ο θρήνος της μάνας

Κι αν έρθει τώρα η Λευτεριά πουν’ όλα ρημαγμένα
Τι να την κάνω, αγόρι μου γλυκό, χωρίς εσένα;

Μου ήρθε στο μυαλό - νομίζω χωρίς να μπορώ να υποψιαστώ καν το μεγαλείο του συναισθήματος - ακούγοντας τις δηλώσεις - παραινέσεις τούτου του μαλάκα εδώ προς τη μητέρα του Παύλου Φύσσα. Από τις παρυφές των παράξενων ημερών που ζούμε.

Ο Θρήνος της Μάνας

Όλη τη μέρα που `λειπες το σπίτι μας ρημάδι.
Κι όμως πώς ήταν όμορφα σαν γύριζες το βράδυ
Κι ας τρώγαμε ξερό ψωμί κι ας έλειπε το λάδι.

Κι ας έλειπαν τα κάρβουνα φτάνει που ήσουν κοντά μου.
Αχ πως στο κάθε χτύπημα της πόρτας η καρδιά μου
Ραγίζουνταν, αγόρι μου, και μου `φευγε η λαλιά μου.

Θυμάσαι τις τριανταφυλλιές μπροστά στο περιβόλι
Που ανθίζανε την άνοιξη και πια την κάθε σκόλη
Γιομίζαμε τριαντάφυλλα την αγκαλιά μας όλη.

Κι ο γέρος ο πατέρας σου καμάρωνε κι αντάμα
Καμάρωνα κι η δόλια εγώ, κι αν έκλαιγα τι θάμα!
Περσότερο ξαλάφρωνε η καρδιά μου από το κλάμα.

Μεγάλωσες. Δε μ’ άκουγες. Έφευγες όλη μέρα.
Κι όταν τα βράδια μου `λεγες «Η Λευτεριά μητέρα
Θα ρθεί» μ’ άγγιζαν την καρδιά τα λόγια σαν φοβέρα.

Μ’ αν μου `φευγες πρωί πρωί, προτού να φέξει, μόνος
Κι αργοκυλούσαν οι ώρες μου, κάθε στιγμή ένας χρόνος
Το `ξερα πως θα γύριζες κι ήταν γλυκός ο πόνος.

Τώρα στο παραγώνι μας κουβαριασμένη ρέβω
Σαν αστραποκαμένη ελιά και πια δε σε γυρεύω
Τι `ναι ψηλός ο ανήφορος και δεν μπορώ ν’ ανέβω.

Γιατί δεν άκουες, γιόκα μου, τη μάνα που σ’ εγέννα;
Κι αν έρθει τώρα η Λευτεριά πουν’ όλα ρημαγμένα
Τι να την κάνω, αγόρι μου γλυκό, χωρίς εσένα;

Το τραγούδι είναι από την περίφημη Τρίτη Ανθολογία του Γιάννη Σπανού. Τους στίχους έχει γράψει ο ποιητής Ηλίας Σιμόπουλος.

εποχή 3,

επεισόδιο 1,

και εγώ είμαι ευτυχής που που ξαναμύρισα τον αέρα του στούντιο του indieground μετά από δυο ολόκληρους μήνες. Με το κλασσικό, μικρό είναι η αλήθεια, άγχος της αρχής (στη σκέψη του να πάνε όλα καλά, τόσο τεχνικά όσο και στη ροή του προγράμματος) να εξανεμίζεται αμέσως. Το κολύμπι άμα το μάθεις δεν ξεχνιέται, σκέφτομαι και απολαμβάνω από το πρώτο δευτερόλεπτο την παρθενική μου συνεδρία για φέτος. Με πάρα πολύ μεγάλη και καλή παρέα.

Αυτά τα λίγα για αρχή μαζί με τις πάμπολλες ευχαριστίες μου σε όσους και όσες έκατσαν συντροφιά μου για δύο ώρες καθώς και σε όσους επικοινώνησαν/ευχήθηκαν καλή αρχή, μέσω όλων των διαύλων επικοινωνίας. Η συνέχεια επί των ηχείων:

Το σημερινό  (το 91ο) επεισόδιο σε ...απευθείας β' προβολή υπάρχει εδώ για όσους/ες το έχασαν ακουσίως:

ενώ η απόκτησή του ως podcast σε εμ-πη-θρη επιτυγχάνεται με το πάτημα του ακόλουθου εικονιδίου. 

click pic to download

 υγ1.Το playlist της εκπομπής στο πρώτο δικό μου σχόλιο.

 Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν και καλό Σαββατοκύριακο σε όλους.

θα τα πούμε στην Τρίτη Παρουσία

Έπειτα από 2 ολόκληρους μήνες ραδιοφωνικής ξεκούρασης ο indieground ξεκίνησε αυτή την εβδομάδα το νέο του πρόγραμμα. Κι όπως όλες τις τελευταίες χρονιές τόσο ο υποφαινόμενος όσο και η εκπομπή «στον λεμονοστίφτη» θα είναι κάθε Παρασκευή πρωί πιστότατοι στο δικτυακό τους ραντεβού με όσους επιθυμούν να τους συντροφεύσουν.

Τόνοι αναλογικών και ψηφιακών ηχογραφήσεων αποκτήθηκαν και ξεδιαλέχτηκαν αυτούς τους μήνες, ιδέες για αφιερώματα πήραν σιγά-σιγά σχήμα, μουσικές επενδύσεις προσωπικών και όχι μόνο εμπειριών, όλα ετοιμάζονται να βρουν το δρόμο τους προς το μικρόφωνο.

Αύριο Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου στις 10:00 το πρωί (και για 2 "μόνο" ώρες) λοιπόν, ξεκινάμε, το πρώτο επεισόδιο (το 91^ο) της τρίτης σεζόν της εκπομπής "στον λεμονοστίφτη" θα πάρει σάρκα και οστά. Νομίζω πως αυτούς (τους μελοδραματισμούς εννοώ) τους αποφύγαμε με το στήσιμο της πραγματικά διασκεδαστικής - τουλάχιστον για μένα - εκπομπής/αφιερώματος στους ακροατές την προηγούμενη εβδομάδα.

Έτσι όποιος/α επιθυμεί να παραστεί αύριο στο "The Third Coming" επεισόδιο αρκει να συμπλέξει τις δικτυακές του ίνες με εκείνες του indieground online radio,  για να ακούσουμε ΠΑΡΕΑ τα τραγούδια που έχω διαλέξει, πατώντας εδώ:

υγ.  Για το χθεσινό αντιφασιστικό συλλαλητήριο επιφυλάσσομαι να γράψω μια δυο αράδες αλλά τώρα είμαι εξαντλημένος.

ημερολόγιο βαρετής ανάρρωσης

Αναρρώνω, είπε ο γιατρός να μην κουράζομαι, να μη στρεσσάρομαι, να κόψω καφέδες κι αλκοόλ, να μην καπνίζω, να ακολουθήσω περιορισμένο διαιτολόγιο ατμού. Με εξαίρεση κάνα δυο τσιγάρα τη μέρα τα υπόλοιπα τα έχω καταφέρει. Η γαστρορραγία φαίνεται να έχει περάσει, περιμένουμε τα αποτελέσματα της βιοψίας για το έλκος.

Περίεργο, αλλά τρώω όλες τις ώρες της ημέρας – μικρά και περισσότερα γεύματα συμβούλεψε ο ντοκ - συνέχεια κάτι μασουλάω.  Όσες τροφές αναγράφονται ως επιτρεπόμενες στη λίστα παρελαύνουν άπαξ και δις και τρις από το καθημερινό μου μενού. Αφού τις πεχαμετρήσω πρώτα – τι χημικός είμαι; - για να επιβεβαιώσω τη χαμηλή οξύτητά τους αλλά και για να περάσει λίγο η ώρα.

Εντυπωσιακό: συνειδητοποίησα προχθές πως ίσως να μαι αλλεργικός στα χαρούμενα συναισθήματα. Το στομάχι μου τα 'παιξε ελάχιστο μόνο αφότου έφτιαξε η για κάμποσο καιρό χαλασμένη μου διάθεση.

Χωρίς καφέ, 6 μέρες τώρα, μου είναι δύσκολο να κοιμηθώ, όχι να ξυπνήσω όπως αναμενόταν. Σηκώνομαι κάποιες μέρες στις 3 μιση κάποιες στις 5 το πρωί, και πολεμώντας την απραξία τακτοποιώ  την εργαλειοθήκη, καθαρίζω τις κάσες και τις κορνίζες στα πορτοπαράθυρα, βόλευω ξανά τη στοίβα με τους διπλούς δίσκους, σήμερα έβαλα μπουγάδα στο χέρι. 

Αύριο θα βάλω τα δυνατά μου να ξυπνήσω πιο αργά, να ‘μαι φρέσκος για το απογευματινό μου ραντεβού: Στις 6 μμ, στο Σύνταγμα, στο  Αντιφασιστικό συλλαλητήριο

indieground 2013-14

Έγραφα πέρυσι τέτοιο καιρό πως: 

"Τον indieground online radio τον ξεκίνησε το 2009 μια παρέα 3-4 ατόμων με ελάχιστα χρήματα, λίγα μέσα, πολύ όρεξη (το ξέρω ακούγεται λίγο ξανθοπουλικό αλλά έτσι έγιναν τα πράγματα) και άπειρες μουσικές γνώσεις, σε ένα υπογειάκι στις παρυφές των Εξαρχείων. Τα 4 πρωτοπαλλήκαρα του σταθμού μάζεψαν γύρω τους ένα μικρό στρατό μουσικόφιλων που μετά από κάμποσες ανακατατάξεις και ανασχηματισμούς σχημάτισαν το περίφημο κατ’ εμέ ρόστερ του σταθμού.

Πέρσι το φθινόπωρο (πρόπερσι δηλαδή), ο σταθμός άφησε το υπόγειο στούντιο της Ναυαρίνου - αφήνοντας μόνους τους δεκάδες ματατζήδες που φύλαγαν σκοπιά έξω από το παράθυρό του -, κι έψαξε για καλύτερη φωλιά. Την οποία και βρήκε κέντρο-καράκεντρο που λένε στην τσιμεντένια καρδιά της πόλης όπου και μετακόμισε. Κάπου εκεί ήταν που "μπλέχτηκα" κι εγώ"

Κάποιο ιδιαίτερo update στην παραπάνω "ιστορική" αναδρομή (πέρα από το ότι ο εθισμός μου στην ευχαρίστηση που μου δίνει ο σταθμός έχει γιγαντωθεί) δε χρειάζεται να κάνω. Μένει μόνο να ενημερώσω πως σήμερα (23/9)  ξεκινάει για πέμπτη χρονιά, να εκπέμπει το νέο του ανανεωμένο πρόγραμμα.

Όποιος θέλει μπορεί να ακούσει ή να ρίξει μια ματιά πατώντας εδώ:

indieground online radio

Και φυσικά την Παρασκευή που μας έρχεται ξεκινάω και εγώ την υπεραγαπημένη μου εκπομπή στις 10:00 το πρωί. Αλλά γι αυτό θα σας ξαναπρήξω.

γ-αστρορραγία

  - "Όπως σας τα ‘πα, κύριε αξιωματικέ υπηρεσίας της τροχαίας. Τις πινακίδες μου τις πήραν έξω απ'το νοσοκομείο, είχα πάει να παραλάβω αυτόν", είπε ο Ν και με έδειξε. Δίπλα ακριβώς κομμένος και χλωμός στεκόμουν εγώ κραδαίνοντας επιδεικτικά το εξιτήριο του νοσοκομείου. καμαρωτός σα πτυχιούχος Γαστρορραγίας. 

"Γαστρορραγία", είπε ο γιατρός και εγώ χαλάρωσα λιγάκι παρόλο που τον άκουσα να συμπληρώνει: "Πολλές μικρές εστίες αιμορραγίας στο στομάχι σας".

Ήταν εκείνο το "Αν τα αποτελέσματα βγουν θετικά πηγαίνετε απ΄όπου είστε κατευθείαν σε ένα  νοσοκομείο" που μου είχε πει 48 ώρες πριν ο συνάδελφός του προετοιμάζοντάς με μα βάζοντάς με ταυτόχρονα στην απάνω σκάλα του άγχους.

Μέχρι τότε όμως έγινα αντικείμενο δυο ναρκώσεων, δυο γαστροσκοπήσεων, 3 αναλύσεων αίματος και 2 μικροβιολογικών, ακτινογραφιών θώρακα ανφάς και προφίλ, ενός καρδιογραφήματος, δεκάδων μετρήσεν Πίεσης και Θερμοκρασίας καθώς και μιας βιοψίας τα αποτελέσματα της οποίας αναμένονται.

Επίσης επικαιροποίησα νοητικά τη δισκο-διαθήκη μου, συνέχισα την ανάγνωση της ημι-αυτοβιογραφίας του Μπουνιουέλ, βλαστήμησα που δεν αξιώθηκα να συμπορευτώ και σώματι με τους χιλιάδες στη Νίκαια και την Αμφιάλη. 

 Πεινάω απείρως. Συνεννοούμαι με μια νοσοκόμα και μου περνάει στο δωμάτιο δύο κίτρινα ζελέ ακόμα.

Κι έπειτα επιδόθηκα σε ύψιστης μορφής ταβανοθεραπεία, κάθε τηλε-είδηση μου έκανε κόμπο το στομάχι (και όχι μόνο για τα γεγονότα καθαυτά), κάθε προσπάθεια …ενδοσκόπησης κατέληγε στο πληγωμένο μου στομάχι ξανά κι ήταν αδύνατο να κοιμηθώ γιατί πεινούσα.

Χτες βράδυ γύρισα σπίτι.

-  Καλά, τηλεφωνήστε από αύριο να δούμε αν μπορεί να γίνει τίποτα για την περίπτωσή σας, είπε ο κύριος αξιωματικός υπηρεσίας της τροχαίας και έπειτα φώναξε τον επόμενο.

υγ. εδώ ένα από τα παληά νοσοκομειακά βιντεάκια μου, γυρισμένο στο Ιπποκράτειο αυτό, με εμένα στο ρόλο του επισκέπτη.

το δίλημμα του σκατζόχοιρου

 

Το Δίλημμα του Σκατζόχοιρου, γνωστό επίσης και ως Δίλημμα του Ακανθόχοιρου, είναι μια αναλογία των προκλήσεων που φέρει η ανθρώπινη οικειότητα. Περιγράφει μια κατάσταση όπου μια ομάδα σκαντζόχοιρων προσπαθούν να πλησιάσουν ο ένας τον άλλο για να μοιραστούν θερμότητα μια κρύα ημέρα. Ωστόσο, όταν το πραγματοποιήσουν, είναι αναπόφευκτο να τραυματίσουν ο ένας τον άλλο με τα αιχμηρά τους αγκάθια. Κατά συνέπεια πρέπει να απομακρυνθούν. Παρόλο που όλοι μοιράζονται την επιθυμία για αμφίδρομη επικοινωνία, αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί για αναπόφευκτους λόγους.

Τόσο ο Αρθούρος Σοπενχάουερ όσο και ο Σίγκμουντ Φρόυντ χρησιμοποίησαν αυτή την αναλογία για να περιγράψουν το πώς αντιλαμβάνονται την κατάσταση στην οποία περιέρχεται ένα άτομο όταν καλείται να αναπτύξει κάποια σχέση με άλλα. Το δίλημμα του σκαντζόχοιρου υπονοεί ότι παρά την καλή θέληση, η ανθρώπινη οικειότητα δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς αμφίδρομη βλάβη, και ως αποτέλεσμα προκύπτει σκεπτικισμός και ρηχές σχέσεις. Με το δίλημμα αυτό προτείνεται πως κάποιος πρέπει να είναι μετριοπαθής στις σχέσεις του με άλλους, τόσο από προσωπικό συμφέρον όσο και από φροντίδα για τους άλλους. Το δίλημμα του σκατζόχοιρου χρησιμοποιείται για να εξηγήσει την εσωστρέφεια και την τάση για απομόνωση.

 Από τη Βικιπαίδεια

σ.τ.Λεμ. Κοίτα να δεις όμως. Έρχονται και κάτι άλλες μέρες, πολλές-λίγες δεν ξέρω αλλά εξίσου κρύες με τις προαναφερθείσες του παραδείγματος, που οι σκατζόχοιροι επιλέγουν - αλίμονο, δίλημμα είναι! - εν γνώσει και πλήρει συνειδήσει τον ακανθώδη συγχρωτισμό. Τις ευχαριστιούνται περισσότερο αυτές τις μέρες κι αν έχουν φωτογραφική μηχανή μαζί πατάνε και δυο τρία κλικ. Αν όχι, κάνουν χώρο στη μνήμη τους και τις φυλάνε εκεί.

overdub presents: inflammable material

 

Η ατίμητη (και λίγο γραφική για να είμαστε ειλικρινείς) από τις σελίδες ετούτου του ιστολογίου πρώτη International Cassette Store Day της προηγούμενης εβδομάδας (7/9) ήταν που με έσπρωξε σε τούτο το ποστ. (*)  Μαζί και η επικρατούσα άποψη/ευσεβής πόθος πως η μουσική (ανεξάρτητα από το μέσο που την αναπαράγει) θα μας σώσει όλους. (**)  Και έχω καιρό να δώσω μουσική από εδώ.

Μνήμες το λοιπόν – και όχι μόνο μουσικές – από την αρχή της δεκαετίας του 90 με το τέταρτο τεύχος του fanzine Overdub και την κασσέττα (με δύο σίγμα και δύο τ όπως παλιά) με α/α 003 που διανεμόταν με αυτό έχοντας τον υπέρτιτλο: overdub presents INFLAMMABLE MATERIAL . 

Και ιδού το tracklist αυτής

Κλασσικός Bevis Frond, μαγικό το ντέμο του The Hand της Paula Frazer, ο κος Lee Renaldo  σ’ένα day-off από τους Sonic Youth διασκευάζει Wire, οι Χωρίς Ελατήρια, ένα εφήμερο σχήμα δύο και πολύ λέω ημερών (?!έκπληξη εντός!?) από την Πάτρα, οι Asphalt Ribbons πριν μετασχηματιστούν σε Tindersticks, οι (o) πάντα συμπαθείς Babybird μεταξύ άλλων πολλών και καλών. 

click pic to download

υγ. Credits  στους φίλους που παρείχαν τα μέσα, την τεχνική υποστήριξη και την τεχνογνωσία για να ολοκληρώσω τη βαρετότατη διαδικασία της μετεγγραφής.

 Καλή Ακρόαση

(*) έχω την εντύπωση πως έπαιξε ρόλο και η από ώρα σε ώρα (ή μήπως από μέρα σε μέρα ή από εβδομάδα σε εβδομάδα;)] αναμονή του τελάλη για την έναρξη του νέου κύκλου επεισοδίων  της εκπομπής «Στον λεμονοστίφτη».

(**) Σε συνδυασμό με κάμποσα άλλα απαραίτητα αλλά αυτό ας είναι μια άλλη ανάρτηση.

ενδοσκόπηση κι αυτογνωσία

Από το αλμπουμάκι “Είμαι ένας μαλάκας”του Ιταλού Altan (εκδόσεις Βαβελ).

το Γκαζοχώρι

Πιτσιρικάς, με το που πάτησα τα τρία-τέσσερα, δεν ήταν λίγες οι φορές που πέρναγα τις Κυριακές στο Γκάζι. Πολλά παιδιά λέει, τα πήγαιναν οι γονείς τους εκεί αν είχαν πάθει κοκκύτη για να κάνουν εισπνοές κι έτσι να γλιτώσουν (που οφείλονταν τούτη η ευεργετική ιδιότητά του φωταερίου ή του χώρου το αγνοώ) από την αρρώστια και τις συνέπειές της. Παρόλα αυτά δεν ήταν αυτός ο λόγος της δικής μου παρουσίας στο Γκαζοχώρι. 

Οδός Πειραιώς, φωτ Σ.Β. Σκοπελίτη

 Ο θειός μου, ο αδελφός του πατέρα μου δούλευε εκεί. Στην ίδια θέση που είχε συνταξιοδοτήσει και τον παππού μου – το δικό τους πατέρα - πριν από αυτόν: στους φούρνους. Τον Αλέκο επισκεπτόμασταν, εγώ κρατούσα πακεταρισμένα τα κουλουράκια ή ότι άλλο έστελνε η μάνα μου για το διάλειμμα του Γκαζιέρη. 

από τον Κεραμεικό, φωτ Σ.Β. Σκοπελίτη

φωτ Σ.Β. Σκοπελίτη

φωτ Σ.Β. Σκοπελίτη

Τους φούρνους – με τις απλησίαστες θερμοκρασίες που έλειωναν τους άμαθους σαν και μας - τους τάιζαν κοκ ο μπάρμπας κι οι συνάδελφοι του. Μουντζουρωμένοι απ’ την κορφή ως τα νύχια, μουσκεμένοι στον ιδρώτα, φορώντας μονάχα τα μακριά τους σώβρακα. Στον πηχτό αέρα με τη χαρακτηριστική στυφή μυρωδιά (υπάρχει ακόμα η μυρωδιά – στο χώρο τέχνης κυρίως, πίσω από την κεντρική σκηνή όταν πας για συναυλίες) με πρώτο και τελευταίο φίλτρο τα πνευμόνια τους, χωρίς μάσκες ή άλλη προφύλαξη.

Οι φούρνοι, φωτ Σ.Β. Σκοπελίτη

Το Γκάζι χτίζεται το 1862. Όταν η Ελλάδα έχει 1.063.377 κατοίκους και από αυτούς μονάχα 42.000 κατοικούν στην Αθήνα. Το 1857 η τότε κυβέρνηση διαπραγματεύεται με δύο εταιρίες για την εγκατάσταση του εργοστασίου.

φωτ. Αγνώστου

φωτ. Αγνώστου

Η εταιρία του γάλλου Φραγκίσκου Φεράλδι κερδίζει το διαγωνισμό και αναλαμβάνει το έργο του φωτισμού της Αθήνας με φωταέριο. Ο δήμος Αθηναίων παραχωρεί το προνόμιο της εκμετάλλευσης του φωταερίου για 50 χρόνια. Το 1873 και 1887 γίνονται οι κυριότερες επεκτάσεις του εργοστασίου κι άλλη μία τη δεκαετία του 50.

Αεροφυλάκια, φωτ Σ.Β. Σκοπελίτη

Το φωταέριο θα φωτίσει τους αθηναϊκούς δρόμους για περίπου 60 χρόνια αλλά οι φούρνοι του εργοστασίου θα σβήσουν οριστικά το 1984. Το 1986 ο χώρος χαρακτηρίζεται διατηρητέο ιστορικό μνημείο από το Υπουργείο Πολιτισμού και ξεκινούν μελέτες για την αξιοποίησή του. 

Αεροφυλάκια, φωτ Σ.Β. Σκοπελίτη

  Ο θείος Αλέκος έπιασε δουλειά στο Γκάζι όταν ήταν 14 χρονών.

Πρώτες μέρες στη δουλειά, αρχείο Θείου Α.

 Έμεινε εκεί για 42 χρόνια.

Οι Γκαζιέρηδες, φωτ Σ.Β. Σκοπελίτη

 Κάποια στιγμή (1957) του δωρήθηκε κι ένα σερβίτσιο 6 ποτηριών και μιας κανάτας από το "Σύλλογο Ασφαλισμένων Φωταερίου". Τώρα το έχω εγώ. 

Ο μπάρμπας μου πέθανε πριν πέντε χρόνια. Όταν πήγα να το δηλώσω στο ληξιαρχείο Αθηνών, όχι μακριά από το Γκάζι,  χαμηλά στη Μητροπόλεως, ένας 55άρης υπάλληλος με ρώτησε:

- Επώνυμο θανόντα;

- Τάδε απαντάω.

- Όνομα θανόντα;

- Αλέξανδρος, κάνω

- Ποιος ρε ο Αλεκάκης; Πέθανε; λέει ο υπάλληλος και μπήζει τα κλάματα, παλιός συνάδερφος ήτανε από τους τελευταίους που μπήκανε στο Γκάζι και μετατάχθηκε μόλις αυτό έκλεισε στο ληξιαρχείο - νέος για σύνταξη γαρ -. Πήρε τη φωτοτυπία της ταυτότητα του νεκρού στα χέρια του κι άρχισε να χαϊδεύει τη φωτογραφία.

-

- Αχ ρε Αλεκάκη, ξανάπε.