πουθενά

Όπως λειτουργούν οι Κυριακάτικές μου βόλτες στα παζάρια της Αθήνας με τον ίδιο τρόπο ακριβώς αντιλαμβάνονται το μυαλό μου και το σώμα μου τις μοναχικές πρωινές βουτιές του καλοκαιριού στην «παραλία μου». Παρότι αμφότερα κοπιαστικά για το αγύμναστο σώμα μου, νιώθω πως γεμίζω μπαταρίες: ξεκουράζομαι, ξεφορτώνομαι όσες αχρείαστες σκέψεις με παιδεύουν, διασκεδάζω το χρόνο με τον εαυτό μου ενώ χωρίς να το καταλάβω καλά-καλά οριοθετώ τα πλάνα για τις επόμενες μέρες ή τους επόμενους μήνες. Γαληνεύω.

Την «παραλία μου» φέτος δεν την επισκέφτηκα παραπάνω από 2-3 φορές. Δεν πέταξα τα ιδρωμένα από τα δυο ηλιόλουστα χιλιόμετρα ποδαρόδρομου ρούχα μου πάνω στα βότσαλα όσες φορές ενδείκνυται για την ψυχική μου υγεία, δεν διάβασα στη σκιά του μεγάλου βράχου τα βιβλία που αναλογούσαν στους καλοκαιρινούς μήνες, ούτε μάζεψα με το συνήθη ζήλο οσιομάρτυρα τα (άπειρα πλέον) σκουπίδια των ανεγκέφαλων συλλουόμενων της προηγούμενης μέρας. Δεν κολύμπησα όσο θα επιθυμούσα, ούτε ήπια το τσάι μου ρεμβάζοντας το άπειρο με το τσιγάρο να κρέμεται ελάχιστα πάνω από τα γένια μου. Δεν μάζεψα παρά ελάχιστα σύκα στον ανηφορικό δρόμο της επιστροφής.

Δεν γκρινιάζω όμως. Παράπλευρες απώλειες πάντα υπάρχουν στη σκιά των μεγαλύτερων γεγονότων. 

Προχθές που κατάφερα μιαν τέτοια πρωινή «εκδρομή» και προσπάθησα να χωρέσω βιαστικά τις συνήθειες τόσων ετών σε ένα τρίωρο, απέτυχα. Το τοπίο μπορεί να με θυμόταν και να μ’ αγκάλιασε αλλά εγώ μάλλον φάνηκα σα φουριόζος κι αδέξιος εραστής.

Κοιτάζοντας λίγο πριν αποχωρήσω το σαν εξώφυλλο των RIDE πέλαγος μπροστά μου έβγαλα μια μόνο φωτογραφία.

However hard I try, I crawl when I should fly