ο θύτης, το θύμα και οι θεατές

Δεν είχα μιλήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή, πρέπει να με είδε όμως που βούρκωσα (έχω γίνει "φλώρος" τελευταία) γιατί μου απηυθηνε πρώτη το λόγο:

-  "Κάθε μέρα το ίδιο συμβαίνει κύριε, έρχεται και κλέβει ακριβά ποτά, τα πουλάει για τη δόση της". 

- "Φωνάξτε την αστυνομία, αλλά μην την τραβολογάτε έτσι "  είπα στην υπάλληλο του σουπερ μάρκετ που είχα μπροστά μου, " ... δεν έχετε το δικαίωμα σύλληψης και ανάκρισης".

Μαζεύτηκε κόσμος, η "ένοχη" έκλαιγε τώρα υπόκωφα, κι εγώ προχώρησα παρακάτω. 

Ο κρεοπώλης στον πάνω όροφο είχε όρεξη για κουβέντα. "Χοιρινές από τις καλές ή από τις εμφανίσιμες;" με ρώτησε. Από τις καλές είπα γελώντας και του πήρε 1 λεπτό για κάθε μπριζόλα που μου διάλεγε. Είναι κάτι παππούδες που για να αγοράσουν ένα πακέτο φρυγανιές περνάνε ένα τρίωρο εδω μέσα. Παρέα θέλουν, σήμερα όμως δεν ήρθαν κι είμαι μόνος, μου είπε.

Κρυμμένος πίσω από τις προθήκες με τα γαλακτοκομικά, άκουσα λίγο αργότερα τη συζήτηση δυό γυναικών από την άλλη πλευρά του ψυγείου.

- Κι αυτή ταλαίπωρος άνθρωπος είναι είπε η μία, και εμείς δεν είμαστε αστυνόμοι.

- Να την τρομοκρατήσουμε θέλαμε, να μην ξανάρθει,  είπε η άλλη

- Ναι, αλλά δεν έχουμε το δικαίωμα να τρομοκρατούμε κανέναν ξανάπε η πρώτη, το πρόσεξαν ακόμα και οι πελάτες.
Έστριψα δεξιά και πάλι δεξιά το φορτωμένο καρότσι μου, έκανα τον αδιάφορο περνώντας από δίπλα της, με κοίταξε, της χαμογέλασα κι έπειτα τράβηξα προς το ταμείο. Το συμβάν είχε λήξει - δεν έμαθα με ποια κατάληξη - και κακοκουρδισμένοι όλοι συνέχιζαν τη μέρα τους.

 υγ. Αύριο Παρασκευή 1/6 όπως πάντα στις 10 το πρωί θα είμαι στον indieground radio για ένα ακόμα επεισόδιο "στον λεμονοστίφτη". Όσοι πιστοί (και ξύπνιοι) ακούσετε:

το χώμα (του συνεργείου)

Μεταφέρω το δελτίο τύπου που μου έστειλαν τα παιδιά του Συνεργείου:

"Το ΣΥΝΕΡΓΕΙΟ μεταφέρεται για λίγο στην πλατεία Αυδή (Γιατράκου 2) του Μεταξουργείου και παρουσιάζει από τις 31 Μαΐου και για έναν μήνα ένα από τα σημαντικότερα έργα της σύγχρονης ισπανικής δραματουργίας «Το Χώμα» του J. R. Fernández. 

 Η σκηνοθέτης Γιολάντα Μαρκοπούλου, με "συνεργούς" της την Αλεξάνδρα Σιάφκου και τον Αριστοτέλη Καρανάνο (σκηνικά - κοστούμια), καθώς και μια άκρως ενδιαφέρουσα ομάδα ηθοποιών (Όλγα Τουρνάκη, Γιώργο Μπινιάρη,  Μαρία Αιγινίτου, Theo Alexander, Τάνια Παλαιολόγου, Barkat Hosseini και τον μικρό Ηλία Καράμπελα) διηγούνται μια ιστορία με στοιχεία θρίλερ, πρωτότυπη φόρμα, αστυνομική πλοκή και αμείλικτα ερωτηματικά.

 Η μουσική του Λάμπρου Πηγούνη, η κίνηση της Ζωής Χατζηαντωνίου και οι φωτισμοί της Ηλέκτρας Περσελή ζωντανεύουν ένα εγκατελελειμμένο σπίτι του Μεταξουργείου και το κάνουν να μοιάζει πότε με ανδαλουσιανή αυλή, πότε με αρένα για ταυρομαχίες, πότε με σπίτι με πολλά κρυμμένα μυστικά".

Τα παιδιά του Συνεργείου τα γνωρίζω προσωπικά. Κάποιοι είναι μάλιστα απ' αυτό που λέμε Φίλοι. Το έργο θα το δω την Παρασκευή, οπότε γνώμη δεν έχω ακόμη να παραθέσω. Παρ' όλα αυτά τους εμπιστεύομαι μιας και έχω δει τις περισσότερες από τις παλιότερες δουλειές τους.

Δυο τρεις φωτογραφίες που τράβηξα σε κάποια πρόβα τους. 

είμαστε όλοι Ρασταπόπουλοι;

Πτήση 714 για Σίδνευ 1968

Μεγιστάνας έλληνας, φανατικός εχθρός της νομιμότητας με  αμφίβολης προέλευσης περιουσία. Απαγωγές, ξέπλυμα μαύρου χρήματος, λαθρεμπόριο, δουλεμπόριο και φυσικά άρχοντας σε καρτέλ ναρκωτικών κοσμούν το βιογραφικό του Πελοποννήσιου (- όπουλος) ήρωα. Ρομπέρτο Ρασταπόπουλος το όνομά του. Επάγγελμα (βιτρίνα): παραγωγός κινηματογραφικών ταινιών.

Πρωτοεμφανίστηκε το 1934 στο επεισόδιο «Τα πούρα του Φαραώ» και έκτοτε η συνεχώς εμπλουτιζόμενη κακότητα του τον ανακήρυξε σε έναν από τους κυριότερους αντιπάλους του καλού Τεν Τεν. (Ο μπλε Λωτός, Κάρβουνα στο αμπάρι, Πτήση 714 για Σίδνευ).

Η λίμνη με τους καρχαρίες 1972

Ο Ρασταπόπουλος (ενίοτε μεταφρασμένος και ως Αστραπόπουλος) προικίστηκε από τον Hergé με μια ελληνικότατη τεράστια μύτη, χοντροκοιλιά, πονηρά μικρά μαύρα μάτια, και  με μια σπάνιας σατανικότητας καμπύλη στα …φρύδια. Με την πρώτη ματιά καμία αμφιβολία δεν έχεις για το ποιόν ετούτου του χαρακτήρα. 

Είναι ντυμένος με τις επιταγές της αμερικάνικης μόδας (συνήθως φορά μπότες, κοκκινωπά πουκάμισα και καουμπόικο καπέλο). Ηλικιακά νομίζω πως διανύει την 6^η του δεκαετία. Κρύβει δε την εθνική του ταυτότητα προσποιούμενος τον ευρωπαίο. Υιοθετεί το κίβδηλο Μαρκήσιος της Γκοργκοντζόλα για όνομα. 

Απασχολεί συχνά πυκνά τις εφημερίδες με τα κάθε λογής κατορθώματά του.  Συλλαμβάνεται σχεδόν πάντα αλλά κάτι η οικονομία του κόμικ, κάτι η καπατσοσύνη του τον στέλνουν στα επόμενα τεύχη ελεύθερο και από όλο και ισχυρότερες θέσεις αντίπαλο του clean cut Τεν Τεν και του καπετάνιου Χάντοκ.

Κάρβουνα στο αμπάρι 1958

Σχεδιασμένος σαν καρικατούρα του Αριστοτέλη Ωνάση ουδέποτε θεωρήθηκε σαν κακόβουλο φυλετικό σχόλιο – ή μάλλον ένα ακόμη ρατσιστικό σχόλιο στην ούτως ή άλλως μακριά λίστα ανάλογων κατηγοριών που βαραίνουν το δημιουργό του – αντικατοπτρίζει ίσως το ελληνικό δαιμόνιο μέσα από τα μάτια των ξένων.

Παγιωμένο πάντως - επιτυχημένα ή μη - το στερεότυπο του Ρασταπόπυλου, χρησιμοποιείται τώρα προκειμένου να σκεπάσει την τραυματισμένη φήμη ολόκληρης της φυλής που κατοικεί στο νότιο άκρο της χερσονήσου του Αίμου, και ίσως - κατά πως φαίνεται - και την υστεροφημία του.  

Για κάποιους είμαστε όλοι Ρασταπόπουλοι.

Ο μπλε λωτός 1936

Τα πούρα του Φαραώ 1934

εύθραυστος

«Έλα μη στεναχωριέσαι/μασάς/το βάζεις κάτω» ή «Τον γλυκό μου!, την πάτησε πάλι» θα άκουγες παλιότερα σε κάποια αποτυχία σου. Ε, ρε και πόσο ξέβαφαν το κόκκινο της ντροπής κάτι τέτοιες κουβέντες. Τις αναπολείς και θλίβεσαι καθώς μια ενδεχόμενη σημερινή σου αποτυχία θα πρόσθετε απλά δεκάδες στερητικά α μπροστά από λέξεις που θεωρείς κολακευτικές.

Αυτό συμβαίνει γιατί - πατημένα τα σαράντα - παύεις να θεωρείσαι αυτό που λέμε αξιαγάπητος. Ή για να το διατυπώσω καλύτερα, χαριτωμένος. Η αλήθεια είναι πως αυτό έχει ίσως συμβεί νωρίτερα κι είσαι εσύ που το αντιλαμβάνεσαι καθυστερημένα.

 Οι πράξεις σου πλέον κρίνονται διαφορετικά - αυστηρότερα - και συνήθως η ηλικία σου είναι από τα πρώτα κριτήρια αξιολόγησής τους. Φυσιολογικό κι αναμενόμενο θα μου πεις. Πως θα μπορούσε να αξιολογηθεί με τους ίδιους κανόνες για παράδειγμα ένας  δεκαπεντάχρονος κι ο πενηντάχρονος που έπραξαν το αυτό;  Αλλά από το παραπάνω ηλικιακό χάσμα μέχρι αυτό που βιώνεις τελευταία η διαφορά είναι τεράστια. 

Εδώ μιλάμε για διακρίσεις  εις βάρος σου, που μάλιστα έχουν αυξηθεί (και συνεχίζουν να αυξάνονται) σε διάστημα μόλις λίγων ετών. Κι αυτό παρότι δεν έχεις καταλάβει ουδεμία αισθητή αλλαγή στους δικούς σου κώδικες συμπεριφοράς. Μια λάθος κίνηση, 4-5 χρόνια πριν, για παράδειγμα μπορεί να σου καταλογίζονταν ως «υπερβάλλων ενθουσιασμός» ή «θάρρος όμως που το ‘χε ο άτιμος». Την ίδια στιγμή γλυκύτατες φράσεις όπως «που θα πάει θα μεγαλώσει/μάθει», «βράζει το αίμα του» και  «παρορμητικός τύπος» θα φτερούγιζαν ολούθε. Τώρα αυτά ξέχνα τα, οι συνθήκες STP είναι παρελθόν. 

Το ίδιο γεγονός τώρα, σε κάθε περίπτωση συνιστά  μια ενοχλητικά ασύμβατη (στην καλύτερη) με τις δεκαετίες σου συμπεριφορά.  Κανένα τρυφερό ελαφρυντικό, δε περιμένει να κολλήσει πάνω σου αυθορμήτως. Ούτε καν η κλιμακτήριος δε λαμβάνεται υπ’ όψιν. Αντιθέτως. Όσα κοσμητικά συνοδεύσουν το όνομά σου ηχούν προσβλητικά. Γιατί  εσύ – ο «μεγάλος άνθρωπος πια» – είσαι απλά ένας άξιος της μοίρας του μαλάκας.  Και μην το ξεχάσω, η αποτυχία πλέον για σένα σημαίνει ένα και μόνο πράγμα: Αποτυχία. Κι όσο κι αν είσαι προετοιμασμένος να αντιμετωπίσεις τον προσωπικό αντίκτυπο αυτής κατά βάθος ξέρεις πως δε φτάνει. Γιατί κατά πως σου λένε δε φτάνει ο χρόνος για δεύτερη ευκαιρία.

 Έχεις μπει σε εκείνη την ηλικία του άντρα όπου οι παρεχόμενες αφέσεις μειώνονται αντιστρόφως ανάλογα με τις απαιτήσεις που του ζητούνται. Ιδιαίτερα όταν τα μπράβο τα «αναμενόμενα ως όφειλε» να μαζέψει στη ζωή του δε φτάνουν να ισοσταθμίσουν τα στραβοπατήματα από τα 2-3 επιτυχημένα μοντέλα μεσήλικης ζωής που υπαγορεύονται. 

Ρίχνοντας μια ματιά στην ηλικιακή κατανομή των αυτοχείρων του έτους 2009 για την Ελλάδα, γίνεται εύκολα αντιληπτό ποιος είναι (αλλά και θα ‘πρεπε να θεωρείται) ο ασθενής κρίκος της αλυσίδας. " Άντρας 45 χρονών…", "48χρονος οικογενειάρχης...", "...είπε η ηλικιωμένη μητέρα του". Ψυχρές ειδήσεις και στατιστικές που καταχωρούνται σιωπηρά στο υποσυνείδητο συνομηλίκων χωρίς περαιτέρω σχολιασμό.   Ανώνυμοι μεσήλικες που φωνάζουν «Ε παιδιά εγώ ο Γιάννης/Κώστας/Μήτσος είμαι,  μ' ακούτε; ...» αλλά οι φωνές τους δεν φτάνουν αρκούντως συγκινητικές στα αυτιά όσων τους περιστοιχίζουν. 

  

Είναι τελικά ο άντρας των σαράντα, ή των πενήντα ετών, εκείνος που έχει μεγαλύτερη ανάγκη από υποστήριξη; Ναι, γιατί είναι ο πιο εύθραυστος – κατά τη γνώμη μου - στην κατάταξη των διάφορων ηλικιακών ομάδων της κοινωνίας, (εξαιρώ τα βρέφη που προηγούνται για τελείως διαφορετικούς λόγους όμως).

Οι διανοητικές του ικανότητες στο full τον κάνουν να πιστεύει πως διανύει τα καλύτερά του χρόνια , όμως στη δουλειά ήδη σκέφτονται να τον ξεφορτωθούν για κάποιον νεότερο και φθηνότερο. Στο λεωφορείο κανείς δε θα σηκωθεί για εκείνον, όσο κουρασμένος κι αν είναι, η ηλικία του δεν δικαιούται θέσης. Μια πικρή κρούστα καλύπτει σιγά σιγά την όποια γοητεία του.  Στο σπίτι κι αν έχει τη διάθεση, θα πρέπει να τριφτεί καλά να την ξεφορτωθεί, αλλιώς θα πέσει έτσι στο κρεβάτι. 

Στα πάντα έχει να την παλέψει μόνος του αφού βέβαια έχει παλέψει για τις ζωές των άλλων, παιδιών, γονιών, συντρόφων. Φαντάσου τώρα ένα υποθετικό ναυάγιο. Ποιος θα σωθεί πρώτος. Φυσικά τα παιδιά και οι γυναίκες οιασδήποτε ηλικίας, οι ηλικιωμένοι ανεξαρτήτως φύλου μετά. Μην αναρωτιέσαι ποιοι έμειναν τελευταίοι. Ξέρεις. 

Διανύεις την τέταρτη ή την πέμπτη δεκαετία σου. Δεν είσαι ο έφηβος που αναίτια πιστεύει στην προσωπική του αθανασία,  δεν είσαι στα είκοσι ούτε στα τριάντα, «φέρελπις» νεαρός, έτοιμος να στύψει  την πέτρα, γρήγορος να τρέξει τους δρόμους που ανοίγονται μπροστά του. Φορτωμένος σακούλες σουπερ μάρκετ αναπολείς τους δρόμους που κάποτε ανοίγονταν για σένα, θυμάσαι ποιους είχες διαλέξει, κάποιες φορές εύχεσαι να σου συνέβαινε ξανά.  Φευ. Τώρα  πρέπει να τους ανοίξεις μόνος σου. Όποτε είσαι ξεκούραστος.

Δεν είσαι ούτε γέρος όμως, σου λείπει  - και το ξέρεις - τόσο η ικανότητα μιας ηπιότερης διαχείρισης της καθημερινότητας όσο και εκείνη η τρομαχτική μα παρηγορητική εξοικείωση με το θάνατο που έχουν οι ηλικιωμένοι. Παρ’ όλα αυτά βλέπεις, φθινόπωρο με φθινόπωρο, πως έχεις ήδη περάσει τη μέση με κεκτημένη ταχύτητα και πιθανόν να φοβάσαι και λίγο. Δεν είναι ντροπή. Φταίει που έχεις κατέβει ένα ακόμη σκαλοπάτι υγείας την τελευταία χρονιά.

Ξεκουμπώνεις το  ξεπερασμένο από τη μόδα πουκάμισο που φοράς, το βγάζεις και κοιτιέσαι στον καθρέφτη του μπάνιου. Έχεις ανακαλύψει κάποια καινούρια χρωματιστά ανάγλυφα στο σώμα του. Τα χαϊδεύεις τρυφερά γιατί ξέρεις πως ο καλύτερος φίλος σου είσαι εσύ, ανατριχιάζεις και πιάνεις τον εαυτό σου να σφυρίζει στερεότυπα.

artwork:  Lucian Freud, Leigh Bowery, oil on canvas

αφού γυρίζει ακόμα

 υγ Μερικές φορές είναι δύσκολο να συμβουλ πάμε πάλι Είναι μεγάλος κόπος να διδάσκεις το άλλη μια φορά Σήμερα που χρειάστηκε να μιλήσω.  Άστο καλύτερα, είμαι κουρασμένος.

Χωρίς τους συνηθισμένους προλόγους  το επεισόδιο της σημερινής εκπομπής (που αναιτίως χτύπησε τρελλές ακροαματικότητες) στον indieground διατίθεται προς downloading &/ή ακρόαση με το πάτημα του παρακάτω εικονιδίου. Το playlist στο πρώτο δικό μου σχόλιο.

Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν και καλό Σαββατοκύριακο σε όλους.

άλλο πάλι κι ετούτο

Πνιγμένος, αν και πρόσκαιρα στη δουλειά – λέω πάλι καλά, να έχουμε για το καλοκαίρι – ακυρώνω, αναβάλλω ή ματαιώνω εξόδους, βόλτες, μπυροποσίες και γενικά τα περισσότερα από τα διασκεδαστικότερα των καθημερινών ασχολιών μου. Ξυπνάω νωρίς, διαβάζω πολύ, τρώω λίγο, πέφτω στο κρεβάτι νωρίτερα – ακούω Blondie από ανύπαρκτα, αόρατα ραδιόφωνα μέχρι να με πάρει ο ύπνος - άλλο κι ετούτο-, συνήθως "παίζουν" το Heart Of Glass!

Το μόνο που δεν εγκαταλείπω είναι η εκπομπή της Παρασκευής. Ψυχοθεραπεία ή αυτισμός; Είμαι άραγε ο φανατικότερος ακροατής μου; Θα γυρίσουμε ξανά στη δραχμή;

Αύριο το νέο επεισόδιο στις 10 το πρωί όπως πάντα. Όσοι πιστοί ακούσετε, εγώ θα είμαι εκεί (στον indieground). 

υγ. Κι εκεί που περπατούσα είδα αυτή την εικόνα:

ο χορευτής του διπλανού εμπορικού

από το άλμπουμ "Σκληρός που είναι ο έρωτας" του Quino (εκδόσεις Ars Longa 1988).

συνέβη στη Βικτώρια

Είπα να βρω το χέρι μου ξανά στο editing,  είχα μήνες να φτιάξω κάνα βιντεάκι. Έτσι με κάποιο υλικό «αρχείου»  (μου), έστησα ίσως λίγο πρόχειρα μα ικανοποιητικά τελικά, το "Συνέβη στη Βικτώρια".

Χρησιμοποίησα για soundtrack ένα πρελούδιο του J.S. Bach παιγμένο στο πιάνο από τη Γεωργία Νήρου.  Όσοι ακούτε indieground τις Παρασκευές το πρωί, θα την έχετε ίσως συνδυάσει σωστά το όνομά της με την παρουσίαση της εκπομπής που ακολουθεί τον "λεμονοστίφτη",

του οποίου το τελευταίο αστικής θεματολογίας δίωρο μπορεί να βρεθεί ΕΔΩ.

raining in Athens

 

 
Ενθουσιασμένος από τον ανοιξιάτικο χειμώνα και τη βροχή, παρ’ όλο που έπρεπε να καλύψω τεράστιες αποστάσεις με τα πόδια, άκουσα ίσαμε δέκα φορές το Raining In Athens των γλυκύτατων Azure Ray.  Το ανακάλυψα τυχαία πριν λίγο καιρό, και το ‘βαλα κατευθείαν στη λίστα με τα αγαπημένα παλιώνοντάς το σε χρόνο ρεκόρ, όπως κάνω πάντα με τα τραγούδια που με πιάνουν αμέσως.

Still,

I think of you, baby

And how i grew old with you then

And this summer, you'll call-maybe

And act as if we were old friends

You'd say, 'how are you, baby'

I'd say, 'it's raining in Athens'

And to this day

I nurse the fever

That spoiled my poor heart

And I've mastered the art of dealing

Slipping away without falling apart

So when this summer, you call-maybe

And ask how

I've been

I can be honest and answer plainly

'Since November, it's been raining'

(*)

Το έπαιξα και στην εκπομπή, κι αν δε με πιστεύεις ή τυχόν θέλεις να ακούσεις και τα υπόλοιπα τριανταένα τραγούδια του σημερινού επεισοδίου (κι εμένα να μιλάω ανάμεσα) απλά πάτα το παρακάτω εικονίδιο: 

 υγ. Το playlist της εκπομπής/podcast είναι όπως πάντα στο πρώτο δικό μου σχόλιο.

Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν και Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους.

λέμον ο στίφτης

Λέξεις κλειδιά: 10πμ, Μαίος, 2 ώρες, indieground radio, στον λεμονοστίφτη, πρωί, επεισόδιο 33, Παρασκευή, άκου εδώ:

στις 10:00, έ;

αγάλματα

οδός Ερμού, Μοναστηράκι

Πεδίον του Άρεως,  Κωνσταντίνος

Πλατεία Αιγύπτου, Κ. Καβάφης

Πάρκο Καπαψ, Μαντόνα

401 ΓΣΝ, Άγνωστη αδελφή

Χίλτον, Δρομέας

 υγ. χθες μεσάνυχτα και κάτι...

συνέβη στη λεωφόρο

 

Δεν ξέρω τι κινήσεις έκανε το πόδι της, το παπούτσι της μια φορά γλίστρησε,  έφυγε από το πόδι της και προσγειώθηκε στο πεζοδρόμιο. Αυτό το γεγονός -  παρόλο που δεν επηρέασε σε τίποτα  την πορεία της - έκανε τη μικρή φιλιππινέζα να στριφογυρίσει στην αγκαλιά της μητέρας της. Εκείνη μια σταλιά άνθρωπος, φορτωμένη την κόρη και  μια δυο σακούλες, περπατώντας βιαστικά   δεν φάνηκε να δίνει ιδιαίτερη σημασία στην ανησυχία της μικρής. 

Η μόνη ελπίδα πλέον του παιδιού για επαναπροσέγγιση με το χαμένο παπούτσι ήμουν εγώ που ακολουθούσα 5-6 μέτρα πιο πίσω γελώντας. Σήκωσε το κεφάλι της και σφήνωσε τα μάτια της στη ματιά μου.  Κούνησε το χέρι να μου τραβήξει την προσοχή, την είχε ολοδική της αλλά δεν το ήξερε, τέντωσε το πόδι με την κόκκινη κάλτσα που κρεμόταν κι έπειτα με το δείκτη του δεξιού χεριού σημάδεψε σταθερά το λιπόθυμο adidas που όλο και απομακρυνόταν.  

Έσκυψα και μάζεψα το παπουτσάκι, έκρινα πως έπρεπε να επιταχύνω για να προλάβω μάνα και κόρη, κι έτσι έπραξα. Σας έπεσε αυτό, άπλωσα το χέρι μου να δώσω το υπόδημα και τρόμαξα με την απροσάρμοστη αντίδραση της  μάνας. Το άρπαξε χωρίς να με κοιτάξει, έσφιξε παιδί και σακούλες πάνω της και στα μουγκά μου γύρισε την πλάτη. Άλλαξε μάλιστα και τη ρότα στην οποία από ώρα προχωρούσε.  

Καθώς το εξωτικό δίδυμο απομακρυνόταν, διάφορες παροιμίες έκαναν πως ξεπηδούν στο μυαλό μου. Πριν γίνουν λέξεις  όμως, κόπηκαν μαχαίρι γιατί είδα τη μικρή γελαστή να με χαιρετάει με εκείνον τον παιδικό τρόπο  που φιλάς την παλάμη σου κι έπειτα τη στρέφεις σ’ αυτόν που θες να απευθυνθείς.  Ηθική αποκατάσταση. Λεωφόρος Αλεξάνδρας.

Όποτε περνάω έξω από την Αλεξάνδρας, το γήπεδο, και περνάω συχνά, θυμάμαι εκείνο το μεσημέρι  Κυριακής του εβδομηντακάτι, που μ’ είχε πάει ο πατέρας μου (παρ’ ότι αεκτζής)  να δούμε το Παναθηναϊκός – Καβάλα. 1-0 είχε λήξει, είχε αποβληθεί ο …Μπουμπλής για άσεμνη χειρονομία στο διαιτητή, καλά του έκαναν είχε πει ο πατέρας μου. Θυμάμαι και το μίζερο Σεραφίνο που είχα πάρει κρυφά μαζί μου μη βαρεθώ στο ματς και διάβαζα σχεδόν σε όλο το δεύτερο ημίχρονο. 

να φύγουν οι χαζοί

Φρέσκια φωτό του φίλου ανταποκριτή Δ.Γ. από την Πάτρα. 

υγ. Μου φέρνει στο μυαλό τη ρήση-haiku (?) "Να τη με τι νάζι του ναζί του την τινάζει" που πάντα ήθελα να γράψω αλλά δεν έβρισκα κατάλληλη ευκαιρία.

άλλη μια μέρα

αφιερωμένο

υγ. τραβηγμένο προ τετραετίας με φωτογραφική μηχανή. Τα ...γυρίσματα , σε ανύπαρκτο σενάριο κράτησαν 20 λεπτά. Το "Look back in" από το άλμπουμ 18 του Moby χρησιμοποιήθηκε κατόπιν άδειας.

νιου γουέηβ

Κάτι ο αχός των ημερών, κάτι η παράδοξη βροχή ή ακόμα ακόμα μια σχολική εργασία που …επιμελήθηκα τις προάλλες, η σημερινή εκπομπή βγήκε απολαυστικά (τουλάχιστον για μένα) “νιουγουεβάδικη”.  Ίσως πάλι να ήταν απλά ο δίσκος των The Wake που βρήκα την Κυριακή στο Μοναστηράκι που με έβαλε σ'αυτό το κανάλι.  Ήρθε κι έδεσε κι η φωτογραφία που τράβηξα προ τριημέρου στην Κυψέλη, τον τελευταίο καιρό η Κυψέλη προσφέρεται ως ο απόλυτος καμβάς αστικού σουρεαλισμού - να κάψεις πολλά φιλμ.

Η σημερινή εκπομπή είναι φορτωμένη και έτοιμη προς ακρόαση και/ή κατέβασμα ως mp3-podcast  στο link πίσω από το εικονίδιο και φυσικά το playlist κατά τα συνήθη στο πρώτο δικό μου σχόλιο.

Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν και Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους.

υγ. Νεοκυματική φράντζα δεν είχα ποτέ, δεν το μετανοιώνω όμως.

η εκπαίδευση του αυτιού

 Έχω να παραδώσω στο σχολείο αύριο μια εργασία για το alternative rock, μου είπε, μπορείτε να την τσεκάρετε; Κόπυ πέηστ 16 σελίδες από τη wikipedia και αυτόματος google μεταφραστής με τραγικά αποτελέσματα ήταν ότι αντίκρυσα. Αυτή ήταν η έρευνα και μελέτη που είχε κάνει το καλόπαιδο - δεν του πήρε πάνω από 5 λεπτά - μετά από τους δύο μήνες προθεσμίας που είχε.

Αιτήθηκα μια έξτρα μέρα προθεσμίας, έσβησα τα πάντα, έβαλα στο πικάπ Sonic Youth, ξενύχτησα και έγραψα το κείμενο από την αρχή. Αναφορές, πρωτοπόροι, υποείδη, Velvet, Smiths & Hüsker Dü, φωτογραφίες, επιρροές, φεστιβάλ, ηχητικά αποσπάσματα, links, βιβλιογραφία. Τα πάντα όλα. Αισθάνθηκα τρομερά περήφανος στο τελευταίο save  που πάτησα πριν κοιμηθώ.

Πιστεύετε πως πρέπει να το διαβάσω πριν το δώσω;  με ρώτησε άμα τη παραδόσει του.

 υγ. Αύριο Παρασκευή 11/5 όπως πάντα στις 10 το πρωί θα είμαι στον indieground radio για ένα ακόμα επεισόδιο "στον λεμονοστίφτη". Όσοι πιστοί (και ξύπνιοι) ακούσετε:

love the police

Είναι ο τίτλος ενός προκλητικού σκαμπρόζικου έργου τέχνης που εθεωρείτο  εξαφανισμένο για καιρό.  Σχεδιασμένο με μαρκαδόρο (δυστυχώς μη ανεξίτηλο) κόσμησε για σειρά εβδομάδων  τον εσωτερικό τοίχο συρμού του ηλεκτρικού. Υπήρξε δε διάσημο τουλάχιστον μέχρι τη μέρα που βάνδαλα συνεργεία καθαρισμού προσπάθησαν να το εξορίσουν από την αστική μνήμη, τόσο  για την τεχνοτροπία του καθαυτή όσο και για τον ουμανισμό που αποπνέει. 

Δυστυχώς, δεν υπάρχουν περισσότερες λεπτομέρειες για το βιογραφικό του ανώνυμου καλλιτέχνη καθώς η υπογραφή του δεν έχει μέχρι τις μέρες μας αποκρυπτογραφηθεί. Ενδιαφέρουσες όμως είναι οι κόντρες που είχαν ξεσπάσει γύρω από τον τίτλο του έργου. Κι αυτό καθώς παρά το αναγραφόμενο "Fuck thr police", η κοινή γνώμη αρέσκεται να χρησιμοποιεί το "Love The Police” ως τίτλο αυτού, την ώρα που διάσημοι εικαστικοί του απέδωσαν το αρκούντως πολυπλοκότερο: "Η βυζαρού αστυνομικίνα και ο ρωμαλέος πάνκης".

To “love the police” σήμερα αναγεννάτε.  Μετά τη φωτογράφιση του επιβαγόνιου καμβά και την ψηφιοποίησή του έγινε αριστοτεχνική επεξεργασία του με χρήση σούπερ τεχνικών  και προγραμμάτων σε κομπιούτερς. Έτσι μπορεί πλέον να αποδοθεί το έργο (ει το δυνατόν πιστότερο στις αρχικές θεωρήσεις του αγνώστου καλλιτέχνη) στις μελλοντικές γενιές.

υγ. παρεμπιπτόντως δεν είναι σαν σπηλαιογραφία;

439.811 άτομα που αποφεύγω

Τετρακόσιες τριανταεννιά χιλιάδες οκτακόσια έντεκα άτομα που δε θα 'θελα κανένα πάρε δώσε μαζί τους.

-------UPDATE---------


Αγόρασα ξυπνητήρι "Χ.Α."!
Στο 1ο "εγέρθητOY" που πάτησα snooze με πέταξε έξω από το δωμάτιο!!!


στσ. σχόλιο - κορυφή ανώνυμου στην παρούσα ανάρτηση. γελάω ακόμα

χωρίς έξτρα κανονάκι

Πρώτη φορά που ψήφιζα - δικαιολογούμαι φαντάζομαι λόγω του νεαρού της ηλικίας– το ‘χα φάει το “η μέρα που  μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα”  παραμύθι. Σήμερα 23 παρά δύο βδομάδες χρόνια μετά,  ξέρω πως ακόμα κι αν δεχτώ τη δύναμη της ψήφου, χρειάζομαι δύο – τι δύο; δέκα πες – ζωές  για να δω να γίνονται τα μισά από όσα περίμενα τότε.  Όμως τι κρίμα! άμα τη γεννήσει μου προικίστηκα σαν όλους με ένα "κανονάκι" (το οποίο τρέχει ήδη προ πολλού). Παρ' όλα αυτά και σε πείσμα της απογοήτευσης η αποχή ποτέ δε μου πήγαινε, ούτε τώρα μου πάει.

Η σημερινή προεκλογικής θεματολογίας εκπομπή είναι φορτωμένη και έτοιμη προς ακρόαση και/ή κατέβασμα ως mp3-podcast  στο link πίσω από το εικονίδιο που ακολουθεί:

Το playlist κατά τα συνήθη στο πρώτο δικό μου σχόλιο. 

--------------UPDATE-----------------

Έχασε εχθές το κανονάκι του ο Adam Yauch (1964 – 2012) των Beastie Boys, RIP.

ψηφο θηρία

Ξέρω με σιγουριά τι δε θα ψηφίσω την Κυριακή, δεν έχω καταλήξει όμως ακόμα ποιο ψηφοδέλτιο θα ενφακελώσω.  Πρόβλημα!  

 

Έχω εκείνη την αγωνία που νιώθω όταν ο σερβιτόρος  στέκεται από πάνω μου λέγοντας  «Κύριε τελικά αποφασίσατε τι θα παραγγείλετε; Κοκκινιστό που είπατε στην αρχή, μόνο σαλάτα ή μπριζόλα; Θέλετε μήπως να ξαναπεράσω;» Ανήκω – για πρώτη φορά στον εκλογικό μου βίο – στο ακατάκτητο ποσοστό των αναποφάσιστων.

Σκέφτομαι πως μια προεκλογική  διαδρομή σε 7’’ & 12’’ βινύλια, σε cd και σκληρούς δίσκους ίσως βοηθήσει την κατάσταση. Λες;

Αύριο Παρασκευή στις 10 το πρωί στον indieground