ο Λεωνίδας της Θεσσαλονίκης

Άνοιξα τη μεταλλική πόρτα του γωνιακού ψιλικατζίδικου και κατέβηκα τα τρία τέσσερα σκαλιά που το χωρίζουν από το πεζοδρόμιο. 

 - Καλημέρα, μήπως είναι εδώ ο κυρ Λεωνίδας; ρώτησα τον σχεδόν συνομήλικο υπάλληλο πίσω από τον πάγκο. 

 - Χα, τον κυρ Λεωνίδα; Δέκα χρόνια είναι που έχει πάρει σύνταξη και από τότε δεν έχει πατήσει το πόδι του από εδώ. Το' χω αγοράσει εγώ το μαγαζί.

Είχα αργήσει λοιπόν, κοντά δέκα χρόνια.

Στην Πάτρα, όταν αποδέχτηκα την πρόσκληση για γνωριμία των δοκιμαστικών σωλήνων και των χημικών αντιδραστηρίων, εικοσιπέντε χρόνια πριν, ο κυρ Λεωνίδας ήταν το αφεντικό του ημιυπόγειου ψιλικατζίδικου-παντοπωλείου της οδού Θεσσαλονίκης. Και, κάτι σαν τον καλόκαρδο θείο σου, ο πρώτος άνθρωπος που με καλοδέχτηκε στη γειτονιά. Σε αντίθεση με όλους τους υπόλοιπους γείτονες που στερεοτυπικά με αντιμετώπισαν σαν έναν ακόμα μαλλιά, φασαριόζο φοιτητή που θα χαλάσει την οικογενειακή, μικροαστική τους ηρεμία (την οποία αυτοεκπληρούμενη προφητεία μερικών από δαύτους φρόντισα επιμελώς να μην απογοητεύσω). Σχεδόν απέναντι από το σπίτι  μου, το δώμα που νοίκιασα και με φιλοξένησα για κάτι λιγότερο από 5 χρόνια. 

 - Καλημέρα μήπως έχετε να μου δανείσετε δύο κατσαβίδια, ένα γαλλικό κλειδί νο7, έναν κάβουρα και μία τανάλια; τον είχα ρωτήσει την πρώτη φορά που κατέβηκα – άγνωστός του τελείως – τα σκαλάκια του μαγαζιού του. 

Κι αυτός μου είχε φωνάξει κάτι σαν «Μην ξεχάσεις να μου τα φέρεις πίσω» καθώς έφευγα τρεχάτος να κάνω τις πρώτες μου επισκευές φορτωμένος τα εργαλεία του. Αυτή η αρχική ανιδιοτελής ευγένεια καθώς και η μετέπειτα σιγουριά πως ακόμα και άφραγκος δε θα μείνεις νηστικός με τα βερεσέδια του κυρ Λεωνίδα νομίζω πως είναι ο λόγος που ακόμα και σήμερα ο κυρ Λεωνίδας παίζει που και που στα όνειρά μου τους μικρούς αλλά καθοριστικούς ρόλους του Καλού στα περιπετειώδη, κατασκοπικά όνειρά με τα άπειρα κυνηγητά που βλέπω. 

Δεν ήταν μόνο η παλιά μου γειτονιά που επισκέφτηκα και φωτογράφησα. Γύρισα και στις γειτονιές που έμεναν γνωστοί, φίλοι και έρωτες, στα μπαρ που γινόμουν λειώμα όταν δε χόρευα και στους δρόμους που συντελέστηκαν κάμποσα καθοριστικά γεγονότα εκείνης της περιόδου της ζωής μου. 

Τράβηξα κάμποσες φωτογραφίες, χαμηλού ενδιαφέροντος για όποιον δεν ήταν εκεί. Νομίζω πως μερικές θα τις αναρτήσω κάποια στιγμή, τουλάχιστον εκείνες του μικρού εστιατορίου που στεγάζεται στο χώρο που τότε υπήρχε ένα από τα πιο underground, εμβληματικά μπαρ τόσο για την πόλη όσο και (κυρίως) για την παρέα και για το οποίο – το έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου – θα κάνω κάποια στιγμή ένα μικρό αφιέρωμα. 

υγ. Δεν ξέρω αν ετούτη είναι μια καθωσπρέπει ανάρτηση για πρώτη του νέου έτους, καθώς πέρα από κάμποση δόση (προσωπικής) νοσταλγίας δεν εμπεριέχει ανασκοπήσεις του ’14 ή ακόμα καλύτερα δεσμεύσεις κι υποσχέσεις για το ’15. Αλλά έστω κι έτσι, μέσα από αυτή ας ευχηθώ για άλλη μια φορά σε όλους να έχουν ένα ευτυχισμένο 2015, ζωντανό, πλούσιο σε αγαθά συναισθήματα και όμορφες συγκινήσεις.