προσοχή παληάνθρωποι

Υπερούσιο έθνος κωλανθρώπων, να τι είμαστε. Ένα ατέλειωτο πανηγύρι  όπου ο καθένας κάνει ότι του καυλώσει, φέρεται ως άρχοντας του σύμπαντος στην κακομαθημένη ηλικία των πέντε ετών - δε μιλάω για "μερικούς" που χαλάνε τη γενική εικόνα, μιλάω για τους πολλούς – ενώ παράλληλα κρίνει εαυτόν σωστό,  δίκαιο μα αδικημένο, μπορεί και ηρωικό. 

σκηνή 1

Στα πέριξ του Ζαππείου, ορδές αγανακτισμένων οδηγών  στις παρυφές της συγκέντρωσης των αγανακτισμένων πεζών πολιτών και των ολόφρεσκων επεισοδίων της πλατείας κατάφεραν το ακατόρθωτο: Καταστρατηγώντας κάθε άρθρο, κάθε νόμου και κανόνα οδικής κυκλοφορίας και λογικής, «κλείδωσαν» δρόμους παραδρόμους και σταυροδρόμους κι έμειναν ακινητοποιημένοι για τουλάχιστον τετραπλάσιο χρόνο απ ότι θα απαιτούνταν αν απλά περίμενε ο καθένας τη σειρά του στο φανάρι.

Μέσα στο αυτοκίνητο εγώ – εμείς -, γαλήνιοι μετά το τρεισημισάωρο ντοκυμαντέρ-μάντρα για τον George Harrison, «νομοταγείς» και χωρίς ίχνος οργής, μείναμε να κοιτάζουμε έναν-έναν τους δεκάδες οδηγούς - που περνώντας με κόκκινο - μας κρατούν για τέταρτο συνεχόμενο φανάρι καθηλωμένους στο ίδιο σημείο. Και είναι όλοι τους – κατά τα φαινόμενα τουλάχιστον - people like us, εφιαλτικά νορμάλ φάτσες. Δεν αναγνώρισα στα πρόσωπά τους ούτε τον μούργο, ούτε τον τρελλόγερο ή τον αρχιτσαμπουκαλή που έχω συνηθίσει ως πρωταίτιους ανάλογων περιπετειών στους Αθηναϊκούς δρόμους.

Ένας κύριος μας πλευρίζει από τα αριστερά, μας μιλά ευγενικά - στον πληθυντικό - από το ανοιχτό παράθυρο. Ζητά πληροφορίες για τους ανοιχτούς δρόμους και μας ευχαριστεί θερμά, ελάχιστα πριν κόψει το τιμόνι του απότομα, χωθεί μπροστά μας και μας αφήσει ξανά στο ίδιο σημείο.

 Όχι, στην παρούσα δεν είμαστε εμείς οι loser. Αυτοί ζούνε την τελευταία μέρα της Πομπηίας τους, αυτοί είναι οι βαθύτερα χρεωκοπημένοι, ο ανάξιος αλληλεγγύης κόσμος της διπλανής πόρτας. 

Μόνο που εγώ, κι αν ακόμη δε μπορώ να γίνω ένας από αυτούς, μπορώ εύκολα κι αβίαστα να το προσποιηθώ αν χρειαστεί. Κρεμιέμαι για αρχή από το παράθυρο του συνοδηγού και βρίζω χαμογελώντας. Στη συνέχεια ανοίγω την πόρτα ψύχραιμος με μόνο σκοπό να πιάσω από το λαιμό αυτόν τον καριόλη με το Audi ή τον ταξιτζή πίσω του που έχουν ξανακλείσει τώρα το δρόμο, 

 σκηνή 2

Άργησα εχθές να ξεκινήσω από το σπίτι. Επιτάχυνα το βηματισμό μου, δεν ήθελα να καθυστερήσω σε κάποια δουλειά. Έφτασα μόνο 2-3 λεπτά αργότερα του κανονικού και "Τι όμορφα!" σκέφτηκα όταν συνειδητοποίησα τι είχε συμβεί.  Ένας άνθρωπος κατάχαμα στο διάδρομο της πολυκατοικίας. Χτυπημένος βίαια από ανθρώπινο χέρι, ληστευμένος προ διλέπτου είχε πάρει - σε ένα παιχνίδι της τύχης - τη χρονική μου θέση, μαζί και το ρόλο του θύματος σε ένα ασανσέρ παγίδα. Ο θάνατός σου η ζωή μου.  

  

αντί υστερόγραφου. 

Πέφτεις. Θα τσακιστείς στο έδαφος και το ξέρεις πως δε γλιτώνεις. Οι προσευχές στον όποιο Θεό σου δε βοηθάνε πλέον, το ξέρεις κι αυτό, έτσι κουνάς χέρια και πόδια σε μια μηχανική κίνηση αφύπνισης της τελευταίας ελπίδας. Σε βλέπω και κολλάω τα χέρια πάνω στο σώμα μου, μην τύχει και τα’ απλώσω αντανακλαστικά, μην τύχει και σε σώσω.