η μια θέση στον ήλιο

Αριστουργηματική η κατά γράμμα ερμηνεία της φράσης "Για μια θέση στον ήλιο" στη σκηνή της σουρεαλιστικής ταινίας του Vittorio De Sica. Όταν σχεδόν ολόκληρη η μικροκοινωνία των απόκληρων και των αλητών της πόλης κυνηγά χοροπηδώντας, σπρώχνεται και στριμώχνεται για να ζεσταθεί από τη στιγμιαία θαλπωρή των αχτίνων του ήλιου.

Ο λόγος για το «Θαύμα στο Μιλάνο», την ταινία που δυσαρέστησε την κεντρική εξουσία της Ιταλίας άμα τη βραβεύσει της  στο φεστιβάλ των Καννών το 1951. Και ο λόγος αυτής της δυσαρέσκειας κατανοητός σε όποιον την έχει παρακολουθήσει καθώς με προφανέστατα (όπως θα έκανε ο Τσάπλιν ή οι αδελφοί Μαρξ)  αλληγορικό τρόπο, ο φακός εστιάζει στον ορφανό και νεοάστεγο, καλοσυνάτο πρωταγωνιστή, τον Τοτό, και καταγράφει την πάλη των τάξεων στη γείτονα χώρα. 

Ο νεορεαλισμός του "Κλέφτη των ποδηλάτων" είναι και πάλι φανερός, μόνο που εδώ διανθίζεται από μια υπερβατικά ποιητική ματιά και κάμποσο χιούμορ  στη διήγηση των προσπαθειών μιας γκροτέσκας ομάδας άστεγων ανθρώπων που αξιώνει μια θέση για τη νεόχτιστη παραγκούπολή της στις παρυφές της πόλης  του Μιλάνου, τη «χτίζει» και συγκρούεται με τα συμφέροντα των ιδιοκτητών, την αστυνομία,  τους πολιτικούς και ενίοτε και με τον κακό της εαυτό για να την διαφυλάξει.

Οι σκηνές του «κάμπινγκ» των αστέγων με τους ανθρώπους να ζουν σε χαρτόκουτα, βαρέλια και αναποδογυρισμένες λαμαρίνες και του κυνηγητού των αχτίνων του ήλιου εκτός του ότι τις θεωρώ εικαστικά σημεία αναφοράς, μου έφεραν στο μυαλό  κάποιες αντίστοιχες (και εξίσου συγκλονιστικές) από την Απεργία του Sergei Eisenstein. Αλλά γι αυτές νομίζω πως οφείλω δυο λόγια σε μια ξεχωριστή ανάρτηση. 

Ο Ιταλός ηθοποιός Francesco Golisano που ενσάρκωσε τον καλοσυνάτο Τοτό στην ταινία του Ντε Σίκα, σκοτώθηκε σε τροχαίο το 1959, σε ηλικία μόλις 29 χρονών.