Καθώς μου λείπουν τα προνόμια της αντικειμενικής ομορφιάς (που κερδίζει το δρόμο της ακόμα κι ανάμεσα σ΄ εκείνους που είναι ελάχιστα ευσυγκίνητοι) μυήθηκα εξ απαλών ονύχων - με το ζόρι είναι αλήθεια - στην κοινωνικότητα κι έμαθα να επιστρατεύω τη λογική και τη διαλεκτική, τη στρατηγική, ενίοτε την πονηριά ή ακόμα και το συναίσθημα προκειμένου να καταφέρνω να βαδίζω προς τους στόχους μου από τα μονοπάτια της επιλογής μου.
Κι έπειτα όταν έφτανα στους χώρους της επιλογής μου, μου έγινε συνήθειο να τους οριοθετώ πότε με λέξεις ή με σκίτσα σε λευκές σελίδες και σε κείμενα Word και πότε με τραγούδια σε κασέτες και σε εκπομπές.
Αν κάποιος/α επιθυμεί να (ξανα)ακούσει το επεισόδιο δεν έχει παρά να εκμεταλλευτεί τη δεύτερη ηχογραφημένη παρουσία του, κατευθείαν από εδώ:
ή να κατεβάσει το podcast αυτου με ένα κλικ στο παρακάτω εικονίδιο:
click pic to download
γνωρίζοντας πως στη διάρκειά του ακούσαμε τα παρακάτω τραγούδια:
Giorgio Moroder - Tears
Erfolg - Wie - Man's - Macht - Verkehrt - Mann
Blue Orchids - Bad education
Belle & Sebastian - This Is Just A Modern Rock Song
Cloth - Waterloo
France Gall - Poupée De Cire, Poupée De Son
Alain Goraguer - Déshominisation
Aphrodite's Child - It's Five O'Clock
The Go-Betweens - Spring Rain
The Guydeborians - Αιματοβαμμένη Αμοργός
Mecano - Безпризорныe
Moa Bones - Take It All Away
Captain Βeefheart - Further Than We've Got
Gnarls Barkley - Just a Thought
Flue - Esmafarja
Marc Almond feat. Nico - Your Kisses Burn
Siouxsie & the Banshees - Bring Me the Head of the
Preacher Man
Beak - Said It All
Forward Music Quintet - Waiting
Furniture - Brilliant Mind
The Fall - Junger Cloth
The Girobabies - Equinox
Sharp Ties - Just Five Minutes
Paraf - Pobuna Bubuljica
υγ. Καθώς η σεζόν βαίνει σιγά σιγά προς το τέλος της νομίζω πως έφτασε ο καιρός για άλλο ένα επισόδιο των ακροατών, από εκείνα που συνδιαμορφώνουμε παρέα τη λίστα με τα τραγούδια που θα ακούσουμε. Έτσι όσοι και όσες λογίζουν εαυτούς ακροατές και ακροάτριες της εκπομπής (ζωντανής ή ηχογραφημένης βερσιον) και το επιθυμούν μπορούν να στείλουν από τωρα το τραγούδι της αρεσκείας τους (μέσω mail, facebook, sms, τηλεφωνήματος). Αλλά επ' αυτού θα τα ξαναπούμε. Μέχρι τότε:
αύριο, Παρασκευή 29 Μαΐου στις 10:00το πρωί θα βγω από τη θάλασσα των δίσκων στην οποία κολυμπάω και με με σταγόνες βινυλίου να κυλούν ακόμα πάνω μου θα πεταχτώ μέχρι το στούντιο του σταθμού για να δώσω σάρκα και οστά στο επεισόδιο με α/α 165.
Όποιος/α επιθυμεί να με συντροφεύσει δικτυακά δικτυακά και ραδιοφωνικά από το σπίτι, τη δουλειά ή απ' όπου αλλού αρκεί να συνδεθεί πατώντας εδώ: indieground
Όποιος/α επιθυμεί να τσεκάρει αν τελικά έφτασα στο στούντιο αρκεί να συνδεθεί δικτυακά και ραδιοφωνικά από το σπίτι, τη δουλειά ή απ' όπου αλλού πατώντας τον παρακάτω σύνδεσμο:
Όχι! Ο χρόνος ανάρρωσης δεν είναι χαμένος χρόνος παρόλο που δεν μπορεις να καταλάβεις ούτε πότε πέρασε, ούτε που πήγε.
Παρ’ τους, σε εσένα θα πιάσουν τόπο καλύτερα απ΄ οπουδήποτε
αλλού μου είπε ο Κ. κι εγώ συγκινημένος τον ευχαρίστησα κι απομακρύνθηκα φορτωμένος,
προσπαθώντας να ισοφαρίσω την έλξη που ασκούσε η Γη στους 200 δίσκους που κρέμονταν
μέσα στις σακούλες τους από τα χέρια μου!
Πίσω στο σπίτι που να με πιάσει ο ύπνος. Σε έντονη υπερδιέγερση
ανοίγω την πρώτη τσάντα, τραβάω έξω τον πρώτο δίσκο, το πικάπ ξεκινάει τις βόλτες
του κι εγώ απολαμβάνω τους Mecano.
Όταν μετά από ώρα - κι ενώ η έξαψη παρέμενε στα κόκκινα - η εξάντληση μιας γεμάτης μέρας με έριξε νοκ άουτ κοιμήθηκα και ονειρεύτηκα πως άκουγα δίσκους.
#
Μυρμήγκια μπαινοβγαίνουν από προχθές στο πληκτρολόγιό μου. Καθώς είμαι 100% νηφάλιος και τα ευγενήκατά τ' άλλα έντομα δεν είναι παραισθήσεις νομίζω πως ήρθε η ώρα να καθαρίσω το σπίτι.
Σε ένα υπέρπυκνο σύμπαν όπου τα αστέρια έχουν αντικατασταθεί από δίσκους έχω εισέλθει τελευταία. Ίπταμαι εν μέσω μιας γιγάντιας – για τα δικά μου δεδομένα – , απολαυστικής έκρηξης βινυλίου κι εγώ κρατάω σαν κοσμοναύτης εξερευνητής σημειώσεις για τους δίσκους που περιστρέφονται γύρω μου.
Κάποιοι απ’ αυτούς ξεχωρίζουν για τη μουσική τους, κάποιοι άλλοι για τη σπανιότητα, τα εξώφυλλά τους, την τιμή τους ή τον τρόπο με τον οποίο συναντήθηκαν οι δρόμοι μας. Ακριβώς όπως συμβαίνει και με τους ανθρώπους, με κάποιους απ’ αυτούς θα πορευτούμε στο μέλλον παρέα αφού πρώτα πολιτογραφηθούν δικοί μου, με κάποιους άλλους οι δρόμοι μας θα χωρίσουν. Άλλοτε μετά από κάποια χρόνια κι άλλοτε ακαριαία άμα τη συναντήσει μας θα αναζητήσουν την τύχη τους σε ξένες δισκοθήκες.
Όμως συχνά, ακόμα και απ’ αυτούς τους τελευταίους κρατώ μια φωτογραφία από τη σύντομη συνάντησή μας.
κι αργότερα, όπως στην περίπτωση του απίστευτου Carlos, ελέγχω αν έκανα καλά ή όχι που δεν τους απόκτησα.
Επειδή το "ουκ εν τω πολλώ το ευ" είναι ένας κανόνας που συχνά-πυκνά ξεχνάμε ενώ αυτός πάντοτε ισχύει, μπορώ να πω πως οι μόλις 2 ώρες της εκπομπής και τα 25 τραγούδια που φιλοξενήθηκαν αρκούσαν στο να δώσουν εκείνη την κλωτσιά στην κουρασμένη λόγω μιας δύσκολης εβδομάδας διάθεσή μου. Μαζί φυσικά με την μεγάλη παρέα που μου κράτησε καλή συντροφιά.
Αν κάποιος/α επιθυμεί να (ξανα)ακούσει το επεισόδιο δεν έχει παρά να εκμεταλλευτεί τη δεύτερη ηχογραφημένη παρουσία του, κατευθείαν από εδώ:
αύριο, Παρασκευή 22 Μαΐου στις 10:00 το πρωί θα πεταχτώ μέχρι το στούντιο του σταθμού για να δώσω σάρκα και οστά στο επεισόδιο με α/α 164.
Όποιος/α επιθυμεί να τσεκάρει αν τελικά έφτασα στο στούντιο αρκεί να συνδεθεί δικτυακά και ραδιοφωνικά από το σπίτι, τη δουλειά ή απ' όπου αλλού πατώντας τον παρακάτω σύνδεσμο:
Οι ξεχασμένες σύριγγες και τα χρησιμοποιημένα από προχθές βαμβάκια, οι μαδημένοι τοίχοι, οι πεσμένοι σοβάδες και τα σπασμένα κλιματιστικά, τα διαλυμένα καζανάκια, η παντελής έλλειψη χαρτιού υγείας ή το υποσέντονο στο πάτωμα που μουλιάζει στα νερά από τη διαρροή κάποιου σωλήνα δεν ήταν αυτά που μου έκαναν τη μεγαλύτερη εντύπωση σήμερα.
Ούτε καν το διάλειμμα της μιας εκ των δύο γραμματέων που γιγάντωσε την ουρά και την αναμονή έξω από το γραφείο κίνησης ασθενών ή ο μαλάκας (ένας και μοναδικός ευτυχώς) καρδιολόγος με τον οποίο έπρεπε να διαπληκτιστώ πριν αποφασίσει να φερθεί σαν άνθρωπος αν όχι και σα γιατρός. Αυτά σχεδόν τα περίμενα.
Η δημόσια υγεία βλέπεις, έχει πιάσει πάτο κι αυτό τόσο εγώ - έχοντας περάσει υπερβολικά πολλές ώρες μέσα στα νοσοκομεία, άλλοτε ως επισκέπτης, ως συνοδός αλλά και ως ασθενής – όσο και όσοι τη χρειάστηκαν οι ίδιοι ή οι δικοί τους άνθρωποι τα τελευταία χρόνια το γνωρίζουμε από πρώτο χέρι. Τα ολοένα και μειούμενα κονδύλια που της αναλογούν από τον κρατικό προϋπολογισμό ανακλώνται κατευθείαν από τα τρύπια σεντόνια και τους βρώμικους διακόπτες στην ψυχή σου.
Αυτά που δεν περίμενα να αντικρύσω ήταν η υπομονή (ή μήπως στωικότητα) των ανθρώπων, η έλλειψη γκρίνιας, καυγάδων και φωνών που είχα συνηθίσει να ακούω τις προηγούμενες φορές στους ναούς του Ιπποκράτη. Και η αίσθηση χιούμορ κάποιων εξ αυτών παρόλη την ταλαιπωρία. Με διάχυτη την ανέλπιστη (θα την έλεγα έως και συνωμοτική) κατανόηση μεταξύ ασθενών, συνοδών, επισκεπτών, γιατρών (πλην ενός καρδιολόγου) και νοσοκόμων να με παραξενεύει, αναρωτήθηκα μήπως τελικά έχουμε αλλάξει έστω και λίγο προς το καλύτερο σαν άνθρωποι τα τελευταία χρόνια.
Μένει να το διαπιστώσω σε λίγες ώρες που θα ξαναβρεθώ εκεί.
Με εντυπωσίασε επίσης η απουσία των νοσοκομειακών περιστεριών που κατακλύζουν συνήθως τα μπαλκόνια και τα περβάζια των δωματίων και τα οποία ευχαριστιέμαι να χαζεύω για ώρες όταν δεν τα σημαδεύω και με το φακό μου.
Κακό πράγμα η συνήθεια κι εμένα την διάχυτη κακουχία στο κέντρο
της πόλης, τους άστεγους, τα πρεζάκια και τους ζητιάνους τους έχει συνηθίσει και
η ματιά και η ψυχή μου.
Όταν μου ζητάνε χρήματα στο δρόμο δε βάζω εύκολα το χέρι
στην τσέπη. Χτυπάω μόνο σε μια υποτιθέμενα
μηχανική κίνηση την παλάμη στο μπούτι μου εκεί που θεωρητικά – πολλές
φορές και πραγματικά – θα βρίσκονταν τα κέρματα και ξεγλιστράω με ένα χαμηλόφωνο
«Δεν έχω ψιλά φιλαράκο».
Κι αν τύχει και τα πόδια μου με οδηγήσουν από φυσικού τους μέσα
στην ακτίνα των τεντωμένων χεριών αλλάζω
βιαστικά κι ηθελημένα τη ρότα μου νιώθοντας ταυτόχρονα (όλο και λιγότερα είναι
η αλήθεια) εκείνα τα ψήγματα ενοχής που θα έπρεπε να νιώθει ένας φυσιολογικός άνθρωπος λίγο
πριν γίνει τέρας (με φωτογραφική μηχανή).
Μονο εάν μου ζητήσουν φαγητό προστρέχω αμέσως. Αυτό το ‘χω σαν
τάμα. Πότε με μια τυρόπιτα, πότε μ’ ένα κρουασάν ή ένα σουβλάκι και ένα
μπουκαλάκι νερό δεν αφήνω ποτέ
αναπάντητο ένα «Πάρε μου κάτι να φάω».
Την
πείνα δε μπορώ να τη συνηθίσω στα μάτια
οποιουδήποτε.
Κι ενώ ήμουν πανέτοιμος στο στούντιο για να εκπέμψω το σημερινό επεισόδιο, μόλις στο πρώτο τραγύδι λίγο μετά την πρώτη καλημέρα άρχισε να χτυπά το τηλέφωνο. "Παρακαλώ" είπα και συμπλήρωσα πριν καλά καλά καταλάβω τι μου έλεγαν
- Μπορείτε να μου τηλεφωνήσετε σε δύο-δυόμιση ώρες (είναι αλήθεια πως σχεδίαζα να κρατήσω λίγο περισσότερο την εκπομπή και σήμερα) γιατί είμαι σε σοβαρή δουλειά;
Αρνήθηκαν να μου κάνουν τη χάρη. Με ενημέρωσαν με το Ν και με το Σ για μια ζημιά στο σπίτι η οποία έχρηζε άμεσης υδραυλικής αποκατάστασης και πρόσθεσαν αμείλικτα στο τέλος και την κοστολόγησή της.
- Τι;;; 1000 ευρώ; πετάχτηκα από την καρέκλα μου. Όταν συνειδητοποίησα πως γλίτωσα το εγκεφαλικό και με τα περισσότερα λίτρα αίματος που κυκλοφορούν στο σώμα μου να έχουν ανέβει στο κεφάλι μου, υποσχέθηκα στο μάστορα-εμπειρογνώμονα να του τηλεφωνήσω αργότερα.
Έπειτα έβαλα τα δυνατά μου όχι μόνο στο να συγκεντρωθώ στα της εκπομπής (αυτό αποδείχτηκε πιο εύκολο με την πείρα των σχεδόν πέντε χρόνων που είμαι στο σταθμό - ο οποίος παρεμπιπτόντως οσονούπω γιορτάζει τα έκτα του γενέθλια - ) αλλά κυρίως για να την ευχαριστηθώ εγώ. Και νομίζω πως τα κατάφερα λίγο περισσότερο από πολύ καλά αν πάρεις υπ' όψη σου πως τα μηνύματα του μάστορα - μπορούμε να σας βάλουμε γραμμάτια - έσκαγαν σε όλη τη διάρκειά της.
Μόνο όταν τέλειωσα - στις δύο ώρες ακριβώς - ξανάγινα παντζάρι από τα νεύρα μου για το επικείμενο ξεπαράδιασμα.
- Δε θέλω να σε ακούω έτσι αγόρι μου, μου είπε η μάνα μου στο τηλέφωνο. Πρόσεξε, δε θέλω να μου πάθεις τίποτα, γιατί δε μπορώ να σε ξανακάνω.
Αυτά τα λίγα εν είδη προλόγου για μια τη σημερινή εκπομπή που αν κάποιος/α επιθυμεί να (ξανα)ακούσει δεν έχει παρά να εκμεταλλευτεί τη δεύτερη ηχογραφημένη παρουσία του, κατευθείαν από εδώ:
Ισορροπημένος, ανοιχτόκαρδος και αξιαγάπητος. Η προσωποποίηση της ηρεμίας. Ο αταλάντευτος βράχος στην καταιγίδα. Ακροατής των πάντων και εκπληρωτής των επιθυμιών οποιουδήποτε. Ένας ευσπλαχνικός άνθρωπος που βάζει την ευημερία των αγαπημένων του πάνω απ' όλα. (*)
Αύριο, Παρασκευή 15 Μαΐου στις 10:00 το πρωί όπως πάντα! όποιος/α επιθυμεί να συντροφεύσει αυτόν τον υπέροχο χαρακτήρα, δικτυακά και ραδιοφωνικά από το σπίτι, τη δουλειά ή απ' όπου αλλού δεν έχει παρά να πατήσει τον παρακάτω σύνδεσμο:
(*) Έγραψα τ' όνομά μου στο εγκυρότατο αυτό φυσιογνωμιστικό λινκ και αυτό έπεσε διάνα!
Ο αξιότιμος κ Gainsbourg μπορεί να άφησε το μάταιο τούτο κόσμο κάποιο Σάββατο του 1991, το πνεύμα του όμως – και αυτό είναι σίγουρο– παρέμεινε στον κόσμο των ζωντανών. Και δεν υπάρχει τρανότερη απόδειξη αυτού του παράδοξου γεγονότος από την ίδια την ύπαρξη των Limiñanas, της μπάντας που σα στοιχειωμένη από το λάγνο πνεύμα του Serge, παίρνει φόρα και ταξιδεύει στο χωρόχρονο. Λικνίζεται στο swinging Paris, εκτινάσσεται ψυχεδελικά πάνω στους walls of sound της δεκαετίας του 60 και λίγο μόνο πριν προσγειωθεί στις πέριξ του παρόντος μέρες, προλαβαίνει να κάνει μια καθοριστική στάση στα 90’s πιστώνοντας έτσι το garage pop ήχο που αρέσκονται να παίζουν με το χαρακτηριστικό indie groove της εποχής.
Με τούτον τον όχι ιδιαίτερα ευφάνταστο αλλά παρόλα αυτά ειλικρινή πρόλογο σκεφτόμουν από μέρες να ξεκινήσω την αναφορά μου για τη συναυλία των Limiñanas που θα παρακολουθούσα το βράδυ της Παρασκευής στο Fuzz.
[ Μιας συναυλίας για την οποία σχεδόν ανυπομονούσα καθώς ως λάτρης της ιδιόρρυθμης Γαλλικής ποπ του εκλιπόντος Δασκάλου είχα εναποθέσει τα τελευταία χρόνια τις ελπίδες μου στους ταλαντούχους μαθητές. (Οι οποίοι παρεμπιπτόντως κυκλοφόρησαν φέτος τον πολύ καλό τέταρτο τους δίσκο σε συνεργασία με τον Pascal Comelade των πάλαι ποτέ Fall Of Saigon!)
The Limiñanas
Μιας συναυλίας που παρά το ραδιοφωνικό hype του συγκροτήματος αλλά και το λογικότατο εισιτήριο των 16 ευρώ δυστυχώς δε μάζεψε πολύ κόσμο αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά πόσο λίγοι – αριθμητικά - είμαστε οι παροικούντες το λεγόμενο ανεξάρτητο ήχο σ’ αυτήν την πόλη.
Drunken Gramophone
Μιας συναυλιακής νύχτας που άνοιξε πολύ όμορφα με το σκοτεινό rock 'n' roll των δικών μας Drunken Gramophone(τους οποίους δεν είχα ακουστά αλλά υπόσχομαι να ψάξω παραπάνω), συνέχισε χωρίς περιττές καθυστερήσεις - αν και σχετικά μουδιασμένα στην αρχή – στο κυρίως πρόγραμμα με τη πενταμελή μπάντα της Marie και του Lio (φτυστός ο Georges Moustaki) Limiñana.
Και που με το πέρασμα της ώρας και τον καταιγισμό των «χιτ» φάνηκε να ανεβάζει όλο και περισσότερο τη διάθεση τόσο του κοινού όσο και της ίδιας των Γάλλων μουσικών πάνω στη σκηνή.
Μιας εμφάνισης στην οποία ακούστηκαν μεταξύ άλλων τα My Black Sabbath, Salvation, Crystal Anis, Votre coté yéyé m'emmerde, I miei occhi sono i tuoi occhi, Alicante, Liverpool. Je suis une go-go girl, DownUnderground, Trouble in Mind, The Darkside, I'm dead, Migas 2000 και η οποία στο τέλος της συγκέντρωσε πραγματικά υψηλότατες βαθμολογίες στο μικρό γκάλοπ που έκανα μεταξύ των πολλών φίλων και γνωστών που βρίσκονταν γύρω μου το βράδυ της Παρασκευής στο Fuzz ].
The Limiñanas
Όμως – τουλάχιστον εγώ - δε μπορώ να τα υποστηρίξω σήμερα αυτά τα ένθερμα λόγια του προλόγου. Και τούτο διότι η εμφάνιση των αξιαγάπητων Γάλλων θα έλεγα πως με άφησε σχεδόν ασυγκίνητο. Να πλέω σε μια συναισθηματική κενότητα – πράγμα απευκταίο για τέτοιες περιστάσεις – και χωρίς ιδρωμένη τη φανέλα της συναυλιακής καλοπέρασης . Δε νομίζω πως μου έφταιξαν τα τραγούδια καθαυτά, ίσως περισσότερο η μονοδιάστατη ερμηνεία τους με κούρασε. Ακόμα και το κυρίαρχο σεξ στην περσόνα της Marie που κούρδισε κάμποσους θαυμαστές της, εμένα μου φάνηκε περισσότερο σα κακοφορεμένος ρόλος (Brigitte με το στανιό ένα πράγμα), χλιαρό και επιτηδευμένο.
Τέλος απορώ κι εγώ πως μπορώ να ακούγομαι τόσο ξινός (έτσι νομίζω με αποκάλεσαν εχθές όταν έδωσα κι εγώ τη βαθμολογία μου - 5,5 -) έπειτα από ένα live όπου όλα τα σωστά συστατικά ήταν εκεί. Καλή παρέα, χαλαρός χώρος, πολύ καλό support, προσμονή, τα τραγούδια που ξέρεις, γυναικεία φωνητικά, φαζαριστές κιθάρες, γυναίκα ντράμερ, καλός ήχος, εξαερισμός σωστός, απρόσμενες συναντήσεις και φυσικά μπύρες. Κι όμως.
Χωρίς να καταλογίζω ουδεμία ευθύνη στο συγκρότημα - αντιθέτως -, συνειδητοποίησα πως μάλλον η μεταξύ μας χημεία υπήρξε ανύπαρκτη. Μου θύμισε το live των Salad το μακρινό 95 (?) στο Ρόδον ή εκείνη της πρώτης εμφάνισης των Allah-Las στη χώρα μας μόλις πριν από κάνα δυο χρόνια, μετά το πέρας της οποίας δεν ξανάβαλα το βινύλιό τους να γυρίσει ξανά στο πικάπ μου.
.
Παρόλα αυτά το βράδυ της Παρασκευής πέρασα καλά. Γιατί η ζωή δεν κρέμεται από μια συναυλία.
Ο καφές χύθηκε πάνω στο ανοιχτό μπλε φόρεμα της κυρίας που καθόταν απέναντί της, κι αυτή παρότι παθούσα προσπάθησε ντροπιασμένη να κρύψει τον εκνευρισμό της με ένα αμήχανο "Μη στεναχωριέσαι". Τον καφέ μαζι με ένα μπουκαλάκι νερό κι ένα σάντουιτς ξέχειλο στη μαγιονέζα κρατούσε η καλοντυμένη κοπέλα των 20 περίπου χρόνων με το λουλουδάτο πουκάμισο, τα γυαλιά ηλίου με τον πορτοκαλί σκελετό και το αγορίστικο μαλλί που σε κοιτάζει κατευθείαν μέσα στα μάτια. Αυτή που μόλις πριν από λίγα λεπτά είχε ξεχωρίσει απ' όλο το πλήθος του βαγονιού διεκδικώντας επιτυχώς τη μόνη άδεια θέση από κάποιον μεσήλικα κύριο.
Τί ώρα είναι; με ρώτησε με τη βραχνή φωνή της - είχε εντωμεταξύ σηκωθεί όρθια και ισορροπούσε σαν εξασκημένη surfer που η σανίδα της σκίζει τα νερά κάποιας παραλίας της Φλόριντα - και όση ώρα πάλευα να βγάλω από την τσέπη μου το κινητό μου είχα το νου μου να την κρατήσω σε περίπτωση που έχανε την ισορροπία της.
Από την άλλη μεριά - άγγελος φύλακάς της - κάποιος ευτραφής τριανταπεντάρης, επιφορτισμένος με τα ίδια με εμένα καθήκοντα. "Θέλω να προσέχεις να μη χτυπήσεις" της είπε λίγο πριν κατέβει στο σταθμό Σύνταγμα. Μια κυρία προσφέρθηκε να τη συνοδέψει για να αλλάξει γραμμή, κατέβηκαν αγκαζέ από το βαγόνι, ενώ μια πιτσιρίκα άνοιξε την τσάντα της και της έδωσε χαρτομάντηλα να σκουπίσει τη μαγιονέζα που σαν λευκό κραγιον είχε απλωθεί πάνω στα πραγματικά όμορφα χείλια της.
Είναι η πρώτη φορά που βλέπω τόσο πολύ κόσμο να ξεπερνάει ομαδικά τον αδιάγνωστο αυτισμό του προκειμένου να εξυπηρετήσει - υιοθετώντας για τα δέκα λεπτά που κρατάει μια διαδρομή με τα μέσα μαζικής μεταφορά - έναν διεγνωσμένα διαφορετικό άνθρωπο.
Κύλησα συγκινημένος μέχρι το στούντιο για το 162ο επεισόδιο της εκπομπής το οποίο εις επιθυμεί να (ξανα)ακούσει μπορεί να εκμεταλλευτεί τη δεύτερη ηχογραφημένη παρουσία του, κατευθείαν από εδώ:
Το τέλος μιας ενδιαφέρουσας ραδιοφωνικά - και όχι μόνο - εβδομάδας που ξεκίνησε να μετράει αντίστροφα ήδη εδώ και έξι ημέρες.
Κατά την προσφιλή μου συνήθεια είχα ετοιμάσει ήδη την αφίσα της από Παρασκευή βράδυ όταν – Ω! της στενάχωρης συμπτώσεως – ενημερώνομαι πως ο Ben E. King, o τραγουδιστής του περίφημου Stand by me, εγκατέλειψε μόλις τα εγκόσμια. Η "επικαιρότητα" στο κατόπι του lemon, σκέφτομαι.
Κι αμέσως μετά - πέρα από το πασίγνωστο κι αγαπημένο - anthem, έρχεται στο μυαλό μου η ομότιτλη ταινία. Με την παρέα των πιτσιρικάδων, με το πτώμα στο δάσος και την περίφημη σκηνή του ξαφνικού κυνηγητού στις ράγες του τρένου στην εναέρια γέφυρα πάνω από το ποτάμι.
Κάποια στιγμή, πολλές δεκαετίες πριν, σε μια πολλοστή προβολή της ταινίας από τα κρατικά κανάλια τη χάζευα χωρίς ήχο ακούγοντας ταυτόχρονα το 77 των Talking Heads. Και ήταν συγκλονιστικός ο τυχαίος μα απόλυτος συγχρονισμός της παραπάνω και ευρύτερα γνωστής σκηνής του φιλμ, με το Psycho Killer! Ούτε ο καλύτερος μοντέρ δε θα πετύχαινε το καταιγιστικό κρεσέντο του τραγουδιού να αντιστοιχει με το φινάλε της σκηνής.
Στάσου πλάι μου, κάτι που θα έπρεπε να ισχύει από μόνο του πάντα. Να μην το ζητά κανείς από κανέναν αλλά να εννοείται. Να είναι ο κανόνας πως θα είσαι για τον άλλο εκεί. Ακόμα κι όταν δε σε περιμένει/θέλει/φωνάξει. Ίσως παραείμαι χίππης παρότι ώρες ώρες νιώθω πως μεγαλώνοντας βυθίζομαι κι εγώ στην εγωιστική απάθεια της ηλικίας.
Αύριο, Παρασκευή 8 Μαΐου στις 10:00 το πρωί όπως πάντα! όποιος/α επιθυμεί να με συντροφεύσει δικτυακά και ραδιοφωνικά από το σπίτι, τη δουλειά ή απ' όπου αλλού δεν έχει παρά να πατήσει τον παρακάτω σύνδεσμο:
Κάθε που τελειώνει η ανάγνωση οποιουδήποτε σκίτσου ή ιστοριούλας του ευφυούς κατά τη γνώμη μου ΑΡΚΑ, ακόμα κι αφού στεγνώσουν τα ενίοτε υστερικά δάκρυα από το γέλιο, ένα χαμόγελο μένει καρφιτσωμένο στο πρόσωπό μου για ώρα. Αυτή είναι ίσως η αιτία που θεωρώ τόσο καλδεχούμενα την πίκρα, το σαρκασμός και τηυν τραγικότητα που κρύβονται πολλές φορές στις ιστορίες και τους πρωτσαγωνιστές των.
Στις πολυδιαβασμένες, απολαυστικές 'Χαμηλές Πτήσεις' (ένα από τα κορυφαία του καλύτερου κατά τη γνώμη μου έλληνα κομίστα, μαζί με τον κόκορα, το μπουλούκι του Show Business, και τη ζωή στον παράδεισο του 'Η Ζωή Μετά' ) ο επίλογος γράφεται πολλά χρόνια μετά την κυκλοφορία και του τελευταίας σελίδας της σειρά.
Εξομολογητικός, συγκινητικός, με τη σκληρότητα του πραγματικού κόσμου στην επιφάνεια. Χωρίς την όποια αλληγορία, το πιθανότατα το πιο διαφορετικό σχέδιο του ΑΡΚΑ από ποτέ.
Την ώρα που δεν ξέρω αν έτσι έχουν πάντα τα πράγματα ή αν αυτός είναι ο κανόνας.
Πάνε 6-7 χρόνια τώρα που κάνω προσπάθειες να την εντοπίσω. Έχω ερευνήσει, έχω στείλει επιστολές σε όσους είκασα πως είναι οι κοντινότεροι σε αυτήν κρίκοι, προσεταιρίστηκα ανθρώπους που βρέθηκαν στον κύκλο της στα τέλη της δεκαετίας του ‘70 και μίλησα μαζί τους, έφαγα το δίκτυο για όσες περισσότερες πληροφορίες θα μπορούσα να συλλέξω. Μάταιος κόπος. Το προσωπικό μου amber alert δεν απέδωσε τα ευχόμενα.
Έκτοτε μπορεί να μην συνέχισα με την ίδια θέρμη την αναζήτηση, αλλά παρόλα αυτά ο φάκελος «Lori» έμεινε ανοιχτός. Και θα μπορούσα να καθυστερήσω λίγο περισσότερο (1-2 χρόνια) μια δημοσίευση-αφιέρωμα σχετική με τα αποτελέσματα αυτής αν τις προάλλες, σε μια συζήτηση, ένας φίλος δεν επέμενε πως η Lori δεν είναι άλλη από την Jane Cassey (ex Pink Military http://www.cromar.org/pink.htm ). Λάθος του είπα, κατά 99% αποκλείεται!
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Στις παρυφές των δισκοθηκών μας (με όποια διάταξη κι αν έχουν συνταχθεί αυτές, χρονολογική, αλφαβητική ή κατά είδος) διαβιούν συνήθως οι συλλογές. Και λίγο παρακάτω τα σινγκλάκια. Ανάμεσα δε σε αυτά τα τελευταία, φιγουράρουν κάμποσα μικρά κομψοτεχνήματα φτιαγμένα από βινύλιο και χαρτί, διαμάντια αισθητικής που μπορεί να μην τα βγάζεις πια συχνά από τη θήκη τους αλλά είσαι πάντοτε περήφανος που τα έχεις στην κατοχή σου. Στη δική μου δισκοθήκη ανάμεσα σε πολλά άλλα, περίοπτη θέση έχουν δύο δισκάκια των Lori & the Chameleons.
Οι Lori & the Chameleons (καμία η σχέση με τους έτερους βρετανούς post-punkers Chameleons) υπήρξε ένα βραχύβιο συγκρότημα της post punk σκηνής, μια από τις χιλιάδες μπάντες που κυκλοφόρησαν 1-2 singles στη σύντομη διαδρομή τους πριν χαθούν τυλιγμένοι την αχλή της ιστορίας (ή μήπως του μύθου;).
Με τον ήχο τους βρέθηκα αντιμέτωπος το 2007 νομίζω για πρώτη φορά. Το υπέροχο Lonely Spy, το οποίο με άφησε κατάπληκτο να πλέω σε πελάγη ευδαιμονίας πατώντας το repeat κάθε που ολοκλήρωνα την ακρόασή του προκειμένου να ξαναγευθώ τα 3 λεπτά και 28 του δευτερόλεπτα. Ίσως ένα από τα καλύτερα κατασκοπικά θέματα όλων των εποχών, απόλυτα Jamesbond-ικό, παρότι δυστυχέστατα και για μας αλλά και γι αυτούς ποτέ δε χρησιμοποιήθηκε κατ’ αυτόν τον τρόπο.
LORI & THE CHAMELEONS – THE LONELY SPY
Φυσιολογικό επακόλουθο του πρώτου ενθουσιασμού ήταν μια πρώτη αναζήτηση τόσο για την υπόλοιπη δισκογραφία του συγκροτήματος, όσο και για τα στοιχεία του βιογραφικού τους σημειώματος. Εντόπισα και άκουσα έτσι καταρχάς τα υπόλοιπα τρία - μόνο - τραγούδια που ηχογράφησαν ποτέ, όλα υπέροχα δείγματα αθώας travelogue pop αισθητικής. Με αναφορές σε διαφορετικό ταξίδι ανά τον πλανήτη το καθένα, τα Love on the Ganges (Ινδία), Touch (Ιαπωνία), Peru (Περού) στάθηκαν επάξια λίγο πιο κάτω από το σημείο εκκίνησης, το The Lonely Spy (Ρωσία ή τότε ΕΣΣΔ).
Και στη συνέχεια άρχισα να αποδελτιώνω τις πληροφορίες για τη μπάντα από το Λίβερπουλ η οποία αποτελούνταν από τον David Balfe, πρώην οργανίστα των Teardrop Explodes και τον μάνατζερ του συγκροτήματος Bill Drummond, ιδιοκτητών της περίφημης δισκογραφικής Zoo Records, οι οποίοι, αμφότεροι υπήρξαν και ιδρυτικά μέλη των Big in Japan (του υπερσυγκροτήματος – κοιτίδας μεγάλων μουσικών σχημάτων και φυσικά από τη Lori. Το περίεργο της υπόθεσης είναι πως ενώ για τα δύο άρρενα μέλη της μπάντας τα στοιχεία άρχιζαν να καλπάζουν από τον ένα σύνδεσμο στον άλλο με ολοένα και πυκνότερους ιστορικούς ρυθμούς, εκείνα τα οποία περίμενα πως θα αφορούσαν τη Lori ήταν άφαντα. Σχεδόν τίποτα. Ούτε καν το επώνυμό της!
οι Big in Japan
[Οι Big in Japan φιλοξένησαν στις τάξεις τους ονόματα όπως ο Ian Broudie των Lightning Seeds, η Jayne Casey μετέπειτα στους Pink Military, ο Budgie από τους Siouxsie & the Banshees αλλά και τους Creatures, ο Holly Johnson των Frankie Goes to Hollywood και o Phil Allen των Deaf School εκτός των δύο προαναφερόμενων συνεργατών του Julian Cope].
Με το πέρασμα του χρόνου κι ενώ η έξαψή μου για τους L&tC φαινόταν να καταλαγιάζει, ήρθαν συστημένα σπίτι μου, κατευθείαν από Μεγάλη Βρετανία τα 2 σαρανταπεντάρια της μπάντας να την αναζωπυρώσουν. Δώρο γενεθλίων από καλό φίλο που γνώριζε την εμμονή μου με το συγκρότημα που με ξαναέβαλαν στη διαδικασία απάντησης του ερωτήματος «Τι απέγινε η Lori;».
Με ένα καινούριο πλέον στοιχείο στα χέρια, αυτό της φωτογραφίας της ξανθιάς κοπέλας στο οπισθόφυλλο του ενός επτάιντσου και την εικασία πως ανήκει στην κάτοχο της μυστηριώδους φωνής που με συγκίνησε προ ενός περίπου έτους βάλθηκα να αναζητώ ξανά για οποιοδήποτε δικτυακό αποτύπωμα της Lori. Όπως και την πρώτη φορά όμως, κάθε νέο απρόσωπο δικτυακό μου ψάξιμο συνέχισε να πέφτει στο κενό. Τίποτα απολύτως. Σα να άνοιξε η γη και την κατάπιε. Μέχρι που…
«Το επώνυμο της είναι Larty, ή μήπως Lartey;», μου είπε ο Gavin, ένας μεσήλικας πλέον άγγλος, λάτρης του χαρακτηριστικού ήχου της Zoo Records, ο οποίος υπήρξε θαμώνας και μέλος του πρωτοπόρου Eric's club (τουλάχιστον μέχρι να μπαρκάρει, μπάρμαν σε ελληνικά κρουαζιερόπλοια, στα μέσα της δεκαετίας του ’80 ) σε κάποια δικτυακή κουβέντα που είχαμε.
[Το Eric's club ήταν διάσημο κλαμπ του Λίβερπουλ - στην πίσω μεριά του Cavern Club όπου πρωτοέπαιξαν οι Beatles -, το οποίο άνοιξε τις πόρτες του το 1976, κι έγινε γνωστό προσφέροντας καταφύγιο σε πάμπολλες punk και post-punk μπάντες ].
«H Lori ήταν τότε φοιτήτρια (στσ. στο Liverpool Art College όπως εντόπισα μετά εγώ). Την ίδια δεν την είχα συναντήσει ποτέ προσωπικά αλλά είχα γνωρίσει την αδελφή της, τη Sue. Στα εφηβικά μας πάρτυ στου Eric’s, εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 70», συμπλήρωσε ο πληροφοριοδότης μου και εγώ κατέγραψα την πληροφορία όση ώρα εκείνος συνέχιζε να μου μεταφέρει το κλίμα και τα δρώμενα των πάρτυ των συναυλιών (Yachts, Generation X, Wah!, Echo & the Bunnymen) που ίδρωσαν εκεί.
Η αλήθεια είναι πως σήμερα θα του έθετα διαφορετικές ερωτήσεις, αγνοούσα όμως πως σε λίγο θα διαπληκτιζόμουν με τον ισχυρογνώμονα όπως αποδείχτηκε βρετανό συνομιλητή μου για το αν κατηγοριοποιούνται στην αξιοσέβαστη πλευρά της ethnic ελληνικής σκηνής τα τραγούδια του Πάριου και της Βίσση όπως αυτός επέμενε και ότι αυτή θα ήταν η τελευταία ουσιαστική πληροφορία που θα εκμαίευα από αυτόν.
Το Touch, το πρώτο 7ιντσο του συγκροτήματος κατάφερε να σκαρφαλώσει μέχρι το Νο70 στο UK Singles Chart κι έμεινε εκεί για μία εβδομάδα το Δεκέμβριο του 1979. Λίγους μήνες και ένα σινγκλ– το οποίο δε σημείωσε κάποια διάκριση πέραν των διαχρονικών ευσήμων από μεμονωμένους σαν κι εμένα ακροατές - αργότερα οι Lori & The Chameleons διέλυαν.
Οι Bill Drummond και David Balfe μετά τη διάλυση των Chameleons ακολούθησαν υπέρλαμπρες διαδρομές. Αρχικά o Balfe έγινε γνωστός ως ιδρυτής έτερης διάσημης δισκογραφικής, της Food records (με ρόστερ που περιλάμβανε τους Blur (!), αλλά και τους Jesus Jones, Dubstar, Diesel Park West μεταξύ άλλων) κι έπειτα o Drummond ως ηγετική φυσιογνωμία της acid house σκηνής, πρωθιερέας των αλλόκοτων The Justified Ancients of Mu Mu ευρύτερα γνωστών ως KLF!
«Ίσως καλύτερα που δε βρήκα κάτι για τη Lori, θα μπορούσα να μάθω ότι έγινε αργότερα μέλος των Johnny Hates Jazz, των Fields of Nephilim ή κανενός άλλου φρικαλέου σχήματος…» δήλωνε ο Julian Cope πίσω στο 2006 για την άλλοτε ομοτράπεζή του Lori όταν έμεινε ατελέσφορη και η δική του έρευνα για λογαριασμό του Head Heritage (του μουσικού οργανισμού που ίδρυσε πάνω στην κόντρα του με τη μουσική βιομηχανία και διευθύνει έκτοτε ο ίδιος ).
Άποψη που δε συμμερίστηκα και με όλη τη διακριτικότητα ενός ντετέκτιβ (ή ίσως ενός stalker) εστίασα πλέον την αναζήτηση μου στη Sue Lartey. Πρέπει να είχαν περάσει ήδη πέντε χρόνια από τη στιγμή που είχα ανοίξει το φάκελο που έγραφε Lori στην ετικέτα του όταν επιτέλους η έρευνα στα διάφορα μέσα κοινωνικής δικτύωσης απέδωσε καρπούς. Εντοπίζοντας 3 ή 4 λογαριασμούς που θα μπορούσαν να ταιριάζουν στην ομοαίματη του «στόχου» μου δε χρειάστηκα πολύ να καταλήξω σε εκείνον που συγκέντρωνε τις περισσότερες πιθανότητες.
Τόσο οι γεωγραφικές όσο και οι χρονολογικές συντεταγμένες της γέννησης ταίριαζαν , τα ξανθά χαρακτηριστικά της κατόχου ήταν παρόμοια με εκείνα της φωτογραφίας του οπισθόφυλλου και το κυριότερο: η Sue ήταν παντρεμένη με τον Pete Wylie ο οποίος όχι μόνο είναι ο ηγέτης των Wah! (aka Wah!Heat), της ποστ πανκ μπάντας που έπαιζε στο Eric’s Club αλλά υπήρξε και εις εκ των τριών μελών των The Crucial Three μαζί με τον Julian Cope και τον Ian McCulloch πέρα από συνεργάτης του David Balfe.
Ξεπερνώντας τους φυσιολογικούς μου δισταγμούς αποφάσισα να επικοινωνήσω μαζί της. Συνέταξα μια ευγενέστατη ηλεκτρονική επιστολή, ζήτησα εκ των προτέρων συγγνώμη για την όποια ενόχληση και την έστειλα προκειμένου να ξορκίσω το ‘που’, το ‘πως’ και το ‘πότε’ που θα αποκρυπτογραφούσαν τον τίτλο αυτής της ανάρτησης.
Μόνο μερικοί μήνες έχουν περάσει από τότε, απάντηση στα μικροερωτήματά μου δεν έχω λάβει μέχρι σήμερα αλλά ομολογώ πως καθόλου δεν με πειράζει. Συνεχίσω να ακούω τα μονάκριβα σινγκλς με τα τέσσερα τραγούδια των Lori & the Chameleons και τα ευχαριστιέμαι με την ίδια συγκίνηση όπως την πρώτη φορά
Άλλωστε μερικά πράγματα είναι καλύτερο να μένουν στη σφαίρα των προσωπικών μας μύθων – τουλάχιστον όπως εμείς τους διαμορφώνουμε – από την πλήρη αποκάλυψή και πιθανή απομυθοποίησή τους, γιατί ποιος ξέρει; Ίσως να απογοητευόμουν αν έφτανε στο αυτί μου πως η Lori έγινε αργότερα μέλος των Johnny Hates Jazz, των Fields of Nephilim ή κανενός άλλου φρικαλέου σχήματος…»
