μα καλά, δεν ξέρουν;

Κάπως έτσι πρέπει να μοιάζω αυτή τη στιγμή, ειδικά στα μάτια (και δεν αναφέρομαι στο χρώμα) από τον πονοκέφαλο που με κλωτσάει στο κεφάλι. Lost in the supermarket, νωρίτερα σήμερα το μεσημέρι στο Χόντο της Ομόνοιας. Με αποστολή να αλλάξω ένα δώρο που μπορεί να μη δωρήθηκε σε εμένα αλλά θα νεμόμουν ανταλλακτικά την χρηματική αξία αυτού.

Τα μεγαλοκαταστήματα τα αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι. Έλα μου όμως που χρειάζομαι επειγόντως ένα πουλόβερ (τα τέσσερα καλύτερα μου πλύθηκαν σε καυτό νερό και έγιναν μέγεθος small - για μεγαλόσωμο παιδάκι δημοτικού ένα πράγμα - ) και ένα σκουφί (το δικό μου το έχασα τότε που πήγα στον Jonathan Coe) και δέχτηκα. Φρίκη σου λέω.  

[Κάποτε, όταν με έσερναν για τα Σαββατιάτικα ψώνια στα μεγαλομαγαζιά (αλλά κα στα μικρά) είχα (τελικά) συνηθίσει κάπως να ανταπεξέρχομαι και να μην καταλαμβάνομαι από τρόμο. Θυμάμαι ένοιωθα τον πολύχρωμο, πολύβουο και οσμηρό πανικό να εισχωρεί μέσα μου από τα μάτια , τη μύτη, τα αυτιά ενώ εγώ προσπαθούσα να μονώσω κάθε πόρο του είναι  μου για να μη φρικάρω. Ήταν όταν αντιλήφθηκα πως οι τσακωμοί του Σαββατόβραδου πήγαζαν από εκείνες τις στιγμές που έβαλα ένα τέλος στις εκεί παρουσίες μου. Και ησύχασα, αλήθεια σου λέω. Εδώ και χρόνια σταμάτησαν και οι καυγάδες του Σαββατόβραδου.]

Κι αυτή τη φορά δεν ήταν μόνο η αισθητική που μου τη χάλαγε, ούτε η κλειστοφοβική ευγένεια των πωλητριών. Ήταν οι τιμές. Μα που νομίζουν πως ζουν; αναρωτιόμουν κάθε τρεις και λίγο. Δεν ξέρουν; Μπας και χάνω κάτι εγώ; Είναι δυνατόν μια αλλαξιά ρούχα να κοστίζει έναν μισθό; 

Από τον 9ο και το τμήμα αλλαγών στον 7ο, στον 5ο, ξανά στον 7ο, - το πουλόβερ μας αυτό έχει 140 ευρώ, αυτό 160 -, στον 5ο πάλι τα ίδια – το σκουφάκι που σας αρέσει με την έκπτωση πάει στα 45 ευρώ, φθηνότερο εκείνο στα 29 -, 

- Έχετε και δίσκους; ρώτησα για να ξεφύγω την πωλήτρια νο12

- Όχι μόνο Cd.

- Ααα, σε ποιόν όροφο;

- Στον πρώτο, αλλά είναι όλα άγραφα, κενά.

 στον 6ο με τα είδη σπιτιού, έπειτα στον 4ο για εσώρουχα – μα είναι μάρκα τάδε κύριε - , στο 2ο, - μπορείτε να αξιοποιήσετε κύριε τα χρήματά σας σε αφρό ξυρίσματος και ξυριστικά – μα δε βλέπετε τα μούσια μου; - ε τότε πάρτε όμορφα αντρικά αρώματα -, στον 5ο, παίρνω τηλέφωνο να ακούσω γνωστή φωνή, έλα τρώω τώρα – μην κλείνεις έχω φρικάρει εδώ - , στον 9ο πάλι – θα αγοράσω παρακαλώ το ίδιο που έφερα και θα έχω άλλες είκοσι μέρες διορία για αλλαγή, έτσι δεν είναι; - να δούμε κύριε τι θα πει η προϊσταμένη – αυτό θα γίνει λέω, δεν μπορώ άλλο εδώ μέσα.

Αυτά συνέβησαν που λες μετά την σχεδόν τρίωρη σημερινή εκπομπή. Την πρώτη του έτους. Που πήγε πολύ καλά, παραδόξως θα λεγα μιας κι ηταν σχεδόν αυτοσχεδιαστική. Κι έκανε και νέα ρεκόρ ακροαματικότητας (μου). Τώρα πάω για μπύρες. Χωρίς αλκοόλ οι πιο πολλές για μένα.

Ευχαριστώ όσες και όσους μου κράτησαν παρέα σήμερα το πρωί. Εις επιθυμεί να ακούσει ηχογραφημένο το επεισόδιο δεν έχει παρά να εκμεταλλευτεί τη δεύτερη ηχογραφημένη παρουσία αυτού κατευθείαν από εδώ:

104th lemon's indieground radio show by Lemonostiftis on Mixcloud

Ή να κατεβάσει το podcast αυτού πατώντας το παρακάτω εικονίδιο:

click pic to download

υγ. Το playlist της σημερινής εκπομπής στο πρώτο δικό μου σχόλιο.

Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν και καλό Σαββατοκύριακο σε όλους.