 |
| Federico Garcia Lorca |
Δεν γνώριζα την ώρα που ξεκινούσα σήμερα το πρωί στην παραλία (μου) να διαβάζω τo «Φιλί του θανάτου» πως η πλοκή του θα κορυφωνόταν μια μέρα σαν την σημερινή. Μιαν 19η Αυγούστου. Λίγο πριν τελειώσω την ανάγνωσή του τώρα, στη βραδυνή βεράντα αντιλήφθηκα τη σύμπτωση.
«Το Φιλί του θανάτου» του Ζιλ Βενσάν είναι ένα σύγχρονο noir αστυνομικό μυθιστόρημα – ότι πρέπει για καλοκαίρι – του οποίου η πλοκή και η δράση περιπλέκονται γύρω από τη δολοφονία του Federico Garcia Lorca την 19η Αυγούστου του ‘36 από τα τάγματα ασφαλείας του ισπανού δικτάτορα Franco.
Ευπρόσδεκτα – τουλάχιστον από εμένα - τα κάθε λογής στερεότυπα της αστυνομικής λογοτεχνίας που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας για την ανάπτυξη της ιστορίας του. Μιας ιστορίας που ξυπνάει λες από το παρελθόν και θανατηφόρα φτάνει στο 2011 διασχίζοντας ουκ ολίγες από τις μελανές σελίδες της νεότερης ιστορίας της Ισπανίας. Από τη δικτατορία των φασιστών του Φράνκο και την ατιμωρησία πολλών από τους αιματοβαμμένους πρωταγωνιστές της περιόδου μετά την πτώση του καθεστώτος, μέχρι την σύσταση παρακρατικών ομάδων (GAL) από τους τελευταίους σε συνεργασία με τη σοσιαλιστική κυβέρνηση του Φελίπε Γκονζάλες για την πάταξη των Βάσκων αυτονομιστών της ΕΤΑ και τις ανίερες συμφωνίες με τη γαλλική κυβέρνηση του Σιράκ.
«Δυο αναρχικοί, ένας κουτσός δάσκαλος κι ένας ποιητής: τα λάφυρα της βραδιάς».
ΤΟ ΣΚΟΡΠΙΟ ΑΙΜΑ (μτφ Νίκος Γκάτσος)
Σκαλί-σκαλί πάει ο Ιγνάθιο το θάνατό του φορτωμένος.
Γύρευε να 'βρει την αυγή μα πουθενά η αυγή δεν ήταν.
Γυρεύει τη σωστή θωριά του και τ' όνειρό του αλλάζει δρόμο.
Γύρευε τ' όμορφο κορμί του και βρήκε το χυμένο του αίμα.
Στιγμή δεν έκλεισε τα μάτια που είδε τα κέρατα κοντά του,
όμως οι τρομερές μανάδες ανασηκώσαν το κεφάλι.
Κι από το βοσκοτόπια πέρα ήρθ' ένα μυστικό τραγούδι
που αγελαδάρηδες ομίχλης τραγούδαγαν σε ουράνιους ταύρους.
Δεν είχε άρχοντα η Σεβίλλια μπροστά του για να παραβγεί
ούτε σπαθί σαν το σπαθί του ούτε καρδιά να 'ν' τόσο αληθινή.
Σαν ποταμός από λιοντάρια η ξακουσμένη του αντρειοσύνη,
και σαν σε πέτρα σκαλισμένη η στοχασιά του η μετρημένη.
Τώρα για πάντα πια κοιμάται.
Τώρα τα μούσκλια και τα χόρτα με δάχτυλα που δε λαθεύουν
το άνθος ανοίγουν του μυαλού του.
Και το τραγουδιστό του αίμα κυλάει σε βάλτους και λιβάδια,
γλιστράει στο σύγκρυο των κεράτων, άψυχο στέκει στην ομίχλη,
σε βουβαλιών σκοντάφτει πόδια, σα μια πλατιά, μια λυπημένη,
μια σκοτεινή γλώσσα, ώσπου τέλμα να γίνει από αγωνία,
πλάι στον Γουαδαλκιβίρ των άστρων
Το «Φιλί του θανάτου» (2015,εκδόσεις Καστανιώτη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου