τοκοκκινομπαλόνι

Άφησα τον πολύ κόσμο στα δεξιά μου. ένα κόκκινο μπαλόνι με γιαλιά ηλίου κυλούσε δίπλα μου. Το είχα προσέξει να με ακολουθεί από ώρα. Άνοιξα την κάμερα να το τραβήξω, ίσα που πρόλαβα να εστιάσω, με ένα σάλτο είχε ανέβει στο πεζοδρόμιο. Το παρακολουθούσα από την μικρή ψηφιακή οθόνη που έστριψε και χώθηκε στη διπλανή στοά. Στο κατόπι του εγώ, συνέχισα - παπαράτσι μπαλονιού - να το παρακολουθώ και να  καταγράφω τις κινήσεις του. Ο φύλακας με κοίταξε περίεργα. 

Παρασυρμένο από αέρες και άγνωστες επιθυμίες το μπαλόνι, έφτασε στο τέλος της στοάς και στάθηκε χωρίς να ξέρει προς τα που να κατευθυνθεί. Μονόπλανο εγώ, είπα να ζουμάρω πάνω του μα εκείνη τη στιγμή δυο γυναίκες με ρωτήσαν που θα βρουν τράπεζα. Ευγενέστατα τους έδειξα τις δέκα τράπεζες που υπήρχαν τριγύρω, ευγενέστατο και το μπαλόνι με περίμενε κάνοντας κύκλους στην επόμενη γωνία. Που και που ανέβαινε προς τα πάνω, έλεγα θα το χάσω, είχα ξανανοίξει εντωμεταξύ την κάμερα, μα αυτό ξανάπεφτε και περίμενε. Προφανώς και είχε καταλάβει το παιχνίδι. Κατέβηκε τα σκαλοπάτια και κινήθηκε προς την έξοδο που έβγαζε Σταδίου. Δυο σκυλιά το μύρισαν και το προσπέρασαν τραβηγμένα από τα λουριά τους. 

Θα το φάνε λάχανο σκέφτηκα καθώς ένα φασαριόζικο τρίκυκλο φορτωμένο χαρτόκουτα το πλησίασε. Αυτό όμως απτόητο. Ελίχθηκε έξυπνα, ένας περαστικός έκανε στην άκρη για να μη το πατήσει κι έπειτα κατέβηκε στο έρημο οδόστρωμα. Όσο περίμενε τις μηχανές των αστυνομικών να απομακρυνθούν του έβγαλα αρκετά όμορφα ενσταντανέ και ζούμαρα στο χρώμα του όταν αυτό τις πήρε ξωπίσω. 

Το άτιμο τώρα έτρεχε γρήγορα, έκανα να το κυνηγήσω, άκουσα φωνές και τραγούδια όμως πίσω μου. Έστρεψα ολόκληρο το σώμα μου προς τα πίσω, μια ψύξη με εμποδίζει τόσο να κινούμαι φυσιολογικά όσο και να αναπνέω, είδα τον κόσμο να πλησιάζει. Γεια σου, φώναξα στο μπαλόνι και  κίνησα προς την αντίθετη κατεύθυνση.

υγ. Η κάμερα μου - γέρικη γαρ - μπλόκαρε (ή ίσως να έκανα καμμιά μαλακία κι εγώ) και το πρώτο μέρος των περιπετειών του κόκκινου φίλου μου δεν καταγράφηκε. Έτσι ανακαλώ την σκέψη παρουσίασης των περιπετειών του, επιφυλάσσομαι όμως να χρησιμοποιήσω τις υπάρχουσες σκηνές κάπου αλλού κάποτε. Μέχρι τότε θα τις έχω μόνο εγώ στο μυαλό μου. Κι αυτό αρκεί.