δυο κυριακές

Κοίταξα μια τελευταία φορά τις δυσοίωνες ωριαίες μετεωρολογικές προβλέψεις και οργανωμένος από βραδύς λες και θα πήγαινα σε εκστρατεία [φαγητό, νερό, ομπρέλα, τα αδιάβροχα ορειβατικά μποτάκια, ελαφρύ μα στεγανό ντύσιμο (όταν βρέχει δεν κάνει κρύο), δερμάτινο τζόκεϊ, φωτογραφική μηχανή, χρήματα σε όλες τις υποδιαιρέσεις, υγρά μαντηλάκια για απολύμανση χεριών, τσιγάρα, έξτρα σακούλες για τα βινύλια δίσκους μπας και βάλει νερό η δισκοτσάντα (χρειάστηκαν όντως)] και κύλησα προς το μετρό Πανόρμου, καλοκοιμισμένος αυτή τη φορά(*) και με γεμάτες μπαταρίες.

Ωραία η βόλτα (και) σήμερα παρότι δίσκους πολλούς δε βρήκα (δε στεναχωριόμαστε, το ταξίδι είπαμε μετράει), ο ουρανός έριξε πολυθρόνες, οι δρόμοι ποτάμι, μια δεκαπεντάλεπτη διακοπή ηλιοφάνειας, ένα καυτό τσάι, καναπέδες τώρα ο ουρανός, η φωτογραφική πήρε φωτιά:

Ιερά Οδός. Μετάνιωσα που ντράπηκα να φωτογραφήσω, γύρισα και πάτησα το κλικ.

Εδώ δεν ντράπηκα καθόλου. "Για σταθείτε μια στιγμή", είπα.

" Κύριε, κύριε ...κάτσε να του βάλουμε και γιαλιά!". Φυσικά κι έκατσα.

Κι εδώ, επί της Ιεράς οδού, ξεπέρασα το δισταγμό μου ακαριαία.

Μοναστηράκι, χωρίς (πολλά) λόγια.

(*) Κυριακή, οικογενειακό γεύμα σε εστιατόριο τις προάλλες, με αφορμή τη γιορτή των γονιών και λογοτεχνία στο επίκεντρο της κουβέντας. Η αδελφή μου - όψιμη λάτρης του έπειτα από ένα βιβλίο του που της χάρισα (το είχα διπλό) – αναλύει πωρωμένα τον Κόου, απέναντί της ο πατέρας μας (όταν δεν "συγγράφει" ο ίδιος κατά την προσφιλή του συνήθεια τα τελευταία χρόνια (?) – που να σου λέω τι τραβάω στην αποκρυπτογράφηση των ακαταλαβίστικων χειρόγράφων του) εναντιώνεται στις δια στόματος Αστυνόμου Χαρίτου απόψεις του Μάρκαρη κι η μάνα όλο παραδόξως (καθώς δε βλέπω να την έχει ...επηρρεάσει ακόμα) Ίρβιν Γιάλομ. Τα ανήψια τώρα εκ δεξιών μου:  τα παραμύθια του Στήβεν Χώκινς ο μικρός και Νικ Χορνμπυ ο μεγάλος, ενώ ο μπαμπάς τους κάποια περιπετειώδη τριλογία.

Εγώ τους κοιτάζω έναν-έναν παραξενεμένος, δεν πιστεύω στα αυτιά μου, τους ρίχνω αλλόκοτα μπαϊλντισμένα βλέμματα – ίσως να φταίει που μετά το χθεσινό ξενύχτι κοιμήθηκα μόνο δυο ώρες μετά πήγα Μοναστηράκι (ήπια και τις πρώτες μου μπύρες) - και τουρτουρίζω, κουνάω το κεφάλι μου με εκείνο τον τρόπο που κουνάει το κεφάλι του κανείς όταν δεν καταλαβαίνει τη γλώσσα του συνομιλητή του κι επειδή πρέπει να πω κι εγώ κάτι, τους προτείνω το «Μια σχεδόν φυσιολογική οικογένεια» του David Sedaris.  17/11