αντιμέτωπος με μια ιδιαίτερη λίστα

πλαστικοποιημένο χριστιανικο flyer

Εγώ που με βλέπεις έτσι σε καταλαβαίνω, μου λέει με την ευγενέστατη φωνή του ο σταφιδιασμένος μαυριδερός ταξιτζής που θα με πήγαινε από το νοσοκομείο στο σπίτι, ρουφώντας μια ακόμα καλαμιά φραπέ από το πλαστικό ποτήρι που κρατάει στο ίδιο χέρι με το οποίο κρατάει και το τιμόνι. Στο άλλο χέρι, το αριστερό, καπνίζει σφηνωμένο ανάμεσα στα δάχτυλα ένα τσιγάρο. Σκληρό πράγμα το νοσοκομείο. Κι εγώ μέχρι εχθές εδώ ήμουν. Και όχι σαν επισκέπτης: Έμφραγμα. 

Το 10^ο έμφραγμα μέσα σε 8 χρόνια, καταλαβαίνεις! Καταλαβαίνω του λέω, κι αυτός συμπληρώνει πως δεν ήταν μόνο το σερί των εμφραγμάτων που τον έκαναν θαμώνα των νοσοκομείων, αλλά καθώς τυγχάνει και άστεγος – 2 μέρες τη βδομάδα το δουλεύει το ταξί, δεν αντέχει παραπάνω - και Η1Ν1, και μηνιγγίτιδα, και σχιζοειδή κατάθλιψη, και ηπατίτιδα τον είχαν καθηλώσει για μήνες στο κρεβάτι. Α, και σπασμένα πλευρά, και γαστρορραγία και πνευμονία. Και μια μελαγχολία που δεν πήγε κανένας να τον επισκεφτεί.

Μαστουρωμένος από την πνιγηρή αποφορά των χεσμένων από ώρα ηλικιωμένων ασθενών του θαλάμου που παραμένει κολλημένη στα ρουθούνια και τον λάρυγγα τον ακούω – ανίκανος να κλείσω τα αυτιά μου -, προσεκτικά, και ενώ ενστικτωδώς κολλάω το σώμα μου στην πόρτα του συνοδηγού κρεμώντας το κεφάλι μου έξω από το παράθυρο στο ζεστό αέρα της Κατεχάκη προσπαθώ να του πω πως δεν είναι πρώτης τάξεως κουβέντα εν ώρα κούρσας η παρουσίαση της παραπάνω λίστας - τουλάχιστον σε πελάτη που μόλις έχει βγει από το νοσοκομείο - αλλά εκείνος δε με ακούει.

Πόσω χρονών είσαι τον ρωτάω άμα τέλειωσε το μονόλογό του. Μεθαύριο γίνομαι 50, μου απαντά.