10 μέρες εκτός έδρας

Δέκα μέρες εκτός έδρας. Ο γύρος της χώρας με συννεφιά είναι υπέροχος. Χιλιόμετρα εθνικής οδού, πόλεις, χωριά, πινακίδες προς και από, λίμνες, λιμνοθάλασσες, φράγματα, δάση, ποτάμια, μουσική, κουβέντες και μακριές σιωπές, μελομακάρονα εν κινήσει. 

Είναι στιγμές που λες πως βρήκες το χαμένο νόημα. Που λες καλά είμαστε. Κι άλλες που θες να εκτοξευτείς με το κάθισμά σου κάπου μακριά χωρίς ίχνος συνταξιδιώτη γύρω σου.

Φωτογραφίες, στάσεις, βενζίνες, τζι-πι-ες, διόδια, διανυκτερεύσεις, φιλοξενίες και ξενοδοχεία, λουκούλλεια γεύματα και πολλά – μα πάρα πολλά - παραπάνω κιλά, κεράσματα και τραπεζώματα, αγκαλιές. Και κάμποσα αξιαγάπητα τις περισσότερες στιγμές μωρά.

Επαρχιακοί δρόμοι και παρακαμπτήριες, νέες γνωριμίες, ιστορίες.  Και οι φίλοι - προπάντων οι φίλοι – αυτοί που εν αγνοία τους μας καθόρισαν το σκελετό του ταξιδιού. Να μας γεμίζει ένα αίσθημα περηφάνιας του να περπατάει ο φίλος δίπλα σου. Η πρώτη γουλιά καφέ εδώ και μήνες. Και τα πρώτα κρασιά. 

Αθήνα, Άγιοι, Λάρισα, Θεσσαλονίκη, Σιδηρόκαστρο, Κοζάνη, Πρέβεζα, Αιτωλικό, Πάτρα, Αθήνα. Τα "παιδιά" που αγαπάς, άνθρωποι που έχεις βδομάδες να μιλήσεις, μήνες να δεις και χρόνια να μυρίσεις. 

Μέτρησα απλωμένες στιγμές ευτυχίας στις φάτσες των φίλων μας. Είδα χαρακωμένες στιγμές απόγνωσης σε άλλους. Άκουσα χαρμόσυνες σκέψεις, μεγάλες ιδέες και σχέδια κι αναθάρρησα και γώνιασα τα φρύδια τεντώνοντας τα αυτιά μου στις εκκλήσεις βοήθειας. Η χαλαρότητα κι η βία ενίοτε σφιχταγκαλιάζονται. Νέες δουλειές, απολύσεις, χωρισμοί, μωρά, μαιευτήρια, δικαστήρια, νοσοκομεία, γηροκομεία, κρουαζιέρες, αεροδρόμια, οικοδομές, νεκροταφεία, δάνεια. 

Σαν αγγελιοφόροι μεταφέρουμε τα νέα και τις ευχές όλων στους επόμενους φίλους που συναντάμε. Γυαλίζουμε την αλυσίδα που μας ενώνει την ώρα που η μουσική παίζει για μας.

Μπαρ, εστιατόρια, ταβέρνες, φαστ φουντ, καφενεία, πλατείες. Με το γνωστό αγγελοπουλικό φίλτρο που υιοθετώ στη βόρεια Ελλάδα στη ματιά και στο φακό της μηχανής καταγράφω πρόσωπα και ιστορίες αγνώστων. 

Περπάτημα. Πολύ περπάτημα. Ο τένοντας ενοχλεί, γεράσαμε λες. Και στο Σιδηρόκαστρο εν μέσω 245% υγρασίας, χαμάμ. Οι μύες χαλαρώνουν, ο φωτογραφικός φακός θολώνει και λογοκρίνει. Τα μηνίγγια πάνε να σπάσουν άμα περάσεις το εικοσάλεπτο. Το πέρασα...

Η ομίχλη ξεχωριστό κεφάλαιο. Αυτό που λένε να την κόβεις με το μαχαίρι. Οι νέον επιγραφές να δείχνουν απόκοσμα μυστηριακές. Ακόμα κι αν γράφουν «Έπιπλα Κάτι-σε –ίδης» φωτίζουν σε blade runner αισθητική ενώ οι λάμπες του οδικού φωτισμού γίνονται ντουζιέρες φωτός στο σκοτάδι.

Παραλίες, υπαίθρια σουβλατζίδικα, λούνα παρκ, πολυπληθείς συνάξεις, παζάρια που σου μιλούν εξ Αθηνών γνώριμοι πωλητές. Και δισκάδικα για να μην ξεχνιόμαστε. Bach electronico παιγμένο με moog το πρώτο cult βινυλιακό (σαβουρο)δισκοαπόκτημα της χρονιάς. Κι έπειτα ο «Ήχος της Ανασφάλειας» των Stress για να έρθω στα ίσα μου. Και το καινούριο ep του Darren Hayman των Hefner. Πρώτη φορά στο Λωτό.

ο λέμ. ψάχνει δίσκους

Τουρίστας στη Θεσσαλονίκη, ο δείκτης του δεξιού μου χεριού έχει πιαστεί από τα πολλαπλά κλικ. Στην παραλία.

Βγάζω μερικές από τις καλύτερές μου φωτογραφίες. Να μία δημοσιεύσιμη:

κι άλλη μία:

κι εδώ άλλη μία, η οποία μάλιστα εγκαινιάζει τον κύκλο των φίλων του club του Sgt Peppers:

The Lonely Hearts Club Band

Την περίοδο των γιορτών τα πάντα μεγεθύνονται. Ο κόσμος συρρέει στους δρόμους και καπνοί. Αναρωτιέσαι αν ξέσπασαν επεισόδια αλλά στα βόρεια της χώρας ολούθε ψήνονται σουβλάκια. 

Απέχω από το διαδίκτυο, μερικά μόνο τηλέφωνα και κάνα sms σε φίλους κι οικογένεια, "ναι, σ’ έχω στο μυαλό μου" ένα πράγμα, για τις ευχές και το παρόν. 

Απέχω κι απ’ το διάβασμα. Δεν άνοιξα σελίδα κι ας είχα δύο βιβλία μαζί μου. Περιηγούμαστε. 

Λίμνη Κερκίνη (προσφέρεται να γεμίσεις 2-3 memory cards)

Κάστρα, αρχαιολογικοί χώροι, μουσεία (Μα, καλά, κεφαλή νέγρου βρήκαν να γράψουν στο έκθεμα 16;)

Αρχ. Μουσείο Πάτρας

Στο Αχαϊκό δάσος της Στροφιλιάς. Μαγεία. 

Γνωρίζομαι με κόσμο. Φίλοι φίλων (έχω ακούσει για σένα – ναι, και ‘γω για σας). Oι μέχρι πρότινος εικονικές γνωριμίες αποκτούν σάρκα και οστά. Τα πίνουμε και τα λέμε. Τα βρίσκουμε με τους περισσότερους. Σε κάθε συνάντηση και μια ομαδική φωτογραφία με αυτούς που ανταμώσαμε.

Στην Αθήνα κλείνει ο κύκλος με το μεγάλο τραπέζι των Φώτων στου Τ. Μαζευόμαστε και τρώμε πάλι του σκασμού.

Έλεγα να γράψω μια μεγάλη ανάρτηση, κρατούσα μάλιστα και σημειώσεις καθισμένος στη θέση του συνοδηγού, σκέψεις και αναρτήσεις του αέρα, σε εκείνο τουλάχιστον το μέρος του ταξιδιού που δεν κοιμόμουν.

Τώρα οίκοθεν επιτέλους, είμαι κρυωμένος, τελειώνω μια ανάκατη ανάρτηση και όπου να ‘ναι θα φάω μια βρεφική κρέμα που μου χάρισε η Λ. (δύο κουτιά παρακαλώ) μιας και ο μικρός γαμπ- Aρης είναι αλλεργικός σε αυτήν.

Α, και ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΟΤΙ ΑΛΛΟ ΕΠΙΘΥΜΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ (Ο καθένας ξέρει τι ψάχνει)