Κούβελος - όλη η αλήθεια

Ο Κούβελος

Όταν ένας ψυχομαχά, αν βλαστημήσει τον εαυτό του ή άλλος οχτρός του τον βλαστημήσει εκείνη την ώρα, αυτός ο βλαστημημένος, σαν πεθαίνει, βρουκολακιάζει. Το σώμα του δεν μπορεί να το λιώσει η γης, και αυτός γυρίζει τη νύχτα και πνίγει ανθρώπους και ζώα. Και δεν είναι μόνο αυτό το κακό: όσο δε βρίσκει ησυχία στον Άδη αυτός που με τη βλαστήμια παρέδωκε τον εαυτό του στο διάβολο, το χωριό του, που τον έθαψαν, υποφέρει πολλές άλλες συμφορές.

Έρχονται αρρώστιες και θανατικό, τα σπαρτά καταστρέφονται, τα άνθη τα τρώει το σκουλήκι, πέφτει ψόφος στα γιδοπρόβατα και τα σκυλιά γυρίζουν κοπάδια κοπάδια στους δρόμους και ουρλιάζουν. Το κακό δεν περνάει αν, με ευχές, δε λειώσει ο νεκρός στον τάφο του. Ένας παπάςμονάζα, δεν έχει καμία δύναμη σ’αυτή την περίσταση. Πρέπει να έρθει δεσπότης, να κάμει συλλείτουργο με δώδεκα παπάδες, να γονατίσει στον τάφο του βουρκόλακα και εκεί να ειπεί τις ευχές. Και τότε λιώνει το σώμα του βουρκόλακα και δεν κάνει πλέον κανένα κακό. Πολλοί βεβαιώνουν πως, τη στιγμή που έλεγε ο δεσπότης γονατιστός τις ευκές, άκουσαν να τρίζουν μες στον τάφο τα κόκαλα του βουρκόλακα, που λύνονταν απ’ τους αρμούς των.

Ένας κάποιος Κούβελος, πάει πολύς καιρός, εβουρκολάκιασε γιατί, την ώρα του θανάτου, εβλαστήμησε τον εαυτό του. Σαν επέθανε,  ο Κούβελος εγύριζε μέρα και νύχτα τα χωράφια και τη χώρα, και έπνιγε ή εσπάραζε ανθρώπους και ζωντανά. Μια βραδιά, ο αδελφός του Κούβελου επλάγιασε γερός, χωρίς να έχει τίποτα, και το πρωί τον βρήκαν πεθαμένο στο κρεβάτι του. από κάτι μελανιάσματα στο λαιμό του ενόησαν πως τον έπνιξε με τα δάχτυλά του ο Κούβελος. Πολλά μωρά παιδιά πέθαναν άξαφνα, γκαστρωμένες γυναίκες απόβαλναν, κοπάδια γιδοπρόβατα βρέθηκαν ψόφια πέρα και πέρα. Εκάλεσαν το δεσπότη. Μα και αυτού οι ευχές δεν έκαμαν τίποτα.

Τότες ένας γέρος τους ορμήνεψε να ξεχώσουν το σώμα του κούβελου, να το σκίσουν, να του βγάλουν την καρδιά του, να την κάψουν και τη στάχτη της να τη σκορπίσουν στους τέσσερες ανέμους. Και το σώμα του να το βάλουν σε ένα σακί και να το ρίξουν στ’ ανοιχτό πέλαγο. Πήγαν λοιπόν και τον εξέθαψαν. Ήτο φοβερός, μαύρος, με νύχια μια πιθαμή και βαμμένα στο αίμα. Τα μαλλιά του ήταν μακριά και τα γένια του άγρια. Τον έσκισαν καθώς τους είπε ο γέρος, έβγαλαν την καρδιά του και την έκαψαν, και το σώμα το ‘βαλαν σε σακί και το φόρτωσαν σ’ένα καράβι. Άμα βγήκε το καράβι στ’ ανοιχτά, το ‘ριξε στη θάλασσα. Αλλά σηκώθη μία φουρτούνα φοβερή και τόση θαλασσοταραχή έγινε, που κιντύνεψε να πνιγεί το καράβι. Από τότες δεν εφάνη πλέον ο βουρκόλακας. Και μόνο οι γυναίκες, για να φοβίσουν τα παιδιά τους, λεν καμιά φορά πως έρχεται ο Κούβελος να τα πάρει.

Μήλος

Από το βιβλίο «Μελέται περί του βίου και της γλώσσης του Ελληνικού λαού - Παραδόσεις» του Νικόλαου Γ. Πολίτη 1904.

ημερολόγιο καταστρώματος

ο καουμπόυ του μεσημερίου

Το μάλλινο παντελόνι τσιμπούσε αφόρητα σε όποιο σημείο ακουμπούσε: γάμπες, μπούτια, μηρούς. Θυμάμαι τον αέρα που καθώς φούσκωνε τα μπατζάκια, ξεκολλούσε το ύφασμα από πάνω μου και ενώ με ανακούφιζε στην αρχή, με πάγωνε αφόρητα στη συνέχεια.  Και μετά το κίτρινο κορδόνι που έστεκε περασμένο «μία μέσα μία έξω» από τις τρύπες στο γείσο του καπέλου μου. Όταν αυτό έφαγε μια βροχή και έλειωσε – χάρτινο γαρ – το εν λόγω κορδόνι μπήκε προς επαναχρησιμοποίηση στην παιδική μου εργαλειοθήκη. 

Σε σπίτι οικογενειακών φίλων με μεγαλύτερα παιδιά που δε με έπαιζαν, ντυμένος καουμπόυς με μπουφάν, βολόδερνα μόνος στην πυλωτή της πολυκατοικίας τους. Τη μνήμη αυτή την έχω κι ας ήμουν μόνο τριών χρονών, όπως επιβεβαιώνεται από την ημερομηνία στο πίσω μέρος της φωτογραφίας που βρήκα στο εξοχικό.

47,8 χιλιόμετρα μακρύτερα της οικίας μου για το τριήμερο με έστειλαν σε μνήμες τριαντατόσων χρόνων πίσω. Τότε που έβλεπα γονείς, θείους και γείτονες να ξεχύνονται στους γύρω λόφους για  εκείνο που ανέκαθεν μου φαινόταν πως διεκδικούσε όσκαρ βαρετότερης ασχολίας - και μάλιστα με αξιώσεις -: το μάζεμα χόρτων. Που και που περιφερόμουν γύρω τους κι εγώ, τεντώνοντάς τους μάλλον τα νεύρα με την επαναλαμβανόμενη ερώτηση "Αυτό είναι χόρτο; Αυτό; Αυτό;" και το προτεταμένο μου χέρι που κρατούσετα ημιδιαλυμένα, λογής λογής φυτά.

Μιας και είτε δε μου έδινε κανείς σημασία, είτε ήμουν ανεπίδεκτος λόγω αδιαφορίας, ποτέ μου δεν έμαθα το ποια χόρτα τρώγονται, βρασμένα άλλωστε σε κατσαρόλες, τάπερ και πιάτα δεν γινόταν ευκολότερη η αναγνώριση και ταυτοποίησή τους. 

Έτσι με μόνη γνώση το ακτινωτό ξαπλωμένο αγριοπικροράδικο (του οποίου τη βρωσιμότητα  εγγυόμουν προσωπικά, αν και ο Ν είχε κι άλλες οδηγίες από το ιντερνέτ), το τριήμερο …μαζέψαμε χόρτα. Ναι, το αναφέρω με τον ενθουσιασμό της Λώρας από "Το μικρό σπίτι στο λιβάδι" για το μάζεμα αγριολούλουδων, ή για όποιον δεν έχει τούτη την προσλαμβάνουσα όπως  κάποιος θα έλεγε "πήγα Λονδίνο το τριήμερο" ή "μόλις γύρισα από ένα τρικούβερτο γλέντι". 

Το μάζεμα χόρτων rules. Είναι ξέγνοιαστο και το ‘χα ανάγκη, το ίδιο και το καθάρισμά τους. Βοηθάει την αυτοσυγκέντρωση. Συνιστώ βράσιμο 20 λεπτών, να κρατάνε που λένε, άπειρο λεμόνι, κάμποσο αλάτι και καλή όρεξη. Το δε νερό από το βράσιμο, μοιραστείτε το όσο είναι ζεστό. Για την ιστορία, το ρόλο του ερωτητή «Αυτό είναι χόρτο; Αυτό; Αυτό;» είχε -  η ιστορία επαναλαμβάνεται - ο ανηψιός μου.

 

Εντωμεταξύ μια βόλτα στην παραλία, εξελίχθηκε σε μπάνιο.  Όσον αφορά την αφεντιά μου, εξελίχθηκε μόνο σε μια απολαυστική εμβάπτιση. Με τη σάρκα να πονάει από το κρύο πραγμάτωσα τη συντομότερη βουτιά και μετά άφησα τον Σαββατιάτικο ήλιο να βγάζει τις παγωμένες καρφίτσες από το γυμνό μου σώμα. 

 

Στα συν η εικόνα της παραλίας και των πέριξ χώρων αυτής. Πεντακάθαρη. Μετά τους αγώνες που κάναμε τα τελευταία καλοκαίρια (1, 2, 3), φαίνεται πως έγινε συνήθειο το μάζεμα των σκουπιδιών – δικών μας ή ξένων – από πολλούς.  

 «Πατρίδα που πάντα θα επιστρέφουμε οι παιδικές μας αναμνήσεις» σχολίασε ο άσωτος γιος τις προάλλες στην ανάρτηση "ντυμένος" κι ενώ στην αρχή δεν του ‘δωσα την πρέπουσα σημασία, σήμερα ομολογώ πως του δίνω δίκιο. Τα πιτσιρίκια που κάποτε ήμασταν ζουν κάπου βαθειά στο κεφάλι μας, σπανίως δε αναδύονται

Κι έτσι δε μπορώ παρά να γελάσω αναλογιζόμενος την άμπζ (absentminded) βασίλισσα της νύχτας μέσα από τη διήγησή της:

Μπουφάν και από κάτω στολή η "βασίλισσα της νύχτας", γαλάζιο μακρύ τερατοφόρεμα με κάτι σαν σύρμα στο τελείωμα, για να το κρατάει φουσκωτό, που όμως γύριζε συνεχώς προς τα πάνω. Και το λαστιχάκι από το χωνοειδές καπέλο να μπερδεύεται στα μαλλιά μου και να με πονάει!!

Ή τη φίλη Λ (και βέβαια θέλω φωτογραφικό υλικό) πότε τσιγγάνα πότε αντίπαλο της αμπζ:

Τσιγγάνα: φούστα κλαρωτή (εμπριμέ της μαμάς που μου ερχόταν μέχρι τον αστράγαλο) και γαρύφαλλο στ' αυτί (καμέλια γιατί αυτό είχαμε στην αυλή). Σάλι της γειτόνισσας, κόκκινο κραγιόν και μαύρη ελιά για τσαχπινιά και πλαστικό ντέφι από το περίπτερο. Τη στολή αυτή τη φορούσα εναλλάξ με την επίσης αυτοσχέδια "βασίλισσα της νύχτας" : μπλε ζιβάγκο, μπλε καλσόν, αυτοσχέδια φούστα από τούλι και αυτοσχέδιο χωνοειδές καπέλο με κολλημένα πάνω του αστέρια και φεγγάρι. 

 υγ.

Αγορασμένο σε χιλιοσκρατσαρισμένο βινύλιο το The Unpredictable Jimmy Smith του 1962, έπαιζε μια χαρά στο παλιό πικάπ με τη σαν τρακτέρ κεφαλή.  Τρεις μέρες το ακούσαμε σίγουρα πάνω από 20 φορές. Προτεινόμενο.

ντυμένος

"Μα ο Ζορρό δε φοράει γυαλιά", είχα εναντιωθεί αλλά εκείνοι επέμεναν να μου αγοράσουν τη μαυρόασπρη στολή με τη μπέρτα. Η στολή του Ζορρό βλέπεις, ήταν η φθηνότερη του μαγαζιού, σ’ εκείνη του ινδιάνου πλέον δε χώραγα - χώρια που ήταν δανεική και έπρεπε να την επιστρέψουμε κάποτε.

Όλα τα υπόλοιπα παιδιά θα ήταν ντυμένα πριγκηπόπουλα με γαλάζια φρου φρου κι άλλες εξωτικές στολές, δεν τους πήγαινε  να στείλουν εμένα με τα ρούχα μου, ένα πιστόλι και ένα καπέλο από το περίπτερο, πάλι καουμπόυ της συμφοράς. Έλα όμως που εμένα δε με ‘νοιαζε.

 

Καλό τριήμερο σε όλους μας.

Υγ. Φωτό από την ενσάρκωση του Ζορρό με γυαλιά (εννοείται πως δεν πέρασε το δικό μου), μπέρτα και μοντγκόμερυ δεν εντόπισα στο αρχείο μου. Αναρτώ λοιπόν μια με τον λεμον. ινδιάνο. Πως λέμε ο καραγκιόζης φούρναρης;

Η σημερινή, καθόλα μη καρναβαλική, τρίωρη εκπομπή είναι στη διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου/ης προς ακρόαση ή κατέβασμα με τα γνωστό πάτημα του παρακάτω εικονιδίου. Το playlist φυσικά στο πρώτο δικό μου σχόλιο.

τα δέκα λεπτά και οι τρεις ώρες

 Ισορροπώ σχετικά εύκολα (φτου, φτου) από τα τραντάγματα πλήθους ηλίθιων γεγονότων που συμβαίνουν γύρω μου, ακόμα κι όταν με αφορούν. Σε δέκα λεπτά - βαριά ένα τεταρτάκι - συνέρχομαι. Παλιότερα θα μου έπαιρνε μια μέρα. Μη ζηλεύεις και προπάντων μη βρίζεις.

Λοιπόν αύριο Παρασκευή στις 10:00 θα είμαι …όλως παραδόξως στον indieground radio για εκπομπή. Λόγω κάποιων ανακατατάξεων στο πρόγραμμα μάλιστα, προβλέπεται να βγεί τρίωρη. Όσοι πιστοί και ξύπνιοι προσέλθετε πατώντας το ασπροκόκκινο εικονίδιο.

 ή το λινκ http://indiegroundradio.com/ 

  

υγ. Η φωτό είναι από το τραίηλερ της σέρβικης ταινίας Parada (Τhe Parade) για την οποία περισσότερες πληροφορίες μπορούν να βρεθούν στο "Απέναντι Πεζοδρόμιο".

καλά, η Κλεοπάτρα σε πείραξε;

 Χωρίς λόγια

 (αν και σκόπευα να σχολιάσω πολλά, αφήνω την εικονογράφηση να μιλήσει μόνη της).

 

Ανάμεσα – ανάμεσα γυρίζω στους ανθρώπους,

να βρω και εγώ έναν άνθρωπο με ανθρωπιά και τρόπους.

Πνευματική Εστία, Νεάπολη, Εξάρχεια 2011.

υγ και update:  "Το όγδοο θανάσιμο αμάρτημα είναι... η υπεραπλούστευση", είπε στα σχόλια η fool

μια βόλτα στην αγορά

Μια βόλτα στην αγορά είναι ότι πρέπει για να αναθαρρήσεις (χρήματα πλέον υπάρχουν). Απλά ρίξε μια ματιά γύρω σου - δε χρειάζεται να αγοράσεις κάτι, αν δεν πειστείς από το το marketing - και θα δείς προϊόντα και διαφημιστικά που θα σου φτιάξουν τη διάθεση:

  Χλωρίνη Πλινέξ στο Μοναστηράκι,

ευφάνταστα διαφημιστικά πανώ στην οδό Σωκράτους,

 πληγωμένα μοντέλα σε κάποιο mall,

τον "Γιατρούλη με το κλύσμα" και τις "Πορνοαναμνήσεις μιας γκέισας" στην οδό Πανεπιστημίου,

 το υπέροχο κάλυμμα wc: Παρθενών σε κατάστημα κοντά στο αεροδρόμιο,

 τα γνωστά συστήματα αλουΝινίου, στη Λ. Μαραθώνος (στσ. Ω! τι προχειρότητα),

ατόφια διασκέδαση με τον Κούρο, το Σαμίρ και τα άλλα παιδιά στη Δάφνη.

και φυσικά μια ίωση φίνα, κάπου στη Θεσσαλονίκη

Bonus, ο προαύλιος χώρος της Αγίας Παρασκευής στα Τέμπη. Εκεί,σαν σε άλλο ναό του Σολομώντα, σα βγεις στο δρόμο για το Αγίασμα, πέφτεις πάνω σε πειρασμούς λουκάνικα, μπιφτέκια, τραχανά και κουραμπιέδες.

 ...συνεχίζεται

 υγ. Οι φωτό 1 και 9, είναι ευγενική προσφορά του Ν.

χαμογέλα ρε

Χαμογέλα ρε, λιγάκι. Το ξέρω πως δε σου βγαίνει, ούτε και μένα, το προσπαθώ όμως. Παγωμένα, καχύποπτα, με δόντια σφιγμένα χαμογελώ, κοιτάζοντας ευθεία - όχι δεν εστιάζω κάπου συγκεκριμένα -. Χαμογέλα λίγο και εσύ. Ίσα που να κρατάς τους μυς του προσώπου (ζυγωματικούς τους λένε τους συγκεκριμένους) χαλαρούς, σε φόρμα. Μπορεί να χρειαστεί να ουρλιάξεις μια από αυτές τις μέρες και θα 'ναι κρίμα να μη μπορείς να ανοίξεις το στόμα σου.

Κάνω ασκήσεις με τους γύρω μου. Στο δρόμο, στις ουρές αναμονής, στο σουπερμάρκετ ή όταν στέκομαι μέσα στο μετρό και στα λεωφορεία που με πάνε στις δουλειές μου, μούρες κατεβασμένες παντού, και εγώ να προσπαθώ να εκμαιεύσω κανά χαμόγελο. 

Δίνω τη θέση μου, χαρίζω το εισιτήριό μου, βοηθάω γηραιές κυρίες με καροτσάκια λαϊκής να ανέβουν και νεότερες με παιδικά καροτσάκια να κατεβούν. Τοποθετώ αστραπιαία το σώμα μου έτσι ώστε να χωρέσει και ο τελευταίος επιβάτης ή να εμποδίσω την πτώση φορτωμένων με σακούλες πενηντάρηδων. Δίνω όταν μου ζητούνται οδηγίες, τσιγάρα και κέρματα, σπανιότερα και τυρόπιτες, καλημερίζω επίσης με θέρμη όσους ταΐζουν ψίχουλα τα περιστέρια. 

Μη με περνάς για βαρεμένο, πολλές φορές το κάνω χωρίς να το νιώθω, δεν είμαι αυτό που λένε ο "καλός άνθρωπος". Απλά κι εγωιστικά μ' αρέσει να βλέπω τους συνηθισμένους σαν και μένα ανθρώπους να χαμογελούν, στιγμιαία έστω, με τα χείλια ή με τα μάτια. 

Νιώθω πιο ασφαλής, ελέγχω καλύτερα τους δικούς μου θυμούς, βγάζω το κεφάλι μου έξω από το πέπλο της εθνική κατήφειας που έχει σκεπάσει τα πάντα και αναπνέω καλύτερα. Θέλω το πρωινό ξύπνημα, τον ερχομό του σούρουπου, ακόμα κι εκείνη την ευλογημένη επιστροφή στο σπίτι να συνεχίζω να τα ευχαριστιέμαι.  

προπόνηση

suicide is(n't) painless

Δυο κοπέλες στην Ερμού:

“Δεν ξέρω τι να ντυθώ φέτος τις απόκριες”, λέει η μία στη φίλη της,

“Εμένα η μητέρα μου, μου ‘πε να ντυθώ ρωσίδα πουτάνα, που ‘μαι και ξανθιά” αντιγυρίζει η δεύτερη. Κρατήθηκα, δεν της ευχήθηκα “καλή προπόνηση” , μόνο συνέχισα τον αργό μου βηματισμό.

Το πλιάτσικο των αρχαιολογικών θησαυρών μιας καταρρέουσας χώρας, συνήθως έπεται του βομβαρδισμού της: Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη. Είμαστε η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.

Το 20^ο επεισόδιο της εκπομπής είναι έτοιμο για κατέβασμά απ’ όποιον/α ενδιαφέρεται για την ακρόαση του. Προαπαιτούμενο το πάτημα του εικονιδίου που ακολουθεί:

Το playlist όπως πάντα στο πρώτο δικό μου σχόλιο.

υγ. artwork: φωτό αλιευμένη από το δίκτυο

16 του μηνός

και επειδή αύριο είναι 17, πέρα από την ενδεδειγμένη χρήση του αριστερού αντίχειρα, μην ξεχάσεις - αν κι εφόσον επιθυμείς- την άλλη συνήθεια:

Πάτα το παρακάτω κουμπί στις στις 10:00 το πρωί. Θα συνδεθείς με τον indieground radio να ακούσεις το νέο επεισόδιο της εκπομπής "στον λεμονοστίφτη".

http://indiegroundradio.com/

χασάπικο

 Το "Έθνος", η εφημερίδα, μοιράζει cd με χασάπικα, σε μια αναπαράσταση των προ δεκαπενταετίας ελληνάδικων εθνικών στιγμών, κι εγώ  ελπίζω, πιθανότατα ματαίως, το - με την κυριολεκτική σημασία της λέξης - έθνος να μην ακολουθήσει.

Την ίδια στιγμή, το άλλο, το τηλεοπτικό χασάπικο της φωτογραφίας έχει εγκαταλείψει και περιμένει μέσα σε μια "και καλά" ροκ ν ρολ ησυχία, νέο ενοικιαστή.

μ' αγαπάς;

Kαι επετειακό και seventies αριστούργημα. Κάνε τον κόπο να το δεις, πέρα από το πρωταγωνιστικό δίδυμο, το ζευγάρι των κομπάρσων είναι απολαυστικό.

επιστροφή στο σπίτι κράτος

Μεγαλώνω κι αποκτάω λυτρωτικά κουσούρια. Κλείνω για παράδειγμα τα μάτια στις  εικόνες που με φθείρουν. Προσποιούμαι πως δεν υπάρχουν, Στην πραγματικότητα δεν τις αφήνω απ’ έξω, τις κλείνω μέσα, κάπου βαθειά, να τις επεξεργαστώ όταν μου γίνουν διαχειρήσιμες. Εντωμεταξύ επιβραδύνομαι και ξαναεπιταχύνω ανά τυχαία και άτακτα χρονικά διαστήματα. 

Αρνούμαι το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο. Δεν ταυτίζομαι, πορεύομαι μόνος στο δικό μου ημίφως, δεν συμπορεύομαι παρ' όλο που σήμερα σφίγγω  το χέρι μιας φίλης που δυσκολεύεται να αναπνεύσει.  Δυστυχώς. Έχω αρχίσει να μην καταλαβαίνω τους άλλους, δεν εμπιστεύομαι την κρίση τους, κάποιες φορές κι ας τους ξέρω χρόνια. Το περίεργο είναι πως πλέον δε με πειράζει. Έτσι είναι κι έτσι είμαι. Τόσο μπορεί ο καθένας κι εγώ ακόμα λιγότερο.

υγ. Αν για να αλλάξει σελίδα η ιστορία χρειαζόταν να καεί η πόλη θα άναβα μια δυο φωτιές κι εγώ. Ένα «καλύτερο και δικαιότερο» αύριο θα ξέπλενε ακόμα και τη ντροπή μιας λαμπαδιασμένης βιβλιοθήκης, καμένης από εμάς και όχι από εμένα.  Όμως δεν το πιστεύω κι αυτό κάνει τη μιζέρια βαρύτερη. 

Έχει νυχτώσει, επιστροφή στο σπίτι-κράτος.

ςώιαριεΠ

ηττοπάθεια

τὸ εὖ, ἐν τῷ πολλῷ

ο ιπτάμενος ψάρακας

Περπάτησα τα πρώτα 4 χιλιόμετρα της μέρας για να κατέβω στο σταθμό, γέμισαν τα πνευμόνια μου αέρα (;) κι έφτασα ορεξάτος στο σταθμό. Έβαλα να παίξει το σήμα, έπειτα το This Love Affair του Rufus Wainwright. Λίγο πριν τελειώσει το τραγούδι, άνοιξα το μικρόφωνα και είπα καλημέρα. 

175% παραπάνω εκπομπή σήμερα, τρεισημισάωρο επεισόδιο, ατελείωτο, ή που θα το ευχαριστηθείς περισσότερο (κατά 175%) ή που η σχεδόν διπλή δόση θα σε πήξει για τα καλά. Στη δεύτερη περίπτωση σου συνιστώ να το παρατήσεις, δε θέλω γκρίνιες μετά. Πάντως εγώ το ευχαριστήθηκα.

Με ένα κλικ στο γνωστό εικονίδιο  όποιος/α ενδιαφέρεται μπορεί να την αποκτήσει σε 128άρι mp3.

το γνωστο εικονίδιο

 Το playlist της εκπομπής όπως πάντα στο πρώτο δικό μου σχόλιο.

υγ1. Η φωτογραφιάρα που κοσμεί την ανάρτηση είναι του φίλου chocorello από ένα περίπατο που κάναμε στον Εθνικό κήπο, το προηγούμενο Σάββατο.

υγ2. Νάνα δεν έπαιξα. Σ'ένα κομμάτι μόνο - το Nirvana Banana -  o Zal Yanovski τραγουδα κάμποσα συνεχόμενα Να Να Να Να. Μάλλον όμως αυτό δε μετράει, οπότε...

---------------------Update---------------------

Εντόπισα ένα σφάλμα στη σημερινή εκπομπή. Από Phil Ochs έπαιξα το 8 λεπτο I've Had Her και όχι το Outside of a Small Circle of Friends όπως λανθασμένα είπα. Apologies.

--------------------- Tέλος Update---------------------