μία και σήμερα

 

Τελευταία ανάρτηση για φέτος, με (τι πρωτότυπο) δώρο το τελευταίο για το 2011 και 13^ο στη σειρά επεισόδιο της εκπομπής «στον λεμονοστίφτη» και φυσικά πολλές ευχές για μία

ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ

Προσθήκη λεζάντας

Μιας και δεν πρόλαβα – ή μήπως δεν τόλμησα; - να κάνω τον απολογισμό της χρονιάς που φεύγει, καταπιάστηκα να συντάξω μια λίστα με τα άλμπουμ της τελευταίας στιγμής. Τους δίσκους (κασσέτες και cd) που αγορασμένοι ή χαρισμένοι έφταναν στο σπίτι στην εκπνοή του έτους  σημαδεύοντας συνήθως θετικά τα μουσικά μου πρωτοχρονιάτικα ακούσματα. 

υγ. Φυσικά στη λίστα περιέχονται τα άλμπουμ που αντέχει η μνήμη μου να ανακαλέσει, τα "αρχαιότερα" των οποίων εννοείται πως δεν ήταν δικές μου επιλογές.

 υγ2. Το playlist της εκπομπής στο πρώτο δικό μου σχόλιο.

----------- UPDATE 31/12/11 -------------- 

Οι "Αναμνησις" του Τόνυ Πινέλλι μόλις έχασε τη θέση της από την παραπάνω  λίστα, την οποία καταλαμβάνει πλέον το TARANTULA των RIDE που αγόρασα σήμερα.

μα τον ...άγιο

Κάτι πάει λάθος σε αυτόν τον Άη Βασίλη, είμαι σίγουρος.

  

Αύριο Παρασκευή 30/12/11 η αποχαιρετιστήρια (για φέτος, μην κάνεις έτσι!) εκπομπή "στον λεμονονοστίφτη". Στις 10 το πρωί όπως πάντα στον indieground radio. 

άκου από εδώ

υγ. η φωτό είναι τραβηγμένη πριν τρεις τέσσερις μέρες στη Θεσσαλονίκη.

ο κυρ Βασίλης των ημερών

λεπτομέρεια του χριστουγεννιάτικου δέντρου μου!

 Χρόνια τώρα τους δεκέμβρηδες, από επιλογή, συναισθηματική και ουχί οικονομική, το σπίτι μου κοσμεί το ίδιο δέντρο που στολίζαμε οικογενειακώς στο πατρικό μου. Green forest Canada, κλασσική σεβεντίλα, με κάμποσα από τα παλιά στολίδια του θολά, μα ακόμα ζωντανά, πυκνό παρά τα χρόνια του με ιδιαίτερα άσχημη μεταλλική βάση που όμως καμουφλάρεται εύκολα. 

Κάθε που το βγάζω από το ντουλάπι τέτοιες μέρες, πλήθος αναμνήσεων με πλημμυρίζει: η στιγμή της άφιξής του – με ταξί παρακαλώ (δεν είχαμε τότε αμάξι) -, οι παιδικές μου βρωμόκαλτσες κρεμασμένες πάνω του, το πλαστικό αυτοκινητάκι (σε χρώμα ασημί) δώρο του αη βασίλη αφημένο στα κλαδιά του,  το σοκ της πρώτης μου ηλεκτροπληξίας στα αρχέγονα φωτάκια του, τον καυγά των γονιών μου για το ποιος άφησε το μικρό να παίζει με τα λαμπάκια κλπ. 

το απαραίτητο φλασμπάκ

Χίλιαεννιακόσιαεβδομηνταπέντε. "Παιδιά θέλετε να μιλήσετε στον Αη Βασίλη;" μας είχε μόλις ρωτήσει ο πατέρας μου και εμείς, εγώ κι η αδελφή μου δεχτήκαμε εξιταρισμένοι μα κατακόκκινοι από ντροπή. Σήκωσε το ακουστικό, σχημάτισε 7 νούμερα στο κυκλικό καντράν και το έτεινε προς το μέρος μας. Όταν η αδελφή μου τέλειωσε την συνομιλία-παραγγελία της στον Άγιο, ήρθε η σειρά μου. Δεν είπα πολλά. Απάντησα ένα ναι είμαι καλό παιδί στη σχετική ερώτηση, παράγγειλα το αυτοκινητάκι που επιθυμούσα, τον ευχαρίστησα και μόλις είπα γεια και πήγα να κλείσω τη γραμμή είδα τον πατέρα μου να χειρονομεί προς το μέρος μου ζητώντας μου το ακουστικό.

Τι στο καλό θα μιλήσει στον ΑγιοΒασίλη κι ο μπαμπάς σκέφτηκα πασάροντας του το ακουστικό. Εκείνος μας έκανε κάτι σαν ξουτ με το χέρι του, αλλά βγαίνοντας από το δωμάτιο τον ακούσαμε να λέει: «Έλα ρε Βασίλη, σου μιλήσαν τα παιδιά; …». Κοιταχτήκαμε με την αδελφή μου και οι υποψίες άρχισαν να γιγαντώνονται.

 

 Παρ’ όλα αυτά την παραμονή της πρωτοχρονιάς κρέμασα την κάλτσα μου στο δέντρο.

3 δεκαετίες μετά το περιστατικό, μου τηλεφώνησαν στο γραφείο πως ο κος Β χρειάζεται επειγόντως αίμα. Έφυγα χωρίς δεύτερη κουβέντα και  έτρεξα στον Ευαγγελισμό. Τι στο καλό; Eίναι δυνατόν να μη έδινα αίμα στον Αη Βασίλη; 

να 'χεις την ευχή μου

και πολλές ευχές για υγεία, όμορφη διάθεση και φυσικά,

Καλά Χριστούγεννα

pop goes velvet

Ο θόρυβος είναι ευεργέτης αν του δώσεις ηθελημένα χώρο δράσης. Καθαρίζει κι απολυμαίνει τον ταλαίπωρο νου όπως θα έκανε ένα  αδιάκοπα επαναλαμβανόμενο mantra.  Ο θίασος των Velvet Underground ηχογράφησε εθιστικά δείγματα θορύβου τόσο πριν καταφέρει να τον τιθασεύσει αριστοτεχνικά στις επίσημες κυκλοφορίες του, όσο και μετά τη διάλυσή του. Άλλοτε κατά μόνας και άλλοτε σε  ομάδες των δύο ή τριών (αλλά και ως πρώιμοι V.U.) 

Ξεχώρισα μερικές από αυτές τις δουλειές που εντόπισα σκόρπιες στο δίκτυο, προσπάθησα να τις  επεξεργαστώ λιγάκι προκειμένου να είναι εφικτή η ακρόασή τους, και μαζί με άλλες, - λιγότερες αυτές - από δίσκους, τις «έδεσα» σε μια κασετοσυλλογή (πες την καλύτερα διπλό cd), κατ’ όνομα μόνο Χριστουγεννιάτικη, έφτιαξα κι εξώφυλλα. Είναι αλήθεια όμως πως δεν ηχεί καθόλου εορταστικά. 

Στέκομαι στους ήχους του Angus McLise, του ανθρώπου που αδισκογράφητα πρωτοχτύπησε τα τύμπανα των Velvet, πριν ακόμα καταλάβει η Maureen Tucker τη θέση. Ο περκασιονίστας, συνθέτης, ποιητής, αποκρυφιστής και καλλιγράφος κ. McLise εγκαταλείποντας τους  V.U., έζησε μια ενδιαφέρουσα ζωή ανά τον κόσμο (της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης) πριν αποδημήσει από  φυματίωση το 1979 στο Κατμαντού  του Νεπάλ. Άφησε πίσω του κάμποσα χιλιόμετρα ταινιών από  σπιτικές ηχογραφήσεις κάποιες από τις οποίες στάθηκαν η αφορμή να αρχίσω τα συγκεκριμένα ακούσματα και φυσικά να «χτιστεί» ετούτη εδώ η συλλογή της οποίας το tracklist  είναι:

υγ. Το Νοέμβριο του 2011 πc (προ cyta), κατά τη διάρκεια μιας περιήγησης στα χάη του διαδικτύου βρέθηκα να ψάχνω πληροφορίες για το άλμπουμ Squeeze των Velvet Underground. Το πόνημα αυτό του 1973, που  ενώ φέρει το παρωνύμιο (moniker) της αγίας τετράδας (άντε πεντάδας με τη Nico) ως κανονική κυκλοφορία, δε συγκαταλέγεται στην επίσημη εργογραφία του συγκροτήματος. 

Ο λόγος αυτού απλός: κανείς αυθεντικός Velvet δε συμμετείχε στην ηχογράφησή του πλην του Doug Yule  που είχε αντικαταστήσει τον John Cale ήδη από το 1968.

Βρήκα και άκουσα το δίσκο, όντως δεν έχει καμία (ποιοτική) σχέση με τα υπόλοιπα άλμπουμ, η έκπληξη όμως μου ήρθε από αλλού. Έμαθα την ύπαρξη του κ. McLise και άρχισα να ενδιαφέρομαι για τα πεπραγμένα του. 

πάτα εδώ για να κατεβάσεις τη συλλογή

παίρνω τα πατατάκια μου και φεύγω

 1

Ένας σταυρός ήταν χαραγμένος στην πλάτη του, σχηματισμένος από προτάσεις στα λατινικά που δεν πρόλαβα να διαβάσω. Γύρω του δεκάδες άλλα ταττού. Είχε μόλις βγάλει τη μπλούζα, την πέταξε στο πάτωμα του βαγονιού κι όπως ήταν έτοιμος να προστρέξει το φίλο του που έτρωγε βρωμόξυλο λίγο παραδίπλα, ακινητοποιήθηκε από 2-3 επιβάτες, παραδόξως τους γηραιότερους του μισοάδειου τρένου.

Σαν αποκλεισμένος σε γωνία του ρινγκ πριν τελειώσει ο αγώνας, τον είδα να παίρνει φόρα και να κοπανάει με μανία το κεφάλι του στη μεταλλική μπάρα που κρατάει τα διαφημιστικά πλακάτ. Ο κόσμος του γύρω αραίωσε. 

Ο φίλος του, Ρουμάνος κι αυτός μα με φάτσα κολεγιόπαιδου, έχοντας την πλάτη κολλημένη στο καναβάτσο του βαγονιού, φώναζε "τρανκουίλο τρανκουίλο" σε ένα ελληνόπουλο - απ΄αυτά που δε θα ήθελες ούτε για γείτονα - που καθισμένο καβάλα στο στέρνο του συνέχιζε να τον χτυπά. 

Σηκώθηκα κι εγώ από τη θέση μου, πλησίασα φοβισμένα μη φάω καμιά αδέσποτη, και προσπάθησα μάταια να τον ηρεμήσω, άρχισε να μου μιλάει στα ρουμάνικα, do you speak english? τον ρώτησε μια κοπέλα κρυμμένη πίσω μου καθώς το τρένο έκοβε ταχύτητα να βγει από τη σήραγγα. 

 Στάθηκα ο μισός έξω από το βαγόνι, να εμποδίσω την πόρτα να κλείσει και φώναξα δυο φορές τη λέξη ΑΣΦΑΛΕΙΑ. Τρόμαξα από την ένταση της φωνής μου, σώπασα μα κάποιοι άλλοι άρχισαν να φωνάζουν την ίδια λέξη.  Κυριακή.

 2

Γράφω από το σπίτι, τη ροή του γραπτού λόγου στο ίντερνετ καφέ την ανακόπτει η ίδια αμηχανία που σε κάνει να μη ‘φχαριστιέσαι το κατούρημα σε δημόσια ουρητήρια. Το μπλογκ, δεν είναι άλλωστε twitter, τα συναισθήματα της στιγμής που πληκτρολογείς, είναι διαφορετικά από εκείνα της προηγούμενης ή της αμέσως επόμενης. 

Βγαίνω έξω, η βροχή δε λέει να σταματήσει, ένας πιτσιρικάς μου ζητάει τσιγάρο, τον ρωτάω την ηλικία του μου λέει πως ανήμερα τα Χριστούγεννα γίνεται 18. Κάνει πως πάει να βγάλει ταυτότητα, γελάω αλλά ταυτόχρονα – και σίγουρα όχι από deja vu –   έχω τη βεβαιότητα πως ο ίδιος διάλογος είναι ξαναειπωμένος παλιότερα με κάποιον άλλο (;) τρακαδόρο, δε μου ‘ρχεται που.

Κι άλλο λάθος του μάτριξ, σκέφτομαι καθώς απομακρύνομαι και ανοίγω πέρασμα μηχανικά με το χέρι που κρατάει την τεράστια ομπρέλα μου, ανάμεσα από 4-5 Πακιστανούς που με περικυκλώνουν για να μου πουλήσουν …ομπρέλα. 

Βρέχει από το πρωί, τώρα λιγότερο, ασφυκτιώ κάτω από την ομπρέλα μου, την κλείνω, την χρησιμοποιώ σα μπαστούνι τώρα, βγαίνω στη βροχή και το ευχαριστιέμαι, άλλωστε γυρνάω σπίτι, δε με νοιάζει αν φτάσω και μούσκεμα. Δευτέρα.

υγ1. Σήμερα το πρωί ήρθε το δίκτυο. Και το τηλέφωνο μα με χειρότερη από skype γραμμή. Έχω ήδη αιτηθεί αλλαγή εταιρίας και ετοιμάζω τις καταγγελίες μου.

 

υγ2.  Είναι στιγμές που το συναίσθημα "παίρνω τα πατατάκια μου και φεύγω" ειναι τόσο έντονο. Στη φωτό ο μικρός Π, γιος του φίλου  Λ που τράβηξε τη φωτογραφία.

κραυγή, σιωπή και θόρυβος

 Μυαλλό δε βάζετε σ' αυτή τη χώρα. Βλέπετε τα δύσκολλα  και δεν κάνετε κράτει. Όλλο έξω και όλλο ξόδευε, καθόλλου δεν αλλλάξατε. Και μεις έτσι αρχίσαμε, στην αρχή δε το καταλλάβαμε καλλά μα όταν είχε έρθει ήταν αργά. Σας το υπόσχομαι έρχεται κι εδώ και θα είναι αργά και για σας όταν θα σας έχουν δέσει. Σας το υπόσχομαι και θα με θυμηθείτε. Το μόνο που δε σας εύχομαι είναι η τύχη μου. Μη χάσετε τους εαυτούς σας σε άλλλες χώρες, να ξεσκατίζουν ξένους γέρους αντί για τους γονείς σας και τα βράδια να αναρωτιούνται σαν και μένα, ποιά είμαι, ποια είναι η οικογένειά μου τελλικά, ποιος ήταν ο άντρας μου και πως μοιάζαν τα παιδιά μου. 16 χρόνια πέρασαν.

Αυτά είπε προχθές μια ανατολικοευρωπαία στο λεωφορείο, καθιστή μα με στεντόρεια φωνή προφήτη. Και γύρω με σφιγμένα στομάχια - φαίνονταν από τα πρόσωπα - όλοι κοιτάζαμε έξω από τα αχνισμένα τζάμια. 

 Φανταζόμουν αλλιώς ετούτη την ανάρτηση μα δυσκολεύομαι να συγκεντρωθώ, μάλλον φταίει ότι ακούω RnB και old skool techno σε κάποιο internet cafe  της πλάκας, ελλείψει δικτύου. 8 η μέρα τώρα - μια χαρά πάει η αποτοξίνωση που δεν την χρειαζόμουν, μια χαρά τα νεύρα και η πίεση που ανέβασα τις πρώτες μέρες. Δε μου λείπει το δίκτυο, μου λείπει το ιστολογείν.

vick, αντέχω. 

υγ. Αν δε με συνδέσουν οι μαλάκες μέχρι τις γιορτές και μιας κατα 93% η εκπομπή της Παρασκευής δε θα γίνει, επιφυλάσσομαι για μία κασσέτα δίωρη με εξειδικευμένο θέμα για πραγματικά δύσκολες ακροάσεις. Οι ρίζες του θορύβου. Χριστουγεννιάτικο δώρο κι έτσι. Την έχω ήδη έτοιμη  και την ακούω καθημερινά. 

ο δαίμων της δωδεκάτης

Από μέρες είχα βρει το κομμάτι με το οποίο θα ξεκινούσα τη 12η εκπομπή, το άκουγα το ξανάκουγα και παρ’ όλο το κόντρα θέμα του εμένα μου ‘φτιαχνε η διάθεση. Στη συνέχεια όμως έκανα την εξής σκέψη:“Αν ξεκινήσω με αυτό, οι περισσότεροι από τους ακροατές που θ’ακούν ζωντανά θα το «χάσουν» μέχρι να ξυπνήσουν, να ετοιμάσουν καφέ και να συνδεθούν”. Έτσι, Πέμπτη βράδυ ανασύνταξα ολόκληρο το playlist και έβαλα τοσυγκεκριμένο τραγούδι στις αρχές της δεύτερης ώρας του επεισοδίου. Ο λόγος για το The world’s loneliest man τουVince Eager.

Ε, λοιπόν, κατά την ηχογράφηση της εκπομπής από το φίλο Ν, ο δαίμων του διαδικτύου χτύπησε ξανά (μάλλον με μισεί τελευταία), και ένα εικοσάλεπτο εξαφανίστηκε σε κάποιες μακρινές και ανεξερεύνητες οπτικές ίνες. Όπως φυσικά και εννοείται  τα είκοσι αυτά λεπτά κέντραραν το κομμάτι αυτό και τα πέριξ αυτού!

Στο mp3 αρχείο της εκπομπής όμως, με κατάλληλη κοπτοραπτική μπήκαν ξανά τα 4-5 χαμένα κομμάτια. Λείπουν μόνο τα σχόλια και οι εξυπνάδες (;) μου και το φαρμάκι για τον Vincent Galo που είναι φανατικός οπαδός των ρεπουμπλικάνων και φίλος της οικογένειας Bush.

Το δωδέκατο επεισόδιο της εκπομπή: “στον λεμονοστίφτη”  μπορεί να αποκτηθεί με το πάτημα ενός κουμπιού, και συγκεκριμένα του παρακάτω.

click pic to download

Το playlist της εκπομπής όπως πάντα στο πρώτο δικό μου σχόλιο αλλά και στο αρχείο εκπομπών.

υγ. Λάθη της εκπομπής: 1. Τηλεφωνία και δίκτυο μου στερούνται τις τελευταίες μέρες κι όχι μήνες όπως είπα (μακριά από μας). 2. Και σοβαρότερο αλλά το διόρθωσα live μετά από παρέμβαση του Ν, η δολοφονία του Lennon ήταν το 80 και όχι το 81και όπως πάντα η καταπληκτική μου προφορά μου στην παρουσίαση των τίτλων.

Λέμ.

ανταπόκριση ξανά από δανεικό δίκτυο 

- αυτή τη φορά παρεχόμενο από την

καλοσύνη  των φίλων.

προς Χ & Χ: Όχι, δε νομίζω πως μοιάζω με τον Dave Stewart στο video της Βίσση, (με βάλατε και το είδα) σιγά μη μοιάζω και με τον Αντώνη Βαρδή. Για ρωτήστε και την κόρη σας!

μας συγχωρείτε, διακοπή

Εάν διαβάζεις ετούτο το προγραμματισμένο για αυτόματη ανάρτηση μήνυμα, τότε ήδη ξέρεις πως η αναθεματισμένη εταιρία τηλεφωνίας δε με έχει συνδέσει για τέταρη μέρα στο δίκτυο.

Θα τα πούμε την Παρασκευή 16/12 στις 10 το πρωί στον Indieground Radio.

www.indiegroundradio.com


και μετά ελπίζω να βρω τρόπο να ανεβάσω την εκπομπή

Δεν ήξερες δε ρώταγες;

Ήταν κάποτε – όχι πολύ παλιά - κάποιος Κύπριος αδελφός μας – μπορεί βέβαια να ήταν και περισσότεροι - που ήταν λέει πολύ επιχειρηματικό δαιμόνιο. Τζιμάνια. Τούτος λοιπόν οι Κύπριος, με περισσή βρετανική ευγένεια στις αποσκευές και φυσικά όρεξη για δημιουργία και προσφορά, αποφάσισε να βγάλει το δαιμόνιο από μέσα τους και να το θέσει, με το αζημίωτο,  στην υπηρεσία του κοινωνικού συνόλου. Δεν ήξερε όμως πως. (στσ: όχι, δεν είναι ανέκδοτο, ή τουλάχιστον όχι ακόμα).

Το σκέφτηκε, το ξανασκέφτηκε, το ζύγιασε από δω, το ζύγιασε από κει μέχρι που τελικά το αποφάσισε. Θα έστηνε μια επιχείρηση. Σίγουρος δεν ήτανε, μπακάλικο να άνοιγε ή μανάβικο; Ψιλικατζίδικο ή εταιρία σταθερής τηλεφωνίας και internet; Δύσκολη απόφαση.

Έριξε που λες το ζάρι, είχε λιακάδα εκείνη τη μέρα, το κόκαλο έβγαλε άσσο, δεν ξέρω πως το ερμήνευσε οι άνθρωπός μας, πάντως άνοιξε εκείνη την εταιρία με τα τηλέφωνα. Στην αρχή τα πράγματα ήταν πολύ…

…εδώ λαμβάνουν χώρα  διάφορες ιστορίες που ουδόλως με ενδιαφέρουν….

…μερικά χρόνια αργότερα, η καλλίγραμμη τηλεφωνήτρια με τη αισθησιακή φωνή, έκατσε στο γραφείο της και τράβηξε νωχελικά τον τηλεφωνικό κατάλογο του ΟΤΕ μπροστά της. Τον άνοιξε σε μία τυχαία σελίδα, έπεσε στο γράμμα Λ,  έριξε μια ματιά στα περιποιημένα της ακροδάχτυλα και σχημάτισε στο καντράν της συσκευής το πρώτο νούμερο. Η μυρωδιά του μελανιού στο ανακυκλωμένο χαρτί της ερέθισε τους βλεννογόνους της μύτης, φτερνίστηκε μια φορά, μα ευτυχώς το «Παρακαλώ» άργησε να ακουστεί από την άλλη άκρη της γραμμής. Έφερε στο νου της τα λόγια που έπρεπε να πει: ¨Καλημέρα σας κύριε, σας τηλεφωνώ από την εταιρία σταθερής τηλεφωνίας για μια νέα προσφορά κλπ κλπ»  

Δυστυχώς πείστηκα. Ένεκα βλέπετε της οικονομικής κρίσης πήρα μεν τη σωστή απόφαση να ψάξω φθηνότερο του ΟΤΕ πάροχο, έκανα όμως την χειρότερη επιλογή για τη δικτυακή μου υπόσταση.  Τα δέκα λεπτά κενού μεταξύ των δύο συνδέσεων που υπόσχονταν η διαφημιστική μπροσούρα, έγιναν «μισή ώρα κύριε» στην  πρώτη απάντηση του τεχνικού τμήματος, κατόπιν «κάνα δίωρο είναι απαραίτητο κύριε», και ούτω καθεξής…

Εντωμεταξύ (κυριολεκτικά) ανακαλύπτω – από τη συνδεσμολογία -  την επιμελώς αποκρυμμένη αλήθεια. Η σταθερή τηλεφωνία που θα μου παρέχουν είναι τύπου skype, δηλαδή ιντερνετική που σημαίνει ότι η γραμμή θα “τρώει” bandwith, θα πρέπει να έχω όλη μέρα και για πάντα το modem σε λειτουργία και φυσικά σε όποια διακοπή ρεύματος, ο μαλάκας (δηλαδή εγώ) δε θα έχω ούτε τηλέφωνο. Λογικό.

Έγινα έξαλλος, αλλά ουδέποτε κατάφερα να συνδεθώ με γραφείο παραπόνων ή κάποιον υπεύθυνο καθώς ή δεν υπάρχουν τέτοιες θέσεις στο οργανόγραμμα της εταιρίας ή  - στα κυπριακά - δέη κώλ μπακ όταν εκείνοι νιώσουν ικανοί να ανταπεξέλθουν στο αίτημα ενός πελάτη.  Καταλαβαίνω τον αγανακτισμό σας κύριε μου είπε κάποια κοπέλα, την τέταρτη και τελευταία φορά που τηλεφώνησα. Ευχαριστούμε πάρα πολύ που μας καλέσατε.

Ή με κοροϊδεύετε ή η ευγένειά σας είναι εξοργιστικά …άδικη, αλλά δε μου φταις εσύ ρε γαμώτο, της απάντησα.

Τέλος πάντων, χωρίς δίκτυο για δεύτερη μέρα, αποτοξινώνομαι από την αβαταρική μου περσόνα, χωρίς τηλέφωνο επίσης, (τώρα αυτό δε ξέρω από τι με αποτοξινώνει), πάντως ήδη υπέγραψα αίτηση σε άλλη εταιρία. Έμεινα πελάτης τους μόλις δύο μέρες

Υγ. Τα ψιλά γράμματα του συμβολαίου μου επιτρέπουν να μην πληρώσω το παραμικρό σε χρήμα – γιατί σε νεύρα πλήρωσα αρκετά – αν αλλάξω πάροχο εντός 14 ημερών από τη σύνδεση. Εγώ όμως θα αλλάξω πριν καν από τη σύνδεση. Cheating You Toο A@#%#es.

Λεμ.

Ανταπόκριση από κάποιο ίντερνετ καφέ.

david, the best chap

Οι συνειρμοί προφανείς, τουλάχιστον σε μένα. Με τις (αντι)ομοιότητες ανάμεσα στο Diamond Dogs του David Bowie και στο φρέσκο Best of των φίλων Chap κάτι παραπάνω από φανερές, σκόπευα σε μια ανάρτηση- αντιπαραβολή των δύο εξωφύλλων από το περασμένο καλοκαίρι, όταν πρωτοείδα  την αμφιλεγόμενη εικόνα που θα κοσμούσε το ακυκλοφόρητο τότε best of των φίλων Chap.  

Κύλησε ο καιρός μέχρι να το αναρτήσω και εντωμεταξύ το περίφημο – και φίλα προσκείμενο στην μπάντα – Pitchfork ανακήρυξε  το συγκεκριμένο τους εξώφυλλο νο20 στη λίστα των χειρότερων artwork του 2011.

 

Για την ιστορία το εξώφυλλο του Diamond Dogs σχεδίασε ο Βέλγος Guy Peellaert και στις περισσότερες των ανατυπώσεων του δίσκου, τα αχαμνά του David είναι αρκούντως σκιασμένα ώστε να μη διακρίνονται.

Μένει να μάθω ποιός σχεδίασε το εξώφυλλο των Chap. 

 Ρίχνοντας μια ματιά και στην υπόλοιπη λίστα δε μπορεσα να μη σταθώ στο παρακάτω, που κατά τη γνώμη μου άδικα φιγουράρει στο νο8  και όχι στο νο1.

fun lovin' criminals 10.12.11

 

 Την ύπαρξη των Fun Lovin' Criminals την είχα ξεχάσει εντελώς. Παρόλο που κάποια τραγούδια τους τα ‘χα από ευχαριστηθεί έως και χορέψει στην εποχή τους το ίδιο το συγκρότημα δεν είχε αγγίξει τη λίστα των αγαπημένων επιλογών, ούτε έστω των σκέτο συμπαθών μπορώ να πω. 

Έχοντας να τους ακούσω χρόνια, (ακόμα και άλμπουμ τους που έχω σε βινύλιο έχουν πάνω από δέκα χρόνια – ρε, πως περνάει ο καιρός! - να κατέβουν από το ράφι τους) δέχτηκα με σκεπτικισμό την πρόταση της παρέας να συμμετέχω ως κοινό στο προχθεσινό τους live.  Κάτι όμως η καλή παρέα, κάτι το (επιτέλους) προσιτό εισιτήριο και γιατί όχι η νοσταλγία με …έκαμψαν.

 

Σάββατο βράδυ λοιπόν, στο ξέχειλο Fuzz (είδες τι κάνει το φθηνό εισιτήριο;), ήταν νομίζω το πάθος του κοινού που αναπτέρωσε το μάλλον πεσμένο ηθικό των κουρασμένων Fun Lovin' Criminals .  Έτσι  από διεκπεραιωτές των επιτυχιών τους στην αρχή, φάνηκε να μάχονται ξανά για το σέβας στο απόμαχο cool αλήτικο στυλάκι τους στη συνέχεια, και να το διασκεδάζουν και οι ίδιοι στην τελική. Ίσως και να έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, τουλάχιστον όσο τους επέτρεψε ο μπουκωμένος ήχος (ευθύνη των εγκαταστάσεων του χώρου ή του προηχογραφημένου υλικού της μπάντας δεν ξέρω)  που δεν βοήθησε τα περισσότερα τραγούδια να ακουστούν ως έπρεπε. 

Έπαιξαν κοντά μιάμιση ώρα, κάτι σαν best of  με το φερώνυμό τους κομμάτι να κλείνει το επίσημο μέρος του  live  και να χρήζει ιδιαίτερης μνείας εκ μέρους μου μιας και ήταν το μόνο που με κλώτσησε τόσο ώστε να αφήσουν τα πόδια μου ταυτόχρονα το έδαφος. 

Με το μέσο όρο στην βαθμολογίας να μη φτάνει το 3 στα 5 αστεράκια (  η Χ έβαλε 4, η Β και ο Χ από 3 ενώ ο Ν κι εγώ μόλις από 2) δε θα περίμενε κανείς να πω πως ήταν μια βραδιά που η διασκέδαση χτύπησε κόκκινα, πέρασα όμως περίφημα. Ίσως να βοήθησαν και οι μπύρες  και η ποικιλία λουκάνικων στο PULP, που καταλήξαμε μετά.

τι τριάντα, τι σαράντα

Εντάξει το ξέρω, έχουν περάσει 40 χρόνια από το Imagine  του Lennon και όχι 30 που είπα κατά τη διάρκεια της εκπομπής. 

Αν λοιπόν παραδεχτώ ότι δεν έχω πρόβλημα με τις αριθμητικές αφαιρέσεις είναι σα να ομολογώ αυτομάτως πως αρνούμαι υποσυνείδητα το χρόνο που περνάει. Πως μπλέκω τις δεκαετίες, θεωρώντας τες πλέον όλες ένα «σα να ήταν χθες» πράγμα, προσπερνώντας και διαγράφοντας κατά το δοκούν όποια δεν εμπλέκεται άμεσα στον συνειρμό της στιγμής. 

Νομίζω πως θα μπορούσα επίσης να δικαιολογηθώ αποδίδοντας το λάθος σε χρονικό σαρδάμ. Ένα "αυτά έχουν οι ζωντανές μεταδόσεις" (όπως μου πρότεινε και το ‘καλό παιδί αλλά…’) ίσως να ήταν αρκετό, μα έλα που το έχω ξανακάνει και μάλιστα πρόσφατα.  

Εν πάση περιπτώσει ακόμα κι αν με δόλο μπέρδευα τις δεκαετίες - και καλά νιώθω νεότερος -  πάντα υπάρχουν εκείνες οι μικρολεπτομέρειες που με κάνουν να αντιλαμβάνομαι, έστω και σαν προγραμματιστικό λάθος, ότι κάτι πάει στραβά, ότι υπάρχει λάθος στο μάτριξ.

Όπως στη φωτό της ανάρτησης, που η πολιτική ορθότητα εξαφάνισε τα όπλα των διωκτών του καημένου εξωγήινου στη version του 2002. Αντικαθιστώντας τα με απλούς ασυρμάτους, μηδένισε και τον όποιο κινηματογραφικό ηρωισμό του να σπας με ποδήλατο ένα αστυνομικό μπλόκο.

Το 11^ο επεισόδιο της εκπομπής: «στον λεμονοστίφτη» είναι εύκολα προσβάσιμο για κατέβασμα σε μορφή mp3 με το πάτημα ενός εικονιδίου και συγκεκριμένα του παρακάτω.

click pic to download

 Το playlist της εκπομπής βρίσκεται τόσο στο πρώτο δικό μου σχόλιο, όσο και παραπλεύρως στο αρχείο των περασμένων επεισοδίων.

tungsten δε σημαίνει μόνο βολφράμιο

 

Tungsten μέχρι χθες ήταν μόνο η επίσημη ονομασία του Βολφραμίου, του στοιχείου με το υψηλότερο σημείο τήξεως από όλα τα καθαρά μέταλλα στον περιοδικό πίνακα. Άμα της εξόδου μου από τον κινηματογράφο Μικρόκοσμο κι ύστερα, η λέξη Tungsten ταυτίζεται στο μυαλό μου, μόνο με την πολύ καλή ταινία του Γιώργου Γεωργόπουλου. Το συνώνυμο χημικό στοιχείο θα εξακολουθώ να το φωνάζω βολφράμιο.  

Με ένα στρωτό, ιδιαίτερο σενάριο για οδηγό, οι ανθρώπινοι αντιήρωες (το ξέρω πως είναι πολυφορεμένη η λέξη, μα είναι όντως έτσι) του φιλμ ζουν σε μια ημέρα τη ζωή τους, βολοδέρνοντας σε κινηματογραφικά παρθένες περιοχές μιας ηλιόλουστης  Αθήνας που οι περισσότεροι των θεατών θα χαρούν που δε γνωρίζουν από κοντά. 

Έξυπνο μη γραμμικό μοντάζ, ασπρόμαυρες εικόνες – ίσως σε μερικές να χρειαζόταν λιγότερο κοντράστ παρ’ όλο που ίσως έτσι έχαναν μέρος της  αισθητικής συνοχής - , αξιοθαύμαστα χτισμένοι και ερμηνευμένοι με φυσικότητα οι χαρακτήρες των πρωταγωνιστών. Παρόντα τα πνεύματα τόσο του Kassovitz όσο και του Οικονομίδη. 

Ζήλεψα ειλικρινά κάμποσες λήψεις της  πόλης και απορώ γιατί η ταινία αν και του 2010 (γυρισμένη το 09) βρήκε μόλις τώρα διανομή και μάλιστα τόσο πενιχρή. Αν θέλουμε να μιλάμε για νέα άνοιξη του ελληνικού σινεμά, είναι πολύ κρίμα να μη βάζουμε το Tungsten μπροστά-μπροστά στα επιχειρήματά μας.

το τραίηλερ

 Πρωταγωνιστούν: Βαγγέλης Μουρίκης, Τάσος Νούσιας, Όμηρος Πουλάκης, Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Κόρα Καρβούνη.

 το σάουντρακ και οι Berlin Brides

Πολύ καλό το soundtrack τόσο το original από τους Dirty Granny Tales. Ιδιαίτερη μνεία στις  Berlin Brides που συνεισφέρουν με ένα τους τραγούδι, ανταποδίδοντας επάξια τη σκηνοθεσία του Γιώργου Γεωργόπουλου που τους προσφέρθηκε για το  video clip  στο - κολλητικό μετά από 2-3 ακροάσεις - Ballad for the Touch τους. Το συγκεκριμένο video clip είναι ένα από τα καλύτερα ελληνικά που έχω δει και σίγουρα άξιζε ξεχωριστή ανάρτηση (το σκεφτόμουν από καιρό αλλά το αμελούσα) οπότε βρίσκω ευκαιρία και το ποστάρω εδώ. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Καλή θέαση.

άσχετο υστερόγραφο

Αύριο Παρασκευή 9/12 στις 10 το πρωί θα μεταδοθεί το 11^ο επεισόδιο της «επιτυχημένης» εκπομπής: στον λεμονοστίφτη. Όποιος θέλει μπορεί να ακούσει live από εδώ, ή πατώντας το παρακάτω πλήκτρο

listen here