της πόλης και των φαντασμάτων

Όταν ξεκίνησα το ιστολογείν. Τότε ήταν που η δουλειά στο γραφείο και εγώ χωρίσαμε τα τσανάκια μας και τραβήξαμε διαφορετικές ρότες – επιλογή μου θα μπορούσε να καταλογίσει κάποιος το χωρισμό αλλά δε θα είχε απόλυτο δίκιο –  έχουν περάσει χρόνια.  Κι ευχαριστιέμαι τη νέα (θα την έλεγες ;) ζωή που ζω έκτοτε, αφότου αρνήθηκα το διορισμό, ελεύθερος και μακριά από το δημόσιο, την ευθυνοφοβία, τη γαλιφιά, την τεμπελιά, τις κολλημένες αφίσες παραδείσιων νησιών σε οθόνες υπολογιστών, τα πάσης λογής βύσματα, την αμορφωσιά, το χρυσαυγιτισμό, την κατινιά, τον ψευτοτσαμπουκά του γραφειάκια, το να φυλάς την πλάτη σου. Τι μου λείπει; Μου λέιπει μερικές φορές η φύση της δουλειάς. Μου λείπουν και δυο τρία άξια άτομα μόνο, αλλά και πάλι δεν επιδιώκω ιδιαίτερες σχέσεις, τηλέφωνα και συγχρωτισμούς. 

Κάποιοι άνθρωποι που ως εργαζόμενος με – δε ντρέπομαι να το πω παρά τα «Χαλάς την πιάτσα» που άκουγα τότε - υπερβάλλοντα ζήλο είχα βοηθήσει, ακόμα μου τηλεφωνούν στη γιορτή μου, μου στέλνουν χαιρετίσματα, ένα βιβλίο ο γλυκύτατος κ. Γιάννης, με αγκαλιάζουν και χαμογελούν όποτε με συναντούν τυχαία. Ως και ένα ταψί σπανακόπιτα ήθελε να μου στείλει μια ηλικιωμένη κυρία, της έδωσαν το νούμερο του κινητού μου από το γραφείο, παρόλο που είχε μια διετία να με δει.

Έχει ξεθωριάσει επίσης κάθε σύνδεση και κάθε καταθλιβικός συνειρμός  που μπορεί να μου έφερνε η ακρόαση του SmithersJones των  Jam με τη γλυκόπικρη (σταχνάρια του Ray Davis)στιχουργική του Paul Weller.

Ή έτσι νόμιζα μέχρι σήμερα, που αφότου ακούσαμε το συγκεκριμένο τραγούδι στην εκπομπή, σκεφτόμουν ξανά την ιστορία του κ. Smithers καθώς ταξίδευα με το μετρό ή όταν περίμενα στη στάση το λεωφορείο που θα με γύριζε στο σπίτι.  Για να σου είμαι ειλικρινής δεν είχα κανένα στενάχωρο συναίσθημα ταύτισης καθώς το ψιλομουρμούριζα αλλά να, σκεφτόμουν τι θα έκανα αν έβλεπα μπροστά μου κάποιους από τους όχι ιδιαίτερα αγαπημένους μου πρώην συναδέλφους. Είναι που αν και δίχως να το ‘χω βάλει όρκο ή στοίχημα με τον εαυτό μου είχα επιτυχώς αποφύγει τη συνάντηση με αρκετούς από αυτούς.

 - Όπως σου έλεγα και μέσα, στίβεις δύο λεμόνια και όπως έχεις τη σούπα έτοιμη με το μπέικιν πάουντερ...  Γνώριμη φωνή που την ακούω  από απόσταση αναπνοής και κοίτα να δεις: η προϊσταμένη και η εξ από δω. (Έχεις δίκιο, μερικές φορές φαίνεται παρανοϊκό το να διακτινίζεις ανθρώπους που μελετάς μπροστά σου μόνο με τη δύναμη της σκέψης και να το καλείς τυχαία συγκυρία). 

Περπατούν αγκαζέ, με βήμα, συνεπαρμένες από τη συνταγή και κοιτάζοντας τα παπούτσια τους. Με προσπερνούν εφαπτομενικά, (έχω παχύτερα γένια και πιο αδύνατη …κορμοστασιά από τότε που ειδωθήκαμε για τελευταία φορά) και δεν με προσέχουν.

Τη γλίτωσα σκέφτομαι,  κι έπειτα είμαι εγώ που κινούμαι προς το μέρος τους. 

- Γεια σας, τους κάνω, χρόνια και ζαμάνια.

Δεν έχουν αλλάξει καθόλου, έχουν γεράσει μόνο, όπως όλοι μας νομίζω. Ξεκινούν αυτοοικτιρόμενες την ανελέητη γκρίνια για το πόσο κουράζονται, πόσο λίγα λεφτά παίρνουν, πόσο δύσκολα τα βγάζουν πέρα κλπ. Αν δεν τις έβλεπες θα νόμιζες πως σου μιλούν  δυο γυναίκες άνεργες, απολυμένες, πάμφτωχες. Μη σου πω και άστεγες. «Ελάτε τώρα, κλαιν οι χήρες κλαιν κι οι παντρεμένες» τις διέκοψα κι εκείνες με χαιρέτισαν  βιαστικά απογοητευμένες που δεν συμμερίζομαι τον πόνο τους.  

Τα φαντάσματα είναι για να τα σκοτώνεις.  Έτσι δεν είναι;

Ακολουθεί μαγνητοφωνημένη η σημερινή εκπομπή. Αυτή με τις αστικές, καθημερινές, μουσικές ιστορίες. Αυτή στη διάρκεια της οποίας τα μικρόφωνα έκαναν πάλι μερικά μαγικά. 

Ευχαριστώ όσες και όσους μου κράτησαν παρέα σήμερα το πρωί. Εις επιθυμεί να ακούσει ηχογραφημένο το σημερινό επεισόδιο δεν έχει παρά να εκμεταλλευτεί τη δεύτερη ηχογραφημένη παρουσία αυτού κατευθείαν από εδώ:

111th lemon's indieground radio show by Lemonostiftis on Mixcloud

Ή να κατεβάσει το podcast αυτού πατώντας το παρακάτω εικονίδιο:

click pic to download

Ιδού και το σημερινό playlist

• Moondog - Lullaby (2 W 46th Street)
• Fun Boy Three - The Lunacy Legacy
• Tom Waits - Barber Shop
• Can - Your Friendly Neighbourhood Whore
• Primal Scream - Goodbye Johnny
• The Specials - Ghost Town
• Max Minty & his Gay Blades - A Naughty Cal-Tale (Drunken Sailor)
• Bruce Springsteen -  It's Hard To Be A Saint In The City
• Afghan Whigs - Lost in the Supermarket
• Αγάπανθος - Στον Ηλεκτρικό
• Eddie Gale - Ghetto Summertime
• Lou Reed - Walk On The Wild Side
• The Auteurs - Chinese Bakery (BBC Session)
• Peter Hammill - (On Tuesdays She Used To Do) Yoga
• The Cure - Subway Song
• Space - Neighbourhood
• Belle & Sebastian - The Eighth Station of the Cross Kebab House
• Paul McCartney & Wings - Single Pigeon
• Television Personalities - In A Perfumed Garden
• Pink Floyd - Us & Them (a lemon remix)
• Richard Wright - Us & Them
• Inspiral Carpets - Directing Traffic
• Arthur Kay's Originators - Watching The Rich Kids
• Peter Jefferies -  Guided Tour Of A Well Known Street
• The Boy - Είμαι Αυτός
• Saint Etienne - Heart Failed (In The Back Of A Taxi)
• The Band Of Holy Joy - Cities
• Stereo Nova - Προάστεια 
• OMD - Architecture And Morality
• Velvet Underground - Sunday Morning
• The Jam - Smithers Jones
• Joe Strummer - White Riot
• Atkinson - La Banda - Caracas infame
• The Kinks - Dead End Street

Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν και καλό τριήμερο σε όλους.

το περιστέρι που καιροφυλακτούσε να περάσω από κάτω του

Ένα περιστέρι κάθεται σ' ένα υπόστεγο και παρατηρεί τις ζωές των άλλων καθώς καιροφυλακτεί να περάσω από κάτω του,  φορτωμένος παλιά και καινούρια βινύλια, cd, κασσέτες, 45αρια και σκληρούς δίσκους. 

Στο δρόμο για τη μετατροπή των μουσικών μου συνειρμών σε soundtrack της ένατης εβδομάδας του χρόνου. Με Specials, Moon Duo και Lou Reed κολλημένους στο πλατώ του πικάπ. “The Pigeon (and other stories from the streets)” λοιπόν, (s03e21), 

Αύριο 28 Φεβρουαρίου, στις 10:00 το πρωί όπως πάντα, όποιος/α επιθυμεί να μου κάνει ραδιοφωνική παρέα δεν έχει παρά να συμπλέξει τις δικτυακές του ίνες με εκείνες του indieground online radio, πατώντας εδώ:

https://www.facebook.com/events/222885257903912/?ref_notif_type=like&source=1

μεταμεσονύκτιο καθημερινής

Με πιωμένη τη μία μπύρα μου από ώρα, έχω αφήσει φίλους και γνωστούς στο μπαρ που παίζει μουσική η Σ και λίγο πριν μεταμορφωθώ σε κολοκύθα περπατάω νύχτα στην Αθήνα.  Μόνος μου. Τεντώνω τις κεραίες μου σε μια προσπάθεια - και καλά - να εντοπίσω και να καταγράψω σε εικόνες, πλάνα της νυχτερινής ζωής της πόλης. Ξέρεις τώρα, όμορφες νυχτερινές φασαρίες με πόρτες που ανοίγουν και ξεχύνονται νότες που αναγνωρίζεις, μικροφωνισμοί και μπουζουκοπενιές,  με μαρσάρισματα και φωνακλάδικα ποτισμένα πιτσιρίκια και πιωμένους μεσήλικες που τους προσέχουν οι κυρίες τους, με γυναίκες χωρίς εσώρουχα ανεβασμένες σε ψηλοτάκουνα και μάγκες με λυτές γραβάτες, με πάνκηδες με σκισμένα αμάνικα που γράφουν DK και κοκοράκια με δερμάτινα μπουφάν, με επιδειξίες κρυμμένους σε εισόδους πολυκατοικιών, και  μυστηριώδεις ταγγισμένους τύπους από κωλόμπαρα, με καθωσπρέπει κυρίες του σινεμά που σχόλασε να ανακατεύονται με rock n roll ιδρωμένα φαντάσματα που τραγουδούν το strychnine στον τύπο που ήπιε παραπάνω σήμερα για να ξεχάσει, με αλήτες κάθε ηλικίας και γυναικοπαρέες που ψωνίζονται εκκλησιαστικά, με πέφτουλες «θες να σε πετάξω κάπου;» σε κάμπριο αμάξια, πρεζάκια, με μιά μασκαρεμένη παρέα με πολύχρωμα ρόπαλα ανά χείρας - μέρες που είναι -  και κάθε λογής και κατηγορίας μεταμεσονύκτιο τυχοδιώκτη που σε πλησιάζει και σου τάζει πρώτης κατηγορίας πράγμα. Με όλη εκείνη τη μυθολογία της πόλης που μυρίζει αλκοόλ, σεξ και σουβλάκια, την οποία ορκίζεσαι πως την έχεις δει κι ενίοτε ζήσει αλλά κανένας ιστορικός δε μπορεί να βεβαιώσει με σιγουριά ότι κάποτε υπήρξε πραγματικά.

Όλα – κόντρα στη διάθεσή μου - είναι φαινομενικά ήρεμα. Ή καλύτερα, λουφαγμένα. Μόνο περιπολικά βάζουν μπρος και ξεπαρκάρουν από τα πεζοδρόμια, τα γαλάζια τους φωτορυθμικά αντανακλούν στα μπετά και άστεγοι, πολλοί άστεγοι,  που έχουν πλαγιάσει από νωρίς, στριμωγμένοι στις γνωστές θέσεις που απαγκιάζουν.  Κάποιος τους κρύωσε και κλάνει, οι άλλοι τον καταριούνται γελώντας.

Χωρίς ίχνος αμφιβολίας για το αν βρίσκομαι στη νεκρή μεριά της πόλης, στρίβω δεξιά και κατεβαίνω μερικά τετράγωνα. Εδώ τα πράγματα δείχνουν φωτεινότερα - μεγαλύτερη πυκνότητα μπαρ που βαράνε μύγες όμως - καθώς κατηφορίζω βλοσυρός και τόσο ξενέρωτος όσο και πριν στην περιοχή που νέμονται κακοκουρεμένα παιδιά στη δευτερότριτη δεκαετία τους που φορούν χοντρούς σκελετούς γυαλιών και ανόητα παλτά. 

Αν και δεν κάνει κρύο, οι δύο από τους τρεις φορούν μοντγκόμερυ που κλείνουν μέχρι πάνω με τεράστια κουμπιά. Περπατούν πιάνοντας όλο το πεζοδρόμιο, παραμερίζω όσο μπορώ μα τους παρατηρώ πως - σα να μην υπάρχω - έρχονται κατά πάνω μου χωρίς καμιά διάθεση σύμπτυξης. Το ‘χω  ξαναδεί το έργο.  

Αναπηδώντας προς τα πίσω, ο πιο κακοκουρεμένος της παρέας, αυτός που 'χει το δεξί μισό του κεφαλιού του ολότελα ξυρισμένο, ναι αυτός που όταν προ ολίγου κοίταζε πίσω απ’ τη φράντζα πως δε φεύγω από τη μέση για να περάσει αποφάσισε να επιταχύνει, πιάνει τον πονεμένο του ώμο και συγυρίζει τα ρούχα του. Μας συγχωρείτε μου λέει στον πληθυντικό ένας εκ των φίλων του καθώς απομακρύνονται. 

Η πόλη τη μέρα μοιάζει πιο ενδιαφέρουσα τελικά, λέω θα γυρίσω σπίτι αν και δε νυστάζω, θα δω κανά επεισόδιο από τη σειρά με τα ζόμπι που παρακολουθώ. Ξεντύνομαι, δεν ανοίγω τηλεόραση, πιάνω τα Τοπία της Φιλομήλας, πριν διαβάσω τρεις γραμμές με παίρνει ο ύπνος.

ο παράδεισος από δεύτερο χέρι

επένδυση ?

Τα πρωινά της Κυριακής στην Αθήνα ή ας εστιάσω καλύτερα λίγα μέτρα έξω από αυτήν - για τα παζάρια των ρακοσυλλεκτών μιλάω - βρίσκει κανείς τον παράδεισο των πάσης φύσης φτωχοδιάβολων, των συλλεκτών και των ηλικιωμένων (Ουκ ολίγες φορές οι 2 ή και οι 3 κατηγορίες αλληλεπικαλύπτονται).  Και αν για την τρίτη ομάδα φαντάζει ως φυσιολογική η συνέχεια μιας καθημερινότητας (που περιλαμβάνει αποθήκευση ηλιακής ενέργειας στα κόκκαλα σε λίγο πιο ενδιαφέροντα περιβάλλοντα στην προκειμένη από το εσωτερικό ενός τρόλλει που ανεβοκατεβαίνει την Πανεπιστημίου), για τις άλλες 2 κατηγορίες η μέρα είναι πραγματικά ξεχωριστή.

απογοήτευση, το παζάρι δεν άνοιξε λόγω βροχής

Κέρματα κουδουνίζουν σε παλάμες συλλεκτών του ότι να ‘ναι και χαρτονομίσματα ξετυλίγονται από μικρά η μεγαλύτερα κουβάρια που ξεπροβάλλουν βιαστικά πριν ξαναβυθιστούν σε τσέπες παλτών εσωτερικές ή παντελονιών. Το να κουβαλάς πορτοφόλι για τους μυημένους απαγορεύεται δια καδρονιού φέροντος καρφιά διότι ένα πορτοφόλι όπου και να το βολέψεις, όσο σφιχτά κι αν το κρατάς, είναι πανευκόλως αρπάξιμο. Αλήθεια σου λέω, αν το δοκιμάσεις θα περάσεις το απόγευμα της Κυριακής σου μιλώντας με τράπεζες και ακυρώνοντας πιστωτικές κάρτες – αν έχεις - .

Στις πρώτες σου επισκέψεις εντός αυτού του τεράστιου πολύχρωμου πανηγυριού αν παρασυρθείς μπορεί να γυρίσεις σπίτι σου ταπί. Οι ιδιαιτέρως εκπαιδευμένοι ελαφροχέρηδες που θα κάνουν το παν για να οικειοποιηθούν το πορτοφόλι σου είναι ο ένας μόνο κίνδυνος, ο άλλος - πέρα από τη ζαλάδα - φωλιάζει μέσα σου  και μπορεί να σε παρασύρει σε αγορές δεκάδων συχνά υπερκοστολογημένων αντικειμένων που δε χρειάζεσαι.

Την υπερκοστολόγηση ενίοτε την αποφεύγεις με τη χρήση του αλγόριθμου του κατάλληλου ντυσίματος. Το μήκος του μπουφάν/παλτού σου για παράδειγμα (σε συνδυασμό κάποιες φορές με τα έκπληκτά σου μάτια) είναι αντιστρόφως ανάλογο με την αρχική τιμή που θα κληθείς να αντιμετωπίσεις και παζαρέψεις με τους αθίγγανους ως επί το πλείστον αετονύχηδες πωλητές. 

Αλλοδαποί κι ιθαγενείς μετανάστες ξαναγοράζουν τα πράγματα που πούλησαν κάποτε – οι πρώτοι από ανάγκη επιβίωσης οι δεύτεροι λόγω μεταβαλλόμενου γούστου και αισθητικής -   άμα τη άφιξή τους στον τόπο διαμονής. Ή λοιπά αντικείμενα στα όρια της σαβούρας που τους προσγειώσουν περιδινούμενους σε παιδικές ηλικίες τόπων μακρινών και χρόνων ανελέητα παλιών.

Μάτια μισοκλείνουν πρεσβυωπικά εστιάζοντας σε αντικείμενα που τα κρατάνε βρωμισμένα χέρια, τα χέρια σου, βιβλία, αυγά φαμπερζέ, δίσκοι, κούκλες και σπιρτόκουτα, γυαλικά, παράσημα, περιοδικά, γκραβούρες, βάζα και σερβίτσια, πρίζες, κονκάρδες, ηλεκτρικές συσκευές. Βλέπεις εκατομμύρια πράγματα, λίγο να κοντοσταθείς, μια ιδέα της στιγμής μετατρέπεται σε αγορά κι ίσως μια καινούρια συλλογή έχει ήδη ξεκινήσει. Ένας φίλος αγοράζει μεταλλικά κουτάκια με βελόνες γραμμοφώνου. Και σπιρτόκουτα. Και πακέτα από καταργημένα brands τσιγάρων. Κι ένας άλλος γνωστός τσίγκινα παιδικά παιχνίδια. Κι ο θείος μιας τρίτης φωτιστικά και λαμπατέρ. Εξαρτήματα από πλοία ένας οικογενειακός φίλος Συναντάω τον πατέρα ενός γνωστού, μαζεύει κουδούνια χάλκινα, τσαρούχια και κανάτια κι ότι λαογραφικό θα μπορούσε να σταθεί στο άχτιστο ακόμα μουσείο της Γενέτειρας, έτσι αποκαλεί συγκινημένος το χωριό του.

Στο παζάρι ξεδιπλώνεις χαρακτήρα. Εκτίθεσαι. Θυμάσαι, ενθουσιάζεσαι, γνωρίζεσαι, μοιράζεσαι,  προσέχεις, κοντράρεις,  συμμαχείς, νευριάζεις, χαίρεσαι, ζηλεύεις, φωνάζεις, βρωμίζεις, συνωμοτείς, συναντάς, μαθαίνεις, ξεχνιέσαι, απογοητεύεσαι, βοηθάς, ξεθυμαίνεις, ταξιδεύεις, αγαπάς και μισείς, πλουτίζεις και φτωχαίνεις, ρισκάρεις, επενδύεις.

Εγώ αγοράζω δίσκους, για να τους ακούω όμως, δε θέλω να νοούμαι συλλέκτης δίσκων. Εντυπωσιάζομαι από κάθε είδος συλλογής είναι η αλήθεια. Θαυμάζω και την υπομονή και τις γνώσεις των συλλεκτών. Ζηλεύω και την όρεξή τους. Παρότι καθαυτές, οι κάθε λογής συλλογές, μου βγάζουν πότε πότε ένα αίσθημα ματαιότητας, έχω ξεκινήσει ακόμα μία την οποία δεν αποκαλύπτω ακόμα.

 - Εσείς αντέχετε ακόμα να σκύβετε μας λέει ένας ηλικιωμένος άντρας για να συνεχίσει Την ίδια μούρλια είχα κι εγώ απ’ τα νιάτα μου, απ’ την ηλικία σας ακόμα. Με τα βιβλία. Απομακρύνεται σέρνοντας ένα καρώ υφασμάτινο καροτσάκι λαϊκής. Είναι βαρύ, το ‘χει γεμάτο βιβλία.

χθεσινές εφημερίδες

Υπάρχουν κάτι μέρες που χτυπάει το τηλέφωνο κι εσύ πετάγεσαι τρομαγμένος και εξισώνεις δογματικά το «καθόλου νέα» με το «καλά νέα»! Αυτό σκεφτόμουν σήμερα από το πρωί, -  νομίζω το είπα και στην εκπομπή -  δίστασα όμως και δεν προειδοποίησα τον άντρα της φωτογραφίας που ξεφύλλιζε και διάβαζε βιαστικά ληγμένες εφημερίδες από τον κάδο της ανακύκλωσης.  Βάλθηκα όμως να μουρμουρίζω το Yesterday’s Papers των Stones καθώς το παιζα αδιάφορος ενώ τον στόχευε ο φακός της μηχανής μου.

Who wants yesterday’s papers

Nobody in the world

Living a life of constant change

Every day means the turn of a page

Yesterday’s papers are such bad news

Same thing applies to me and you

Ευχαριστώ όσες και όσους μου κράτησαν παρέα σήμερα το πρωί. Εις επιθυμεί να ακούσει ηχογραφημένο το σημερινό επεισόδιο δεν έχει παρά να εκμεταλλευτεί τη δεύτερη ηχογραφημένη παρουσία αυτού κατευθείαν από εδώ:

110th lemon's indieground radio show by Lemonostiftis on Mixcloud

Ή να κατεβάσει το podcast αυτού πατώντας το παρακάτω εικονίδιο:

click pic to download

Ιδού και το σημερινό playlist

• DJ Cam - Twilight Zone
• Cocteau Twins - Blue Bell Knoll
• Le Mystere Des Voix Bulgares - Pritouritze Planinata
• Thw Mec Up Singers - Dies Irae
• Brigitte Bardot - Un jour comme un autre
• Jens Lekman - Maple Leaves (7 Version) 
• Television Personalities - Someone To Share My Life With 
• Beck - Country Down
• Steve Harley & Cockney Rebel - Friend For Life
• Rose Windows - Wartime Lovers
• The Handsome Family - Far From Any Road (True Detective score)
• MindFlowers - Little Prayer
• Deerhunter - Nitebike
• Donovan - Hurdy Gurdy Man
• Jacco Gardner - Where Will You Go
• Roxy Music - For Your Pleasure
• The Pretty Things - The Sun
• Jean-Claude Brialy & Anna Karina - Je M'Avais Qu'Un Seul Mot A Lui Dire
• Portishead - Requiem for Anna 
• Gnarls Barkley - Neighbours
• Pastor T.L. Barrett & the Youth For Christ Choir - Nobody Knows
• Pink Floyd - Crumbling Land (Take One)
• Κώστας Τουρνάς - Ο Αστρικός
• Hawkwind - Silver Machine (Original Single Version)
• Zounds - Fear
• Savage Republic - Next To Nothing
• Tuxedomoon-I Heard it Through the Grapevine
• The Stranglers - North Winds

Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν και καλό Σαββατοκύριακο σε όλους.

υγ. Who wants yesterday’s papers? Nobody in the world

σαν κολλάζ

Καθώς είμαι καθόλα καθόλου έτοιμος για το αυριανό επεισόδιο, το start it with a rumor, εικάζω πως η εκπομπή της Παρασκευής θα βγει τελικά σαν αυτά τα κολλάζ που έφτιαχνα μικρότερος. Άσχετες μεταξύ τους, αποδελτιωμένες φωτογραφίες (τραγούδια στην προκειμένη), που η καθεμία για διαφορετικό λόγο μου έλεγε κάτι, που τις συνταίριαζα φαινομενικά άναρχα σε ένα ταμπλώ πριν τα στείλω για κορνίζωμα και τα χαρίσω σε φίλους. Κάποιοι, όπως η Β απ' όπου και φωτογράφισα ένα μέρος του αρχικού κολλάζ για τις ανάγκες της σημερινής αφίσας, τα έχουν ακόμα κρεμασμένα στους τοίχους τους. 

Αύριο 21 Φεβρουαρίου, στις 10:00 το πρωί όπως πάντα, όποιος/α επιθυμεί να μου κάνει ραδιοφωνική παρέα δεν έχει παρά να συμπλέξει τις δικτυακές του ίνες με εκείνες του indieground online radio, πατώντας εδώ:

https://www.facebook.com/events/439580876172907/?source=1

ένα απόγευμα με τον Sedaris τον D'

"Όταν μετακομίσαμε στη Βόρεια Καρολίνα, η οικογένειά μου νοίκιασε ένα σπίτι τρία τετράγωνα από το σχολείο όπου θα πήγαινα στην τρίτη τάξη. Η μητέρα μου έγινε φίλη με μία από τις γειτόνισσες, και μια φίλη φαινόταν να αρκεί. Μέσα σε ένα χρόνο θα μετακομίζαμε ξανά και, όπως μου εξήγησε, δεν είχε νόημα να δένεται κανείς με ανθρώπους που θα έπρεπε να αποχαιρετήσει μετά από λίγο. Το επόμενο σπίτι μας απέιχε λιγότερο από δύο χιλιόμετρα, και το σύντομο ταξίδι δεν θα άξιζε δάκρυα, ούτε καν αποχαιρετισμούς. Ήταν περισσότερο μια «τα λέμε» κατάσταση, παρ’ όλα αυτά όμως υιοθέτησα τη στάση της μητέρας μου, αφού μου επέτρεπε να προσποιούμαι πως το να μην έχω φίλους ήταν μια συνειδητή επιλογή. Θα μπορούσα να κάνω φίλους αν το ήθελα. Απλώς δεν ήταν η κατάλληλη χρονική στιγμή".

Έτσι ξεκινάει το «Μια σχεδόν φυσιολογική οικογένεια», το πρώτο βιβλίο του αμερικανού – με ελληνικές ρίζες - David Sedaris που διάβασα (το πέμπτο της βιβλιογραφίας του) λίγο μετά τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας. Και ήταν αυτές οι γραμμές που με κόλλησαν με την αυτοσαρκαστική του ματιά, το χιούμορ και την κυνική του αμεσότητα στο ξεκατίνιασμα τόσο του εαυτού του όσο και των ανθρώπων που αγαπάει (δεν ασχολείται ποτέ με όσους μισεί).

Το άλλοτε λευκό της αμέσως προηγούμενης σελίδας σπάει πλέον η υπογραφή του Sedaris και μια προσωπική αφιέρωση.  Η δεύτερη (και φυσιολογικά τελευταία καθότι δεν “πωρώνομαι” στην ηλικία μου με άλλον pop συγγραφέα – χμμ, βγάλε τον Nick Hornby – και αυτόγραφα)  υπογραφή που συλλέγω μετά από εκείνη του Jonathan Coe.

Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, Τρίτη απόγευμα, γκρινιάρικα καθυστερημένη άφιξη  που μας …κοστίζει την αμεσότητα της μικρής αίθουσας που θα γινόταν η δίωρη ομιλία του συγγραφέα.  Για τη συνέχεια και όσο σου επιτρέπει η διάθεσή σου, ανακαλείς αποσπάσματα από όλα εκείνα τα βιβλία του που έχεις διαβάσει και που σε κάνουν ακόμα να κλαις από τα γέλια (νευρικό με πιάνει κάθε φορά) την ώρα που σε τσιγκλάει η λεπτή φωνή του κοσμογυρισμένου Sedaris, οι κοφτερής παρατηρητικότητας έθνικ διηγήσεις του και ο ανεκδοτολογικός τρόπος που βίωνε τότε τη ζωή του με τους προγόνους του (η περιγραφή της ελληνίδας γιαγιάς όλα τα λεφτά)  ή τα αδέλφια του και τώρα με τον Χιου, τον σύντροφό του.  

-         -  Χμμ, επανέλαβε το όνομα του Ν, όπως του υπέγραφε το "Ντελίριουμ". Περίεργο όνομα, θα ταίριαζε σε βαμπίρ, συμπλήρωσε.

##

Κι επειδή η εβδομάδα αυτή τείνει να καταγραφεί ως ...υπερκαλλιτεχνική (και το ιστολόγιο κάτι σαν την «εβδομάδα του Ιάκχου» με τον Ζάχο), οφείλω να αναφέρω πως ανάμεσα στη συναυλία των Savage Republic και την ομιλία του David Sedaris, εχθές  πήγα και θέατρο.

Διασχίσαμε την πόλη, και φτάσαμε στα απώτερά της, πίσω από τα βιομηχανικά ερειπωμένα, no man’s land σημεία της (τα οποία εγώ επισκέπτομαι και τις Κυριακές για τα παζάρια τους), στο Βυρσοδεψείο. 

Να τιμήσουμε το καινούριο πόνημα, την πρεμιέρα των φίλων μας, του Τ. και της Α. που υπογράφουν κουστούμια και σκηνικά στον μεταπυρηνικό Ριχάρδο τον Β’, του Σαίξπηρ (σκηνοθεσία της Έλλης Παπακωνσταντίνου). 

Και να φύγουμε ικανοποιημένοι.

Savage Republic, η άγρια δημοκρατία στην Αθήνα

Να πονάς, να μη σε πιάνουν τα ντεπόν, να μην είσαι ανεκτικός - όπως άλλωστε όλους τους τελευταίους μήνες στο αλκοόλ - την ώρα που θες να καλμάρεις για να ευχαριστηθείς αργότερα για πρώτη φορά τους Savage Republic, μια από τις μπάντες που εκτιμάς απεριόριστα. Τι κάνεις;

Αρχίζεις να σκαλίζεις τα συρτάρια του σπιτιού, με την ελπίδα πως όλο και κάποιο παλιακό ξεχασμένο γιατροσόφι θα σου φανερωθεί.

Savage Republic 15.02.2014

Παρότι φτάσαμε στο Αν Club τόσο καθυστερημένα όσο έπρεπε, οι πόρτες δεν είχαν ανοίξει ακόμα. Μπύρες απ’ το περίπτερο (δυσανεξία στο πολύ αλκοόλ) λοιπόν, κουβέντα και περίπατος στα Εξάρχεια, η πλατεία  γεμάτη κόσμο – ξεχασμένη εικόνα απ’ τα παλιά -,  αναζητάμε την άκρη του συναυλιακού νήματος που μας ενώνει από τη δεκαετία του 80 με τον φίλο Τ.

Αν Club. Εντυπωσιακά λίγα τα 40-50 άτομα στο χώρο, τουλάχιστον μέχρι και την εμφάνιση των της εγχώριας μπάντας που άνοιξε τη συναυλία. Κάμποσος κόσμος ήρθε αργότερα, όχι πολύς, ούτε κατά διάνοια δεν το έλεγες γεμάτο το μαγαζί, αλλά να: όσοι κι αν ήμασταν, οι απολύτως αναγκαίοι και απαραίτητοι είχαμε εκείνο το σφιχτοδεμένο το συναίσθημα που σου υπαγορεύει πως κάτι καλό θα δεις στη συνέχεια.  

Και δεν απογοητευτήκαμε. Μετά το τέλος των καλών, παρότι όχι ακριβώς "my cup of tea", Λαρισαίων Screaming Dead Balloons που άνοιξαν τη βραδιά, ο Ethan των  Savage Republic περιπλανήθηκε μέσα στο αραιό ακόμα κοινό με τις μαράκες ανά χείρας δίνοντας το σύνθημα για το ξεκίνημα ενός στρατευμένα πρωτόγονου τρανς / αρτ πανκ καταιγίδας. 

Ο επιταχυνόμενος ρυθμός του ξεχασμένου σαμάνου δίνει τη θέση στο 1938. Τα κρουστά που ούτως ή άλλως παίζουν ιδιαίτερο ρόλο ολόκληρο το βράδυ δημιουργούν τις καλύτερες προϋποθέσεις για σχεδόν  δυο ώρες καλού κι οργανωμένου θορύβου, συναρπαστικού κι ανά διαστήματα αριστουργηματικού.

Δεμένη ομάδα, και Savage και Republic κατά τα φαινόμενα, πολιτικοί και φανατικοί φιλλέλληνες* οι Thom Fuhrman, Ethan Port, Alan Waddington και Kerry Dowling που απαρτίζουν πλέον τους S.R. περνούν απ’ όλες τις θέσεις και τα όργανα. Με εξαίρεση φυσικά τον ντράμερ.  Next To Nothing, Walking Backwards (το οποίο και βιντεοσκοπώ), 

Andelusia, Machinery (τελικά θυμούνται πώς να το παίξουν), Siege, ο Andonis φυσικά του Θεοδωράκη μεταξύ άλλων στο setlist. 

Δυο καλεσμένες επί σκηνής στη φωνή και στα τύμπανα, αντιλαμβάνομαι πως η μία πρέπει να είναι η Εύα του “For Eva”από το άλμπουμ τους Βαρβάκειος.

Οι Savage Republic – και δεν είναι ιδέα μου - δείχνουν να το ευχαριστιούνται επί σκηνής όσο και το κοινό. Sword Fighter,  Real Men, Procession και μια μικρή ορχηστρική εκτέλεση τουSatisfaction στο encore.

* φιλλέλληνες όχι μόνο γιατί επισκέπτονται συχνότατα τη χώρα μας αλλά γιατί από το πρώτο τους κιόλας άλμπουμ έχουν γράψει, διασκευάσει, τιτλοφορήσει  πάρα πολλά από τα τραγούδια τους με ελληνικά στοιχεία με αποκορύφωμα τόσο τη Βαρβάκειο, το προηγούμενο τους άλμπουμ (έχω ξαναγράψει γι αυτό εδώ),  με το αμιγώς ελληνικό ηχόχρωμα αλλά και το επόμενο που δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα και θα ονομάζεται Αιγαίο. 

4 στα 5 αστεράκια.

υγ. Αγόρασα και κονκάρδα Savager Republic και βινύλιο λίγο πριν φύγω.

όλα για τον έρωτα

Όλα για τον έρωτα σήμερα. Τα τραγούδια της εκπομπής εννοώ, που με έναν παράξενο, ελπίζω προβοκατόρικο,  τρόπο, μας μίλησαν για το εκ των κορυφαίων  ανθρώπινο συναίσθημα. Τον έρωτα. Το συναίσθημα που προσομοιάζοντας με εκείνο του ενθουσιασμού σου σκίζει την πραγματικότητα εκτινάσσοντάς σε άλλοτε στα δεκαπέντε ουράνια και άλλοτε συνθλίβοντάς σε στα επτά τάρταρα του σύμπαντος. Κάποιες φορές και τα δύο.

Κι ενώ τα πάντα περιστράφηκαν γύρω από τον έρωτα ζήτημα είναι αν θα βρεις ένα καθαρόαιμο ερωτικό, ένα γλυκερό και μελωμένο τραγούδι μέσα στα 41 που πρόλαβαν να ακουστούν σήμερα. Κάθε άλλο θα έλεγα!

Την καταευχαριστήθηκα τη σημερινή εκπομπή, στα μισά τραγούδια σιγόνταρα μεγαλόφωνα και παράφωνα (όπως πάντα) κι εγώ. Σπάσαμε επίσης και όλα τα ρεκόρ ακροαματικότητας της εκπομπής (που σημαίνει ότι όσο και να κράζουμε όλοι μας, έτσι ή αλλιώς, κάτι μας κάνει αυτή η μέρα) . Και διήρκεσε κι ένα τεταρτάκι παραπάνω δίνοντάς μου την ευκαιρία να ολοκληρώσω μέσω της στιχουργικής υπεραγαπημένων μου τραγουδιών τις σκέψεις μου.

Στο γυρισμό έβγαλα και δυο φωτογραφίες.

Ευχαριστώ όσες και όσους μου κράτησαν παρέα σήμερα το πρωί.

Για του λόγου το αληθές εις επιθυμεί να ακούσει ηχογραφημένο το επεισόδιο δεν έχει παρά να εκμεταλλευτεί τη δεύτερη ηχογραφημένη παρουσία αυτού κατευθείαν από εδώ:

109th lemon's indieground radio show by Lemonostiftis on Mixcloud

Ή να κατεβάσει το podcast αυτού πατώντας το παρακάτω εικονίδιο:

Ιδού το σημερινό playlist:

• Georges Arvanitas Trio - Love Story
• Billie Holiday - Love For Sale
• Vietnam Veterans (as The Gitanes) - Fall In Love Again
• The Magnetic Fields - The Cactus Where Your Heart Should Be
• Joan Baez - Love is just a Four Letter Word
• Belle & Sebastian - I Don't Love Anyone
• Melanie - Brand New Key
• Little Peggy March - I Will Follow Him
• Jefferson Airplane - Plastic Fantastic Lover
• The Slickee Boys - Glendora
• Buzzcocks - Ever Fallen In Love
• Supremes - Where Did Our Love Go 
• Hot Chip - Hand Me Down Your Love
• The Rolling Stones - You Can't Always Get What You Want (excerpt)
• REM - I Will Survive 
• The Jelly Beans - I Wanna Love Him So Bad
• TV On The Radio - Wolf Like Me
• The Damned - Love Song
• Elvis Presley - I Want You I Need You I Love You
• Tom Waits -  I'll Shoot The Moon
• Gene Pitney - 24 Hours From Tulsa - Gene Pitney
• The Feelies - Loveless Love
• Patrik Fitzgerald - Safety Pin Stuck in My Heart
• The Cure - Boys Don't Cry 
• The Langley School Orchestra - To Know Him Is To Love Him (excerpt)
• Yosebu - Love Letters
• The Dukes Of Stratosphear - My Love Explodes
• Shaggs - I'm So Happy When You're Near
• Hedwig & The Angry Inch - Origin Of Love
• X Ray Spex - Oh Bondage Up Yours!
• Daniel Johnston - Love Will See You Through
• Marc Almond - Mother Fist
• Gloria Jones - Tainted Love 
• Television Personalities - She's My Yoko
• Joy Division - Love Will Tear Us Apart (Peel session 1979)
• John Lennon -  Oh My Love
• Dexy's Midnight Runners - Come On Eileen
• The Nerves - Hanging on the Telephone
• Dead Kennedys - Too Drunk to Fuck
• The Beatles - Can't Buy Me Love
• The Smiths - There is a Light That Never Goes Out (early demo)

Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν, Χρόνια Πολλά σε όσους γιορτάζουν και καλό Σαββατοκύριακο σε όλους.

is love a four letter word?

Έστηνα κατά τα συνήθη το soundtrack της εβδομάδας όταν ξαφνικά το ημερολόγιο με ειδοποιεί πως η διαβόητη γιορτή της 14ης Φεβρουαρίου σκάει πάνω στο επόμενο επεισόδιο της εκπομπής. Ανεβάζω στα ράφια μερικούς από τους προεπιλεγμένους δίσκους, οι Magnetic Fields μένουν ως έχουν, και ξεκινώ μια νέα συγκομιδή τραγουδιών από παλιά και καινούρια βινύλια, cd, κασσέτες, 45αρια και mp3 που θα φέρει τον τίτλο “Love is a four letter word”. Κάπου εκεί είναι που μπλέκεται και ο Roy Budd με τις X-Ray Spex. (s03e19)

Αύριο 14 Φεβρουαρίου, στις 10:00 το πρωί όπως πάντα, όποιος/α επιθυμεί να μου κάνει παρέα δεν έχει παρά να συμπλέξει τις δικτυακές του ίνες με εκείνες του indieground online radio, πατώντας εδώ:

https://www.facebook.com/events/1461780557366823/?source=1

σε πρόσκαιρη άνοια

Ξεφλουδίζω μια σοκολάτα και μια μπανάνα, ένα καλούδι σε κάθε χέρι, περπατάω μπουκωμένος με ρυθμό χελώνας στις παρυφές του Στρέφη και ευχαριστιέμαι με μισόκλειστα μάτια τις ακτίνες του ήλιου που με πετυχαίνουν. Μέχρι να φτάσω στη δουλειά, προσπαθώ να βάλω τα πράγματα σε μια τάξη στο μυαλό μου αλλά αδυνατώ να συγκεντρωθώ. 

Σαν παραδομένος σε πρόσκαιρη άνοια, την προσοχή μου μεταξύ άλλων κλέβει η απηυδισμένη γάτα που χοροπηδάει μέσα στο σκουπιδοντενεκέ, κάποιος μικρός Γιωργάκης που κοπανιέται δακρυσμένος καθώς τον τραβολογάει μια κυρία που του μοιάζει, η πρασινομάλλα τουρίστρια με τη γιγάντια βαλίτσα, το μπλουζάκι Dead Can Dance και τα ακουστικά που τραγουδάει κάτι παράφωνα ακατάληπτο , το στραβοχυμένο μουστάκι του ταξιτζή που επιχείρησε να περάσει με κόκκινο και παγιδεύτηκε μισός πάνω στις διαγραμμίσεις των πεζών μισός στη ροή της λεωφόρου,  η νυσταγμένη γυναίκα με τα κόκκινα που δε θέλει να επιστρέψει στο σπίτι της, το βάρος της τσάντας που έχω κρεμασμένη στον δεξί ώμο, μια θαρραλέα τσουκνίδα που φύτρωσε κόντρα σε κάθε πιθανότητα στα ριζά των μπετών φρεσκοβαμμένης πολυκατοικίας, ο αποκαμωμένος Πακιστανός που ροκανίζει το μεταλλικό περίβλημα ενός παρατημένου ψυγείου, η καταθλιβική κυρία με τη ροζ ρόμπα που καπνίζει χαζεύοντας τα ενδότερα κάποιου παράλληλου σύμπαντος, ο ιδρωμένος σουβλατζής που πίνει τη μπύρα του στην πίσω πόρτα του ψητοπωλείου,  τη νεαρή κοπέλα που κλαίει μιλώντας στο κινητό της και φωνάζει μαλάκα το συνομιλητή της, ένα κοπάδι μηχανών της ομάδας Δελτα που ευελπιστεί να περιπλανάται ασκόπως μέχρι το τέλος της βάρδιάς του, ο χαρούμενος πενηντάρης που ξεσκονίζει και καμαρώνει  το καινούριο του κουστούμι, ο θεόρατος άστεγος που τη βγάζει και κατουράει φόρα παρτίδα μπροστά στην καλοντυμένη δικηγόρο που κοιτάζει έντρομη, η καλοντυμένη δικηγόρος που μετά από ένα δεκάωρο στη δουλειά νόμιζε ότι τα 'χε δει όλα και τώρα τηλεφωνεί στον αρραβωνιαστικό της, η ατυχής επιλογή της καινούριας μου μπλούζας που παραείναι ζεστή μια τέτοια μέρα...

Αδυνατώ να συγκεντρωθώ και στο σπίτι όμως. Thelonious Monk, έπειτα Ben Webster, έπειτα Morricone και Pentangle στο πικάπ, λίγο αλκοόλ και να 'μαι να γράφω μια ημερολογιακού τύπου ανάρτηση που αλίμονο αν ενδιαφέρει κανέναν να διαβάσει.

Cure vs. Smiths, 14 και 1 ασκήσεις πόλωσης

Ήταν τις προάλλες όταν μου τηλεφώνησε ο φίλος Κ, γνωστός μουσικόφιλος και κατά τα γνωστά ορεξάτος για κουβέντα. Είπαμε τι είπαμε, χαίρετε, πως τα πάμε, και τα λοιπά, όλα καλά τα συμφωνήσαμε γνωρίζοντας αμφότεροι πως τα πράγματα (για τον καθένα για διαφορετικούς λόγους) έχουν κομμάτι απασφαλίσει. Έτσι αφού είπαμε 2-3 κουβέντες αποφεύγοντας τεχνηέντως κι επί τούτου τα στριφνά της καθημερινότητας μου έθεσε ξανά ένα από τα προαιώνια ερωτήματα που βασανίζουν τους φίλιους κύκλους μου.

 - Smiths ή Cure, λέμον;

[Μου έρχονται αντανακλαστικά οι ατέλειωτες ώρες ακρόασης που έχω ρίξει στους δίσκους τους, τους καυλωμένους δερβίσικους χορούς με τ’ Αγόρια που δεν κλαίνε ή την απολαυστική αγωνία που νιώθω για δεκαετίες τώρα, κάθε φορά που η βελόνα του πικάπ ξεκινάει να μου πει την ιστορία της Σάρλοτ, ή εκείνη με τη δολοφονία του Άραβα, ή τη φωτιά στο Κάιρο, ή την άλλη με τους κρεμαστούς κήπους, την Εμ, τα 17 δευτερόλεπτα, το δάσος, το τραγούδι απ’ το Κυότο.  Εννοείται, δε λέω, πως στιχουργικά οι Cure μάλλον υστερούν των Smiths με την επιγραμματική, συμβολιστική τραγουδοποιία του κ. Smith. Παρ’ όλα αυτά τη de profundis ποίηση (;) του Morrissey τη θεωρώ συγκλονιστική μεν, τη μελοποίησή της όμως συχνά πυκνά την αποφεύγω γιατί μου αφήνει ένα  ανικανοποίητο.]

- Cure φυσικά του απαντάω στο δευτερόλεπτο. 

Κάπως έτσι  άρχισε να στριφογυρίζει στο μυαλό μου η ιδέα για τούτη την ανάρτηση. Κόντρες που έχουν τροφοδοτήσει κουβέντες, τσακωμούς για δεκαετίες, την ώρα που οι περισσότεροι ακούμε και τις δύο πλευρές των αντιπάλων με τον ίδιο (που λέει ο λόγος) σεβασμό.

Ρίχνω λοιπόν λάδι στη φωτιά, δυναμιτίζω το ήρεμο κλίμα και βάζω στο τραπέζι 14 και 1 καθοριστικά ερωτήματα - ασκήσεις πόλωσης σε τεράστια θέματα ήσσονος σημασίας (είθε τα διλήμματα στη ζωή μας να ‘ναι αυτά):

1. The Beatles vs. The Rolling Stones
2. Grateful Dead vs. Jefferson Airplane
3. MC5 vs. The Stooges
4. Deep Purple vs. Led Zeppelin
5. Sex Pistols vs. The Clash
6. The Cure vs. The Smiths
7. Green on Red vs. The Dream Syndicate
8. Blur vs. Oasis
9. U2 vs. R.E.M.
10. Pixies vs. Sonic Youth
11. Pearl Jam vs. Nirvana
12. Miles Davis vs. John Coltrane
13. Ennio Morricone vs. Nino Rota
14. Μ. Θεοδωράκης vs Μ. Χατζιδάκις
15. Τρύπες vs. The Last Drive

Δυστυχώς μια μεγαλεπήβολη διαδραστική δημοσκόπηση (αυτή με τα κουμπάκια και τα τικ και το view results) που μου πήρε ώρες να την οργανώσω και θα φαινόταν έτσι,

δε φαίνεται να δουλεύει σε κανέναν browser οπότε όποιος/α θέλει μπορεί να αφήσει σχόλιο με τις επιλογές του/της.

Χειρόγραφα λοιπόν το 1 - 2 - Χ (το Χ δε σημαίνει ...ισοπαλία αλλά έλλειψη ενδιαφέροντος για την κόντρα) με ή χωρίς αιτιολογία.

μια μάχη που έμεινε στα χαρτιά

Οι δικές μου απαντήσεις εντωμεταξύ είναι: The Beatles (εννοείται ή θα με πεις φλώρο;) , Led Zeppelin (αλλά δεν πολυκαίγομαι),  Jefferson Airplane (δαγκωτό), The Stooges, The Clash, The Cure (τα είπαμε παραπάνω), Green On Red (εδώ θα προτιμούσα να μπορούσα να απαντήσω τους D.S.), Blur (μπορεί να μην έχουν Wonderwall αλλά ευτυχώς που είναι οι Blur), REM (δυσκολεύτηκα εδώ), Pixies (γιατί  με αυτούς μυήθηκα) , Nirvana, Miles Davis, Nino Rota  ή μάλλον Ennio Morricone (εδώ ίδρωσα να βγάλω ετυμηγορία), Μάνος Χατζιδάκις (δαγκωτότατοo), Τρύπες (too many of my yesterdays)

1-2-2-Χ-2-1-1-1-2-1-2-1-1-2-1

υγ. Τα μόνο ερώτημα που δεν έθεσα είναι τα Pink Floyd vs. Yes γιατί δε θέλει και ρώτημα  καθώς και το Βισση vs Βανδή που δεν μας ενδιαφέρει. Ή κάνω λάθος?

Post by Lemonostiftis Lemon.