ένας μικρός κόσμος, μια αποχώρηση και μερικοί θεσμοί

Από τη Βικτώρια τηλεφωνώ στα παιδιά στο μεζεδοπωλείο, τους παραγγέλνω μια φωτογραφία…

Σε δυο μέρες φεύγει η Χ για Γερμανία να εγκατασταθεί μόνιμα, η υπόλοιπή της οικογένεια είναι ήδη εκεί. «Άκόμα ένας από την παρέα και τον ευρύτερο αυτής κύκλο που αφήνει τα εν Ελλάδι στους όλο και μειούμενους καλούς ανθρώπους που μένουν γύρω μου», είμαι εγωιστής άραγε που σκέφτομαι έτσι; 

Η Χ. έχει κανονίσει να χαιρετήσει όσους ξέρει σ’ ένα μεζεδοπωλείο που υπάρχει στο κέντρο από καταβολής πόλης. Είναι από εκείνα τα μαγαζιά που ο θρύλος τους επιβάλει να έχεις καθίσει και να τα έχεις πιει τουλάχιστον 5-10 φορές εκεί στα νιάτα σου. Να έχεις μεθύσει, να έχεις ξεράσει και να μην έχεις ξαναπατήσει το πόδι σου από τα είκοσιτόσα σου χρόνια (για μένα γράψε 1992). 

Ήδη από τις 8 έχουμε αρχίσει και μαζευόμαστε, ανά δύο ή ανά τρεις οι περισσότεροι έχουμε ξανασυναντηθεί οπότε συστηνόμαστε με τους υπόλοιπους. Σε κάθε νέα άφιξη αυτό επαναλαμβάνεται παρόλα αυτά δε χάνουμε χρόνο: πίνουμε, τα λέμε όλοι σαν παλιοί γνώριμοι, γελάμε, τσουγκρίζουμε τα ποτήρια και το εννοούμε λιγάκι παραπάνω από τις άλλες φορές - μεγαλώνουμε βλέπεις κι οι όποιες αλλαγές βαραίνουν διαφορετικά. 

Παραδόξως μια μυστήρια ευθυμία έχει καθίσει πάνω μας. Γύρω μας εικοσάχρονες καταβόθρες - σαν τους παλιούς «εμείς» ένα πράγμα – φωνασκούν μπεκρουλιάζοντας τα μισόκιλα πέντε πέντε κι εμείς διηγούμαστε ιστορίες χθεσινές, άλλες επικές και άλλες καθημερινές. Ρουφώ μετρημένα τις γουλιές τη μπύρα μου, αντανακλαστικά αποφεύγω τους μεζέδες της ποικιλίας και ακούω το παράπονο ενός ανθρώπου που μέχρι χθες δε γνώριζα.

 - Ήρθα στεναχωρημένος από μια δουλειά, εξομολογείται. 

Προγραμματιστής, κάπου στα 50 του ο Δ, εξιστορεί εν τάχει τα γεγονότα. Το συμφωνηθέν συμβόλαιο με την Χ εταιρία, η προκαθορισμένη κοστολόγηση, οι μήνες εργασίας, η έγκαιρη παράδοση του προϊόντος και όλα όσα προηγήθηκαν της μη καταβολής των δεδουλευμένων. «Πάρτε αυτά στο χέρι (μειωμένα κατά 45%) και είσαστε εντάξει», τους είπαν από το λογιστήριο της γνωστής και αξιότιμης πράσινης εταιρίας με έδρα τον Ασπρόπυργο.

Όταν ήρθε η σειρά μου να πω μια αντίστοιχη ιστορία, τους εμπιστεύτηκα εκείνη την εμπειρία με το ιδιαίτερο μάθημα που παρέδιδα στο τέκνο της ευκατάστατης, πάππο προς πάππο αριστερής οικογένειας, εκείνης που με σταύρωναν μέχρι να με πληρώσουν, τα πάντα λιγότερα κι ενίοτε σε κέρματα χρήματα.

Όλα αυτά δε θα το ανέφερα εδώ, θα ήταν άκυρα και άνευ ενδιαφέροντος θέματα για μια ανάρτηση, αν μετά από λίγο δε συναντούσα στα τραπέζια του μεζεδοπωλείου τον εν λόγω μαθητή μου. Κοίτα να δεις μικρός που είναι ο κόσμος χαμογέλαγα μέσα μου καθώς χαιρετιόμασταν εγκάρδια. 

 - Πως τα πας φίλε τώρα που τέλειωσε το σχολείο; τον ρώτησα

 - Μια χαρά δάσκαλε, μου απαντά. Το καλοκαίρι δούλευα στο θείο μου στον Ασπρόπυργο. Έχει μια εταιρία που λέγεται... Τον ακούω που επαναλαμβάνει το όνομα της γνωστής και αξιότιμης πράσινης εταιρίας. 

Όντως ο κόσμος είναι μικρός. Άσχετα που εμείς σκορπίζουμε στα πέρατά του.

Κοντά στα μεσάνυχτα, αγκαλιάζω τη Χ. με όλη μου τη δύναμη και φεύγω νωρίτερα από τους υπόλοιπους. Στο δρόμο για το πάρτυ του σταθμού περνάω από το πεδίον του Άρεως. Κοντοστέκομαι για λίγο στους ήχους του Indie Free Festival, δεν ξέρω ποια μπάντα παίζει, χρονοτριβώντας στο φθινοπωρινό κρύο με ένα τσιγάρο στο στόμα. Περιέργως όλα είναι ήρεμα στους γύρω δρόμους. Το ίδιο και εγώ.

Όχι πολύ αργότερα, από τη Βικτώρια τηλεφωνώ στα παιδιά στο μεζεδοπωλείο, τους παραγγέλνω μια καλύτερη φωτογραφία από τις τουαλέτες του μαγαζιού: μια κοντυλιά στον τοίχο ενός χωμένου στις σκέψεις του μα ξαλαφρωμένου ανθρώπου.

Έπειτα βυθίζομαι σε ντεσιμπέλ και αλκοόλ κάπου στις παρυφές του Συντάγματος. Την ίδια ώρα που αργοπορημένα, ο θεσμός του χορού των καψιμάτων ξεκινά στο Πεδίο του Άρεως και εγώ έχω μόνο δυομιση ώρες ύπνου μέχρι να χτυπήσει το ξυπνητήρι της Κυριακής.

Indie Free Festival, φωτ. Cabinek

ενα σαββατοκύριακο σταθμός

"Αγαπητό ημερολόγιο,

σήμερα ευχαριστήθηκα εκπομπή. Δεν είναι τόσο τα λόγια στο μικρόφωνο, οι ιστορίες και τα trivia ή οι φίλοι και ακροατές που συμμετείχαν από  τα όποια μέρη ξυπνούν, ζουν, εργάζονται, ευτυχούν ή όχι και αράζουν. Ήταν τα τραγούδια τα ίδια σήμερα. Οι επιλογές, οι ενορχηστρώσεις και η θεματολογία τους η ηχητική, το πώς ταίριαξαν το ένα με το άλλο, το πώς συνέπλεξαν ανά διαστήματα τις νότες τους. Ο Δήμος Μούτσης με τους CAN. Αυτή η λίστα με τα επιλεγμένα τραγούδια, κατά τη γνώμη μου σκότωνε!".

Νομίζω, έτσι θα ξεκινούσα τη σελίδα της 26^ης Σεπτεμβρίου 2014 του ημερολογίου μου αν φυσικά είχα ένα. Ίσως πάλι να ξεκινούσα με το ουρλιαχτό και τον ήχο λαμαρινών που συγκρούονται που τρύπωσαν από το δρόμο στο υπνοδωμάτιό μου στις 6 παρά κάτι το πρωί κι αφού πρώτα ξύπνησαν τη συνείδησή μου κι έπειτα εμένα μας έστειλαν αμφότερους στο πεζοδρόμιο εν ώρα καταιγίδας. Γραφικός εγώ, να μουσκεύω με εσώρουχα και παντόφλες, κυρία η συνείδηση κουκουλωμένη το σωστό και το δίκαιο.

Δε θα τα γράψω όμως πουθενά, σε καμία σελίδα χαρτιού, καθώς δεν έχω – ποτέ δεν είχα – ημερολόγιο. Κι εδώ στα ηλεκτρονικά χνάρια του ιστολογίου το πολύ-πολύ να αναφερόμουν στον ανηλεή καυγά με τις βρισιές και τις σφαλιάρες στον οποίο επιδόθηκαν υπό βροχή  σήμερα το πρωί δυο τύποι, ένας ταξιτζής κι ένας με μηχανάκι, που μόλις είχαν τρακάρει.

Όποιος/α επιθυμεί να ακούσει ηχογραφημένο το σημερινό μπητλικό επεισόδιο της εκπομπής και να ευχαριστηθεί τη μελέτη στο Tomorrow Never Knows, δεν έχει παρά να εκμεταλλευτεί τη δεύτερη ηχογραφημένη παρουσία αυτού, κατευθείαν από εδώ:

131st lemon's indieground radio show by Lemonostiftis on Mixcloud

ή να κατεβάσει το podcast αυτού πατώντας το παρακάτω εικονίδιο:

click pic to download

Το δε σημερινό ΥΠΕΡΟΧΟ playlist είναι εδώ:

• The Kinks - Helga
• The Chameleons - Second Skin
• The Boo Radleys -  Wish I Was Skinny
• Elliott Smith - Baby Britain
• Jay Atwood & Susan Maccorkle - Tomorrow Never Knows
• The Moody Blues - Evening (The Sunset, Twilight Time)
• Los Shakers - Espero Que Les Guste
• Neil (from The Young Ones) - Hole In My Shoe
• Nick Nicely - 49 Cigars
• Chemical Brothers - The Private Psychedelic Reel
• The Three O'clock - As Real As Real
• Paul McCartney - Momma Miss America
• Black Mountain - Druganaut
• Δημος Μουτσης & ορχήστρα - Εισαγωγή (Dimos Moutsis  & orch. - intro)
• Can - Oh Yeah
• Timothy Leary - The Psychedelic Experience (excerpt)
• Krzysztof Komeda - Rosemary's Baby - Main Title (Lullaby)
• The Dukes of Stratosphear - The Mole From The Ministry
• The Beatles - Within you without you - Tomorrow Never Knows
• Swans - No Cure For The Lonely
• Television Personalities - A Stranger To Myself
• Sissy Spacek - John You Went Too Far This Time
• Of Montreal - Everything Disappears When You Come Around
• Spoon - The Beast And Dragon, Adored
• Nikki Sudden - Pin a Rose On Me
• Flaming Lips -  Love Yer Brain
• Tame Impala - Feels Like We Only Go Backwards

υγ1. The Breakfast Sessions

Αύριο το πρωί (12;00-2;00) θα βρίσκομαι ξανά στον indieground. Όχι δεν έχω εκπομπή. Θα περιοριστώ στυς ρόλους του ηχολήπτη, του περι τεχνικών θεμάτων δασκάλου, και του ξε-αγχωτή καθώς δύο καλοί φίλοι, ο Νεκ (ο γνωστός Νεκ των απογευματινών μας έκτακτων εκπομπών) και η Χριστίνα ( πρώτη φορά θα συστηθεί ραδιοφωνικά αύριο) ξεκινούν το Breakfast Sessions. Για το οποίο φυσικά μου ζήτησαν να τους φτιάξω το αφισάκι της εκπομπής. Κι εγώ στους φίλους δε χαλάω χατήρια:

υγ2. Dance to the Indieground

 Το δε Σαββατόβραδο κι αφού αποχαιρετήσουμε με αλκοόλ (ακόμα) μια φίλη που μεταναστεύει, στη Γερμανία αυτή, θα καταλήξουμε στο πάρτυ του indieground ο οποίος γιορτάζει τα 6 του χρόνια.

κι έχει και καινούριο λογότυπο

Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν και καλό 

Σαββατοκύριακο σε όλους.

το αύριο που ποτέ δε γνωρίζει

Turn off your mind, relax and float down stream

It is not dying

Lay down all thoughts, surrender to the void

It is shining

Ακολούθησα πιστά τις οδηγίες του κ. Leary, απενεργοποίησα το μυαλό κι αφέθηκα χαλαρός στις ορέξεις του αύριο. Κάνοντας χρήση - αντί πεγιότ, αμίδιου του δ- λυσεργικού οξέος ή άλλης ψυχεδελικής ουσίας - της τοπικής αναισθησίας ενός οδοντιατρείου αποφευγω τον τεχνητό ήλιο που σημαδεύει τη φάτσα μου αδιαφορώντας ταυτόχρονα για τους τροχούς που σπινιάρουν στον υδροξυ-απατίτη των δοντιών μου. Η εφήμερη ύπαρξη μιας μύγας καθισμένης στη λάμπα αλογόνου του ταβανιού μονοπωλεί το ενδιαφέρον μου και δεν είναι παρά πολύ αργότερα που κάνω τον αναμενόμενο (Mr. White) συνειρμό. 

- Μπύρα επιτρέπεται να πιεις, στο φαγητό πρόσεχε μόνο μη μασήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό, μου απαντά ο γιατρός κι εγώ συνεχίζω να μην ανησυχώ για τίποτα. Άλλωστε όλα δείχνουν εντάξει, ακόμα και η μικρή μου διπλωματική με θέμα το μπητλικό "Tomorrow never knows" είναι ήδη έτοιμη προς παρουσίαση:

 Την Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου στις 10:00 το πρωί όπως πάντα το δεύτερο επεισόδιο της τέταρτης σεζόν (s04 ep02)  της εκπομπής "στον λεμονοστίφτη".  

Όποιος/α επιθυμεί να παραστεί στο δικτυακό μας ραντεβού αρκεί να συμπλέξει τις δικτυακές του ίνες με εκείνες του indieground online radio, ώστε να ακούσουμε ΠΑΡΕΑ τα τραγούδια που έχω διαλέξει, πατώντας εδώ:

το '71

Εγκαταλελειμμένος από το τάγμα του κατά τη διάρκεια της πρώτης του κιόλας αποστολής στους καθολικούς δρόμους του Μπέλφαστ, ο κυνηγημένος Βρετανός στρατιώτης  Γκάρυ Χουκ  όχι μόνο δε μπορούσε να φανταστεί την εξέλιξη μιας θεωρητικά ήρεμης επιχείρησης σε γενικευμένες ταραχές αλλά ούτε κι ότι θα έπρεπε να φτύσει αίμα (μεταφορικά και κυριολεκτικά) προκειμένου να κρατηθεί ζωντανός.

Ανθρώπινο και αντιηρωικό φιλμ το ’71 του άγγλου  Yann Demange  εκτυλίσσεται στο χωρόχρονο μιας τυχαίας νύχτας του εμφυλίου στη Βόρια Ιρλανδία, καταγράφοντας τις οδομαχίες, το ρόλο των Άγγλων, τις πολιτικές ίντριγκες και τα όποια ψήγματα ανθρωπιάς σε ένα βουτηγμένο στο μίσος πολεμικό σκηνικό αδιέξοδων εκρήξεων, πυροβολισμών, μίσους και προδοσίας.

Κι όμως το φιλμ όντας πραγματικά συναρπαστικό, μένει στο μυαλό μου για όλους τους λάθος λόγους. Συνεχείς πτώσεις του ηλεκτρικού ρεύματος διακόπτουν την προβολή στην αίθουσα του κινηματογράφου Ιντεάλ κάθε τρείς και λίγο, τα κλιματιστικά βγαίνουν κι αυτά εκτός λειτουργίας, κολυμπάς στον ιδρώτα με την ατμόσφαιρα στην πολυπληθή αίθουσα να γίνεται αποπνικτική, βρίσκεις την ευκαιρία να μιλήσεις με τους ανά το χώρο γνωστούς που συναντάς ενώ λίγο αργότερα μέσα στα σκοτάδια η γλώσσα σου συνειδητοποιεί εντός της στοματικής κοιλότητας πως ένα δόντι σου έχει μάλλον σπάσει. 

Κάπως έτσι απεκδύεσαι την αγωνία για τη σωτηρία του πρωταγωνιστή και προσεύχεσαι μόνο να τελειώσει κάποτε η ταινία για να πατε σπίτι  την ώρα που ξεθάβεις από τα βάθη του μυαλού σου και τραγουδάς σιγανά το πιο ...απίθανο - παρότι πολιτικό με τον τρόπο του - τραγούδι για τα γεγονότα της εποχής:

When the hate you have

For one another's past

You can try 

To tell the world the reason why

Belfast

Κατά την έξοδο από τον κινηματογράφο σου προσφέρεται - εν είδει συγγνώμης -  από τους υπεύθυνους της επιχείρησης ένα εισιτήριο για όποια παράσταση της αρεσκείας προτιμήσεις στο μέλλον. 

Αύριο έχω οδοντίατρο.

εποχή 4 επεισόδιο 1

Ήρθε ο τεχνικός στο σταθμό το καλοκαίρι, «Έφτιαξα τα πάντα…» μου είπαν ότι είπε,– πολύ το χάρηκα όταν το έμαθα -, πήρε 3 κατοστάρικα για τον κόπο του, «Χαλάλι του», αναφώνησα όχι με ιδιαίτερα  περισσή ευκολία παρόλο που δεν τα πληρώθηκε από την τσέπη μου τα δεδουλευμένα του.

Δεν είναι ότι κατά βάθος δεν είχα μιαν ανησυχία αλλά το ότι όλα δεν θα δουλεύανε καλά σήμερα που πήγα στο στούντιο για την πρώτη εκπομπή της τέταρτης σεζόν δεν  το περίμενα. Ή σχεδόν όλα αφού εγώ τα πήγα μια χαρά: και συγκινήθηκα που μύρισα ξανά μετά από τρεις μήνες τον πνιχτό αέρα του στούντιο, και ίδρωσα σα χταπόδι τυραννώντας την κονσόλα χωρίς να βγαίνει η αγωνία στα μικρόφωνα – τι σου είναι η πείρα, ε; - , και ευχαριστήθηκα με το πολυπληθές κοινό φίλων και ακροατών που μου ευχήθηκε και μου κράτησε συντροφιά και τραγούδησα, και διασκέδασα τα τραγούδια (πως θα μπορούσε άλλωστε να μην συμβεί αυτό αφού εγώ τα είχα διαλέξει ένα προς ένα) του playlist. 

Όποιος/α επιθυμεί να ακούσει ηχογραφημένο το σημερινό επεισόδιο της εκπομπής (έχουν ήδη γίνει κάποιες διορθώσεις στον ήχο, τουλάχιστον όπου ήταν εφικτό) δεν έχει παρά να εκμεταλλευτεί τη δεύτερη ηχογραφημένη παρουσία αυτού, κατευθείαν από εδώ:

130th lemon's indieground radio show by Lemonostiftis on Mixcloud

ή να κατεβάσει το podcast αυτού πατώντας το παρακάτω εικονίδιο:

click pic to download

Το σημερινό playlist είναι εδώ: 

• The Ventures - Sealed With A Kiss
• Duo Los Diablos - Loco Amor
• Skip & The Creations - Harlem Shuffle
• Philip Selway - Dont Go Now
• Of Montreal - At Night Trees Aren't Sleeping 
• The Beatles - Two of us
• The Space Lady - Major Tom
• Krakatau - Riddells Creek
• Yeah Yeah Noh - See Through Nature
• Chefs - Records And Tea
• U.K. Subs - Nico
• Yo La Tengo - Fourth Time Around
• Deep Freeze Mice - I Vote Conservative (Because I'm In Love With You)
• Frightened Rabbit - Scottish Winds
• 14a Justin Hayward - Forever Autumn
• Tuxedomoon-The Stranger
• Spell - There's No Blood In Bone
• Devendra Banhart - Fistful of Love (Antony and The Johnsons cover)
• Low - Africa (Toto cover)
• The Silent League - Breathe 
• Woods - With Light And With Love
• The Lemon Fog - Summer 
• Ramones - Out of Time
• Liarbirds - Estuary in Me
• The Magnetic Fields - All My Little Words
• The Kinks - Get Back In Line 
• Oasis - Live Forever
• Moby-The Perfect Life (live On Soundcheck acoustic)

Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν και καλό 

Σαββατοκύριακο σε όλους.

η 4η ενσάρκωση: with light & with love

Τέλειωσαν οι διακοπές, μπήκε ο Σεπτέμβρης, η θερμοκρασία συνήλθε, ήρθαν τα πρωτοβρόχια, τα φυλλοβόλα δέντρα εννοείται πως βάλθηκαν να φυλλοροούν, τα χελιδόνια ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους, άνοιξαν και τα σχολεία. Κάπου εκεί έπιασε τα φθινοπωρινά μηνύματα και ξεκίνησε να εκπέμπει ζωντανά και ο indieground. Κι έβαλε τις μηχανές στο full κατευθείαν ήδη από προχθές, για έκτη χρονιά. 

Κι αφού μέρα με τη μέρα οι φιλοξενούμενες εκπομπές ξεδιπλώνουν τα νέα τους πρώτα βήματα στο καινούριο πρόγραμμα του σταθμού ετοιμάζομαι κι εγώ για τη ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ. 

Θα φορέσω τα καλά μου αυτήν την Παρασκευή. Πρωί-πρωί, θα ζαλωθώ τις σκέψεις μου, τις μουσικές και τα τραγούδια που άκουγα τους μήνες που δεν είχα πρόσβαση σε μικρόφωνα, κονσόλες και οπτικές ίνες, μαζί κι εκείνα που ανακάλυψα έκτοτε, και θα κατηφορίσω επί σκοπώ στο κέντρο της πόλης. Καλοχτενισμένος, με το απύθμενο τρακ εκείνου του καψούρη που μελετάει από καιρό το επικείμενο ραντεβού και ταυτόχρονα δεν είναι σίγουρος ότι θυμάται πως να κοινωνεί και να διοχετεύει στο στόχο την αξόδευτη ερωτική του διάθεση.

Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου, λοιπόν,  στις 10:00 το πρωί (και για 2 "μόνο" ώρες) ξεκινά το πρώτο επεισόδιο (το 130ο) της τέταρτης σεζόν της εκπομπής "στον λεμονοστίφτη".  

Όποιος/α επιθυμεί να παραστεί στο δικτυακό ραντεβού στο "The Third Coming" αρκει να συμπλέξει τις δικτυακές του ίνες με εκείνες του indieground online radio, ώστε να ακούσουμε ΠΑΡΕΑ τα τραγούδια που έχω διαλέξει, πατώντας εδώ:

υγ/ Music will save us all. 

οι χαρτοπαίκτες

Δεν έκατσα να δω πως τέλειωσε η παρτίδα αλλά θα ήθελα στο τέλος να την έχει κερδίσει ο παίκτης με την πορτοκαλί μπλούζα που έχει την πλάτη γυρισμένη στο φακό.

Κι αυτό γιατί τουλάχιστον με την πρώτη εντύπωση δείχνει "μικρό ψάρι" ήτοι ο "τέταρτος για να κλείσει το καρέ", το ψιλοάσχετο θύμα που θα χάσει πρώτο τα λεφτά του ή ό,τι άλλο τελος πάντων (παιχνίδια, φασόλια, τάπες, προσωπικό χρόνο) έχει ποντάρει. Αυτός που ματαίως έχει να αντιπαλέψει τη μαγκιά, το θεατρινισμό, την επιδεξιότητα, την πονηριά, το θυμό και την καπατσοσύνη των άλλων. 

Παρόλα αυτά με τίποτα δε θα στοιχημάτιζα υπέρ του.

υγ. Αυτά τα λίγα ως 1000η ανάρτηση του ιστολογίου!

όσο να 'ναι

- Να σε ρωτήσω κάτι χωρίς παρεξήγηση λέω στην υπάλληλο του καταστήματος οπτικών λίγο πριν παραγγείλω γυαλιά οράσεως. Στο προηγούμενο κατάστημα που ρώτησα για αλλαγή στους 2 φακούς των γυαλιών ηλίου, μου τους κοστολόγησαν στα 30 ευρώ, τι λιγότερο θα έχουν από τους δικούς σας ολόιδιους φακούς για τους οποίους μου ζητάτε 70;

 - Καλά να σας τα φτιάξουμε και μείς με 30 με αποστομώνει η υπάλληλος αφού πρώτα μεταφέρει την απορία μου τον ιδιοκτήτη του καταστήματος

.

Στην κινητή τηλεφωνία τα 24,50 ευρώ του μηνιαίου παγίου μου γίνονται αυτομάτως 15 με δύο μόνο τηλεφωνήματα σε αυστηρό ύφος και όχι ιδιαίτερη γκρίνια στην εξυπηρέτηση πελατών της υπηρεσίας. Το ίδιο συμβαίνει και στη σύνδεση την οικιακή. Σταθερό και ίντερνετ κατέβηκαν από 29 στα 18 ευρώ με τα κατάλληλα επιχειρήματα στο αντίστοιχο τμήμα: 

 - Θα ήθελα να ενταχθώ στο πρόγραμμα της εταιρίας σας που παρέχει ακριβώς τα ίδια προνόμια με αυτά που έχω ήδη εγώ και κοστίζει 17 ευρώ αντί για τα 29 που πληρώνω εγώ πάλι σε εσάς, λέω στην υπάλληλο του παρόχου της σταθερής τηλεφωνίας μου.

 - Α, λυπάμαι δε γίνεται, μου απαντά εκείνη με αυτοπεποίθηση, είστε παλιός πελάτης εσείς! Μπορώ να σας το κάνω 25.

 - Καλά θα το σκεφτώ, λέω εγώ.

 - Με 23 είσαστε εντάξει;

 - Όχι απαντώ ξανά.

 - Με 20; μου αντιπροτείνει λίγο αργότερα που μου ξανατηλεφωνεί εκείνη.

 - Ούτε.

 - Καλά τότε επειδή είστε καλός μας πελάτης θα σας το κάνουμε 17,5 και θα σας δώσουμε επιπλέον δύο ώρες σε κινητά και δύο σε εξωτερικό.

Συμφωνήσαμε τελικά.

Ίδιοι με τους γύφτους στο παζάρι που άμα (θεωρητικά) τους δώσεις το 20αρι που σου ζητάνε για μια Rafaella Carra σιγουρεύονται αυτομάτως πως τους έχεις και υποχρέωση από πάνω που σου πούλησαν το κελεπούρι το καλό. Το ίδιο πιστεύουν όμως κι όταν σου πουλήσουν τελικά τον ίδιο ακριβώς δίσκο για 50 λεπτά.  

Στο κατάστημα με τα αθλητικά είδη τα παπούτσια με τις 3 παράλληλες γραμμές στο πλάι κοστίζουν 90ευρώ.

 - Πολύ ακριβά εξομολογούμαι στον πωλητή.

 - Χμμμ, μου απαντά αυτός. Αυτά με τις μαύρες ρίγες μπορώ να σας τα δώσω 60, σε εκείνα με τις λευκές δε μπορώ να κάνω κάτι.

Πραγματικά θα ήθελα να ξέρω με ποια νοητική διεργασία στο μυαλό των εμπόρων προκύπτει αυτή η υπεραξία στην κοστολόγηση. Όσο να ναι, σου ζητάνε. Πλέω στη βεβαιότητα πως κανένας αλγόριθμος δεν κρύβεται πίσω από την διαμόρφωση της αρχικής τιμής πώλησης ενός προϊόντος. Κανένα ίχνος λογιστικής κοστολόγησης και ουδείς νόμος αγοράς και ζήτησης δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν.

Αναρωτιέμαι αν κάθε ερώτηση του στυλ «Πόσο κοστίζει το τάδε προϊόν;» οι κάθε λογής έμποροι την αποκρυπτογραφούν στο μυαλό τους διαφορετικά και απαντούν σε μια άλλη. Ρωτάς για παράδειγμα εσύ «Πόσο κάνουν οι φακοί;» και αυτοί ακούν «Πόσο χρονών είναι η γιαγιά σου;» πριν σου απαντήσουν  «70» ή «Πότε έκανες εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας;» και σου ορκίζονται πως αυτό τους συνέβη στα  «32». Μπορεί πάλι να ανοίγουν απλά τα χείλη και να εκστομίζουν τυχαία νούμερα αξιώνοντας από το πορτοφόλι σου ότι τους κατέβει. Κι όπου κάτσει.

Κι αν  παλαιότερα, ποτισμένος τη ντροπή του και καλά βλαχοευρωπαίου καταναλωτή δε δημιουργούσα θέμα σε κανέναν πωλητή πληρώνοντας άμεσα και σε ρευστό το ζητούμενο ποσό τώρα δε διστάζω να πυροδοτηθώ. 

Υστερόγραφο. Τελικά άλλαξα γυαλιά οράσεως μετά από 12 χρόνια. Αφού δοκίμασα γύρω στους 45 κοκκάλινους σκελετούς εκ των οποίων οι περισσότερο μου έδιναν εξαίρετο τύπο και cool, αγόρασα ξανά μεταλλικό.  Τρεις στους τρεις φίλους που με έχουν δει στις 2 μέρες κυκλοφορίας τους δεν κατάλαβαν καμμία αλλαγή. Εγώ όμως τους βλέπω καλύτερα. 

Sometimes, when I look deep in your eyes,

I swear I can see your soul

σσσστ!

Το πρωί ανοίγω τα παντζούρια σιγά σιγά μην την ξυπνήσω. Είναι η δεύτερη μέρα που δεν το ‘χει κουνήσει από τη γλάστρα, τουλάχιστον τη βλέπω που ανασαίνει και καταλαβαίνω ότι ζει. 

Όταν γυρνάω το απόγευμα στο σπίτι είναι ακόμα εκεί. Στην κάτοψη μοιάζει με ενσταντανέ ξέχειλου κάδου χαλασμένου πλυντηρίου. Ξεκλειδώνοντας τη βαριά σιδερένια πόρτα, ο στριγκός μεταλλικός ήχος την ξυπνάει άθελά μου. 

Μου λέει κάνα δυο τρεις κουβέντες τις οποίες πιθανότατα αν μπορούσα να αποκωδικοποιήσω θα παρεξηγιόμουν, έπειτα χασμουριέται, τεντώνεται και την ξαναπέφτει για ύπνο στην ίδια άβολη στάση.

Πρέπει μόλις να γύρισε από την πενταήμερη σκέφτομαι, δεν εξηγείται αλλιώς τόση κούραση!

Space Lady, ουρανοκατέβατη από το διάστημα στην Αθήνα

Με τη μουσική, ή μάλλον με τον ηχητικό κόσμο της Space Lady, ήρθα σε πρώτη επαφή πριν μερικά χρόνια ανασκάπτωντας τις δισκογραφίες ιδιαίτερων καλλιτεχνών (πολλοί - όχι εγώ - θα έβαζαν στο καλλιτέχνες εισαγωγικά), περίεργων, weirdo τύπων ή αυτοαποκαλούμενων αν το θες μουσικών. Μόλις είχα δει το εξαιρετικό ντοκυμαντέρ για το βίο και τις ημέρες του Daniel Johnston  («Τhe Devil & Daniel Johnston»)  κι είχα βαλθεί να εξερευνήσω τόσο τα δικά του μουσικά ημερολόγια όσο κι άλλων απόκληρων της μουσικής βιομηχανίας. 

Αφού λοιπόν ο  διπολικός Προφήτης Daniel μου είχε δείξει το δρόμο του διαφορετικού, ήρθαν οι αγγελικές μα κακόφωνες Shaggs να τον στρώσουν με κόκκινο χαλί για να υποδεχτώ τη Space Lady. Μια αυθεντική εκπρόσωπο του κλαμπ με τους παρίες του πενταγράμμου και της μουσικής των ουραγών του μουσικού στερεώματος, που θα μπορούσες να τη χαρακτηρίσεις είτε αριστουργηματικά αθώα και cult είτε απλά τραγωδία. Εγώ – τουλάχιστον για μερικούς από τους καλλιτέχνες αυτούς – διάλεξα την πρώτη εκδοχή.

Μεγάλο ταλέντο δεν τη λες, κάθε σύγκριση με τον Moondog είναι βλάσφημη μεν, απαραίτητη όμως δε προκειμένου να καταλάβεις και να αξιολογήσεις το γιατί η Susan Dietrich βαφτίστηκε καλλιτέχνιδα κάτω από το προσονύμιο  Space Lady και πήρε τους δρόμους (κυριολεκτικά αυτό) προς άγρα του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος.
Άστεγη και η ίδια ανά χρονικές περιόδους της ζωής της και δει της έγγαμης και τεκνοφόρας αναγκάστηκε να κεντρίσει πρώτα το δικό της τάλαντο κι έπειτα την προσοχή των περαστικών για μερικά κέρματα στους δρόμους της Βοστώνης και του Σαν Φρανσίσκο.

Εν προκειμένω τώρα, στην ίδια την παράσταση για την οποία είμαι ευτυχής που δεν ματαιώθηκε από την ξαφνική μπόρα βάζω από καρδιάς 5 αστεράκια. Η επιλογή του χώρου, στην εσωτερική αυλή που σχηματίζουν 4-5 τεράστια κτίρια στο κέντρο της πόλης (Μπράβο στα παιδιά του Some Bizarre για το εγχείρημα) υπερεπιτυχής. Πως θα μπορούσε άλλωστε μια μουσικός του δρόμου να τραγουδήσει σε κλειστό χώρο; Και χωρίς εισιτήριο. Free.

Το οποίο ελεύθερο πάσο στην υπαίθρια χθεσινή συναυλία άφησε χώρο (όπως όμως θα συνέβαινε και έξω στους δρόμους) σε μερικούς κάφρους να κοροιδέψουν φωνακλάδικα και με περισσή άνεσή τις όποιες καλλιτεχνικές ανησυχίες της ΣΛ ευχαριστιόταν το υπόλοιπο – διόλου αμελητέο – κοινό αντί να πάρουν τους κώλους τους και να σηκωθούν να φύγουν.

Στο χθεσινό live κανείς δεν ήθελε να έρθει μαζί μου. Γιατί άραγε; (Εικάζω πως φοβήθηκαν τον αστεροσειδή που χθες το βράδυ θα περνούσε στην κοντινότερη απόσταση του από τη Γη). Παρόλα αυτά το πήρα απόφαση να κατεβώ μόνος, ...ο κόσμος να χαλάσει. Είμαι πιο δυνατός από τη βαρεμάρα μου ξέρεις.

η κλασσική φωτογραφία της εξώφυλλο
του δίσκου 

Κουβέντιασα με ένα σωρό γνωστούς που με εντόπισαν, με μερικούς ακόμα που δεν είχα ξαναδεί, αλλά κυρίως τριγύρισα μόνος σε όλες τις πιθανές θέσεις θέασης απολαμβάνοντας, δεν υπερβάλλω, τη μουσική της μοναχικής και εύθραυστης διαστημικής κυρίας. Με την ευχαρίστηση και την ανατριχίλα με την οποία θα άκουγες πιτσιρικάς την αλαφροΐσκιωτη μα αγαπημένη σου θεία να σε νανουρίζει με τραγούδια εναλλακτικού ρεπερτορίου εκσφενδονίζοντας τη φαντασία σου σε ανέξοδα διαστημικά ταξίδια εντός κρεβατοκάμαρας.

Γλυκύτατη η ΣΛ, επαναλαμβανόμενα ψυχεδελικός, όπως και στις «επίσημες» ηχογραφήσεις της άλλωστε, εκεί ο μουντός ήχος του παλιομοδίτικου Casiotone συνθεσάιζερ εκεί και τα αιθέρια τα φωνητικά της. Και φυσικά το σήμα κατατεθέν της: το παιδιάστικο διαστημικό στέμμα, αυτό με το λαμπάκι που αναβοσβήνει και τα φτερά του Ερμή (ή μήπως ενός Βίκινγκ)  που φορά κατά τη διάρκεια των παραστάσεών της στο κεφάλι.

Όπως πάντα, έτσι και εχθές, η εξωσωματική εμπειρία που έχει βιώσει σε συνδυασμό με την πίστη της στην ύπαρξη εξωγήινων της χάρισαν το δικαίωμα και την ώθησαν να επιλέξει θεματολογικά ένα προς ένα τα τραγούδια του τριπαριστού ρεπερτορίου της. Μεταξύ φωτογραφιών πρόλαβα και τράβηξα και 1-2 βιντεάκια.

Εκτός από το προσωπικό μου υπερ-χιτ, τη διασκευή στο I Had Too Much to Dream Last Night των Electric Prunes, ακούστηκαν μεταξύ άλλων τα: Major Tom, Ghost Riders in the Sky, Born to Be Wild, Ballroom Blitz, το δικό της Synthesize Me, Radar Love, Across the Universe, Strawberry Fields Forever. 

Και μια ακόμα μπητλική διασκευή στο Imagine του Lennon, (όπου δυστυχώς μπορείς να ακούσεις και τους μαλακες που είπα πριν.) 

Τη σεμνότατη Space Lady την εκτίμησα πολύ παραπάνω απ' ότι περίμενα όταν εχθές το βράδυ έπεσε ουρανοκατέβατη στην Αθήνα. Στο τέλος του live αγόρασα - ενίσχυση αντί εισιτηρίου  - και το μόνο βινύλιο που έχει ποτέ κυκλοφορήσει, το Greatest Hits, και δεν ντρέπομαι να ομολογήσω - παρά την ηλικία μου - πως ήμουν από εκείνους που τους το υπέγραψε. 

γραμμή Χ/Χ/2Χ

Η γραμμή Χ/Χ/2Χ είναι ένα λεωφορείο που είναι πάντα γεμάτο με αλλόκοτα άσχημους ανθρώπους. 9 στις 10 φορές που θα το πάρεις. Πολύ άσχημους. Κακομούτσουνους με βλέμματα δολοφονικά, κουασιμόδους με βρωμερές μασχάλες και χρυσούς σταυρούς σε χρυσές αλυσίδες να λαμπυρίζουν στα στήθη, δύσθυμα μακρόστενα κεφάλια με αγενείς βρισιές και σιχαμερές φτυσιές κολλημένες σε μούσια και μουστάκια ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας, ευμάρειας ή φυλής. Γυναίκες με άχαρα ξασμένα μαλλιά και στραβοβαμμένα χείλη, σπυριάρηδες φωνακλάδες έφηβους με μυτερές μύτες, άντρες με ατσούμπαλα σώματα που βρωμοκοπάνε τσαντίλα, αλκοόλ ή σκόρδο. Πλήθος τα κουστούμια και τ’ αμπιγέ φορέματα που περιφέρονται σαν κολλημένα στα ίδια σώματα για μέρες με την χαρακτηριστική μεταλλική μυρωδιά του ταγγισμένου ιδρώτα. 

Κι εγώ, μην νομίζεις πως ξεχωρίζω. Όποτε βρίσκομαι συνωστισμένος επιβάτης στα σπλάχνα του, ιδιαίτερα στις ώρες αιχμής, είμαι σίγουρος πως σε οποιονδήποτε εξωτερικό παρατηρητή φαντάζω εξίσου τερατόμορφος και ταιριαστός με το υπόλοιπο σύνολο του μικρού κινούμενου τσίρκου.

Παρότι κάθε φορά οι παρατηρήσεις μου - δεκαετίες τώρα – γίνονται γεγονότα και με επιβεβαιώνουν, ενέδωσα μόλις πρόσφατα σε μια προσπάθεια εξήγησης τούτου του εξωτικού φαινομένου (που σημειωτέων δεν παρατηρώ πουθενά αλλού ως επιβάτης όντας αποκλειστικά χρήστης των ΜΜΜ). Αναρωτήθηκα λοιπόν μήπως το φταίξιμο είναι δικό μου. Ίσως να είναι η δική μου διάθεση που αλλοιώνει την εικόνα των συνεπιβατών ή τίποτα ασυνείδητα αντανακλαστικά του Pavlov λειτουργούν σαν παραμορφωτικός φακός. Να: αν κάποτε συνήθιζα να χρησιμοποιώ το Χ/Χ/2Χ στο δρόμο για το σπίτι γυρνώντας από εξαντλητικά φροντιστήρια ως μαθητής, ή επιστρέφοντας από την αντιπαθή ορθοδοντικό ως παιδί ή το νοσοκομείο όπου για μήνες ψυχορραγούσε κάποιος δικός μου άνθρωπος ως ενήλικας πολλά από τα παραπάνω θα δικαιολογούνταν. Ή αν έστω μου θύμιζε μια πληγωμένη και τραυματική διαδρομή μέχρι το σπίτι έπειτα από έναν χωρισμό, έναν ξυλοδαρμό ή έστω μια δίκη - γιατί, ναι, το λεωφορείο αυτό περνάει και έξω από τα δικαστήρια – ε, τότε θα το καταλάβαινα. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν συνέβη όμως οπότε το ανεξήγητο παραμένει. 

Αυτά είχα στο νου μου προχθές το βράδυ όταν έπειτα από μια ολιγόωρη, έξοδο για μια δυο μπύρες με κάποιον γνωστό που ’χει βουτηγμένα ήδη τα πόδια στα νερά της κατάθλιψης, περίμενα το τελευταίο δρομολόγιο της συγκεκριμένης γραμμής. 

Για ακόμη μια φορά δε θα διαψευδόμουν κι αυτό το γνώριζα ήδη από τη στιγμή που η μία από τις δύο μεσήλικες γυναίκες που περίμεναν στη στάση μαζί μου, η λιγότερο εμφανίσιμη, μ’ έσπρωχνε, να χωθεί προσπερνώντας με πρώτη στην άτρακτο του μεταλλικού δοχείου. Η δεύτερη δε μπήκε.

Κατάφερα να συρθώ σε ένα κενό κάθισμα δίπλα σε παράθυρο (μυστηριωδώς μόνο οι εξωτερικές θέσεις, οι άμεσα προσβάσιμες από το διάδρομο ήταν κατειλημμένες) δίπλα στην κυρία που φτερνιζόταν αδιάκοπα στη χούφτα της. Βάλθηκα να βαθμολογώ τους συνεπιβάτες γύρω μου προσμετρώντας και το είδωλό μου καθώς καθρεφτιζόμουν στα τζάμια του λεωφορείου. Εννοείται πως κι εγώ ήμουν πάλι μέσα στις στατιστικές.

Η μόνη (και μεγάλη) διαφοροποίηση από τις άλλες φορές ήταν πως στο δρομολόγιο ετούτο όλοι οι συνταξιδιώτες, οι περισσότεροι με ακουστικά να βουλώνουν τα αυτιά τους, σώπαιναν. Εκτός από έναν. Τον περίπου συνομήλικό μου άντρα με τη μικρή καμπούρα, τον ματωμένο υγρό επίδεσμο στο γόνατο και τις σαγιονάρες. Αυτός μέσα σε ένα ακαταλαβίστικο μουρμουρητό τραγουδούσε διαβάζοντας ταυτόχρονα τους τυπωμένους στίχους στο ένθετο βιβλιαράκι που συνόδευε το cd που άκουγε. Έσκυψα όσο πιο διακριτικά μπορούσα να δω το εξώφυλλο του cd. Simon & Garfunkel, το Sound Of Silence. 

Όταν κατέβηκα αργότερα από το λεωφορείο, κοντοστάθηκα για λίγο στην οθόνη του κινητού μου και έβαλα ανερυθρίαστα υψηλοφώνως το Sound Of Silence να συνοδεύει τις 5-6 εκατοντάδες μέτρα που με χώριζαν από την εξώπορτα του σπιτιού μου (καταναλώνοντας ταυτόχρονα τα τελευταία Mb του μήνα). 

I turned my collar to the cold and damp

When my eyes were stabbed by the flash of a neon light

That split the night

And touched the sound of silence.

ανάμεσα στα βιβλία ένας διαφορετικός τσελεμεντές

Τακτοποιώ τα βιβλία του καλοκαιριού πίσω στα ράφια της γεμάτης βιβλιοθήκης, προσπαθώντας να εξοικονομήσω χώρο ώστε να χωρέσουν, όταν – πάνω από δέκα χρόνια μετά την τελευταία φορά - πιάνω στα χέρια μου ξανά τον «Τσελεμεντέ του Αναρχικού». ‘Ένα βιβλίο που έχει φιλοξενηθεί σε όσα έπιπλα στέγασαν ανά καιρούς τη βιβλιοθήκη μου ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 80. 

Ο Τσελεμεντές του Αναρχικού (“The anarchist cookbook” ) πρωτοκυκλοφόρησε στις ΗΠΑ το 1971, μια ριζοσπαστική κυκλοφορία, μεσούντος του πολέμου του Βιετνάμ. «Δεν είναι μια επαναστατική πράξη, αυτη-καθεαυτή… γράφει ο William Powell, ο συγγραφέας του εγκυκλοπαιδικού αυτού πονήματος, ...αλλά απευθύνεται αποκλειστικά σε ανθρώπους, που αισθάνονται ότι μπορούν να αυτοπειθαρχούν συνειδητά σε θέματα επικίνδυνα και απαγορευμένα. Στη χώρα μας κυκλοφόρησε κάπου 11 χρόνια αργότερα από τις εκδόσεις “Άγιος Θεράπων” (σε μετάφραση Γ. Καράμπελα).

Στις σελίδες του θα βρεις ένα σωρό θεωρητικές πληροφορίες για την παρασκευή και χρήση ψυχεδελικών και ναρκωτικών ουσιών, από LSD έως ...τριμμένα δέρματα βατράχων, συνταγές μαγειρικής και ζαχαροπλαστικής οι οποίες στα προς ανάμειξη συστατικά υπάρχουν πάντα 2-3 κουταλάκια χόρτο (του Θεού), ένα ολόκληρο κεφάλαιο για φυσικά, και ενίοτε θανατηφόρα όπλα (από πάλη σώμα-με-σώμα και αυτοσχέδια όπλα, μέχρι τόξα και οπλοπολυβόλα), κάμποσα στοιχεία που αφορούν μεθόδους κατασκοπείας, ηλεκτρονικά, σαμποτάζ κι άλλα τόσα σχετικά με εκρηκτικά, ωρολογιακές βόμβες, και παγιδευμένα αυτοκίνητα, παγιδευμένες σφυρίχτρες και παγιδευμένα με ΤΝΤ τσιμπούκια.

συνταγή για φασόλια

Η κυκλοφορία, τόσο στο πρωτότυπο όσο και οι μεταφράσεις του βιβλίου, θεωρούνταν απαγορευμένες (δεν το γνωρίζω αν όντως ήταν, πάντως η εύρεση του στα χέρια σου θα μπορούσε αν όχι να στοιχειοθετήσει αδίκημα αλλά μάλλον να συνδράμει πιθανούς παράλληλους μπελάδες του κτήτη) ουκ ολίγες φορές στην ιστορία του και μάλιστα όχι μόνο από την όποια κρατική λογοκρισία. Όταν ο εκδοτικός οίκος που το εξέδιδε πωλήθηκε στον Steven Schragis, αυτός αποφάσισε εν έτει 1991 να το αποσύρει από την αγορά και να μην το ξανακυκλοφορήσει. 

Παρόλα αυτά, απ' ότι διιαβάζω, το copyright του βιβλίου μεταπωλήθηκε το 2002 στην Delta Press, εκδοτική που αρέσκεται να κυκλοφορεί αμφιλεγόμενους τίτλους βιβλίων, η οποία το εκδίδει έκτοτε ξανά και ξανά αν και σε κουτσουρεμένη, αυτολογοκριμένη μορφή. 

William Powell, ο συγγραφέας τουυ Τσελεμεντέ

Το ενδιαφέρον στην όλη ιστορία είναι πως ο συγγραφέας του βιβλίου, έχοντας εντωμεταξύ ενσωματωθεί στην χριστιανική πίστη της Αγγλικανικής Εκκλησίας επιχειρηματολογεί (και κυρίως επιχειρεί) μάταια υπέρ της απόσυρσης του βιβλίου. 

"Ο θυμός μου (σ.τ.λεμ. για τα γεγονότα της εποχής) με οδήγησε στη γραφή του Cookbook, με τύφλωσε με την παράλογη ιδέα ότι η βία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την πρόληψη της βίας", δήλωσε πρόσφατα ο Powell στην εφημερίδα The Guardian.

Το υψηλό status αποδοχής τούτου του συγγράματος κατά τη γνώμη μου το διαμόρφωσαν οι έννοιες του "απαγορευμένου" και "παράνομου" που κρύβονταν κάποτε πίσω του (σήμερα μπορείς να το αγοράσεις ή να το παραγγείλεις online απ' όλα τα μεγάλα βιβλιοπωλεία), έννοιες συχνά ταυτόσημες με το τρίπτυχο παράδεισος-μήλο-φίδι στο θυμικό των εφήβων οποιασδήποτε ηλικίας.

Όπως επίσης και η κριτική του FBI άμα τη κυκλοφορία του: Πρόκειται για μία από τα πιο βάναυσες, χαμερπείς, και παρανοϊκές προσπάθειες γραφής που έχουν επιχειρηθεί ποτέ.

από την έρευνα του FBI για το βιβλίο όπως αυτή
κοινοποιήθηκε το 2010

Εδώ βρίσκεται ολόκληρη η έρευνα

Δεν θυμάμαι αν υπήρξε περίοδος που το είχα πάρει στα σοβαρά*, σήμερα είμαι περήφανος που κατέχω, cult τρισμέγιστο, ένα από τα πρώτα Ελληνικά αντίτυπα. Τις ανεπιβεβαίωτες, ανεξακρίβωτες και κατά πάσα πιθανότητα μη έγκυρες «συνταγές» και «πληροφορίες» του οποίου είναι βέβαιο πως και να ήθελες δε μπορείς – και δε θα ‘πρεπε επ’ ουδενί – να πάρεις στα σοβαρά και κατά γράμμα αν αγαπάς τη ζωή σου. 

Κυκλοφορεί επισης από το 2004 ένα αντι-βιβλίο με τίτλο "Ο Τσελεμεντές του Αναρχικού: Συνταγές της Καταστροφής" γραμμένο από μέλη της αναρχικής κολλεκτίβας CrimethInc. το οποίο όχι μόνο αποδομεί τον Τσελεμεντέ αλλά εναντιώνεται και στην καταχρηστική σύνδεσή του με το κίνημα του Αναρχισμού.

υγ. Με ένα απλό ψάξιμο στο δίκτυο μπορείς να το βρεις σε ψηφιακή pdf μορφή.

* Η Μπανανιδίνη για παράδειγμα διόλου ψυχότροπη δεν είναι.

εγώ και η φύση

Μόνο «παιδί της μητέρας Φύσης» δε με λες. Και δεν αναφέρομαι ξανά στο γνωστό ασυγκίνητο του χαρακτήρα μου απέναντι σε κάθε λογής πεζοπορικές, αναρριχητικές ή κολυμβητικές διαδρομές. Είναι η πανίδα πού φέτος στάθηκε ιδιαιτέρως επιθετική απέναντί μου. 

Οι σκύλοι (4), τα τσιμπούρια (3), τα κουνούπια (7000), οι σκνίπες (3250), οι μύγες (1600), τα φίδια (1), τα ποντίκια (7), οι σφήγκες (3) και οι κατσαρίδες (25) ήταν μερικά από τα έχοντα άνω των δυο ποδιών είδη της που είχα να αντιπαλέψω στις καλοκαιρινές μου διακοπές. Άλλοτε μοναχός κι ατρόμητος (αλλά ουχί αλώβητος), άλλοτε με τη συνδρομή φίλων, απολυμαντών ή υπομονετικών γιατρών με νυστέρια στο κέντρο υγείας. 

Να σου πω λοιπόν ότι δε με ενθουσιάζει το φθινόπωρο, η άφιξη του οποίου σηματοδοτεί πέρα από όλες τις άλλες επανεκκινήσεις κι εκείνη της απομάκρυνσής μου (τόσο λόγω καιρικών συνθηκών όσο και λόγω τόπου διαβίωσης) από εχθρικούς ζώντες οργανισμούς θα ήταν μεγάλο ψέμα. 

Παρ’ όλα αυτά μερικές από τις εντυπωσιακότερες φωτογραφίες που τράβηξα το καλοκαίρι είχαν για μούσα τους έναν εκπρόσωπο του ζωικού βασιλείου.

Καλό μήνα να έχουμε!