κι όμως

Κι όμως, εδώ σ' αυτό το παραπέτο, σ’ αυτό το περβάζι των 4 τετραγωνικών μέτρων, ζει ένας άνθρωπος. Σπίτι, τακτοποιημένο, με τοίχους από ύφασμα.

Κι όμως, το περιστέρι αυτό – δεν ξέρω με ποιο τρόπο τα κατάφερε και βουτήχτηκε στη μπογιά – είναι μπλε.

Κι όμως, από τους 35 λευκούς επιβάτες (όρθιους και καθήμενους) του λεωφορείου, και άλλους τόσους αναμένοντες στη στάση την επιβίβαση τους, κανείς δεν έβαλε ένα χεράκι. Μόνο η μόνη μαύρη γυναίκα κατέβηκε απ' το όχημα να σηκώσει τη μία από τις δύο τεράστιες τσάντες της κοντής μπάμπως με το μαλλιαρό πηγούνι και τα παράξενα καρώ ρούχα. Τη δεύτερη την ανέβασα εγώ, από ντροπή.

 

Kι όμως, παρά τα ενενηνταπέντε επεισόδια που έχω στην πλάτη μου, στο σημερινό πλακώθηκα σε κάτι ξεγυρισμένα σαρδαμ. Εγκεφαλικό ένα πράγμα (μπάζα αντί για μπάντα είπα κάπου), αλλά δεν έγινε και τίποτα: οι μουσικές και τα τραγούδια, ήσυχοι δυναμίτες, άριστα επιλεγμένα. Ευχαριστώ όσους και όσες φίλους/ες μου κράτησαν παρέα σήμερα ακούγοντας ή/και επικοινωνώντας.

 

Όσοι και όσες πάλι, έχασαν ακουσίως (ή εκουσίως και το μετάνιωσαν) το σημερινό (96ο) επεισόδιο και θέλουν να το ακούσουν, υπάρχει η δυνατότητα απ' ευθείας ακρόασης του από εδώ:

96th lemon's indie radio show by Lemonostiftis on Mixcloud

Η απόκτησή του ως podcast σε εμ-πη-θρη επιτυγχάνεται με το πάτημα του ακόλουθου εκονιδίου:

click pic to download

 υγ. Το playlist όπως πάντα στο πρώτο δικό μου σχόλιο της ανάρτησης.

 Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν και καλό Σαββατοκύριακο σε όλους.