράψω για την τεχνητή πλημμύρα στην οποία υπέβαλλα από καιρό σε καιρό την οικία της κυρίας Μπουλουβίας (και του συζύγου της) αλλά και για την πρώτη, την πραγματική.

σαββατοκύριακο στην παράταση

Πετσέτα, ψάθα, Thomas Pynchon, ενάμιση λίτρο νερό, σέικερ με καφέ, κλειδιά, καπνός Golden Virginia πράσινος με ασημί χαρτάκια και φίλτρα στο μαύρο κουτί, αντηλιακό, κουλούρια για πρωινό, mp3 player, γυαλιά ηλίου, καμιά 15αριά ευρώ σε κέρματα, γάντια μιας χρήσης και σακούλες σκουπιδιών, κινητό, μαγιώ δυο νούμερα μεγαλύτερο, όλα χύμα και ατάκτως εριμμένα στον περίφημο σάκκο θαλάσσης με τις ζωγραφισμένες άγκυρες και δρόμο. 

Βερμούδα, κοντομάνικο πουκάμισο, σανδάλια, καπέλο στυλ τζόκεϊ η περιβολή του κοιμισμένου μου εαυτού με τον κρεμασμένο στο δεξί ώμο σάκο να ‘ναι το μόνο που του υπενθυμίζει ότι οφείλει να περπατήσει το δρόμο μέχρι την παραλία και όχι να κλειδώσει τα γόνατα του κάθετα στο έδαφος και να προσποιηθεί το κατά λάθος πεσμένο στη μέση του δρόμου κούτσουρο. 

Είναι 8:30 το πρωί και έχω δρόμο: ανηφόρα, στροφή αριστερά, κατηφόρα, στροφή δεξιά, κατηφόρα. Μέχρις εδώ περπατώ σιωπηλός, σα να μην έχω βρει ακόμη την έξοδο από τα χθεσινοβραδινά όνειρα. Πλησιάζοντας όμως το προκατασκευασμένο σπίτι με το διακοσμητικό κοράκι στα ελενίτ, λίγο πριν βγω στο πλάτωμα (πλατεία το λέει η πολεοδομία Ν.Α. Αττικής) το ακούω. 

Το θηριώδες σκυλί από την κόλαση που φυλάει το γαμόσπιτο στο προαναφερθέν πλάτωμα κάνει πάλι τα «δικά του», ενάμιση λεπτό – το ξέρω περπατάω αργά – ή 70 ολόκληρα μέτρα πριν έρθει σε οπτική επαφή με τη ροδαλή μου σάρκα. Ακονίζει τα δόντια του στα σιδερένια κάγκελα ενώ συγχρόνως με το δεύτερο από τα τρία κεφάλια του γαβγίζει/ουρλιάζει σαν τρελό. Το πρώτο κεφάλι τρώει ατάραχο τα πρωινά του κράκερ. 

Ελέγχω αν η αυλόπορτα του δαίμονα είναι κλειστή (ταυτόχρονα με την πλευρική όραση ψάχνω πιθανούς δρόμους διαφυγής σε περίπτωση που δεν) προκειμένου να συνεχίσω άφοβα τον ποδαρόδρομο. Είναι που οι ιστορίες σπαράγματος γαμπομηρών ανυποψίαστων περαστικών έπαψαν - εξακριβωμένο από πέρυσι - να αποτελούν εξοχικούς μύθους της περιοχής. Έχουν επιβεβαιωθεί από αυτόπτες και αυτήκοους μάρτυρες των γεγονότων. 

Όλα πάνε κατ’ ευχήν κι έτσι άφοβα πλέον (και κομμάτι εκδικητικά για όσο με ακούει το τσιτωμένο ακόμα τέρας) πιάνω το τραγούδι – ο Θεός να το κάνει - . Μέχρι να φτάσω στη θάλασσα έχω ακόμη μια στροφή δεξιά, μια κατηφόρα, άλλη μία, και μετά τη στροφή στα αριστερά για τον ...ίσιο δρόμο.

Τραγουδάω σαν παράφωνος παράφρονας – χάνω πάντοτε τις υφέσεις στην 3η και 7η νότα της κλίμακας - αυτοσχέδιους «από καρδιάς» στίχους της στιγμής, προσωπικά μπλουζ που καταγράφουν τα πάθη μου και που πάντοτε στο τέλος τους με αφήνουν 2-3 κιλά ελαφρύτερο. 

Συνεπής και στο ρυθμικό μέρος περνώ τον κρίκο των κλειδιών μου στο μέσο δάχτυλο του δεξιού χεριού και τα χτυπώ κάθε τόσο στο στομάχι μου. Ο κοντινότερος ήχος σε αυτόν που παράγω είναι φαντάζομαι εκείνος που κάνει ένα καρότσι σουπερμάρκετ - φορτωμένο με λογής παλιοσίδερα - καθώς το σέρνει ένας μαύρος, σε μια παράλληλο της Αλεξάνδρας, πέφτοντας κάθε τόσο στα ακανόνιστα ασφάλτινα μπαλώματα του οδοστρώματος. 

Βγαίνω στην παραλιακή (το τιμιότερο κομμάτι της διαδρομής καθώς είναι το μόνο που στην επιστροφή δεν μεταμορφώνεται στο μαρτυρικό του αντίθετο) και στρίβω ξανά αριστερά. Οκτακόσιαπενήνταδύο βήματα μετά και πίσω από τον τρίτο αθάνατο και το δεύτερο αρμυρίκι τα σκαλοπάτια με οδηγούν στην αγαπημένη μου παραλία. 

Προχθές μάζεψα τα όντως κατά πολύ λιγότερα από προηγούμενες χρονιές σκουπίδια, εχθές δυστυχώς η πρώτη μαγιά – μόνο να πιάσω στα χέρια μου αυτόν/η που πίνει Red Bull – σκουπιδιών για τη δημιουργία ήταν άριστο προμήνυμα του νέου σκουπιδόλοφου που αντικρίζω σήμερα. 

Στην παραλία είμαι μόνος, (σε λίγες ώρες θα διαπίστωνα πως έκανα λάθος, η παραλία δε θα ήταν ολοδική μου για πολύ) στέκομαι στη σκιά του βράχου, την από τριετίας θέση μου και σχεδόν κρυώνω. Ψάθα, πέδιλα, ρούχα, καφές, Pynchon (με αυτή τη σειρά) βγαίνουν και βουτάω για τα πρώτα διακόσια μέτρα κολύμβησης. 

Κοίτα να δεις που είχα και σήμερα τις κατακτήσεις μου, ο άτιμος σκέφτομαι και κορδώνομαι παίρνοντας το δρόμο για το σπίτι. Είναι μία παρά, ακούω Pixies και περπατάω με ρυθμό.

Υγ. Εχθές άγνωστοι σε μένα άνθρωποι με κέρναγαν συνεχώς φαγώσιμα καλούδια στην παραλία,  -ένιωσα λίγο σα γλάρος, ή περιστέρι στην πλατεία Συντάγματος, (έψαξα μάλιστα και δικαιολογία να μη φωτογραφηθώ μαζί τους σε περίπτωση που το ήθελαν), - τα οποία δέχτηκα με μια καλοκαιρινή λογική παθητικής αποδοχής των πραγμάτων και πλέον αξιολογώ ως εξής: τους μεν ανθρώπους στην κατηγορία «καλοί άνθρωποι» τα δε φαγώσιμα στις κατηγορίες του πεντανόστιμου και του «ότι χρειαζόταν». 
Αντιπρόσφερα βέβαια κι εγώ τα μουστοκούλουρα που είχα μαζί μου – πράξη που προκάλεσε νέα ροή κερασμάτων προς το μέρος μου, δε έφτασαν για όλους και ζήτησα συγγνώμη. ¨Η σύζυγος μου είπε ότι εγώ καταπιέζω καλύτερα, γι αυτό πάρτε άλλα τρία κριτσίνια, σε λίγο θα κόψουμε και φρούτα…» μου είπε κάποιος.

Με κλεψιμαίικο δίκτυο, ακούγοντας στο αρχαίο πικάπ Dire Straits, τον πρώτο. 

how soon is now

Όχι μόνο άργησε να το στείλει ο φίλος Κ αλλά όταν το έλαβα είδα με τρόμο ότι ήταν γραμμένο σε greeglish (λόγω προβλήματος στο pc του) και έπρεπε να το …μεταφράσω. Έτσι εδώ με μια σχετική καθυστέρηση (κάλλιο αργά παρά ποτέ) είναι μια μικρή ανταπόκρισή από τη συναυλία του Morrissey στην οποία δυστυχώς εγώ δεν παραβρέθηκα. 

"Τη Δευτέρα 16/7/2012 βαριανασαίνοντας – λόγω πολλών περιττών κιλών – τράβηξα την ανηφόρα του Λυκαβηττού. Η τελευταία φορά που είχα ανέβει για κάποια συναυλία τον ένδοξο και τιμημένο λόφο, ήταν το 2001 ή 2002 για το double bill Evan Dando και Calexico. 

Ο λόγος που με την Κ τολμήσαμε την άνοδο αυτή και μάλιστα την πιο ζεστή μέρα του μήνα (στς του χρόνου) υπήρξε η αυτού εξοχότης: ο Stephen Patrick Morrissey. Πολύ αγαπημένος αλλά ουχί τιμημένος τις δύο προηγούμενες φορές που επισκέφτηκε τη χώρα μας για συναυλίες. Τρίτη και φαρμακερή λοιπόν! 

Τι περίμενα να δω; Ένα rock'n'roll θρύλο τύπου Bob Dylan, ή έναν υπερφίαλο rock star τύπου Bono? Τίποτα από τα δύο. Αυτό που περίμενα και που εν τέλει είδα, ήταν ούτε λίγο ούτε πολύ, ο άνθρωπος που με τους στίχους του εξέφρασε συναισθηματικά αδιέξοδα, την απελπισία και τις προσδοκίες πολλών παιδιών - συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος – αποκτώντας έτσι πολλούς φανατικούς φίλους αλλά και εχθρούς που ίσως δεν μπορούν να κινηθούν πέρα από τα στερεότυπα. 

Είδα ένα γνήσιο καλλιτέχνη και – ναι – ένα διανοούμενο, ο οποίος μας χάρισε απλόχερα μερικές στιγμές ψυχικής ευφορίας με τα τραγούδια του. 

Παρουσίασε αρκετές στιγμές από την προσωπική του καριέρα. Αδυνατώ να ξεχάσω την ταύτιση κοινού και Morrissey, όταν όλοι γίναμε μια φωνή στο Every day is like Sunday! Ευχάριστη έκπληξη και το Ouija board, ouija board, σύνθεση του Stephen Street. Δεν είναι από τα αγαπημένα μου αλλά η εκτέλεση του live, νομίζω ότι ανέδειξε τις αρετές του! 

Απολαυσστικό ήταν ακόμα το Speedway από το «τεράστιο» άλμπουμ που ακούει στον τίτλο Vauxhall and I- γιατί δεν έπαιξες το Hold on to your friends? 

Εξίσου ανατριχιαστικές όμως ήταν και οι φορές που αποφάσισε να τιμήσει το ρεπερτόριο των Smiths. Σε ευχαριστώ για το How soon is now. Ακόμα δε μπορώ να καταλάβω τι εφφέ χρησιμοποιεί ο κιθαρίστας για να κρύψει το αλά Bo Diddley riff αυτού του ύμνου που έχει στοιχειώσει πολλούς έφηβους! Ευχαριστήθηκα επίσης το σπαρακτικό Last night i dreamt that somebody loved me. Έπειτα το I know it's over και μας αποτελείωσε με το Still ill. 

Πρέπει ακόμα να γίνει αναφορά στην μπάντα που τον ακολουθεί, μια μπάντα που απέδωσε τα βέλτιστα για την παρουσίαση του έργου του Mozzer! 

Κατεβαίνοντας μετά το πέρας της συναυλίας άκουσα μεν μερικά παράπονα του τύπου “γιατί δεν έπαιξε το ένα ή το άλλο” αλλά αυτό που μένει όμως είναι τα χαρούμενα πρόσωπα των περισσότερων απ όσους παραβρέθηκαν. Stephen σε ευχαριστώ για όλα και καλή αντάμωση.

KM"

μία και σήμερα

Θεωρητικά σήμερα ήταν να κλείσει η πρώτη σειρά επεισοδίων του λεμονοστίφτη στον indieground radio, η αποχαιρετηστήρια διάθεση όμως εξαφανίστηκε με την απόκτηση ενός σουπερ-ανεμιστήρα από το σταθμό (τουρμπίνα αεροπλάνου είναι όχι ανεμιστήρας). Έτσι το σημερινό 43ο επεισόδιο προσπέρασε στο νήμα το τελευταίο, το οποίο θα εκπεμφθεί αναθεωρημένο την ερχόμενη Παρασκευή 27/7.

Το πρωί στο δρόμο για το συαθμό ανησύχησα με την έκρηξη τύχης μου. Όχι μόνο ξέφυγα από το καλοταϊσμένο περιστέρι που καραδοκούσε, αλλά το αυτόματο εκδοτήριο εισιτηρίων στο μετρό - σα φτωχός κουλοχέρης - μου χάρισε σαράντα (ολόκληρα) λεπτά του ευρώ. Έκλεισα συμφωνία με τον εαυτό μου λοιπόν, να τα δώσω σε όποιον ζητιάνο μου ζητούσε πρώτος χρήματα.

Όμως στο πρώτο "Ψτ, κύριος, δώσε κάτι" κάποιας τσιγγάνας  αντανακλαστικά επιτάχυνα, αθετώντας έτσι τα προσυμφωνημένα και άλλο απλωμένο χέρι μέχρι το σταθμό δε βρήκα. ...Ύβρις.

Όχι πολύ αργότερα η Νέμεσις απεφάνθη ότι έπρεπε να τιμωρηθώ: η πόρτα του σταθμού ως δια μαγείας χάλασε μόλις ξεκλείδωσα και το κλειδί έμεινε αιωνίως κολλημένο στην κλειδαρότρυπα. Έδωσα πίσω τα 40 λεπτά, της ώρας αυτή τη φορά, περιμένοντας τον κλειδαρά μετά το τέλος της εκπομπής, και 40 ευρώ επιπλέον για την αμοιβή του ...επαγγελματία.

Κατά τα άλλα η εκπομπή πήγε πολύ καλά, η επιλογή των τραγουδιών έγινε με μια πρωτόγνωρη τυχαιότητα για τα δεδομένα μου και έχω την εντύπωση πως τουλάχιστον κάποιοι ακροατές το ευχαριστήθηκαν όσο κι εγώ. Ακούσαμε και τον όμορφο Van σύμφωνα με τις οδηγίες του ταξιτζή. 

Το 43ο επισόδιο της εκπομπής είναι καταγεγραμμένο και όποιος/α θέλει μπορεί να το ακούσει/κατεβάσει πατώντας εδώ.

 To playlist όπως πάντα στο πρώτο δικό μου σχόλιο

Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν και καλό Σαββατοκύριακο σε όλους. 

υγ. Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη στην Πάτρα από το φίλο μου Δ.Γ. που μου την έστειλε.

εγώ και ο ταξιτζής

 Παρασκευή 20 Ιουλίου όπως πάντα από το στούντιο του indieground radio ο υπογράφων και πάλι  "στον λεμονοστίφτη". Όπως πάντα από τις 10 το πρωί και για λίγο περισσότερο από 2 ώρες. Όσοι πιστοί (και ξύπνιοι) ακούσετε:

 Εντωμεταξύ: Αθήνα, Τετάρτη βράδυ, κέντρο και η πρώτη - μετά τουλάχιστον δεκαπενταετίας - ασυνόδευτη χθεσινοβραδυνή μου έξοδος οδεύει επιτυχώς και με μαθηματική ακρίβεια στη λήξη της. Φουσκωμένος και εύθυμα βαρύς από 4-5 μπύρες, δεν αμφιταλαντεύομαι για τον τρόπο επιστροφής. Ταξί.

Εγώ: Καλησπέρα, παρακαλώ πάμε ... (του δίνω τη διεύθυνσή μου)

Ταξιτζής: Καλησπέρα καλέ μου φίλε. Τι καλησπέρα δηλαδή έτσι που έχει γίνει η ζωή. Να πάει να γαμηθεί η Μέρκελ αγόρι μου που με έβαλε να υπογράψω χαρτί παραίτησης από το σωματείο των ταξί. Έχω στόματα να θρέψω εγώ και τι να κάνω για να βρω λεφτά; Να πουλήσω αυτό το αδέσποτο στο χασάπη; Άντε σκυλάκο πέρνα το δρόμο να φύγουμε κι εμείς. Εμένα που με βλέπεις φίλε, εγώ είμαι ροκάς. Όχι παίξε γέλασε. Αλλά ας όψεται η κρίση. Πούλησα που λες όλα τα βινύλια μου στον χοντρομαλάκα τον τραπεζίτη, το γαμπρό μου. Poll, Σιδηρόπουλο, Socrates, Τσιτσάνη εγώ ακούω πολλά ελληνικά, είχαμε και μπάντα παλιά. Tους μισώ τους τραπεζίτες. Αλεξάνδρας κι από τους μπάτσους να στρίψω να βγούμε Πανόρμου; Ακούγαμε που λες Mayall από το πρωί, κι έπειτα Clapton, Yardbirds  κι έτσι. Μας λέγανε από την εταιρία να ηχογραφήσουμε αλλά βαριόμουνα, θελανε Θοδωράκηδες κι άλλες τέτοιες πολιτικές μαλακίες. Έπρεπε και καλά να μιζεριάσουμε κι εμείς με όλους τους άλλους. Να βουτήξουμε τα ωραία μα μυαλά στην κλάψα του αριστερού σιωνισμού, γιατί ξέχασα να σου πω ο σιωνισμός είναι ένας και είναι παντοδύναμος. Ελέγχει ή προσπαθεί να ελέγξει τους πάντες μέσα από τα κόμματα. Και βάζει λαοπλάνες κούκλες να μας παρασύρουν. Τον θυμάσαι τον Κλίντον στα νειάτα του; με τις ωραίες του μαλλούρες, το σαξόφωνο και τους αγώνες να σωθούν οι φάλαινες του Ειρηνικού, καλά τώρα παραμύθια που θέλανε οι φάλαινες σώσιμο, ο Ποσειδώνας φροντίζει για τα πάντα. Τα έχει γράψει και ο Επίκουρος. Ποσειδώνας, πόσις και δίνω. Αθάνατη ελληνική γλώσσα που πάτε να την καταργήσετε και να εξαλείψετε όλα τα φωνήεντα και τι θα κάνουμε χωρίς φωνήεντα μετά; Θα γίνουμε εγγλέζοι σαν τον Κλίντον ή την άλλη την καριόλα την Ελλισάβετ. Τουλάχιστον να γινόμασταν Rolling Stones,  κι αυτοί άγγλοι δεν είναι; Και χορεύαμε, Aretha Franklin βάζαμε. Άκου να σώσει τις φάλαινες. Αυτός που μετά σφάγιασε τον κόσμο. Ποιος ο Κλίντον! Who? Σ’ αρέσουν οι Who; Εμείς τους λατρεύαμε. Και μας είπαν από την εταιρία να πάμε για ηχογράφηση, είχαμε γράψει με ένα φίλο μουσική για δύο θεατρικές παραστάσεις και μια ταινία μικρού μήκους, μας είχαν ακούσει και μας φώναξαν. Θεοδωράκη μου λένε θέλουμε, εντάξει Θεοδωράκη τους λέω κι εγώ. Είχαμε αγοράσει κι ένα ούτι, το είχε φέρει ένας φίλος από Κωνσταντινούπολη με ένα κανονάκι που του είχαμε παραγγείλει. Πάνω που λες που μας πάνε για ωντισιόν, εγώ άρχισα να παίζω Santana. Όχι μαλακίες. Carlos, φίλε, αυτές ήταν εποχές. Και μας έδιωξαν κακήν κακώς. Και Cream και Mannfred’s Man earth Band: Father of Day, Father Of Night όλα τα ακούγαμε. Και το μουνί μου πήρε τα βινύλια. Τέσσερα χιλιάρικα πήρα, 350 δίσκους και όλα μου τα 45άρια τα έδωσα. Εμείς φίλε μου ακούγαμε την αληθινή μουσική. Van Morrison. Τον Van τον Θεό, τον όμορφο Van. Είχα τους δίσκους του και εκείνους με τους Them. Και Chicago και Hey Joe, τέρμα οι Μικρούτσικοι και οι Θεοδωράκηδες – όχι πως δεν τους αναγνωρίζω κάποια αξία, μην είμαστε και αχάριστοι – και κοίτα που φτάσαμε. Ποιοι πρόκοψαν φιλαράκο; Ε, ποιοι; Οι Θεοδωράκηδες φυσικά, αυτοί που γίναν φαλακροί με κουστούμια και με τις χοντροκώλες γυναίκες τους πιάσαν τα υπουργεία και μας γάμησαν ότι έχουμε και δεν έχουμε. Και τώρα γυρνάνε από σκυλάδικο σε σκυλάδικο, δεν τους βλέπω νομίζεις, και κανά Μέγαρο για το ξεκάρφωμα. Μου θέλουν και Μέγαρο οι φακλάνες. Που δεν ξέρουν τον Μητρόπουλο. Εμείς φίλε ακούγαμε Ξενάκη, Χρήστου, Σκαλκώτα. Η μουσική μας έβρισκε παντού. Και αυτή η μουσική είναι ελληνική, Ξενάκης φίλε μου. Μαθηματικά. Η μουσική είναι μαθηματικά. Το έχει γράψει νομίζω και ο Επίκουρος. Αλλά εμείς έχουμε κλειστά τα αυτιά μας. Άνθρωποι και ανθρωπάκια που θα έλεγε και ο Τσιφόρος. Διαβάζεις Τσιφόρο; Ο σατανάς ινκόγνιτο, Τα παιδιά της πιάτσας, Οι μυστικές εταιρίες, Τα παλιόπαιδα τ' ατίθασα. Όλα τα έχω διαβάσει. Τώρα δεν έχω χρόνο. 17 ώρες στο τιμόνι τι να προλάβω; Θα τα πουλήσω όταν χρειαστώ πάλι λεφτά. Τσιφόρος. Αυτοί ήταν άνθρωποι, ευγενείς. Όλοι ήμασταν αλλιώς τότε. Μια μέρα είχε πάει Στον Τσιφόρο ο Ρίζος, όχι το γαμόσκυλο ο απατεώνας ο εκδότης,  ο Νίκος ο ηθοποιός - καλός άνθρωπος τον είχα πάρει κούρσα κάποτε – και του λέει: « το σκασε ο Πέτρος ο Φυσσούν στο Λονδίνο» - χρώσταγε στην εφορία πολλά. Τι δεν το θυμάσαι; - και του απαντά ο αείμνηστος Τσιφόρος: «Το φυσσούν και δεν κρυώνει τώρα», χααααα χαχα γχα γγχ γγμφβ συγγνώμη φίλε έχω τα λαιμά μου από το aircondition. Αλλά τι σου έλεγα; Α, ναι!

Μας τα έκλεισε τα μάτια ο Διεθνής Σιωνισμός, η Λέσχη Μπίλντερμπεργ μας υπνώτισε και κανείς πια δεν κουνιέται. Αλλά, κάτσε να στο πω στο αυτί μη μας ακούσουν: Η επανάσταση κάποια μέρα θα ξεκινήσει και τότε θα γίνει, τι να σου πω τι θα γίνει. Κι εγώ θα συμμετέχω. Εύχομαι να ξεκινήσουν από τους τραπεζίτες. Είναι οι χειρότεροι, δε μπορείς να φανταστείς πόσο τους μισώ. Να τους φάνε πρώτους, και εγώ θα φάω τον δικό μου. Το μουνί. Άκου να μου πάρει τους δίσκους ο μαυραγορίτης. Steve Winwood, Traffic θα ακούω όλη μέρα. 

 Εγώ: Όπου μπορείς με αφήνεις. Ευχαριστώ και να προσέχεις.


Ταξιτζής: Καληνύχτα φίλε, να ακούς Van Morrison.

 

ο τέταρτος κρίκος

Κάποιος Σάλητ, ο δεύτερος από τους  πέντε γιους - και ο μόνος σπουδαγμένος - ενός τυρέμπορα από την Τύνιδα,  βγάζει τα προς το ζην πουλώντας κινέζικα σκατολοΐδια στις παραλίες της Αττικής. Ο ίδιος απορεί που βρίσκονται τόσοι βλαμμένοι που αγοράζουν την άχρηστη πραμάτειά του και μάλιστα την ώρα που θα έπρεπε απλά να ευχαριστιούνται το νερό και τον ελεύθερό τους χρόνο.  Από τη στιγμή όμως που η βλακεία των άλλων είναι πηγή εσόδων για αυτόν κουβέντα δεύτερη δε λέει.

Ο Σάλητ σήμερα ξεκίνησε τον ποδαρόδρομο νωρίς. Το ήξερε πως ο καιρός προμηνυόταν καυτός, "Σαν της πατρίδας" έλεγαν στο καφενείο εχθές, έτσι σκέφτηκε πως ζεστός καιρός σημαίνει παραλίες γεμάτες. Και γεμάτες παραλίες μεταφράζονται σε διπλό, μπορεί και τριπλό, μεροκάματο. Ευκαιρία που δεν πρέπει να πάει επουδενί χαμένη.

Τι περίεργο όμως. Πέρα από δυο τρεις ομάδες καβουρντισμένων ανθρώπων με μαλλιά σαν άχυρο - δεν ήταν ντόπιοι αυτοί, μπορούσε να τους ξεχωρίζει πλέον, όχι όπως όταν πρωτόρθε που του 'μοιαζαν όλοι ίδιοι -  που τον κοίταξαν με μισό μάτι, άλλον άνθρωπο δε συνάντησε. Κι ήταν κιόλας δέκα το πρωί.

Έβγαλε το μαντήλι του και σκούπισε τον ιδρώτα του χωρίς να χάσει το βηματισμό του. "Κι ο προφήτης ιδρωμένος θα είναι σήμερα" μονολόγησε και έπειτα χαμογέλασε ένοχα με το βλάσφημο αστείο του. Γύρισε  μηχανικά μετανιωμένος, όπως έκανε από παιδί, τις κόρες των ματιών του προς τον ουρανό, τα φρύδια του ανασηκώθηκαν, έσμιξαν κι έγιναν σύννεφα που άδειασαν βροχή συσσωρευμένου ιδρώτα στα ορθάνοιχτα μάτια του.  Το τσούξιμο τον έκανε να κοντοσταθεί μα πάλι δε σταμάτησε. Με οδηγό τον ήχο της θάλασσας στα δεξιά του, συνέχισε να προχωρεί με κλειστά τα μάτια κάνοντας τα μικρά βήματα ενός τυφλού χωρίς το λευκό μπαστούνι του.

Όταν κατάφερε να ανοίξει τα μάτια του τον είδε. Στα πενήντα μέτρα απ’ αυτόν στεκόταν ένας άντρας μουσκεμένος στον ιδρώτα του, φορτωμένος σαν κι αυτόν με ένα μικρότερο όμως από τον δικό του σάκο. Σαν στράφηκε ο άντρας κατά τη θάλασσα, ο Σαλήτ πρόσεξε πως είχε εκείνο το είδος της  γενειάδας που συναντούσες μόνο σε ανθρώπους της πίστης του. Δικός μας, σκέφτηκε ο Σαλήτ χαρούμενος που θα μιλούσε επιτέλους σε άνθρωπο που πιθανότατα να ‘ναι κι από την ίδια χώρα.  Πάνε κοντά τρεις ώρες που δεν είχε πει ούτε λέξη. Ανοίγει το βήμα του, τον πλησιάζει και με μια κίνηση σαν ελαφριά υπόκλιση του λέει:

-Σαλάμ αλέκουμ.

-Καλημέρα του απαντάω έκπληκτος – δεν είχα αντιληφθεί άλλη ανθρώπινη παρουσία στην παραλία – ενώ την ίδια στιγμή σκέφτομαι πως είναι καιρός να κουρέψω τα ποσειδώνια μούσια μου. Δεύτερη φορά που με περνάνε για άραβα λόγω γενειάδας.

Ο πλανόδιος πωλητής που μόλις καλημέρισα μισόκλεισε τα μάτια του, με κοίταξε μία από πάνω μέχρι κάτω, μ’ έκοψε που λένε, και χωρίς δεύτερη κουβέντα με προσπέρασε μουρμουρίζοντας κάτι ακατάληπτο στη γλώσσα του. Μυστήριος άνθρωπος σκέφτομαι, αλλά πάλι ποιος είναι καλά με τέτοιο καύσωνα; Δεν πρόλαβα κιόλας να τον ρωτήσω αν πουλάει καμιά ηλεκτρική μυγοσκοτώστρα και τράβηξε κατά την ευχή του Θεού.

Τελικά, μια δυο μέρες παραπάνω στην εξοχή δεν έβλαψαν ποτέ και κανέναν, επιβεβαιώνω σχεδόν φωναχτά τη χθεσινή απόρριψη της προγραμματισμένης επιστροφής μου στην Αθήνα. Ειδικά όταν το Σαββατοκύριακο αναλώθηκε φορτωμένο από τα καμώματα εξ αίματος και εξ αγχιστείας ζωντόβολων.

Ισιώνω με το πέλμα μου τα βότσαλα,  απλώνω την ξεσκισμένη ψάθα, και ρίχνω όπως όπως τον μπλε σάκο θαλάσσης με τις άγκυρες  – κληρονομιά κάποιας  θείας – πάνω της. Βγάζω τα ρούχα μου και να ‘μαι - Δευτέρα πρωί - την πιο ζεστή μέρα του χρόνου, να στέκομαι μόνος στην παραλία και να κοιτάζω τη θάλασσα. Πότε πότε σπρώχνω τη ματιά μου προς τον ήλιο. 

Ο εύκολος συνειρμός "παραλία –  αφόρητος ήλιος – άραβας" στην αρχή μου φτιάχνει τη διάθεση, τεντώνω μάλιστα το μέσο και το δείκτη του δεξιού χεριού κάθετα στον ήδη σηκωμένο αντίχειρα σκανδάλη, όπλο παιδικό κολλημένο παράλληλα στον μηρό μου.

Έτσι φαινομενικά νωθρός στεκόμουν όταν μου ήρθε στο μυαλό και ο τέταρτος κρίκος του μυθιστορηματικού συνειρμού – η αλήθεια είναι πως στη λογοτεχνική πραγματικότητα υπήρξε ο πρώτος – και με ξεβόλεψε. Αναρωτιέμαι λοιπόν, πως θα αντιδρούσα αν μου τηλεφωνούσαν σήμερα, ή οποιαδήποτε άλλη στιγμή, τα - πιθανολογώ αναμενόμενα - κακά μαντάτα. Ερώτηση sos, νομίζω  την απάντηση την ξέρω, επιφυλάσσομαι όμως να εκτεθώ κάποια άλλη στιγμή. Είναι τόσο καυτός ο ήλιος που δε μου αφήνει δυνάμεις να επιχειρηματολογήσω.

Σβήνω το τσιγάρο μου, τοποθετώ το κινητό μου τηλέφωνο σ’ ένα βράχο, αν χτυπήσει να το ακούσω και μπαίνω στη θάλασσα. Κολυμπάω καμιά διακοσαριά – ασυνήθιστα πολλά για την κολυμβητική ιδιοσυγκρασία  μου – συνεχόμενα μέτρα. Τόσα έκανα και χθες, αλλά εκείνα ήταν αφιερωμένα αλλού. 

υγ. Αργότερα στην παραλία ξεπλυμένος από ταλαίπωρες σκέψεις συνέχισα τη μελέτη του V του Thomas Pynchon (με απλή ανάγνωση το βιβλίο δε βγαίνει), μάζεψα κατά το σύνηθες αφημένα σκουπίδια άλλων, αντιχαιρέτησα έναν γνωστό,  μίλησα με φίλους στο τηλέφωνο,  πήρα κι έναν υπνάκο. 

Και τώρα σπίτι με κλεψιμαίικο ίντερνετ. Αυτά.

θερινή νάρκη

Στους 40 το θερμόμετρο, (στο σταθμό παίζει να είχε και περισσότερο) κι η μόνη λύση για μένα είναι η θερινή νάρκη. Ξυπνήστε με μόλις τελειώσει ο καύσωνας. 

 Η εκπομπή πήγε καλά (οι επιλογές περίφημες για τα γουστα μου και εγώ δεν είπα πολλές εξυπνάδες), κράτησε πάλι δυόμιση ώρες και όποιος/α δεν την άκουσε και θέλει μπορεί να την κατεβάσει πατώντας εδώ:

 To playlist όπως πάντα στο πρώτο δικό μου σχόλιο

Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν και καλό Σαββατοκύριακο σε όλους.

 υγ. Ο Gary Larson είναι θεός.

friday 13072012

 Παρασκευή 13 Ιουλίου όπως πάντα από το στούντιο του indieground radio ο υπογράφων και πάλι  "στον λεμονοστίφτη". Όπως πάντα από τις 10 το πρωί και για λίγο περισσότερο από 2 ώρες. Όσοι πιστοί (και ξύπνιοι) ακούσετε:

 

υγ. Πάλι Παρασκευή και 13 αύριο. Paraskavedekatriaphobia, λοιπόν, όπως και την αντίστοιχη παραμονή της αποφράδας του περασμένου Ιανουαρίου.

 bonus: το μπάννερ σε κινούμενη έκδοση. Μόλις συνειδητοποίησα την ομοιπαθητικά δροσερη "λεπτομέρεια" των χειμερινών μας ενδυμασιών στη φωτογραφία.  

μια δίκαιη ανταλλαγή

Όποιος πραγματικά βαρέθηκε τον αποκωδικοποιητή του και θέλει να τον ανταλλάξει με μαθ(δ)ημένο γαρδέλι σε εκκλησιαστικού σχήματος κλουβί, ας επικοινωνήσει να του δώσω το τηλέφωνο της αγγελίας.

υγ. το απόκομμα μου κράτησε η φίλη Λ από πατρινή εφημερίδα. Θενκς.

από καμάρι

3 εις την πρώτη;

Ρίζα 9;

2 και 1;

Πόσα ήταν τα γουρουνάκια;

Η κυβική ρίζα του 27;

81 διά, 3 εις την τρίτη;

959 πλην 956;

 3 επί, 273 εις τη μηδενική; 

Όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με όλες αυτές - κι άλλες τόσες - μαθηματικές πράξεις, ο μικρός Ο. των δεκατεσσάρων μηνών ισιώνει καταρχάς την πάνα του, κλείνει για ελάχιστα δευτερόλεπτα τα μάτια του και απαντά πάντοτε ολόσωστα. Φυσικά όλοι οι νονοί καμαρώνουμε.

Όταν δε κουράζεται από τα πολλά μαθηματικά διαβάζει λίγο λογοτεχνία (φωτο) για να ξεσκάσει. Στον υπόλοιπο ελεύθερο χρόνο του διασκεδάζει με τα μπλε πλαστικά του παπούτσια ή πετάει βότσαλα στη θάλασσα. Έπειτα τρώει και κοιμάται.

ο πρώτος όροφος

διήγημα

Η ζωή του άρχισε να περνάει μπροστά από τα μάτια του: ντυνόταν τη μπλε ποδιά του δημοτικού όταν προσγειώθηκε στο πεζοδρόμιο, άκουσε τη γυναίκα του να ουρλιάζει στο μπαλκόνι, ούρλιαξε άθελά του κι αυτός.

 Τέλος

η καλή μέρα δε φαίνεται πάντα από την αρχή

Το πιο καλοταϊσμένο περιστέρι της Αθήνας, αραχτό σε ένα σύρμα της ΔΕΗ δεν κοίταξε προς τα κάτω. Αν το έκανε θα με έβλεπε που περνούσα - είχα αλλάξει διαδρομή τελευταία στιγμή - και θέλω να ελπίζω πως δε θα επέλεγε να με χρίσει ορκισμένο εχθρό του.

Δε λες πάλι καλά που δε φόρεσα το άσπρο κοντομάνικο πουκάμισο το πρωί. Το tshirt  μου μαύρο με στάμπα το χάρτη της Μεγάλης Βρετανίας απέκτησε μονομιάς νέα εδάφη και εγώ γύρισα σπίτι να αλλάξω.

Ίσα που πρόλαβα να φτάσω στο σταθμό στην ώρα μου. Η εκπομπή πήγε περίφημα,  κράτησε δυόμιση ώρες και όποιος/α δεν την άκουσε και θέλει μπορεί να την κατεβάσει από εδώ:

 Μετά έφυγα για εκδρομή!!! 

Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν και καλό ΣΚ σε όλους.

 To playlist όπως πάντα στο πρώτο δικό μου σχόλιο

banner με δραματική χρήση φωτισμού

Παρασκευή 6 Ιουλίου όπως πάντα από το στούντιο του indieground radio ο υπογράφων και πάλι  "στον λεμονοστίφτη". Όπως πάντα από τις 10 το πρωί. Όσοι πιστοί (και ξύπνιοι) ακούσετε:

 υγ. το banner βγήκε λίγο πιο σκοτεινό απ' ότι περίμενα, κατιτίς λιγότερο ταιριαστό με τα μελωδικά (κάποια πες τα και baroque) μα up tempo τραγούδια που έχω διαλέξει για την εκπομπή. Μάλλον φταίει η ...δραματική χρήση του φωτισμού με τις έντονες αντιθέσεις της φωτογραφίας ή ότι τις παρανοϊκά ηλιόλουστες - σαν και τη σημερινή - μέρες εγώ σκέφτομαι σύννεφα.
 Καλή ακρόαση.

το αλάτι της γης

Αμερικάνικο δράμα του 1954, το Salt Of The Earth, πραγματεύεται την πολύμηνη απεργία των ανθρακωρύχων της Empire Zinc Company στο Νέο Μεξικό. Τόσο η θεματολογία του όσο και το ότι γυρίστηκε με τη συμβολή του εργατικού σωματείου International Union of Mine, Mill and Smelter Workers και πλήθους κακοχαρακτηρισμένων για τις πολιτικές τους θέσεις ανθρώπων του θεάματος  το τοποθέτησε στις ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ των υπόπτων  της επιτροπής αντι-Αμερικάνικων ενεργειών. 

Οι Michael Wilson (συγγραφέας), Herbert J. Biberman (σκηνοθέτης), καθώς και ο παραγωγός Paul Jarrico υπέστησαν εν μέσω Μακαρθισμού πολλαπλές διώξεις. Αρκετοί δε από τους ερασιτέχνες ηθοποιούς που συμμετείχαν απελάθηκαν από τις ΗΠΑ.
Το φιλμ αποκαταστάθηκε από τη βιβλιοθήκε του Κογκρέσου για την πολιτιστική, ιστορική και αισθητική του αξία.

Δε χρειάζεται να είσαι λάτρης του ασπρόμαυρου κινηματογράφου (αλλά αν είσαι το απολαμβάνεις περισσότερο) για να ευχαριστηθείς το "Aλάτι της γης".

Αν και όταν θελήσεις να το δεις υπάρχει ολόκληρο και υποτιτλισμένο εδω: http://www.moviereviews.gr/m1832/

 

Εύσημα στην κίνηση της Περιφέρειας Αττικής που σε συνεργασία με την Ταινιοθήκη της Ελλάδος διοργανώνει ένα αφιέρωμα με τίτλο «Κοινωνία σε κρίση» στον κινηματογράφο Αττικόν – Θόδωρος Αγγελόπουλος του Αττικού Άλσους. Η είσοδος είναι ελεύθερη. Μόνη υποχρέωση του θεατή να παρευρίσκεται στο χώρο μισή ώρα πριν προκειμένου να προμηθευτεί το ανευ αντιτίμου εισιτήριο του. 

 

Πρόγραμμα Προβολών

2 Ιουλίου 2012

Το βλέμμα του Οδυσσέα (1995) Είσοδος μόνο με προσκλήσεις

Σκηνοθεσία: Θόδωρος Αγγελόπουλος

3 Ιουλίου 2012

Το αλάτι της γης (1954)

Σκηνοθεσία: Herbert J. Biberman

4 Ιουλίου 2012

Το μίσος (1995)

Σκηνοθεσία: Mathieu Kassovitz

5 Ιουλίου 2012

Wasted Youth (2011)

Σκηνοθεσία: Αργύρης Παπαδημητρόπουλος, Jan Vogel

6 Ιουλίου 2012

Τα σταφύλια της οργής (1940)

Σκηνοθεσία: John Ford

7 Ιουλίου 2012

Σκιές και σιωπή (1962)

Σκηνοθεσία: Robert Mulligan

8 Ιουλίου 2012

Οι επίλεκτοι (2007)

Σκηνοθεσία: Jose Padilha

Προβολές: 3-8 Ιουλίου 2012

Ώρα προβολών: 21.00. Δελτία εισόδου θα διανέμονται από το ταμείο του κινηματογράφου μισή ώρα πριν από την προβολή της ταινίας.

ψάχνοντας τον Joe Meek

Eτούτο το βιντεάκι μου, γυρισμένο στο λιμάνι της Καλαμάτας και τα πέριξ αυτού, είχε συμμετάσχει άτυπα στο φεστιβάλ βίντεο της εν λόγω πόλης, τέτοιο καιρό πριν 3 νομίζω χρόνια. Αν θυμάμαι καλά το είχαν εντοπίσει στο δίκτυο οι άνθρωποι της διοργάνωσης και μου είχαν προτείνει να συμμετάσχω εκτός διαγωνιστικού καθώς οι προθεσμίες υποβολής αιτήσεων είχαν λήξει. Έτσι και είχε γίνει.

Το soundtrack είναι το “Solo Buttons for Joe Meek", ο φόρος τιμής των πειραματικών  Matmos  στον μεγάλο παραγωγό Joe Meek, από το άλμπουμ τους "The Rose Has Teeth in the Mouth of a Beast", (2006, Matador records).  

Μatmos

Χρησιμοποιήθηκε με τις ευλογίες αμφότερων των M.C. Schmidt και Drew Daniel, του συγκροτήματος. Δυστυχώς οι ευχές τους να κερδίσει όσο το δυνατό περισσότερα χρηματικά βραβεία (ώστε να τους στείλω μερικά) δεν εισακούστηκε. 

Το ετήσιο φεστιβάλ ΜΗΔΕΝ της Καλαμάτας γίνεται αυτές τις μέρες 5-7 Ιουλίου και όποιος βρεθεί προς τα εκεί ας ρίξει μια ματιά. Έχει πολύ ενδιαφέρον. 

υγ. Ελπίζω αγαπητή Ε, αν θες, να με βοηθήσεις και να το ξαναμοντάρουμε παρέα.

δύο χι ίσον έξι

Δυο παράλληλες μεταλλικές μπάρες, κάποτε κατάμαυρες τώρα γκρι, γδαρμένες από την πολλή χρήση ορθώνονται από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι. Στις συγκλίνουσες βάσεις τους συγκρατείται  με μεγάλες βίδες ένα αυξομειούμενης – απ’ ότι καταλαβαίνω – κλίσης, κάθισμα από φθαρμένη δερματίνη. Τα μπράτσα του καθίσματος βρίσκονται στο ύψος των αυτιών ενός μέσου αναστήματος ανθρώπου που θα αποφάσιζε να κάτσει σε αυτό ενώ από τις εξωτερικές τους πλευρές ξεκινά να ξετυλίγεται ένα κουβάρι από λιγδιασμένα συρματόσχοινα που περνώντας αρχικά από μεταλλικούς οδηγούς και τροχαλίες καταλήγουν να τα συνδέουν με τα ενσωματωμένα σε δυο στήλες βάρη στο πίσω μέρος της κατασκευής. 

- Κύριε, πόσες ευκαιρίες έχω; 

Χαμογέλασα σαν ηλίθιος και έστρεψα το βλέμμα μου από τα όργανα γυμναστικής που καταλάμβαναν όλο το λειτουργικό χώρο του δωματίου πρώτα στο παράταιρο για εφηβικό τοίχο εικονοστάσι  - όπου για κλάσματα δευτερολέπτου ικέτεψα για θεία δύναμη - κι έπειτα στο τετράδιό του.  

- Μία, μόνο μία, μία θα έχεις και στις πανελλήνιες,  μουρμούρισα ξέπνοα. 

Δύο χι ίσον έξι, μονολόγησε εκείνος επιστρέφοντας στους υπολογισμούς του για τρίτη φορά. Τον κοίταξα. Η πεποίθηση ότι βρίσκεται κοντά στη λύση έκανε τα μάτια του να βγάζουν φωτιές την ώρα που εγώ μόλις και μετά βίας συγκρατούμουν να μην κηδέψω μεγαλοφώνως τις χαραμισμένες ώρες της ζωής μου.

Γύρισε προς το μέρος μου, σήκωσε τα χέρια ψηλά σε ένδειξη νίκης και χαρούμενος είπε:

- Τέσσερα, ε;

βία μετα μουσικής

Καθηλωτικό το 6λεπτο φιλμάκι (ο όρος βίντεο κλιπ μάλλον το αδικεί) των Justice για το τραγούδι τους Stress. Όπως ήταν φυσικό προκάλεσε ουκ ολίγες συζητήσεις και η προβολή του απαγορεύτηκε σε πολλά μέσα. Η σκηνοθεσία είναι του Romain Gavras (του Κώστα):

 

Jus†ice, Stress from ROMAIN-GAVRAS on Vimeo.


Απολαυστική και η παρωδία του, αλλά υποχρεωτικά δες τη αφού έχεις δει - και σε μεγάλη οθόνη - πρώτα το πρωτότυπο:

Τέλος, - και αν υπάρχει χρόνος - ρίξε μια ματιά στο "Born Free" της M.I.A. με την ωμή εξολόθρευση των απανταχού κοκκινομάλληδων  όπως και το πιο στυλιζαρισμένα βίαιο  "No Church in the Wild" των Kanye West & Jay-Z, με τις σκηνες οδομαχιών, αμφότερα από την βιντεογραφία του Γαβρά του νεότερου.