όχι μ’ ένα πάταγο

Μεταξύ μπύρας χωρίς αλκοόλ και καφέ χωρίς καφεΐνη, λίγο πριν η πυροδοτημένη από την Κυριακάτικη φωτογραφία του πνιγμένου 7ιντσου αλυσίδα λεκτικών κυρίως συνειρμών (στη διάρκεια της οποίας έλυσα το μυστήριο της ταυτότητας ενός τραγουδιού που αναζητούσα από το 1987) φτάσει κομποσκοίνι στον τελευταίο της κρίκο, συνάντησα τους στίχους του “Hollow Men” του T.S. Eliot οι τελευταίοι των οποίων κλείνουν το ποίημα κάπως έτσι: 

...

η ζωή είναι πολύ μακριά

μεταξύ πόθου

και σπασμού

μεταξύ δύναμης

και ύπαρξης

μεταξύ ουσίας

και πτώσης

πέφτει η σκιά

γιατί δικό σου είναι το βασίλειο

γιατί δική σου είναι η ζωή

γιατί η ζωή σου είναι δική σου

δική σου

αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος

όχι μ’ ένα πάταγο αλλά μ’ ένα λυγμό

Μετάφραση: Αριστοτέλη Νικολαϊδη

υγ. Για την ιστορία, το δισκάκι που προέβη στο απονενοημένο ήταν της Raffaella Carra, γεγονός που με απέτρεψε από την βρωμερή διαδικασία της σωτηρίας του. Μετά από ώρες και στο ίδιο σημείο, μια προσπάθεια (σκηνοθετημένης πλέον) επαναφωτογράφησής του δεν κατέστη τελικά δυνατή.