ένα χαρμόσυνο μνημόσυνο

Παράξενη η εβδομάδα που ξεκινάει αύριο για εκείνο το κομμάτι της μουσικής κοινότητας που αγαπάει το rock ‘n roll και τη jazz, τόσο στην  καθαρόαιμη εκδοχή τους όσο και σ’ εκείνες τις σκοτεινότερες και πιο ιδιαίτερες εκφορές τους. Η πρώτη εβδομάδα του Φλεβάρη είναι μια εβδομάδα παράδοξα γεμάτη αναχωρήσεις. Θρύλοι του surf, του rock, του garage , του punk και της jazz παίρνουν μικρόφωνα, vox κιθάρες, σαξόφωνα και κοντραμπάσα και συντάσσονται σε ένα σαν προσυννενοημένο μουσικό καραβάνι στο δρόμο προς τα επουράνια. Στήνουν δε ένα soundtrack που θα ζήλευε ο Jarmusch και ο Tarantino.

Ευχαριστώ όσες και όσους μου κράτησαν παρέα σήμερα το πρωί. Εις επιθυμεί να ακούσει ηχογραφημένο το επεισόδιο δεν έχει παρά να εκμεταλλευτεί τη δεύτερη ηχογραφημένη παρουσία αυτού κατευθείαν από εδώ:

107th lemon's indieground radio show by Lemonostiftis on Mixcloud

Ή να κατεβάσει το podcast αυτού πατώντας το παρακάτω εικονίδιο:

Ιδού το σημερινό playlist:

• Hugo Montenegro & His Orchestra - The Vice O Killing
• The Bostweeds - Faster Pussycat Kill Kill
• Jimmy Smith - Ol' Man River
• Bill Haley - Shake, Rattle and Roll
• The Stooges - 1969
• The Shirelles - I Met Him On A Sunday
• Ritchie Valens - Now you're gone
• Radio announcement: The Day the Music ied Radio News Flash 59
• Don McLean American Pie
• The Beach Boys - God Only Knows
• Alex Harvey - Strange Fruit
• Donald Byrd - Requiem
• Del Shannon - Runaway
• Buddy Holly - That'll Be The Day
• Sweet - Ballroom Blitz
• The Troggs - 66 5 4 3 2 1
• The Cramps - Aloha From Hell
• Frankie Laine - Rawhide
• Radio announcement: Sid Vicious is dead
• Sex Pistols - My Way 
• Manic Street Preachers - Motorcycle Emptiness
• Thin Lizzy ft Gary Moore - Still In Love With You
• The Valentinos - It's All Over Now
• The Kinks - Death Of A Clown
• Grateful Dead - That's It For The Other One (Parts I-IV)
• The Triffids - The 107
• Matmos - Snails and Lasers for Patricia Highsmith
• Spell [Boyd Rice & Rose McDowall] - Johnny Remember me
• Augustus Pablo - King Tubby Meets The Rockers Uptown
• Sparks - The Ghost Of Liberace
• Carpenters - Yesterday Once More

Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν και καλό Σαββατοκύριακο σε όλους.

the week that music died

Τι κοινό έχει μια ιέρεια του cult underground σινεμά με έναν από τους πιο διάσημους τρομπετίστες της τζαζ και με έναν από τους πρωτοπόρους της rock n roll; Σε ποιο σημείο ενώνονται τελικά οι ιστορίες ενός αγαπημένου ψυχοπαθή που καταπίνει μικρόφωνα με μια gospel τραγουδίστρια αν τούτο δεν είναι ένα αεροπλάνο που συντρίβεται στη γη; 

Κάτι οι συνειρμοί και οι μνήμες κάτι μια μικρή (στα όρια της διατριβής) μελέτη δεν άργησαν να γεννήσουν και να γιγαντώσουν το μύθο της πρώτης ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΗΣ εβδομάδας του Φεβρουαρίου. Της εβδομάδας κατά την οποία ο θάνατος σέρνεται σαν ιός θερίζοντας έναν έναν πρωταγωνιστές και εκπροσώπους της rock n roll αντίληψης.

Αυτά θα έγραφα αν μου ζητούσαν ένα "δελτίο τύπου" για το αυριανό επεισόδιο. 

Στις 10:00 το πρωί όπως πάντα και όποιος/α επιθυμεί να μου κάνει παρέα δεν έχει παρά να συμπλέξει τις δικτυακές του ίνες με εκείνες του indieground online radio, πατώντας εδώ:

https://www.facebook.com/events/472033029589198/?ref_dashboard_filter=upcoming&source=1

Friday, Jan 31st, 10:00 am (+2 GMT)

η φιλική χάρη

Είχα να τον δω καιρό, δεν ξέρω τι βγάζω μάγκα μου, η δουλειά πάει περίφημα, ξεχρέωσα ότι χρωστούσα και δεν χρωστούσα, σπίτια, αμάξια, δάνεια κλπ, επεκτάθηκα σε άλλους δυο ορόφους, προσέλαβα κόσμο και πάω με τα χίλια, μου είπε πριν καλά καλά πιάσουμε την άκρη του μίτου της γνωριμίας μας από εκεί που την αφήσαμε την προηγούμενη φορά που βρεθήκαμε. Κι εγώ χάρηκα. Χάρηκα πολύ. Άκουγα τα νέα με εκείνη την ευχαρίστηση που νιώθει κανείς όταν κάποιος φίλος του πετυχαίνει.

Ήπιαμε τα τριτοτέταρτα ποτά μας, δίπλα μου χόρευε ο Χ με τη Β, είπαμε και λίγα παραπάνω για τις ζωές μας και τα νέα μας, κακή εργασιακή περίοδος  για μένα του λέω, αλλά δεν το βάζω κάτω. Κάποιο τραγούδι των Cramps δονεί τον πηχτό απ’ τα τσιγάρα αέρα και ‘μεις πιάνουμε το ρυθμό στα ταλαντευόμενα γόνατα και τα κεφάλια μας, απόηχος λες των χορών που ρίχναμε κάποτε, όταν κωλοβαρώντας  διασκεδάζαμε ανέμελοι τα χρόνια των τριάντα μας. 

Έχω μια δουλειά για σένα, δεν είναι για πολύ, σε χρειάζομαι όμως, μου είπε, είσαι ο άνθρωπός μου συμπλήρωσε κι εγώ σταμάτησα πρώτος το άγαρμπο  λίκνισμα για να ακούω καλύτερα. Συγκεντρώνομαι στην περιγραφή της προσφοράς και σε μια πρώτη εκτίμηση έχουμε και λέμε: αντικείμενο θαυμάσιο, μέρες οκ, ωράριο βαρύ αλλά μαζεμένο - μια χαρά -, προοπτικές βλέπουμε, μετακινήσεις δικές μου - δεν τρέχει τίποτα -, αμοιβή ….. «φίλος είσαι ρε συ, χάρη σου το ζητάω».

Τώρα κάνω ένα βιαστικό διάλειμμα από τα "γραφτά" μου για να ανεβάσω την ανάρτηση αυτή. Διορθώνω, ή μάλλον καλύτερα επιμελούμαι λογοτεχνικά (πάω για Νόμπελ) το πρώτο μου προς δημοσίευση διδακτορικό. Το οποίο για να είμαι ειλικρινής δεν είναι δικό μου, είναι της Β.  Στην φθοριοφασματοφωτομετρική  μελέτη και ανάλυση xrf μεταλλικών αρχαιοτήτων.  O ρόλος μου; Να προσθέτω τις λέξεις εκείνες, το κείμενο που λείπει και που θα κάνει τη διατριβή κατανοητή και ευανάγνωστη ακόμα και σε όσους δεν ανήκουν στο χώρο της φυσικής, της χημείας ή της αρχαιολογίας. 

Βρε λέμον δε βάζεις ένα χεράκι, είμαι σε απόγνωση και εσύ γράφεις τόσο καλά, μου τηλεφώνησε πτοημένη η Β* τις προάλλες. Πάρ’ το σα δουλειά, επ’ αμοιβή μιας και θα σου πάρει πάρα πολλές ώρες, Καλά δε ντρέπεσαι να μιλάς για λεφτά της κάνω, θα στο κλείσω! Καλά τότε σκλάβα σου για πάντα, μου λέει γελώντας.

* Με τη Β γνωριζόμαστε 26 χρόνια. Έχουμε συμπληρώσει μαζί άλμπουμ ολόκληρα φωτογραφιών και θα γέμιζα ιστολόγια και ιστολόγια αν ποτέ αποφάσιζα να διηγηθώ τα όσα μας ενώνουν ή αν δημοσίευα τις ανά τις δεκαετίες περιπέτειές μας. Η Β περνάει δύσκολη εργασιακή περίοδο σαν τους περισσότερους από μας. 

Α, και κάτι ακόμα, η Β δεν είναι φίλη μου, είναι οικογένεια.

ποτέ μην υπογράφεις σε λευκά χαρτιά

Πάω Δευτέρα δημοτικού, μέσα δεκαετίας εβδομήντα και να ‘μαι στο σχολείο με μπλε ποδιά, άσπρο γιακά, κατακόκκινα από τη ζέστη αυτιά και τα καστανά σγουρά μου μαλλιά ανακατεμένα όσο δεν παίρνει σε μια προσπάθεια να κατευνάσω τον κνησμό που μου προκαλούν πότε οι ψείρες πότε η ιδέα (ιδεοληψία καλύτερα) πως κόλλησα ψείρες ξανά. Πίσω μου, από το ανοιχτό παράθυρο, ένα κρύο ρεύμα αέρα εισβάλλει στην τάξη και στεγνώνει τον ξαφνικό ιδρώτα που λούζει το πρόσωπό μου. Μπροστά στο θρανίο μου στέκεται η δασκάλα μας, η κυρία Κάκια (με το παρατονισμένο όνομα - ήμουν σίγουρος από τότε -) και με κοιτάζει σαστισμένη. 

Ξέρω πως από στιγμή σε στιγμή θα με αρπάξει από τις φαβορίτες – έτσι κάνει σε όσους  την «κουράζουν» εν ώρα μαθήματος-  και θα με σηκώσει στον αέρα (στην αρχή θα κρατάω σκέφτομαι τα γόνατά μου λυγισμένα, μετά θα σταθώ στο ύψος μου – όχι, των περιστάσεων, το άλλο το σωματικό – αργότερα κι όσο εκείνη θα συνεχίζει την ανοδική πορεία των χεριών της εγώ θα ψηλώνω πατώντας στις μύτες των ποδιών μου και μετά βλέπουμε.

Προς μεγάλη της γενναιοδωρία και μεγαλύτερη μου έκπληξη συγκρατείται και αρκείται σε μια απλή ερώτηση: 

 - Λέμον, παιδί μου ποιανού υπογραφή είναι αυτή;

 - Του πατέρα μου κυρία, της απαντάω.

 - Και γιατί είναι έτσι; Κολλημένη πάνω στο χαρτί; μου κάνει με γουρλωμένα μάτια τινάζοντας τα ξανθά της μαλλιά προς τα πίσω. Τα βλέπω να κινούνται όλα μαζί, ενωμένα, σαν μια κοκκαλωμένη μάζα προς τα πίσω. Λακ, σκέφτομαι.

 - Έτσι υπογράφουν εμένα οι γονείς μου κυρία, της απαντάω …εύστοχα.

Που να της εξηγώ τώρα πως πήρα έξι στο διαγώνισμα, πως δεν άντεχα τα κηρύγματα στο σπίτι,  πως δεν έβαλα τον πατέρα μου να υπογράψει κάτω από εκείνο το περιβόητο «έλαβα γνώση», πως - αντιθέτως - παιδευόμουν ώρες ατέλειωτες να ξεπατικώσω την υπογραφή του από κάτι επίσημα έγγραφα που βρήκα στο γραφείο του, πως απέτυχα να την ξεπατικώσω, πως η κόλλα του διαγωνίσματος τρύπησε από τα πολλά γράψε σβήσε,  πως μετά από τόση ώρα που μου πήρε η προσπάθεια ήρθα σχολείο αδιάβαστος, πως νύσταζα τρομερά και είχα πονοκέφαλο, πως λίγο πριν κοιμηθώ ζήτησα από τον πατέρα μου να υπογράψει σε μια λευκή κόλλα χαρτί, πως εκείνος μου είπε ότι ποτέ δεν υπογράφουμε σε λευκά χαρτιά γιατί ποτέ δεν ξέρεις, πως «Έλα ρε μπαμπά, απλά θέλω να μάθω να υπογράφω όπως κι εσύ, ίδια γράμματα δεν έχουμε στο ονοματεπώνυμό και οι δυο μας;», πως εκείνος τελικά υπέγραψε, πως έκοψα με ένα ψαλίδι την υπογραφή του γύρω-γύρω, πως προσέχοντας να ταιριάζουν οι διαγραμμίσεις των χαρτιών την κόλλησα με νερόκολλα στο διαγώνισμα.

Δε με ακούμπησε καθόλου. Ούτε μου φώναξε. Μόνο έφυγε από την τάξη και μας άφησε σχεδόν όλη την ώρα μόνους. Ανακουφισμένος που τη γλίτωσα, συμμετείχα κι εγώ στο γενικό χαμό που επικράτησε!

 - Όλα καλά στο σχολείο σήμερα μικρέ; Ρώτησε μόλις γύρισα σπίτι η μητέρα μου.

 - Όλα καλά

 - Είσαι σίγουρος;

 - Ναι

 - Σίγουρος, σίγουρος;

 - Ναι είπα

 - Γιατί άμα έγινε κάτι είναι καλύτερα να το μάθω από σένα και όχι να μου το πει κανένα άλλο πουλάκι.

Αυτό με το πουλάκι ήταν το σημείο καμπής της ανάκρισης. Με λύγισε. Έσπασα. Τα ξέρασα όλα με το νι και με το σίγμα στο πι και φι.

ΑΝΟΙΓΕΙ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ 

The Langley School Music Project

Την ίδια ώρα κάπου στην Βρετανική Κολομβία του Καναδά,  ο Hans Fenger, ο σχεδόν χίππης δάσκαλος μουσικής του δημοτικού σχολείου του Langley έχει μια ιδέα. Να μαζέψει στο γυμναστήριο του σχολείου τους μαθητές του, τα εκεί συνομήλικά μου παιδιά, και να τα βάλει να τραγουδήσουν όσα από τα τραγούδια τους έμαθε κατά τη διάρκεια της σχολικής σεζόν. Beach Boys, David Bowie, Paul McCartney, Fleetwood Mac. 

Φωνάζει μάλιστα κι έναν φίλο του με ένα μαγνητόφωνο και τα ηχογραφεί. Οι ηχογραφήσεις αυτές κυκλοφορούν μάλιστα σε βινύλιο σε καμμιά τρακοσαριά αντίτυπα. Το ίδιο, τοπικά επιτυχημένο εγχείρημα του επαναλαμβάνει και την επόμενη χρονιά.

ο Hans Fenger

Όλα αυτά ξεχάστηκαν γρήγορα και θα ήταν εντελώς λησμονημένα μέχρι σήμερα, αν το 2001, σε κάποιο φιλανθρωπικό μαγαζί με μεταχειρισμένα (SPCA) του Βανκούβερ, ένας συλλέκτης δίσκων ονόματι Brian Linds δεν έπεφτε πάνω σε μια κόπια των ηχογραφήσεων αυτών. Και αν φυσικά του έλειπε η μεγαλοψυχία να μοιραστεί την ανακάλυψή του αυτή με τον Irwin Chusid, έναν από τους παραγωγούς του ραδιοφωνικού σταθμού WFMU του New Jersey.  Ο οποίος και έβαλε στοίχημα με τον εαυτό του να δει τις ηχογραφήσεις αυτές επίσημα κυκλοφορημένες και ευρέως διαδιδόμενες. 

Το στοίχημα το κέρδισε (με κόπο) κι έτσι τώρα και εγώ ακούω έναν από τους καλύτερους κατά τη γνώμη μου δίσκους της λεγόμενης outsider music (και όχι μόνο). Είκοσι ηχογραφήσεις που διακατέχονται από στοιχειωμένη παιδική αφέλεια, σχεδόν τελετουργική θα έλεγες διάθεση και σίγουρα Αριστουργηματικές σε πάρα πολλά σημεία ενορχηστρώσεις. Προτείνω την απόκτησή της ανεπιφύλακτα. Άκου για παράδειγμα τη μυστηριακή εκτέλεση του Space Oddity, την οποία ευλόγησε και ο ίδιος ο δημιουργός της. 

Και δες ΕΔΩ άμα θες ένα ντοκυμαντεράκι εικοσάλεπτο που γυρίστηκε για τα περίφημο αυτο project.  

ΚΛΕΙΝΕΙ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ

Στο τέλος της σχολικής χρονιάς, μήνες μετά, στην απονομή των ενδεικτικών, το δικό μου έλειπε από το σωρό των απολυτηρίων. "Εσείς θα το παραλάβετε από το γραφείο της διεύθυνσης" ενημέρωσε η δασκάλα τους γονείς μου. 

 - Χαριστικά του βάζουμε διαγωγή κοσμιωτάτη, είπε ο διευθυντής. Να μην του χαλάσουμε εμείς το μέλλον. Όμως εσείς οφείλετε να τον προσέχετε γιατί τον βλέπω να έχει μπλεξίματα με το νόμο. 

Οι γονείς μου αποχώρησαν από το γραφείο του σκασμένοι στα γέλια.

εκατόν έξι

Η οδός – σχήμα λόγου το οδός – Αγάθωνος είναι ένας στενός δρομίσκος στο κέντρο της πόλης που με κάποιο μαγικό τρόπο τηλεμεταφέρεται.  Όπερ σημαίνει πως φτύνεις αίμα μέχρι να τον προσεγγίσεις  με το φίλο σου τον Χ. Μετά όμως αφού τον  βρεις, ξαναεντοπίζεις το μικρό μαγειρείο με τα όλα κι όλα τρία τέσσερα τραπέζια που είχατε κάτσει και την άλλη φορά. Κάθεσαι, συζητάς για ώρες τρώγοντας και πίνοντας ς μπύρες.  Κι έπειτα γυρνάς σπίτι και λίγο πριν την πέσεις για έναν υπνάκο να φύγει ο πονοκέφαλος, θυμάσαι πως έχεις να κάνεις κάποια «δουλειά»  ακόμα.

Έχω να ανεβάσω την εκπομπή, σκέφτομαι και στρώνομαι στη δουλειά. Καταγράφω το σημερινό playlist ενώ αμφιταλαντεύομαι για το αν θα διηγηθώ τον τσακωμό μου με τα μικρόφωνα στο σταθμό, τα σαρδαμ και τις αρλούμπες που είπα όσο τα μαστόρευα (και καλά), τις πολύ καλές ακροαματικότητες, το πόσο το ευχαριστήθηκα, το φίλο Χ που πέρασε και με μάζεψε απ' το σταθμό. Αποφασίζω πως δε θα γράψω για τίποτα. Θα βάλω στην ανάρτηση απλά ένα σκίτσο του αγαπημένου μου Gary Larson που ταιριάζει με τον τίτλο του σημερινού επεισοδίου (Έχω συναντήσει πολλούς τέτοιους γονείς. Μα, την πίστη μου).

Ευχαριστώ όσες και όσους μου κράτησαν παρέα σήμερα το πρωί. Εις επιθυμεί να ακούσει ηχογραφημένο το επεισόδιο δεν έχει παρά να εκμεταλλευτεί τη δεύτερη ηχογραφημένη παρουσία αυτού κατευθείαν από εδώ:

106th lemon's indieground radio show by Lemonostiftis on Mixcloud

Ή να κατεβάσει το podcast αυτού πατώντας το παρακάτω εικονίδιο:

click pic to download

υγ. Απάντηση στην Ιρένα. Όχι, δεν έχουμε παντρευτεί. Ακόμα.

υγ2. Το playlist της σημερινής εκπομπής όπως πάντα στο πρώτο δικό μου σχόλιο.

Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν και καλό Σαββατοκύριακο σε όλους.

είναι θέμα εκπαίδευσης

Κάτι αδιάφορο (έως και ενοχλητικό) παίζει σε κάποιο μουσικό κανάλι στην τηλεόραση, είμαστε μαζεμένοι σε κάποιο φιλικό σπίτι, έχουμε μόλις αποφάει κι έχουμε βαρύνει, κάποιες λίγες κουβέντες, 1-2 μπύρες, guitar hero όσοι δεν έχουν χυθεί σε πατώματα και πολυθρόνες. Εκείνη η γλυκύτατη βραδυνή βαρεμάρα που σε κάνει να νιώθεις ασφάλεια πλανάται στον αέρα . 

Bad Education. Κάπου πρέπει να είδαμε τις δύο λέξει γραμμένες και οι δυό μας αλλιώς δεν εξηγείται το "Ρε φίλε τους ξέρεις τους Blue Orchids;" που με ρώτησε ο Κ. την ίδια ώρα που σκεφτόμουν κι εγώ την ξεχασμένη αγγλική μπάντα του 80-κάτι.  Λίγο πριν το διαλύσουμε ο Κ μου χάρισε το δίσκο των Blue Orchids από τη δισκοθήκη του. 

Ακούω το Bad Education των Blue Orchids κι ενώ κοιτάζω φωτογραφίες από μια από δεκαετίας εκδρομή μας στην Αίγινα,  βλέπω καθαρά το αφισάκι της επόμενης εκπομπής πριν καν το παίξω γραφίστας και ασχοληθώ με το "στήσιμό" του.  Μένει μόνο να τελειώσω τη διαλογή των τραγουδιών για το αυριανό επεισόδιο.

Αύριο λοιπόν, στις 10:00 το πρωί όπως πάντα, όποιος/α επιθυμεί να μου κάνει παρέα δεν έχει παρά να συμπλέξει τις δικτυακές του ίνες με εκείνες του indieground online radio, πατώντας εδώ:

https://www.facebook.com/events/622112497838126/?source=1

kill the poor tonight

Kill the poor

Efficiency and progress is ours once more

Now that we have the neutron bomb

It's nice and quick and clean and gets things done

Away with excess enemy

But no less value to property

No sense in war but perfect sense at home

The sun beams down on a brand new day

No more welfare tax to pay

Unsightly slums gone up in flashing light

Jobless millions whisked away

At last we have more room to play

All systems go to kill the poor tonight

Gonna

Kill kill kill kill kill the poor

 tonight

Behold the sparkle of champagne

The crime rate's gone

Feel free again

O' life's a dream with you, miss lily white

Jane fonda on the screen today

Convinced the liberals it's okay

So let's get dressed and dance away the night

While they­

Kill kill kill kill kill the poor

Tonight

[Οι φωτογραφίες του Jello Biafra είναι από το live  του στην Αθήνα την 23η Ιουνίου του 2010 (μια από τις καλύτερες συναυλίες που έχω δει από καταβολής κόσμου).]

σημεία των καιρών

Μιλούσε, μιλούσε, μιλούσε. Και περπατούσε ταυτόχρονα, κουβαλώντας δυο τεράστιες τσάντες - ποιος ξέρει με τι υπάρχοντα μέσα - κι ιδροκοπώντας. Ώσπου της κόπηκε η ανάσα απ’ το περπάτημα και το μίλημα. Ευτυχώς μπροστά απ’ το προπατζίδικο της Πανόρμου, στη στάση του λεωφορείου, βρήκε ένα παγκάκι με λίγη σκιά. 

Δεν είχε κλαδέψει ο Δήμος ακόμα τις μουριές κι όπως και να το κάνεις δίναν κι αυτές μια πρέπουσα δροσιά στο χειμωνιάτικο λιοπύρι. Απαίτησε μια θέση από τους ήδη καθήμενους, βολεύτηκε αναστενάζοντας με ανακούφιση και συνέχισε να ανοίγει την ψυχή της βλαστημώντας στο νέο ακροατήριο που την κοίταζε, σαν προϊστορική εξωγήινη. Ίσιωσε στο κεφάλι της το νάιλον τσεμπέρι, χάιδεψε το υπογένειό της κι άναψε ένα αποτσίγαρο που έβγαλε από την τσέπη της φούστας της. 

Στοιχημάτιζα πως σε λίγο θα τη βοηθούσα εγώ να ανεβάσει τις τσαντάρες στο λεωφορείο, όπως και την άλλη φορά έλεγα θα παίρναμε το ίδιο κι έκανα διατάσεις στο αριστερό μου χέρι να είναι έτοιμο, με το δεξί κουβαλούσα κάτι σακούλες– το έχασα το στοίχημα τελικά. Όταν αργότερα μπήκα σπίτι βάλθηκα να ψάχνω στο μπαούλο/αρχείο να θυμηθώ από πού την ήξερα. Ήμουν σίγουρος πως την ήξερα από παλιά. 

Η γριά 'Carmen Cru', η αγαπημένη σπαζαρχίδω γιαγιά του Lelong, άργησε είκοσι-εικοσιπέντε χρόνια να έρθει στην Ελλάδα ως πραγματική φιγούρα. Αλλά όχι μόνο ήρθε αλλά ως είδος δυστυχώς ευδοκίμησε, τη συνηθίσαμε σαν άλλη μια καθημερινή πραγματικότητα. Τουλάχιστον εγώ ή όπως φαντάζομαι και όποιος περπατάει συχνά τους δρόμους του κέντρου. Σημεία των καιρών.

Τις ιστορίες και τα σκίτσα του Lelong τα είχα ξεχάσει δεκαετίες τώρα. Όχι πως δεν υπήρχαν στο βάθος του μυαλού μου, αλλά να: λίγο το ότι μεγαλώνω, λίγο η έλλειψη "Παραπέντε" και "Βαβέλ" δεν ήθελε και πολύ να περάσουν στη βαθειά μνήμη. 

Τα ξαναθυμήθηκα όταν έβγαλα τις παραπάνω φωτογραφίες, κι  έψαξα στο δίκτυο παραπάνω πληροφορίες. Σύνδεση με το παρελθόν ένα πράγμα. Ο Jean-Marc Lelong λοιπόν, ο τακτικός θαμώνας του διάσημου γαλλοβελγικού περιοδικού κόμικ  Fluide Glacial, (που ίδρυσε ο φοβερός Gotlib το 1975) διαβάζω ότι πέθανε το 2004.

Εντωμεταξύ προχθές ο Δήμος κλάδεψε τις μουριές της περιοχής. Έστειλε συνεργείο ολόκληρο. 8 άντρες και μία γυναίκα.  Το οποίο συνεργείο με περισσή coiffure επαγγελματικότατα και το σύνθημα "Όλοι για ένα" , κούρεψε άψογα γουλί ένα ένα δέντρο ξεχωριστά. 

περί μήλου σοφιστεία (;)

Πειρασμός (ο) η διέγερση της επιθυμίας για κάτι κακό, η παρόρμηση προς αμαρτία είτε από εσωτερική διάθεση είτε από εξωτερικό ερέθισμα. Επιθυμία (ή) το να θέλει κανείς κάτι, η εσωτερική τάση του ανθρώπου, που τον ωθεί στην απόκτηση ή την απόλαυση συγκεκριμένου αντικειμένου, εμπειρίας κλπ. Κακό (το) το στοιχείο που αντιβαίνει τους ηθικούς νόμους ή που προκαλεί συμφορές. Παρόρμηση (η) η ακατανίκητη, αιφνίδια και συνήθως υποσυνείδητη τάση προς την εκτέλεση πράξεως χωρίς αναστολές ή αντιστάσεις ικανές να την εξουδετερώσουν. Αμαρτία (η) η πράξη ή η ενέργεια που θεωρείται παράβαση του θείου και του ηθικού νόμου. Θείος νόμος (ο) οι θεϊκές εντολές, ότι επιβάλλει η θρησκεία, σε αντιδιαστολή με τους νόμους της πολιτείας. Ηθικός νόμος (ο) ο κατά παράδοση αποδεκτός και καθιερωμένος άγραφος νόμος που ισχύει σε μια κοινωνία. Θεός (ο) το υπέρτατο προσωπικό ή μη προσωπικό (στις ανατολικές θρησκείες) όν, στο οποίο αποδίδεται η δημιουργία ή/και η λειτουργία του κόσμου, της ζωής και του τελικού σκοπού τους, λεέι το λεξικό του Μπαμπινιώτη.

Σοφιστεία* θα μου πεις εσύ, εγώ δεν είμαι σίγουρος, αλλά έτσι, παίζοντας με τις λέξεις δε βρίσκω απαραίτητα αναγκαία, όλη αυτή τη μάζωξη αρνητικής συννεφιάς πάνω από τη συγκεκριμένη λέξη. Καθώς όλες οι άνωθεν εμπλεκόμενες έννοιες (η αμαρτία, το κακό, ο θείος και ο ηθικός νόμος, ο Θεός) είναι τις περισσότερες φορές - ως ανθρώπινα πιθανώς δημιουργήματα - ελαστικά και ευμετάβλητα, διαφέροντας τόσο από τόπο σε τόπο όσο και από χρόνο σε χρόνο.

Οι πειρασμοί, ότι θεωρεί ο καθένας πειρασμό τελοσπάντων, και η στάση μας απέναντί τους έχω την εντύπωση πως μας καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό. Μας αλλάζουν οπτική, αφετηρίες, διαδρομές και στόχους ξεκινώντας πιθανότατα και τις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες που ζούμε.

* Σοφιστεία (η) ο ηθελημένα εσφαλμένος αλλά και λογικοφανής συλλογισμός, που οδηγεί σε παραπλανητικά συμπεράσματα. Να τα μας πάλι! Είναι και του Άη Αντώνη σήμερα.

Εντωμεταξύ - και αφού πρώτα ευχαριστήσω όσες και όσους μου κράτησαν παρέα σήμερα το πρωί - ο εκατοστός πέμπτος πειρασμός του λεμονοστίφτη, η σημερινή εκπομπή δηλαδή, προσφέρεται σε β' προβολή για όποιον/α επιθυμεί να την ακούσει ηχογραφημένη κατευθείαν από εδώ:

105th lemon's indieground radio show by Lemonostiftis on Mixcloud

και σε γ' ως podcast με το πάτημα του παρακάτω εικονίδιου:

click pic to download

υγ. Το playlist της σημερινής εκπομπής:

• Jacco Gardner - Cabinet of Curiosities
• Television Personalities - I Know Where Syd Barrett Lives
• Pink Floyd - If
• Momus - little red songbook - Walter Carlos
• Wendy Carlos - Air on a G String (from Orchestral Suite No. 3)
• Procol Harum - A Whiter Shade Of Pale
• Nits - Bad Government And Its Effects On Town And Country
• Spirogira - I Hear You're Going Somewhere (Joe Really) 
• Electric Masada - Kisofim
• Grace Slick & The Great Society - Somebody To Love
• Blue Orchids - Mad as the mist and snow
• Amen Corner- (If Paradise Is) Half As Nice
• Biff Bang Pow! - Religious
• The Shangri-Las - 01 Remember (Walkin' In The Sand)
• Inspiral Carpets- This Is How It Feels
• The Shadows - Temptation 
• The Brian Jonestown Massacre - Food For Clouds
• Wayne County & the Electric Chairs - Eddie and Sheena
• Tocotronic - Ich Wei_ Es Nicht
• Faust - It's A Rainy Day, Sunshine Girl
• Tom Waits - Temptation
• Devendra Banhart - Für Hildegard von Bingen 
• Suzanne Vega - Tom's Diner (original a cappella version)
• Arctic Monkeys - Knee Socks
• Japan - Adolescent Sex
• Adriano Celentano Prisencolinensinainciusol
• The British North-American Act - Don't Run Away
• Γιώργος Ρωμανός - Δυο μικρα γαλάζια άλογα
• Belle & Sebastian - Lord Anthony

Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν και καλό Σαββατοκύριακο σε όλους.

ο 105ος πειρασμός

O 105ος πειρασμός του Lemon, αύριο στις 10:00 το πρωί όπως πάντα. 

Όποιος/α επιθυμεί να μας κάνει παρέα δεν έχει παρά να συμπλέξει τις δικτυακές του ίνες με εκείνες του indieground online radio, πατώντας εδώ:

https://www.facebook.com/events/628222277234234/?source=1

υγ. Κι εδώ ένας άλλος πειρασμός, προπέρσινος, αυτός επί παραγγελία.

τέσσερα χρόνια εδώ

Όλη τη βδομάδα είχε μια παράταιρη για την εποχή ζέστη. Σήμερα όμως το γύρισε. Έξω κάνει κρύο, είναι βράδυ της 14ης Ιανουαρίου του 2010, τα καλοριφέρ έχουν κλείσει από ώρα κι εγώ έχω ξεχαστεί με το φανελάκι. Αναψοκοκκινισμένος από ενθουσιασμό μπροστά σε μια πιθανή περιπέτεια, έχει περάσει καιρός να νιώσω έτσι, δεν κρυώνω. Στέκομαι μπροστά από τον υπολογιστή κοιτώντας σα χάνος τη φωτεινότητα της οθόνης να σκιάζεται από 30 αμήχανες λέξεις, 5-6 σημεία στίξης και μια σχετικά αποκαλυπτική φωτογραφία (μου). Αναρωτιέμαι αν θέλω πραγματικά να πάρω το μπλε ή το κόκκινο χάπι πατήσω το κουμπί «δημοσίευση» . 

Στράγγιξα την τελευταία γουλιά της μπύρας μου και πήγα στο μπάνιο να πλύνω τα δόντια μου. Λίγα λεπτά αργότερα, έπεσα στο κρεβάτι και είχα σχεδόν αποκοιμηθεί, όταν σχεδόν μηχανικά πετάχτηκα όρθιος. Με το μάτι γαρίδα και τις αναστολές σε ύπνωση ξανάνοιξα τον υπολογιστή και χωρίς να το πολυσκεφτώ πάτησα το ρημαδοκουμπί. Κάπως έτσι ξεκίνησε το μπλογκ ετούτο. 

Τέσσερα χρόνια και 883 πατήματα αυτού του κουμπιού αργότερα πολύ σπάνια μετανιώνω για εκείνη τη νυχτερινή απόφασή μου.

ρε, για πότε περάσαν

4 χρόνια ! 

Miles Davis - Four

η ιστορία ενός ταγματάρχη

Ο φανταστικός ταγματάρχης, ο Major Tom με τις διασυμπαντικές περιπέτειες του μυαλού και του κορμιού του προσγειώθηκε κάτω από τα φώτα της δημοσιότητας το 1969. Έκτοτε ο μύθος του όχι μόνο δεν έσβησε αλλά γιγαντώθηκε και γαλούχησε στρατιές ολόκληρες μουσικών και μουσικόφιλων. 

Και φυσικά αποτέλεσε την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον σχεδόν συνομήλικο του κανόνα, εκείνον των 15 λεπτών διασημότητας που πιθανώς του αναλογούσαν. 

Ρίχνοντας λοιπόν μια ματιά στην ιστορία του πιθανολογώ αγαπητότερου αστροναύτη όλων των εποχών μαζεύω στοιχεία και τροφοδοτώ τα δεδομένα εδώ προς περαιτέρω αναζήτηση. 

Το 1969 οπότε και η ιστορία που μας απασχολεί ξεκινά, ο άνθρωπος έχει ήδη πατήσει το φεγγάρι, η "Οδύσσεια του διαστήματος" του Κιούμπρικ προβάλλεται στις κινηματογραφικές αίθουσες κι εμείς μέσα από το φανταστικό διάλογο του χίπη κοσμοναύτη με τον πύργο ελέγχου παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα τις προετοιμασίες για την έξοδο του πρωταγωνιστή από το διαστημόπλοιο, τον αστρικό του περίπατο και την αλλόκοτη απόφασή του να συνεχίσει αενάως την αστρική του βόλτα. Space Oddity. This is major Tom to ground control, I'm stepping through the door. lyrics 

11 χρόνια αργότερα, ο δεύτερος τόμος των περιπετειών του ταγματάρχη Tom είναι γεγονός: Ashes To Ashes. 1980 και μέσα από έναν προσωπικό απολογισμό (I've never done good things, I've never done bad things, I never did anything out of the blue) του μασκαρεμένου David αποδεικνύεται σχεδόν απομυθοποιητικά πως ο Μ.Τ. δεν ήταν άλλο παρά ακόμα ένα junkie. lyrics

O David Bowie φορά ξανά τη διαστημική στολή και ενσαρκώνει για τρίτη φορά τον M.T. το 1995. Εξομολογείται τις προσωπικές μύχιες σκέψεις του, με εξομολόγους τους Pet Shop Boys. Το περίεργο είναι πως ενώ είχαμε τη βεβαιότητα πως ο Μ.Τ. ήταν junkie εδώ επανέρχεται ως ταλαίπωρος space traveler. lyrics

Εντωμεταξύ όμως, όπως όλοι οι μύθοι άλλωστε, έτσι κι αυτός, διαδόθηκε, παραφράστηκε σε μύριες διαφορετικές ηχητικές κουλτούρες και γιατί όχι εμπλουτίστηκε διαδιδόμενος από στόμα σε στόμα. Έτσι εν έτει 1983 ο γερμανός Peter Schilling αρνούμενος να δεχτεί το θάνατο/φυγή του ταγματάρχη, οραματίζεται την επιστροφή του στο "Major Tom (Coming Home)" κάτω από τις διαταγές του φωτός της μετενσάρκωσης. lyrics

Ο μουσικός (και εικαστικός) Kirby Ian Andersen (γνωστός ως Κ.Ι.Α) το 2002 κυκλοφορεί δια στόματος Larissa Gomes το "Mrs. Major Tom" (αργότερα το τραγούδησε και η Sheryl Crow) με την ιστορία καταγεγραμμένη μέσα απ’ τα μάτια της συζύγου του Major Tom η οποία καταρρέει από την απουσία του άντρα της, αρνούμενη να αρκεστεί δια παντός στην αγάπη που της είχε στείλει ο ταγματάρχης στο πρώτο κεφάλαιο. Floating on sine waves in inner space, Awaiting a signal of grace, From ground control, to lost control. lyrics

Τέλος οι καναδοί The Tea Party, γήινοι παρατηρητές του δράματος, άνθρωποι σαν και μας, συμπυκνώνουν σε ένα ιδεατό ερωτηματολόγιο όλες τις απορίες τους για την υπόθεση, το οποίο και στέλνουν στον κοσμοναύτη Tom ευελπιστώντας σε απαντήσεις που θα φωτίσουν το μυστήριο της αγαπημένης αυτής περσόνας. Where do we belong? Could you help us Major Tom? Because nothing's making sense, i listen and lament. lyrcs

Διάχυτες αναφορές στην ποπ κουλτούρα υπάρχουν κι άλλες πολλές, δεκάδες,  όπως για παράδειγμα στους βλακέντιους 5 Star όπου το πνεύμα του ΜΤ καταλαμβάνει τον τραγουδιστή (Robin Hood and Major Tom - all the super heroes rolled into one.) αλλά δε δίνω βάση.

Κλείνω την ανάρτηση με την περίπτωση του Commander Chris Hadfield, του αστροναύτη που πέρυσι τραγούδησε, ηχογράφησε και σκηνοθέτησε εντυπωσιακά το Space Oddity εκτός γης, όντας σε διαστημικό ταξίδι.

Υγ. Και εδώ η διασημότερη εκδοχή του Space Oddity από τον David Bowie φυσικά.

UPDATE 11/1/2016  Κοντά ένας χρόνος πέρασε μετά τη δημοσίευση της ανάρτησης αυτής όταν κυκλοφόρησε το Black Star, Η Διαστημική ελεγεία του ομότιτλου τραγουδιού, χωρίς ευθείς αναφορές στον ήρωα της μουσικής μας φαντασίας, δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί από τους λογής μουσικόφιλους και φαν ως ένα αποχαιρετισμός, ένα ρέκβιεμ όχι μόνο στον Ταγματάρχη Tom αλλά και του ίδιου του συνθέτη. 

μα καλά, δεν ξέρουν;

Κάπως έτσι πρέπει να μοιάζω αυτή τη στιγμή, ειδικά στα μάτια (και δεν αναφέρομαι στο χρώμα) από τον πονοκέφαλο που με κλωτσάει στο κεφάλι. Lost in the supermarket, νωρίτερα σήμερα το μεσημέρι στο Χόντο της Ομόνοιας. Με αποστολή να αλλάξω ένα δώρο που μπορεί να μη δωρήθηκε σε εμένα αλλά θα νεμόμουν ανταλλακτικά την χρηματική αξία αυτού.

Τα μεγαλοκαταστήματα τα αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι. Έλα μου όμως που χρειάζομαι επειγόντως ένα πουλόβερ (τα τέσσερα καλύτερα μου πλύθηκαν σε καυτό νερό και έγιναν μέγεθος small - για μεγαλόσωμο παιδάκι δημοτικού ένα πράγμα - ) και ένα σκουφί (το δικό μου το έχασα τότε που πήγα στον Jonathan Coe) και δέχτηκα. Φρίκη σου λέω.  

[Κάποτε, όταν με έσερναν για τα Σαββατιάτικα ψώνια στα μεγαλομαγαζιά (αλλά κα στα μικρά) είχα (τελικά) συνηθίσει κάπως να ανταπεξέρχομαι και να μην καταλαμβάνομαι από τρόμο. Θυμάμαι ένοιωθα τον πολύχρωμο, πολύβουο και οσμηρό πανικό να εισχωρεί μέσα μου από τα μάτια , τη μύτη, τα αυτιά ενώ εγώ προσπαθούσα να μονώσω κάθε πόρο του είναι  μου για να μη φρικάρω. Ήταν όταν αντιλήφθηκα πως οι τσακωμοί του Σαββατόβραδου πήγαζαν από εκείνες τις στιγμές που έβαλα ένα τέλος στις εκεί παρουσίες μου. Και ησύχασα, αλήθεια σου λέω. Εδώ και χρόνια σταμάτησαν και οι καυγάδες του Σαββατόβραδου.]

Κι αυτή τη φορά δεν ήταν μόνο η αισθητική που μου τη χάλαγε, ούτε η κλειστοφοβική ευγένεια των πωλητριών. Ήταν οι τιμές. Μα που νομίζουν πως ζουν; αναρωτιόμουν κάθε τρεις και λίγο. Δεν ξέρουν; Μπας και χάνω κάτι εγώ; Είναι δυνατόν μια αλλαξιά ρούχα να κοστίζει έναν μισθό; 

Από τον 9ο και το τμήμα αλλαγών στον 7ο, στον 5ο, ξανά στον 7ο, - το πουλόβερ μας αυτό έχει 140 ευρώ, αυτό 160 -, στον 5ο πάλι τα ίδια – το σκουφάκι που σας αρέσει με την έκπτωση πάει στα 45 ευρώ, φθηνότερο εκείνο στα 29 -, 

- Έχετε και δίσκους; ρώτησα για να ξεφύγω την πωλήτρια νο12

- Όχι μόνο Cd.

- Ααα, σε ποιόν όροφο;

- Στον πρώτο, αλλά είναι όλα άγραφα, κενά.

 στον 6ο με τα είδη σπιτιού, έπειτα στον 4ο για εσώρουχα – μα είναι μάρκα τάδε κύριε - , στο 2ο, - μπορείτε να αξιοποιήσετε κύριε τα χρήματά σας σε αφρό ξυρίσματος και ξυριστικά – μα δε βλέπετε τα μούσια μου; - ε τότε πάρτε όμορφα αντρικά αρώματα -, στον 5ο, παίρνω τηλέφωνο να ακούσω γνωστή φωνή, έλα τρώω τώρα – μην κλείνεις έχω φρικάρει εδώ - , στον 9ο πάλι – θα αγοράσω παρακαλώ το ίδιο που έφερα και θα έχω άλλες είκοσι μέρες διορία για αλλαγή, έτσι δεν είναι; - να δούμε κύριε τι θα πει η προϊσταμένη – αυτό θα γίνει λέω, δεν μπορώ άλλο εδώ μέσα.

Αυτά συνέβησαν που λες μετά την σχεδόν τρίωρη σημερινή εκπομπή. Την πρώτη του έτους. Που πήγε πολύ καλά, παραδόξως θα λεγα μιας κι ηταν σχεδόν αυτοσχεδιαστική. Κι έκανε και νέα ρεκόρ ακροαματικότητας (μου). Τώρα πάω για μπύρες. Χωρίς αλκοόλ οι πιο πολλές για μένα.

Ευχαριστώ όσες και όσους μου κράτησαν παρέα σήμερα το πρωί. Εις επιθυμεί να ακούσει ηχογραφημένο το επεισόδιο δεν έχει παρά να εκμεταλλευτεί τη δεύτερη ηχογραφημένη παρουσία αυτού κατευθείαν από εδώ:

104th lemon's indieground radio show by Lemonostiftis on Mixcloud

Ή να κατεβάσει το podcast αυτού πατώντας το παρακάτω εικονίδιο:

click pic to download

υγ. Το playlist της σημερινής εκπομπής στο πρώτο δικό μου σχόλιο.

Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν και καλό Σαββατοκύριακο σε όλους.

το πρώτο ταξίδι του χρόνου

Η πρώτη εκπομπή του 2014, αύριο στις 10:00 το πρωί όπως πάντα. 

Όποιος/α επιθυμεί να μας κάνει παρέα δεν έχει παρά να συμπλέξει τις δικτυακές του ίνες με εκείνες του indieground online radio, πατώντας εδώ:

https://www.facebook.com/events/483801091737101/?source=1

10 μέρες εκτός έδρας

Δέκα μέρες εκτός έδρας. Ο γύρος της χώρας με συννεφιά είναι υπέροχος. Χιλιόμετρα εθνικής οδού, πόλεις, χωριά, πινακίδες προς και από, λίμνες, λιμνοθάλασσες, φράγματα, δάση, ποτάμια, μουσική, κουβέντες και μακριές σιωπές, μελομακάρονα εν κινήσει. 

Είναι στιγμές που λες πως βρήκες το χαμένο νόημα. Που λες καλά είμαστε. Κι άλλες που θες να εκτοξευτείς με το κάθισμά σου κάπου μακριά χωρίς ίχνος συνταξιδιώτη γύρω σου.

Φωτογραφίες, στάσεις, βενζίνες, τζι-πι-ες, διόδια, διανυκτερεύσεις, φιλοξενίες και ξενοδοχεία, λουκούλλεια γεύματα και πολλά – μα πάρα πολλά - παραπάνω κιλά, κεράσματα και τραπεζώματα, αγκαλιές. Και κάμποσα αξιαγάπητα τις περισσότερες στιγμές μωρά.

Επαρχιακοί δρόμοι και παρακαμπτήριες, νέες γνωριμίες, ιστορίες.  Και οι φίλοι - προπάντων οι φίλοι – αυτοί που εν αγνοία τους μας καθόρισαν το σκελετό του ταξιδιού. Να μας γεμίζει ένα αίσθημα περηφάνιας του να περπατάει ο φίλος δίπλα σου. Η πρώτη γουλιά καφέ εδώ και μήνες. Και τα πρώτα κρασιά. 

Αθήνα, Άγιοι, Λάρισα, Θεσσαλονίκη, Σιδηρόκαστρο, Κοζάνη, Πρέβεζα, Αιτωλικό, Πάτρα, Αθήνα. Τα "παιδιά" που αγαπάς, άνθρωποι που έχεις βδομάδες να μιλήσεις, μήνες να δεις και χρόνια να μυρίσεις. 

Μέτρησα απλωμένες στιγμές ευτυχίας στις φάτσες των φίλων μας. Είδα χαρακωμένες στιγμές απόγνωσης σε άλλους. Άκουσα χαρμόσυνες σκέψεις, μεγάλες ιδέες και σχέδια κι αναθάρρησα και γώνιασα τα φρύδια τεντώνοντας τα αυτιά μου στις εκκλήσεις βοήθειας. Η χαλαρότητα κι η βία ενίοτε σφιχταγκαλιάζονται. Νέες δουλειές, απολύσεις, χωρισμοί, μωρά, μαιευτήρια, δικαστήρια, νοσοκομεία, γηροκομεία, κρουαζιέρες, αεροδρόμια, οικοδομές, νεκροταφεία, δάνεια. 

Σαν αγγελιοφόροι μεταφέρουμε τα νέα και τις ευχές όλων στους επόμενους φίλους που συναντάμε. Γυαλίζουμε την αλυσίδα που μας ενώνει την ώρα που η μουσική παίζει για μας.

Μπαρ, εστιατόρια, ταβέρνες, φαστ φουντ, καφενεία, πλατείες. Με το γνωστό αγγελοπουλικό φίλτρο που υιοθετώ στη βόρεια Ελλάδα στη ματιά και στο φακό της μηχανής καταγράφω πρόσωπα και ιστορίες αγνώστων. 

Περπάτημα. Πολύ περπάτημα. Ο τένοντας ενοχλεί, γεράσαμε λες. Και στο Σιδηρόκαστρο εν μέσω 245% υγρασίας, χαμάμ. Οι μύες χαλαρώνουν, ο φωτογραφικός φακός θολώνει και λογοκρίνει. Τα μηνίγγια πάνε να σπάσουν άμα περάσεις το εικοσάλεπτο. Το πέρασα...

Η ομίχλη ξεχωριστό κεφάλαιο. Αυτό που λένε να την κόβεις με το μαχαίρι. Οι νέον επιγραφές να δείχνουν απόκοσμα μυστηριακές. Ακόμα κι αν γράφουν «Έπιπλα Κάτι-σε –ίδης» φωτίζουν σε blade runner αισθητική ενώ οι λάμπες του οδικού φωτισμού γίνονται ντουζιέρες φωτός στο σκοτάδι.

Παραλίες, υπαίθρια σουβλατζίδικα, λούνα παρκ, πολυπληθείς συνάξεις, παζάρια που σου μιλούν εξ Αθηνών γνώριμοι πωλητές. Και δισκάδικα για να μην ξεχνιόμαστε. Bach electronico παιγμένο με moog το πρώτο cult βινυλιακό (σαβουρο)δισκοαπόκτημα της χρονιάς. Κι έπειτα ο «Ήχος της Ανασφάλειας» των Stress για να έρθω στα ίσα μου. Και το καινούριο ep του Darren Hayman των Hefner. Πρώτη φορά στο Λωτό.

ο λέμ. ψάχνει δίσκους

Τουρίστας στη Θεσσαλονίκη, ο δείκτης του δεξιού μου χεριού έχει πιαστεί από τα πολλαπλά κλικ. Στην παραλία.

Βγάζω μερικές από τις καλύτερές μου φωτογραφίες. Να μία δημοσιεύσιμη:

κι άλλη μία:

κι εδώ άλλη μία, η οποία μάλιστα εγκαινιάζει τον κύκλο των φίλων του club του Sgt Peppers:

The Lonely Hearts Club Band

Την περίοδο των γιορτών τα πάντα μεγεθύνονται. Ο κόσμος συρρέει στους δρόμους και καπνοί. Αναρωτιέσαι αν ξέσπασαν επεισόδια αλλά στα βόρεια της χώρας ολούθε ψήνονται σουβλάκια. 

Απέχω από το διαδίκτυο, μερικά μόνο τηλέφωνα και κάνα sms σε φίλους κι οικογένεια, "ναι, σ’ έχω στο μυαλό μου" ένα πράγμα, για τις ευχές και το παρόν. 

Απέχω κι απ’ το διάβασμα. Δεν άνοιξα σελίδα κι ας είχα δύο βιβλία μαζί μου. Περιηγούμαστε. 

Λίμνη Κερκίνη (προσφέρεται να γεμίσεις 2-3 memory cards)

Κάστρα, αρχαιολογικοί χώροι, μουσεία (Μα, καλά, κεφαλή νέγρου βρήκαν να γράψουν στο έκθεμα 16;)

Αρχ. Μουσείο Πάτρας

Στο Αχαϊκό δάσος της Στροφιλιάς. Μαγεία. 

Γνωρίζομαι με κόσμο. Φίλοι φίλων (έχω ακούσει για σένα – ναι, και ‘γω για σας). Oι μέχρι πρότινος εικονικές γνωριμίες αποκτούν σάρκα και οστά. Τα πίνουμε και τα λέμε. Τα βρίσκουμε με τους περισσότερους. Σε κάθε συνάντηση και μια ομαδική φωτογραφία με αυτούς που ανταμώσαμε.

Στην Αθήνα κλείνει ο κύκλος με το μεγάλο τραπέζι των Φώτων στου Τ. Μαζευόμαστε και τρώμε πάλι του σκασμού.

Έλεγα να γράψω μια μεγάλη ανάρτηση, κρατούσα μάλιστα και σημειώσεις καθισμένος στη θέση του συνοδηγού, σκέψεις και αναρτήσεις του αέρα, σε εκείνο τουλάχιστον το μέρος του ταξιδιού που δεν κοιμόμουν.

Τώρα οίκοθεν επιτέλους, είμαι κρυωμένος, τελειώνω μια ανάκατη ανάρτηση και όπου να ‘ναι θα φάω μια βρεφική κρέμα που μου χάρισε η Λ. (δύο κουτιά παρακαλώ) μιας και ο μικρός γαμπ- Aρης είναι αλλεργικός σε αυτήν.

Α, και ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΟΤΙ ΑΛΛΟ ΕΠΙΘΥΜΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ (Ο καθένας ξέρει τι ψάχνει)