ούτε μια φωτογραφία

Ενθουσιασμένος από το σημερινό επεισόδιο - το οποίο ταρακούνησε για τα καλά τα κοντέρ προσωπικής μου ικανοποίησης αλλά και ακροαματικότητας – ακολούθησα τα πόδια μου φεύγοντας απ’ το σταθμό, κι αυτά, αντί να με γυρίσουν σπίτι,  με οδήγησαν στα πέριξ της κεντρικής αγοράς της πόλης. 

Σε αναζήτηση εκείνου του σπάνιου βινυλίου (μη με ρωτήσεις, ακόμα δεν έχω καταλήξει ποιο είναι, μάλλον είναι η ίδια η ιδέα που με σπρώχνει προς «αυτό») μια ερώτηση μου σε ένα παλαιοπωλείο της παρακμής, αρκούσε να στείλει έναν μελαμψό νάνο για οδηγό μου στα έγκατα (κυριολεκτικά) της πόλης.

Ακολουθώντας βιαστικά τα φωτεινά ίχνη του αχνού φακού που κρατούσε ο προπορευόμενος οδηγός μου (δέκα ως οδηγός, μηδέν ως ξεναγός καθώς δεν κατάφερα να του πάρω λέξη σε γλώσσα που να καταλαβαίνω) και προσέχοντας που πατάω, βυθίστηκα κάτω/πίσω/μέσα στο γνωστό κομμάτι της πόλης, σε στοές, υπόγεια και αποθήκες στα σκοτάδια των οποίων βρίσκονται φυλακισμένες οικοσκευές κλεισμένων από δεκαετίες νοικοκυριών. 

Αρμαθιές κλειδιών κουδουνίζουν και βαριές αμπάρες ανασηκώνονται. Στο μυαλό μου τριγυρνάει το “The only earthman in town” των Cressida που έπαιξα το πρωί στην εκπομπή ενώ αναρωτιέμαι πότε θα μεταλλαχτώ κι εγώ, η δυσωδία ανά διαστήματα είναι παρά τρίχα ανυπόφορη. Αν τουλάχιστον είχα ένα καναρίνι και το έβαζα πρώτο πριν μπω.
Τα ευρήματα λίγα σε αντιδιαστολή με τη μεγάλη προσπάθεια, δεν αγοράζω ούτε αυτά. Το ταξίδι είναι που μετράει, έτσι δε λέει ο ποιητής;. 

Ζαλισμένος βγαίνω από τα άδυτα ξανά στην επιφάνεια, παίρνω δυο τρεις γερές τζούρες αέρα, το φως του ήλιου με τυφλώνει και η άκρη του ενός μου ματιού (το άλλο ενάμιση επιτηρούσε τη διαδικασία απολύμανσης των άνω μου άκρων με μαντηλάκια χόντος) προλαβαίνει να αρπάξει την φιγούρα του teddyscare να εξαφανίζεται μέσα σε μια αυλή κάμποσα μέτρα παραπέρα.

Του φωνάζω, προβάλλει αυστηρός στην αυλόπορτα μέχρι να με δει, κουβεντιάζουμε και ταυτόχρονα με ξεναγεί (δέκα ως ξεναγός) στο κτίριο της δουλειάς του, ίσως στο ομορφότερα ανακαινισμένο κτίριο του χίλιαοκτακόσιακάτι που έχω δει, τόσο συχνά περνάω από εκεί πως γίνεται να μην το έχω παρατηρήσει, κάνοντας με ταυτόχρονα να συνειδητοποιήσω πως πρέπει που και που να αλλάζεις πεζοδρόμιο πριν κοιτάξεις τα ίδια πράγματα. 

Δεν έβγαλα ούτε μια φωτογραφία.

Τόσο για το περιεχόμενο όσο και για τους λόγους για τους οποίους ευχαριστήθηκα το σημερινό επεισόδιο θα μπορούσα να γράψω 1-2 ακόμα παραγράφους αλλά καλύτερα να το αφήσω στην ευχέρεια όποιου/ας επιθυμεί να το διαπιστώσει ιδίοις ωσίν: 

98th lemon's indieground radio show by Lemonostiftis on Mixcloud

Η απόκτηση του επεισοδίου ως podcast σε εμ-πη-θρη επιτυγχάνεται με το πάτημα του ακόλουθου εκονιδίου:

click pic to download

Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν και καλό Σαββατοκύριακο σε όλους.

υγ. Το playlist όπως πάντα στο πρώτο δικό μου σχόλιο της ανάρτησης.

υγ2. Να δω πότε θα μάθω πως από τη δεκαετία του 80 εως σήμερα έχουν περάσει 30 και όχι 20 χρόνια.