ο άρχων της απογοήτευσης

Πάνε είκοσι χρόνια από τότε που έπιανα σχεδόν καθημερινά τα μελάνια μου κι έφτιαχνα κανένα σκιτσάκι. Όχι τίποτα ιδιαίτερο είναι η αλήθεια καθώς την ώρα που τα "χέρια" και οι "προοπτικές" παρέμεναν μεγάλο βάσανο, εγώ ως γνήσιος τεμπέλης δεν καθόμουν να ασχοληθώ με την εξάσκηση του όποιου ταλάντου πιθανώς διέθετε το δεξί μου χέρι.

Μικρά καρεδάκια στην αρχή και κάμποσες μονοσέλιδες ιστοριούλες τα περισσότερα, τρεις-τέσσερις όλες κι όλες οι πεντασέλιδες. Λίγο αργότερα τελείωσα περήφανος και την πρώτη και μοναδική μου μεγάλη ιστορία. Είκοσι με τριάντα σελίδες πρέπει να ήταν. Μόνο που κάθε που την ξαναμελέταγα έβλεπα όλο και νέα σημεία με λάθη που έχριζαν διόρθωσης.

Με την περηφάνια του ολοκληρωμένου πλέον έργου σιγά-σιγά να ξεφουσκώνει και να σαρώνεται μακριά από τον άρχοντα της απογοήτευσης (τον παμπάλαιο αυτό εχθρό μου), αγόρασα μια μέρα ένα ωραίο πράσινο ντοσιέ, τα βόλεψα όλα τα σχέδια μέσα κι αμέσως μετά παράτησα τα μελάνια και τους ραπιντογράφους εντελώς. 

#

Τον άρχοντα της απογοήτευσης, αυτόν που με κάνει συχνά πυκνά να εγκαταλείπω οριστικά κι αμετάκλητα τα πεδία διάφορων "μαχών" με το κεφάλι παράλληλα στα παπούτσια μου, είχα καιρό να τον συναντήσω. Και κάπου μέσα μου έλεγα πως δεν θα τον ξαναντιμετώπιζα ποτέ.

Λάθος μου. 

#

Τον τελευταίο καιρό με τρώνε τα χέρια μου ξανά. Πιάνω ό,τι μολύβι και στυλό υπάρχει στο σπίτι – τα μελάνια μου έχουν ξεραθεί απ’ ότι διαπίστωσα - και γρατζουνάω μικρά σκιτσάκια σε κόλλες Α4.