κινέζικοι δράκοι, βιαστές και αφροδίσια

Βρυξέλλες 2010

Διάβασα τις προάλλες ένα σχόλιο αναγνώστη κάτω από ρεπορτάζ για τις εφόδους παρακρατικών στα πανηγύρια και τις λαϊκές της Ραφήνας και του Μεσολογγίου που πήγαινε κάπως έτσι: «τα 2 μεγάλα κόμματα βίαζαν επί τριακονταετίας (στσ.: τεσσαρακονταετίας προφανώς εννοούσε) τη χώρα, και σαν να μην έφτανε αυτό τώρα της κόλλησαν και αφροδίσιο». Έξυπνο σκέφτηκα αρχικά – γι αυτό εξάλλου και μου κόλλησε στο μυαλό -, εξυπνακίστικο κατέληξα στη συνέχεια καθώς τα τερατόμορφα κόμματα/βιαστές αναφέρονται από το σχολιαστή σαν κάτι εντελώς διαφορετικό από μας, σαν κάτι που δεν έστησαν και αποτελούνταν από πολίτες αυτής της χώρας.  

Ναι, στα δύο μεγάλα κόμματα χώσε όσα καντήλια θέλεις, πες τα τέρατα και δράκους και ότι άλλο θες, όμως αν το ψάξεις καλύτερα θα διαπιστώσεις πως δεν έχουν δα και διαφορετικό dna από το δικό μας. 

Δράκοι λοιπόν ναι, είναι, αλλά κινέζικοι δράκοι. 

Υφάσματα σε φανταχτερά χρώματα, κουδούνια, χαϊμαλιά και μάσκες, θεατρικά ραμμένα όλα μεταξύ τους, που τα ντυθήκαμε μέχρις ότου το πανί να κολλήσει για τα καλά στο πετσί μας. Να μη βγαίνει ούτε με μυστρί. Οποιοσδήποτε όμως κι οποτεδήποτε ανασήκωνε το ύφασμα θα μας έβρισκε κρυμμένους από κάτω.
Και χρησιμοποιώ πρώτο πληθυντικό όχι για να επιμερίσω (και κατά συνέπεια να ελαφρύνω) τις τεράστιες ευθύνες κάποιων, ούτε για να προσβάλλω κανέναν, αλλά γιατί με τον άλφα ή βήτα τρόπο όλοι συντηρήσαμε το μασκάρεμα αυτό για τόσο καιρό ως κοινή γνώμη, ανώνυμη πλειοψηφία, κοινωνικός ιστός, ή πολίτες της χώρας, έστω και σιωπώντας δυσαρεστημένοι. 

Το ίδιο νομίζω ισχύει και για το «αφροδίσιο». Την αρρώστια (sic) που «ξάφνου» έσκασε από το αυγό και που τελικά ούτε αχαρτογράφητη είναι, ούτε βιαστές ή περαστικοί εξωγήινοι μας την κόλλησαν. Αν την κοιτάζαμε στα μάτια, ίσως να χρειαζόταν κι ένας καθρέφτης, εμάς θα βλέπαμε πάλι μέσα της. Τη σάρκα μας που έγινε σάρκα της.Δεν αναφέρομαι στους ενστερνιζόμενους καθαυτή την εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία, ούτε στα παραφερνάλια, τους raw power μουτζαχεντίν.

Μιλάω για τον έναν στους δέκα που ψήφισε (ή θα ψηφίσει) τον διαβόητο σύνδεσμο. Τους (αν έχεις το Θεό σου) τσιγγάνους στο Μοναστηράκι που φώναζαν προεκλογικά πως θα στηρίξουν ΧΑ, το σύλλογο μικροπωλητών που έστειλε  ευχαριστήρια επιστολή στο πολιτικό και εκλεγμένο σκέλος των τραμπούκων μετά τα γεγονότα των εμποροπανηγύρεων, τη φίλη φίλης που δεν την προστατεύει η αστυνομία από ψυχάκια αλλοδαπό και ταλαντεύεται αν θα τους βάλει να καθαρίσουν για πάρτη της, τον κολλητό που ενώ δηλώνει πως δεν είναι ρατσιστής (και δεν είναι), στέκεται απαθής/ασφαλής πιστεύοντας πως δεν κινδυνεύει ο ίδιος  (και ούτε θα κινδυνεύσει  στο μέλλον) από πρακτικές τέτοιων ομάδων, τον αγαθιάρη αμόρφωτο γείτονα που εύκολα μεταπήδησε από το  ΚΚ στη ΧΑ και έμεινε εκεί, τον .......(συμπλήρωσε το κενό, όλο και κάποιον θα ξέρεις), και φυσικά την ελάχιστη εντέλει αντίδραση υων υπολοίπων (μας) στην πράξη. 

Και ενώ η λίστα δυστυχώς αυξάνει, ακόμα απορούμε πως φτάσαμε από τη δεύτερη ήδη στη ένατη καταγεγραμμένη επίθεση των μοντέρνων ταγματασφαλιτών μέσα σε μια βδομάδα. Και θα το δεις που μέχρι να πάρουμε χαμπάρι τι μας γίνεται, θα έχουμε συνηθίσει αν όχι αποδεχτεί την πρωτόγνωρη πρωτόγονη  καθημερινότητά. Τουλάχιστον ειδησεογραφικά.

Ομολογώ πως πρέπει να έχει κανείς πολλά αντισώματα για να πνίξει εν τη γενέσει της την παραμικρή σκέψη που θα δικαιολογούσε πρακτικές των μελανοχιτώνων, και ατάκες του στυλ «ε, ρε χρυσαυγά που τους χρειάζονται», πόσο μάλλον όταν κι ο ίδιος έχει υπάρξει θύμα των όσων αυτοί στοχοποιούν. Γι αυτό και δεν εμπιστεύομαι την αδύναμη ανθρώπινη φύση.  (Τέλος προλόγου).

Θα μου πεις τώρα, τα ίδια και τα ίδια λες και λέμε και ξαναλέμε. Στο προκείμενο λοιπόν, το καθόλου υποθετικό σενάριο που συναντάω μια παρέα ξυρισμένων κεφαλιών με σημαιοστολισμένα στειλιάρια σε δράση. Τι κάνω; Πως αντιδρώ;

Να καλέσω την  αστυνομία; ή να αντιπαρατεθώ ως μονάδα ζητώντας ταυτόχρονα τη συμπαράσταση των γύρω; Η πρώτη «λύση» όπως έχει αποδειχτεί αυτοκαταρρίπτεται χωρίς ανάλυση. Στη δε δεύτερη και καθώς δε διακρίνομαι από σωματική ρώμη ή γνώση πολεμικών τεχνών (φαντάζομαι η λεκτική αντιπαράθεση είναι sci fi) ποτέ δε θα ξέρω πόσοι από τους συμπολίτες θα έρθουν με τεντωμένο χέρι προς αρωγή μου ή για να συγχαρούν τους πάντα αριθμητικά υπερέχοντες επιτιθέμενους.  Κι έτσι ακόμα και το δόγμα «ένας με έναν - θα φάω 50,  θα ρίξω όμως και 5» πάει περίπατο ενστικτωδώς. 

Τι μου μένει λοιπόν; Να σωπάσω ή το πολύ πολύ να επιχειρήσω κάποια καταγγελτική/αποδεικτική κακοτραβηγμένη φωτογραφία των γεγονότων. Ωραία, και μετά είμαι σίγουρος πως θα γυρίσω σπίτι ηττημένος, θα γράψω άλλη μια ανάρτηση και θα παραμείνω κρίκος άθελά μου του προβλήματος και όχι της λύσης του.

Ψάχνω για λύσεις, όχι για  φιλολογική κουβέντα. Παιδεία θα μου πεις, συμφωνώ αλλά μέχρι τότε τι; Πως σπάει ο φόβος;