ανταπόκριση χωρίς γκρίνιες από τους Growlers

Έχοντας ανακάμψει της εξάντλησης απανωτών ξενυχτιών με 15 ώρες ύπνου (πέρασα τη μισή Κυριακή κοιμούμενος) προσπαθώ έστω και μεταχρονολογημένα να ανακαλέσω σε ανάρτηση τη συναυλία των Growlers το βράδυ της προηγούμενης Παρασκευή που πάει κάπως έτσι:

Παρασκευή βράδυ, στα πρόθυρα εξάντλησης και κρυολογήματος, ένα γρήγορο καυτό μπανιο και έξω στο δρόμο. "Πάμε πιο γρήγορα" λέω του Ν, αυτός ως συνήθως καθυστερεί, σήμερα έχει βαλθεί να μάθει το καινούριο ραδιοσιντι του αυτοκινήτου του, με τα πολλά ξεκινάμε φτάνουμε στο Αν, ο κακός χαμός απ’ έξω από κόσμο και ένα χαρτί να γράφει sold out δίπλα από την αφίσα των Growlers. Ευτυχώς εμείςέχουμε εισητήρια. "Αργήσαμε" λέει ο Ν., τον αγριοκοιτάω και χωνόμαστε στα έγκατα του Αν.

The Social End Products

Αδιαχώρητο μέσα. Εμείς, σαν άλλοι Μωυσήδες ανοίγουμε πέρασμα ανάμεσα στον κόσμο, - παίζουν ήδη οι δικοί μας The Social End Products - και πλασαριζόμαστε στο κοινό. Οι S.E.P. παίζουν ένα μίγμα γκαραζο-πάουερ 60ς pop, δεν τους έχω ξανακούσει, φλάουτο, ωραίες, δυνατές ενορχηστρώσεις σε αξιομνημόνευτα τραγούδια, δεμένος ο ήχος της μπάντας, ότι πρέπει για ξεκίνημα σκέφτομαι.
Γι αυτό άλλωστε «τσίμπησα» και τη βινυλιακή έκδοση του άλμπουμ τους "Nutre Tu Cabeza"  [η οποία μάλλον με απογοήτευσε μια μέρα μετά  – όχι ότι είναι άσχημο το πόνημά τους - αντιθέτως - , αλλά να: σε ολόκληρο το άλμπουμ είναι διάχυτη (copy-paste) εκείνη η garage παραγωγή που συναντάς σε οποιοδήποτε τραγούδι που φιλοξενείται στις συλλογές pebbes] στην τιμή των 10 έουρος.

Tomorrow's Tulips

Ώρα για μπύρες, τσιγάρο, κατούρημα, εύρεση γνωστών και χάσιμο θέσης κατά τη διάρκεια της εμφάνισης του δεύτερου support. Αδιάφοροι για τα γούστα μου οι αμερικάνοι  Tomorrow'sTulips. Όχι κακοί, απλά κάτι συμπαθές να παίζει, ίσως να τους αξιολογούσα θετικότερα στις αρχές των 90s, εμφανισιακά μου θυμίζουν αβάσταχτα μεσήλικους Hanson (mmm bop) με βαμμένες grunge τις κιθάρες τους.

Ο κόσμος άμα τη εμφανίσει των The Growlers ανταριάζει, μέσα στο στριμωξίδι οι ψηλότεροι των θεατών επωφελούνται και περνούν μπροστά από κάθε έχοντα τον ελληνικό μέσο όρο ύψους, αλλά τι μπορείς να κάνεις;

The Growlers

Η ιδιάζουσα φωνή του μεταμοντέρνου crooner Brooks Nielsen με την "γκρινιάρικη" φωνη ξεκινά, κάθε άλλη μου σκέψη (ίσως εκτός του να αφήνω – μάταια - χώρο στις δυο πανίκοντες κοπέλες εκ δεξιών μου ώστε να βλέπουν κι αυτές) πάει περίπατο και παρασύρομαι χορεύοντας στα λίγα τετραγωνικά εκατοστά που μου αναλογούν από τα τραγούδια της μπάντας με τον απαθέστερο μπασσίστα όλων των εποχών. 
Στα τρίλεπτα garage/reggae anthems, τα ψυχεδελικά μπολερό και τις country surf μπαλλάντες των Growlers συνειδητοποιώ πως οι ιδρυτές του «Beach Goth», όπως οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται έχουν κάτι για όλους και πολλά απ’ ότι φαίνεται για μένα.

Συμβαίνει σπάνιες φορές τελευταία να ευχαριστιέμαι – όπως συμβαίνει τώρα - την εμφάνιση ενός συγκροτήματος στο 100% του ρεπερτορίου του.  Αγνοώντας μάλιστα τον σχετικά κακό ήχο – τι είχες Γιάννη; τι είχα πάντα - του Αν Club.

o Brooks Nielsen των Growlers

Ομολογουμένως ξεχωριστή φιγούρα ο τραγουδιστής Brooks Nielsen, σε μεγάλα κέφια την Παρασκευή,  δίνει στα σίγουρα το κάτι παραπάνω στην μπάντα. Τόσο αισθητικά (“κρίμα που κουρεύτηκε», είπε ο Α. στο τέλος) όσο και στην (πολύ πιο μετρημένη συγκριτικά) κινησιολογία του μου έφερνε στο μυαλό τον Freddy Mercury.  

Someday, Gay Thoughts, One Million Lovers, Drinking the Juice Blues/Hashima, Naked Kids, People Don't Change Blues, Empty Bones μεταξύ άλλων.

Ακολουθεί ως μικρό δείγμα από το live της Παρασκευής, το τρίτο και λιγότερο κακοφωτισμένο απ' όσα βιντεοσκόπησε ο Ν. λίγο πριν γεμίσει η κάρτα μνήμης της φωτογραφικής μηχανής. Είναι το Empty Bones με το οποίο έκλεισαν τη συναυλία.

7 στα 10 αστεράκια της κλίμακας λεμονοστίφτη το λοιπόν.