ένα πρωινό

Το χάραμα, μετά το θάνατό μου ώρες πριν,
Το φως του ήλιου, στις επτά, ως συνήθως
Θα κατακλύσει τα δέντρα που ξέρω.
Θα λάμψει το πράσινο, οι σκούρες πράσινες σκιές
θα υποκύψουν
Στον σκληρό καλοκάγαθο, αδιάφορο ήλιο.
Αδιάφορα θα στέκονται και τα δέντρα στον κήπο μου,
Χωρίς ένα δάκρυ για μένα το πρωί του θανάτου μου.
Τα ίδια όπως πάντα, με ρίζες διψασμένες,
Θα παραμένουν τα δέντρα στην άπνοη αυγή,
Τυφλά και άστοργα,
Τα δέντρα που ήξερα,
Και φρόντιζα.

Αυτά έγραψε η Patricia Highsmith στο ημερολόγιο της Ήντιθ Χάουλαντ, κάποια 6η Μαΐου της δεκαετίας του 70. Από τη νουβέλα της "Το ημερολόγιο της Ήντιθ" (Edith's Diary) που μόλις διάβασα και προτείνω.