η μαύρη τουλίπα

 Παρατημένο στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου που καίει για κάνα εικοσάλεπτο, το λουλούδι φαίνεται να πνέει τα λοίσθια. Τόσο ο μίσχος όσο και τα πέταλα έχουν χάσει τη φόρμα τους καθώς μοιάζουν να ρέουν με σταθερότητα υγρού ακουμπισμένα στο πόδι μου. Εγώ καθισμένος στη θέση του συνοδηγού παλεύω να το αναστήσω με βρεγμένες χαρτοπετσέτες τυλιγμένες στον κομμένο του κοτσάνι. 

- Τι όμορφη που είναι η τουλίπα σας κύριε! Ο νεαρός υπάλληλος του βενζινάδικου, στέκεται  έξω από το παράθυρο του συνοδηγού, μόλις έχει βάλει βενζίνη, και παρατηρεί το μαραμένο λουλούδι, όσο ο συνταξιδιώτης μου πληρώνει μέσα στο κατάστημα.

- Φαίνεται να μη τη γλιτώνει όμως του λέω.

- Κρίμα θα είναι, δεν έχω ξαναδεί μαύρη τουλίπα, ή μάλλον νόμιζα πως δεν υπήρχαν πραγματικά, ότι είναι μόνο στα λόγια κάποιων. Την αγοράσατε ή εσείς την καλλιεργήσατε;

Ένα αμάξι σταματά και σβήνει τη μηχανή πίσω μας και ο οδηγός του κορνάρει για να εξυπηρετηθεί, ο υπάλληλος όμως τον αγνοεί και ξεκινά να καθαρίζει τα τζάμια του αυτοκινήτου απτόητος από τα δικά μου "δεν χρειάζεται φίλε μου – ευχαριστώ". Σκύβει στο ανοιχτό παράθυρο: 

- Εγώ ευχαριστώ, μου φτιάξατε τη μέρα λέει και μου παραδίδει τα κλειδιά. Απομακρύνεται μονολογώντας " Άκου να δεις! Μαύρη τουλίπα"

υγ. Ένα χρόνο μετά, ο Ν μου έδωσε ξανά μία μαύρη τουλίπα, από τη φετινή σοδειά του αυτή.  Σε μπουκάλι μπύρας με νερό μέχρι να φτάσει σπίτι κι έπειτα στο ανθοδοχείο με μισή κουταλιά ζάχαρη. Για να δούμε πόσο θα αντέξει φέτος. Η περσινή τελικά επέζησε και διατηρήθηκε κάπου 15 μέρες.