πως σου φάνηκε η πρώτη φορά;

Τελικά έπεσα εξω στο πώς φανταζόμουν πως θα είναι η παρθενική εκπομπή: «Στον Λεμονοστίφτη». Στην πραγματικότητα ήμουν πιο αγχωμένος απ’ ότι περίμενα. Είπα ακαταλαβίστικες εξυπνάδες, ξέχασα τα μικρόφωνα ανοιχτά ουκ ολίγες φορές μέχρι να καταφέρω εντέλει να ευχαριστιέμαι τα διάφορα γουντυαλλενικά που φυσικά και συνέχισαν να γίνονται.

Απόλυτα λυτρωτική –από εκεί κι ύστερα άρχισα να ξεϊδρώνω - η στιγμή που πέσαμε απ’ τον αέρα και 20 λεπτά εκπομπής χάθηκαν σε άγνωστες διαδρομές του δικτύου – ίσως ταξιδεύουν ακόμα σε κάποιες οπτικές ίνες κάτω απ'τον Ατλαντικό. Ο χαμένος αυτός χρόνος που θα καλείται από τούδε και στο εξής "το χαμένο 20 λεπτο του λεμονοστίφτη" θα γίνει κάποτε υπερπολύτιμο collectors' item. Φτάνει μόνο να βρεθεί. 

Ευχαριστώ πολύ κι από καρδιάς όσους με άκουσαν - ελπίζω να το ευχαριστήθηκαν - και να πω σε όσους το είχαν σκοπό αλλά δεν τα κατάφεραν πως δεν έχασαν και τίποτα αλλά αν παρ’ όλα αυτά επιθυμούν να ακούσουν την εκπομπή μπορούν να την κατεβάσουν πατώντας το εικονίδιο:

Υπόσχομαι την άλλη Παρασκευή να είναι όλα καλύτερα.

Υγ. To tracklist όπως πάντα στο πρώτο δικό μου σχόλιο.

στον λεμονοστίφτη

Αύριο 10:00 το πρωί – είναι νωρίς το ξέρω -, μπορεί να είσαι στο γραφείο, στο αμάξι ή στην καλύτερη να κοιμάσαι. Εγώ πάλι, θα είμαι ήδη στο στούντιο του Indieground Radio, θα ιδρώνω, θα ξεϊδρώνω, θα πίνω καφέ και θα μπερδεύω τα λόγια μου πίσω από το μικρόφωνο του σταθμού.

Ενδιάμεσα όμως και για την περισσότερη ώρα θα βάζω να ακούγονται «τραγούδια που αγάπησα», διαλεγμένα από βινύλια, cd και σκληρούς δίσκους (όπως λέει και στο πρόγραμμα του σταθμού).

Όλα αυτά μέχρι τις 12 και λίγο πιο μετά θα έχω φύγει.

Αν και δεν υπόσχομαι τίποτα, άμα βρεις χρόνο και θέλεις άκουσε πατώντας εδώ ή εκεί:

υγ. Τα περισσότερα κομμάτια που έχω διαλέξει διαρκούν το πολύ 3 λεπτά το καθένα. Αν ακούσεις λοιπόν κανένα μεγαλύτερο μην ανησυχήσεις, θα έχω πάει τουαλέτα.

προσοχή παληάνθρωποι

Υπερούσιο έθνος κωλανθρώπων, να τι είμαστε. Ένα ατέλειωτο πανηγύρι  όπου ο καθένας κάνει ότι του καυλώσει, φέρεται ως άρχοντας του σύμπαντος στην κακομαθημένη ηλικία των πέντε ετών - δε μιλάω για "μερικούς" που χαλάνε τη γενική εικόνα, μιλάω για τους πολλούς – ενώ παράλληλα κρίνει εαυτόν σωστό,  δίκαιο μα αδικημένο, μπορεί και ηρωικό. 

σκηνή 1

Στα πέριξ του Ζαππείου, ορδές αγανακτισμένων οδηγών  στις παρυφές της συγκέντρωσης των αγανακτισμένων πεζών πολιτών και των ολόφρεσκων επεισοδίων της πλατείας κατάφεραν το ακατόρθωτο: Καταστρατηγώντας κάθε άρθρο, κάθε νόμου και κανόνα οδικής κυκλοφορίας και λογικής, «κλείδωσαν» δρόμους παραδρόμους και σταυροδρόμους κι έμειναν ακινητοποιημένοι για τουλάχιστον τετραπλάσιο χρόνο απ ότι θα απαιτούνταν αν απλά περίμενε ο καθένας τη σειρά του στο φανάρι.

Μέσα στο αυτοκίνητο εγώ – εμείς -, γαλήνιοι μετά το τρεισημισάωρο ντοκυμαντέρ-μάντρα για τον George Harrison, «νομοταγείς» και χωρίς ίχνος οργής, μείναμε να κοιτάζουμε έναν-έναν τους δεκάδες οδηγούς - που περνώντας με κόκκινο - μας κρατούν για τέταρτο συνεχόμενο φανάρι καθηλωμένους στο ίδιο σημείο. Και είναι όλοι τους – κατά τα φαινόμενα τουλάχιστον - people like us, εφιαλτικά νορμάλ φάτσες. Δεν αναγνώρισα στα πρόσωπά τους ούτε τον μούργο, ούτε τον τρελλόγερο ή τον αρχιτσαμπουκαλή που έχω συνηθίσει ως πρωταίτιους ανάλογων περιπετειών στους Αθηναϊκούς δρόμους.

Ένας κύριος μας πλευρίζει από τα αριστερά, μας μιλά ευγενικά - στον πληθυντικό - από το ανοιχτό παράθυρο. Ζητά πληροφορίες για τους ανοιχτούς δρόμους και μας ευχαριστεί θερμά, ελάχιστα πριν κόψει το τιμόνι του απότομα, χωθεί μπροστά μας και μας αφήσει ξανά στο ίδιο σημείο.

 Όχι, στην παρούσα δεν είμαστε εμείς οι loser. Αυτοί ζούνε την τελευταία μέρα της Πομπηίας τους, αυτοί είναι οι βαθύτερα χρεωκοπημένοι, ο ανάξιος αλληλεγγύης κόσμος της διπλανής πόρτας. 

Μόνο που εγώ, κι αν ακόμη δε μπορώ να γίνω ένας από αυτούς, μπορώ εύκολα κι αβίαστα να το προσποιηθώ αν χρειαστεί. Κρεμιέμαι για αρχή από το παράθυρο του συνοδηγού και βρίζω χαμογελώντας. Στη συνέχεια ανοίγω την πόρτα ψύχραιμος με μόνο σκοπό να πιάσω από το λαιμό αυτόν τον καριόλη με το Audi ή τον ταξιτζή πίσω του που έχουν ξανακλείσει τώρα το δρόμο, 

 σκηνή 2

Άργησα εχθές να ξεκινήσω από το σπίτι. Επιτάχυνα το βηματισμό μου, δεν ήθελα να καθυστερήσω σε κάποια δουλειά. Έφτασα μόνο 2-3 λεπτά αργότερα του κανονικού και "Τι όμορφα!" σκέφτηκα όταν συνειδητοποίησα τι είχε συμβεί.  Ένας άνθρωπος κατάχαμα στο διάδρομο της πολυκατοικίας. Χτυπημένος βίαια από ανθρώπινο χέρι, ληστευμένος προ διλέπτου είχε πάρει - σε ένα παιχνίδι της τύχης - τη χρονική μου θέση, μαζί και το ρόλο του θύματος σε ένα ασανσέρ παγίδα. Ο θάνατός σου η ζωή μου.  

  

αντί υστερόγραφου. 

Πέφτεις. Θα τσακιστείς στο έδαφος και το ξέρεις πως δε γλιτώνεις. Οι προσευχές στον όποιο Θεό σου δε βοηθάνε πλέον, το ξέρεις κι αυτό, έτσι κουνάς χέρια και πόδια σε μια μηχανική κίνηση αφύπνισης της τελευταίας ελπίδας. Σε βλέπω και κολλάω τα χέρια πάνω στο σώμα μου, μην τύχει και τα’ απλώσω αντανακλαστικά, μην τύχει και σε σώσω.

πίσω και σας φάγαμε

έρχονται ενισχύσεις

Το καλό παιδί μεγαλώνει - γίνεται οσονούπω τριών - πάει προπροπροπρονήπιο και τιμάει με το παραπάνω το λάδι που της έβαλα, έχοντας τα ίδια “likes” με τον – wanna be Banksy – νονό. 

Τη φορά που ξέχασα τα γενέθλιά της με έσωσε ο πατέρας της: "Πάρε γρήγορα ΤΩΡΑ στο σταθερό" τον άκουσα να λέει συνωμοτικά από το κινητό του τηλέφωνο πριν κλείσει απότομα τη γραμμή.  

 Έντρομος μην έχει συμβεί κάτι έκανα πράξη τη διαταγή για να ακούσω τον Χ, φίλο και μπαμπά της λεγάμενης, να φωνάζει ενθουσιασμένος: “ Ωωωωω!!! Μαντέψτε ποιος: Ο νονός στο τηλέφωνο να μας πει Χρόνια πολλά… Ευχαριστούμε νονέ”

 Έκτοτε περνάω κρίσεις πανικού σε διάφορες άσχετες μέρες νομίζοντας πάντα πως έχω ξαναξέχασει γιορτές και γενέθλια της προηγούμενης μέρας. Μια από αυτές σήμερα και γι αυτό και η ανάρτηση. 

υγ. Ο τίτλος είναι άσχετος με το κείμενο (το ξέρω ότι δεν είναι η πρώτη φορά), μου φαίνεται όμως ταιριαστός με τη φωτογραφία.

Ο δανεικός κροκόδειλος πάνω στον οποίο ποζάρει βρίσκεται στο Αττικό Ζωολογικό πάρκο.

in the city

there's a thousand things
I want to say to you 

Διάφορες δουλειές με στέλνουν ξανά στο κέντρο της πόλης που - ναι το ομολογώ - μου είχε λείψει πολύ. Προσπαθώ και ξεκλέβω λίγο χρόνο και το παίζω περιπατητής - όπως έκανα παλιά – χώνομαι σε δρόμους και στενάκια και παρατηρώ τις αλλαγές.

”Μάλλον πρέπει να ξαναγνωριστούμε εμείς οι δύο” σκέφτομαι και στρίβω στη Βουλγαροκτόνου. Ένα μαύρο πιτσιρίκι - δε θα 'ναι ούτε τεσσάρων - πετάει χαλίκια στους περαστικούς. Δεν ξέρω γιατί χαίρομαι που ρίχνει και σε μένα με το που με παίρνει χαμπάρι να έρχομαι απο πίσω του. 

Αναπολώντας τη ματιά μου στην πόλη “πριν την καταστροφή”, καθώς και την ίδια την πόλη, αναρτώ ετούτο το βίντεο που είχα φτιάξει πριν περίπου δυο χρόνια. 

Μία από τις δουλειές που προανέφερα – η άμισθη αλλά διασκεδαστικότερη – θα είναι η εμπλοκή μου στον indieground radio. Φημολογείται (!) πως θα έχω κάθε παρασκευή πρωί το δίωρο (10:00-12:00). 

Όσον αφορά στο βίντεο:

To οπτικό υλικό του Be Bop είναι τραβηγμένο στο κέντρο της Αθήνας το Δεκέμβριο του 2009.

Το soundtrack είναι η άποψη των γάλλων avantgarde Catalogue  (G. Artman, J. Berrocal, J. Pauvros) πάνω στο « Be bop a lula» του  Gene Vincent. Βρίσκεται στο άλμπουμ "Insomnie"

Έλαβε τις εξής διακρίσεις: 

1. Άρεσε σε όλους τους φίλους μου.

2. Έχει χαρακτηριστεί ως:  “Πολύ πολύ καλό !!!!!!” και έχει αναρτηθεί στο ιστολόγιο των Lost Bodies. (Ευχαριστώ πολύ αγαπητοί LB)

3. Έχει επίσης «υμνηθεί» (δεν κάνω πλάκα) από τον Anton Newcombe των The Brian Jonestown Massacre σε σημείο που έπειτα από τα κολακευτικά σχόλια που μου έστειλε στο ΥΤ το ανέβασε κι ο ίδιος στο δικό τους κανάλι και στο blog τους.

creation records: η ιστορία της δημιουργίας

Upside Down The Movie on Vimeo.

Variety: "Producer-director Danny O’Connor has done them a service not only by securing access to all the principals, but also by exhaustively including many of Creation’s lesser acts.” 

The Guardian: “The full extent of the debauchery, precarious nature and genius of the independent label is to be laid bare in the most revealing rock'n'roll film since 24 Hour Party People...” 

Uncut: "Believe the hype! The simple tale of a legendary label. ****” 

NME: “The footage of the Mary Chain riots at north london poly in 1985 is worth the admission fee alone” 

Lemonostiftis: "Θαυμάσια αγιογραφία του Alan McGee και της Creation Records, απ’ αυτές που σ’ αρέσει να βλέπεις μιας και ξέρεις πως κάπου εκεί θα δεις τους ήρωες σου (ναι μουσικούς ήρωες έχω!) αν αυτοί λέγονται ή λέγονταν κάπως έτσι: Jesus & Mary Chain, My Bloody Valentine, Boo Radleys, House of Love, Jazz Butcher, Jasmine Minks, Momus, Nikki Sudden,   Primal Scream, Ride,  Pastels, The Times, Heidi Berry, Swervedriver, Teenage Fanclub, Saint Etienne, Biff Bang Pow!, Sugar, Super Furry Animals, BMX Bandits, Edward Ball, Felt, Heavy Stereo, Hurricane#1, Loft, Oasis, Slowdive, Ronnie Spector, The 18 Wheeler, A Certain Ratio, Chills, Cramps, The Membranes, Creation ή The Weather Prophets."

Οι «ανεξαρτησίες» της φουρνιάς σου, συνωθούμενοι στο λόμπυ του σινε Απόλλων, ήταν ακόμα μια ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς.

Κρίμα που ο σκηνοθέτης και παραγωγός της ταινίας Danny O’Connor ανέβαλε την παρουσία του στο χώρο του φεστιβάλ και την προλόγιση του ντοκυμαντέρ.
 

Δες το φοβερό "οικογενειακό δέντρο" της δισκογραφικής εταιρίας Creation  εδώ.

υγ1. Βροντερή παράλειψη αυτή του Momus, ο οποίος στην Creation Records νομίζω πως μεσουράνησε.

υγ2. Ευχαριστώ Ν. που με τράβηξες μαζί σου να το δω.

οι συμβουλές του Jefferson

Νο3  

You better find somebody to love

Somebody to love

No2

Feed your head

White Rabbit

No1

Never argue with a german if you are tired

Never argue with a german if you are tired

του οποίου οι στίχοι πάνε κάπως έτσι:

Sticken in mein Hachen
Sticken in mein Haut
Fugen mein weiss mit mein auss Pucken
Sprechen Sie nicht
Meinem Deutschen wenn Sie
Müden sind

Meine Auto fahrt sehr
Schnell aber es rast
Gegen mauen

Ah, ja, das bin meine
Ja, das bin du
Du, das bin ich
Ver such es

Όποιος/α ομιλεί τη γλώσσα και μπορεί να βοηθήσει στην απόδοση στα ελληνικά, ας το κάνει μιας και ο αυτόματος μεταφραστής δίνει την ακόλουθη ...ερμηνεία:

Κεντήματα σε Hachen μου, Κεντήματα στο δέρμα μου, Αρθρώσεις μου άσπρο έξω με φτύσιμο μου, Μη μιλάτε Γερμανικά μου αν είναι κουρασμένος. Βόλτα με το αυτοκίνητό μου πολύ, Αλλά γρήγορα μαίνεται ενάντια επισφαλούς. Α, ναι, αυτό είναι μου, Ναι, έχετε Ξέρετε, ότι είμαι, Η Επιτροπή εξέτασε διάφορες.

υγ1. ο πλήρης τίτλος του μπρεχτικού Νο1 είναι Never argue with a german if you are tired or European Song. Είναι σύνθεση της Grace Slick (o Marty Balin μόλις είχε αποχωρήσει από το συγκρότημα) , από το δίσκο Bark του 1971.

υγ2. Ο tempora, o mores ! αναφώνησα κατάπληκτος όταν γκουγκλαροντας τη φράση «somebody to love lyrics» το πρώτο λήμμα (και κανονικό λύμα) που εμφανίστηκε στην οθόνη δεν αφορούσε τους Jefferson Airplane (μήτε το To love somebody των Bee Gees) αλλά το συνώνυμο τραγούδι του Justin Bieber!

γιατί θες να φύγεις, που θα πας;

  

"Οι επιδοτούμενοι άνεργοι δεν μπορούν να ταξιδέψουν στο εξωτερικό παρά μόνον όταν κάνουν αναστολή ανεργίας, και θα ξαναξεκινήσουν το ταμείο τους όταν επιστρέψουν στην Ελλάδα." (από αντιγραφή)

Άραγε αυτό ισχύει και για τους έλληνες υπηκόους;

Η πατρίδα σε αγκαλιάζει, σου προσφέρει, μην την εγκαταλείπεις.

ΟΑΕΔ Αμπελοκήπων, Αθήνα 2011

the past is a grotesque animal

 νέα lemon cassette, το volume  6 πλέον. κάποια κομμάτια από άλμπουμ που ακούω πολύ τον τελευταίο καιρό και συστήνω ανεπιφύλακτα, μερικά ριπαριμένα από βινύλια, με προσεγμένη ποιότητα ήχου ετούτη τη φορά. 

Όποιος/α ενδιαφέρεται μπορεί να κατεβάσει τη συλλογή "The past is a grotesque animal" πατώντας ΕΔΩ. 

Καλό Σαββατοκύριακο και καλή ακρόαση.

υγ. Το κόλλημα που έχω φάει με  Moondog και Yazoo ήταν η αφορμή για αυτή τη συλλογή. 

Το tracklist όπως πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις στο πρώτο δικό μου σχόλιο της ανάρτησης.

προσοχή έργα (εν δυνάμει, τέχνης)

 

 "Ρε Μάπ-α δεν ξέρεις τι είναι τέχνη μου φαίνεται. Κάθε χρόνο τα ίδια. Όλο γκρίνια! γκρίνια!! γκρίνια!!! Τι πας τότε; Για να ‘χεις να κράζεις μετά;"

"Ε, έχω κάποιους φίλους που εκθέτουν κομμάτια της δουλειάς τους, σκηνογράφοι είναι, ενώ ταυτόχρονα έχουν αναλάβει και το στήσιμο κάποιων εκθεσιακών χώρων. Αυτοί φταίνε που με προσκαλούνε", δικαιολογήθηκα στην φωνή που μου γάνωνε από τα μέσα τα αυτιά.

Κι όμως, δεν ήταν τα αυτιά μου που υπέφεραν περισσότερο, ούτε καν τα μάτια μ’ αυτά που έβλεπαν - όπως φυσιολογικά θα υπέθετε κανείς -. Αυτό που τράβηξε τα χειρότερα ήταν το μυαλό μου. Μα και πάλι όχι στην προσπάθειά του να αποκωδικοποιήσει τις διαθέσεις και τα πολύ κρυφά νοήματα των δημιουργών που εκθέτουν εκεί αλλά προσπαθώντας να βγάλει άκρη σε ένα απλούστερο (;) ερώτημα: τι είναι τέχνη;

 ReMap 3

Leo Gabin

Επισκεπτόμενος μόλις 4 από τα εικοσιτόσα κτίρια που τα φιλοξενούν, έχω την αίσθηση πως πολλά (μην πω τα περισσότερα και φανώ αφοριστικός γιατί πράγματι υπήρχαν φωτεινές εξαιρέσεις) αντικείμενα από αυτά που είδα να εκτίθενται αναβαθμίζονται αυτόματα μόνο και μόνο με το που θα τα χαρακτηρίσεις έργα (προσοχή! όχι έργα τέχνης, σκέτο έργα). Κι αυτό γιατί - αν βέβαια οι δημιουργοί τους δεν κάνουν πλάκα - επρόκειτο συχνά για κατασκευάσματα που είτε δεν χρειάζονταν καμία ειδική δεξιότητα ή ταλέντο για να τα κατασκευάσεις είτε οι ιδέες πίσω απ’ αυτά προκαλούσαν αμήχανα μειδιάματα παρά σκέψεις και συναισθήματα. 

Άραγε πόσο συγκινητική μπορεί να είναι μια μεταλλική βούλα διαμέτρου 9-10 εκατοστών στον τοίχο, ή πάλι πόση πρωτοπορία κρύβεται σήμερα σε δήθεν από παιδί (ή από προβοσκίδα ελέφα) κακοσχεδιασμένες ζωγραφιές. Μια παρατημένη μισοφαγωμένη πίτσα σε ένα γραφείο είναι προς έκθεση έργο ή τα παιδιά του θυρωρείου δεν πρόλαβαν να συμμαζέψουν όταν απόσωσαν το φαγητό τους; Ειδικά το τελευταίο το σκέφτηκα ξανά και ξανά και αποφάσισα να κάνω τη δική μου παρέμβαση. Ξεκόλλησα και δοκίμασα το κομμάτι μπέικον που εξείχε.

τελικά τέχνη μπορούν να είναι τα πάντα; 

η βούλα του Gerwald Rockenschaub

Ναι, είναι η δική μου άποψη, αρκεί το υλικό στο οποίο αναφερόμαστε (ένα κατασκεύασμα, μια σωματική έκφραση ή ένας ήχος για παράδειγμα) να έχει  κατορθώσει άπαξ να ταράξει το παραμικρό συναίσθημα τουλάχιστον ενός θεατή (ακροατή κοκ). Να έχει βρεθεί έστω κι ένας ανοικτός σ’ αυτό δέκτης.

Ας πάρω την υποθετική περίπτωση ενός επαναλαμβανόμενου ήχου, ενός βόμβου που μιμείται εκείνον ενός πλυντηρίου ρούχων σε λειτουργία. Είναι τέχνη; Όχι, τουλάχιστον μέχρις ότου αυτός ο ήχος να ξυπνήσει σε κάποιον το αίσθημα της ασφάλειας που ένιωθε παιδί, όταν ακούγοντας τον, πήγαινε για ύπνο κι ήξερε ότι το οικιακό του σύμπαν δούλευε στην εντέλεια.

Από τη στιγμή αυτή, ο συγκεκριμένος ήχος θα έχει εισβάλλει  – κατ’ εμέ –  στα όρια της τέχνης. Απαραίτητη προϋπόθεση δηλαδή είναι να έχει υπάρξει εκείνο το κατάλληλο αυτί/δέκτης που ερεθισμένο απ’ αυτόν θα δώσει το έναυσμα στους επόμενους συντονισμένους συνειρμούς. Μέχρι όμως να συμβεί αυτό θα παραμένει  απλά ένα μηχανικό μουρμουρητό.

Με βάση αυτό, τελικά πιστεύω πως οποιοδήποτε αντικείμενο (ή ήχος, κλπ) μπορεί να προταθεί και να δοθεί στην κρίση του κοινού θέτοντας υποψηφιότητα για τον τίτλο: έργο τέχνης. Κάποια στιγμή δε, μπορεί και να θεωρηθεί ως τέτοιο. 

 ο χώρος

άσχετη φωτό από το χώρο, τέχνη;

Ως εκθεσιακοί χώροι που στεγάζουν τις εκθέσεις έχουν επιλεγεί τα einstürzende κτίρια του Μεταξουργείου. Χωρίς καμία ανακατασκευή ή συντήρηση, στέκουν σαθρά, επιδεικνύοντας εν είδη άποψης τις πληγές, τα βρώμικα πλέον πρώην μεγαλεία τους, την συσσωρευμένη  πατίνα του χρόνου και φυσικά τα έργα που φιλοξενούν. 

Δε μπορώ επ’ αυτού να πω κουβέντα καθώς ξέρω πως χορηγούνται σε τέτοιου είδους εικαστικές εκδηλώσεις δωρεάν, ξεπλένοντας έτσι τις λογής αμαρτίες που κουβαλούν και ανεβάζοντας ταυτόχρονα τις μελλοντικές αντικειμενικές αξίες μιας μονοπωλιακά ιδιόκτητης περιοχής. 

το πάρτυ εγκαινίων

Nicolas Party, Decorative Pattern

Η αλήθεια είναι πως εξαρχής δεν εκτίμησα ιδιαίτερα το ότι ένα από τα «μαγικά χαρτάκια» για το πάρτυ εγκαινίων της διοργάνωσης είχε φτάσει στα χέρια μου. Πρότεινα μάλιστα να χαρίσουμε τις προσκλήσεις μας στους πρώτους νυχτερινούς  περιπατητές της περιοχής που θα συναντούσαμε, είτε επρόκειτο για μπουρδελόβιους του Μεταξουργείου είτε για αλλοδαπούς κατοίκους της περιοχής, αλλά η πρότασή μου δεν εισακούστηκε.

Έσυρα το λοιπόν τα πόδια μου μέχρι την ταράτσα παρακείμενου ξενοδοχείου για το big event της βραδιάς. Ξεπέρασα - χαμογελώντας με νόημα στον καθρέφτη του ασανσέρ - την είδηση ότι το «μαγικό χαρτάκι» σου έδινε το δικαίωμα να πληρώσεις το ποτό της επιλογής σου στην κανονική του τιμή, ίσιωσα τη βερμούδα μου και ξεχύθηκα στο  roof garden.

Εκεί, κάτω από την πανσέληνο και με θέα την Ακρόπολη, είχαν βρει καταφύγιο εκατοντάδες – άσημα και διάσημα – τεχνοφιλ ζόμπι του λεκανοπεδίου. Τα περισσότερα συνωστίζονταν γύρω από τα χειρότερα οργανωμένα – λυπάμαι μόλις μας τέλειωσε και το τζιν - μπαρ που έχω δει ποτέ. Ανάμεσα σε χαρούμενα σπρωξίδια και χαριτωμένες αγκωνιές οι trendy  φατσούλες κάθε ηλικίας διαγκωνίζονταν μάταια για μια στάλα αλκοόλ.

Το ίδιο και οι τιμώμενοι προσκεκλημένοι – οι καλλιτέχνες δηλαδή – που σε ένα πρωτόγνωρο για μένα καθεστώς ολοκληρωτικής ταξικής εξίσωσης δεν έχαιραν καλύτερης από εμάς μεταχείρισης και περίμεναν νευριασμένα τη σειρά στο μπαρ. Όσοι τυχεροί είχαν προλάβει να  σερβιριστούν τις παραγγελίες τους, λικνίζονταν γύρω από την πισίνα μα οι κινήσεις των σωμάτων τους πρόδιδαν κέφι τριτοξάδελφου του κουμπάρου σε αποτυχημένο γαμήλιο γλέντι αγνώστων. 

 Κάπου εδώ, η εβδομάδα του Ιάκχου παίρνει τέλος μιας και στο μισάωρο τα μαζέψαμε και την κάναμε και τι να περιγράψεις στου Μπάμπουρα που καταλήξαμε να πίνουμε σαν άνθρωποι τις μπύρες μας.

μερικές σκόρπιες φωτογραφίες ακόμα:

the journal gallery: Chris Martin

Luca Trevisani

L.Trevisani: σύνθεση με μέταλλο & αυγά

Acrobat Reading (αν δεν απατώμαι)

Anthea Hamilton (?)

Tula Plumi, Landscapes

Tula Plumi, Untitled

λεμονοστιφτις αυτοφωτογραφιζόμενος

τα είδαμε όλα στο ίδιο σεντόνι

 Οι μεγάλοι μπροστά με μπύρες, οι μικροί – όταν έρχονταν - στη γαλαρία (?, κι όμως) με αναψυκτικά και στη μέση τοστ,  πατατάκια και ξηροκαρποί για όλους. Ένα σεντόνι πιασμένο με μανταλάκια στην κάσα της μπαλκονόπορτας για οθόνη, ένα λάπτοπ και ένας κατά κάποιο τρόπο δανεικός προτζέκτορας συμπλήρωναν σχεδόν κάθε βράδυ τo φετινό διάκοσμο της βεράντας του καλοκαιρινού σπιτιού. 

Επίσης: γέλια, χασμουρητά, δακρυσμένα μάτια, νεύρα τεντωμένα απ’ το σασπένς (απόλαυση να βλέπεις τους μικρούς να πετάγονται όρθιοι στη θέα του φιδιού στο True Grit), ατάκες και μουσικά διαλλείματα με Smashing Pumpkins, New Order και Frank Zappa.

Κάποιες φορές έσκαγε και η απαραίτητη μεταμεσονύκτια, β’ προβολής συνήθως αυτή, και τότε η αγαλλίαση που ένοιωθα στη σκοτεινή αίθουσα του Άλφαβιλ στις 2 τα ξημερώματα, ξεθάβονταν από τη λήθη και με ανατρίχιαζε καλοκαιριάτικα όπως παλιά. 

Ανακεφαλαιώνοντας τώρα συνειδητοποιώ, πως παρ’ όλο που οι ταινίες που είδα(με) είναι πολλές, καμία ανάρτηση με «κριτικές» και συστάσεις από αυτές που μου είχαν έρθει στο μυαλό δε γράφηκαν κάτω από το δόγμα του «και ποιος νοιάζεται ρε μ@#@%@ για το τι είδες εσύ το καλοκαίρι».  

Όμως υπάρχει ένα φιλμ, για το οποίο δε μου πάει να μην πω (γράψω) ούτε μία κουβέντα καθώς οι εικόνες του για ανεξήγητους λόγους (που σημαίνει βαριέμαι να εξηγώ εκτενώς) με  κατατρύχουν ακόμα. Μιας και μ’ αυτό θα ασχοληθώ στο εγγύς μέλλον και για να έχει κάποιο νόημα (για μένα) η παρούσα ανάρτηση θα:

1.σημειώσω ότι στην τετράδα υποψηφίων για όσκαρ καλύτερης ταινίας σε καλοκαιρινή βεράντα συγκαταλέγονται τα: Submarine (2010, Richard Ayoade), Klute (1971, Alan J. Pakula), καθώς και το πολυειδωμένο This is Spinal Tap (1984, Rob Reiner), 

2. επισημάνω πως κανείς δεν πρέπει να δει τα άθλια: Hanna (2011, Joe Wright) και Brighton rock (2010, Rowan Joffe) και

3. θα παραθέσω τη λίστα με τις ταινίες που είδα(με):

Strangers on a Train (1951, Alfred Hitchcock)

In the heat of the night (1967, Norman Jewison)

Bullit (1968, Peter Yates)

Klute (1971, Alan J. Pakula)

Vanishing Point (1971, Richard C. Sarafian)

The French Connection (1971, William Friedkin)

Get Carter (1971, Mike Hodges)

Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας (1978,  Νίκος Παναγιωτόπουλος)

Μάθε παιδί μου γράμματα (1981, Θεόδωρος Μαραγκός)

This is Spinal Tap (1984, Rob Reiner)

Ripley's Game (2002, Liliana Cavani)

Hard Candy (2005, David Slade)

Shank (2009, Simon Pearce)

Pirate radio (2009, Richard Curtis)

Inception (2010, Christopher Nolan)

True Grit (2010, Cohen bros)

Submarine (2010, Richard Ayoade)

I’m here (2010 Spike Jonze, short)

The kids are alright (2010, Lisa Cholodenko)

Brighton rock (2010, Rowan Joffe)

Social Network (2010, David Fincher)

Rango (2011, Gore Verbinski)

The trip (2011, Michael Winterbottom)

Diary of a wimpy kid 2 (2011, David Bowers)

Hanna (2011, Joe Wright)