εσκιμώοι στην Αθήνα

Ο ήχος του κουδουνιού μας πέταξε και τους τρεις πάνω. 

Πάνε ώρες που ξεκινήσαμε πίνοντας μπύρες, πολλές μπύρες, όχι περισσότερες όμως από όσες χρειαζόταν για να διατηρούμε τη συναίσθηση πως είμαστε ελαφρώς ζαλισμένοι. Είμαι ξαπλωμένος στον καναπέ, το μόνο αγορασμένο και παρ’ όλα αυτά το πλέον άβολο έπιπλο του σαλονιού, τα υπόλοιπα είτε είναι ιδιοκατασκευές είτε έχουν βρεθεί παρατημένα στα σκουπίδια.

Κανείς δε μιλάει, που και που μόνο ακούς τον ήχο του αναπτήρα που ανάβει ένα τσιγάρο, το παφ μιας πρώτης ρουφηξιάς ή καμιά κλανιά.  Στο χαμηλοτάβανο δωμάτιο ο αέρας έχει αποκτήσει πηχτή υφή, έχει γίνει βρώμικο σύννεφο που καλύπτει τα δύο τρίτα του χώρου, αλλά έξω χιονίζει, το καλοριφέρ πρέπει να είναι κλειστό ώρες, άρα το παράθυρο δεν προβλέπεται να ανοίξει σύντομα. Το ότι είμαστε καθιστοί μας κρατάει ζωντανούς, σκέφτομαι, σ’ αυτό το επίπεδο το οξυγόνο είναι ακόμα αρκετό. 

Η μουσική έχει σταματήσει προ πολλού, το γκλανγκ του βραχίονα που γύρισε στη βάση του  ακούστηκε στις οκτώ και εικοσιτρία, έτυχε να κοιτάζω το ρολόι μου εκείνη τη στιγμή. Στους παρευρισκόμενους όμως ο αλτρουισμός δεν περρισεύει, δεν βρίσκεται μαζί μας εκείνος που θα πάρει την πρωτοβουλία να αλλάξει πλευρά στο δίσκο. Εγώ τουλάχιστον δε δίνω δεκάρα, δεν έχω καμιά διάθεση να σηκωθώ, ακόμα και το άδειασμα της φιλτραρισμένης από τα νεφρά μου μπύρας είναι επίπονη διαδικασία. Η οποία γίνεται δυσκολότερη στο μικρό άναρχο μπάνιο του σπιτιού από τα άπειρα ρούχα που φοράω. 

Για σήμερα, νομίζω και για αύριο, είμαστε και οι τρεις μόνοι. Και κακόκεφοι. Ένας χώρισε αλλά δεν το είπε στους άλλους, που να τους εξηγεί τώρα, ένας κρύβεται από τη ζηλιάρα γυναίκα του, αρκετά με έχουν κοροϊδέψει επ’ αυτού σκέφτεται κι ο τρίτος μάλλον βαριέται ένα ακόμα βράδυ σπίτι του με τους παιδικούς του φίλους. Η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο καιρό περνάμε όλο και συχνότερα από το καταφύγιο του ψηλού.  Όμορφη ατμόσφαιρα έχουμε.  

"Θα ήθελα να παίξω ένα δίσκο που έχω χρόνια να ακούσω", λέει ο οικοδεσπότης. Πάντα το κάνει αυτό, επιλέγει τα χειρότερα άλμπουμ της δισκοθήκης του, αυτά που ο ίδιος δεν ακούει ποτέ μόνος, τα βάζει τις πιο άκυρες στιγμές και μας αδειάζει. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Την προηγούμενη βδομάδα μας έβαλε το "Φάε πίε και ευφραίνου". Σήμερα βρίσκω την ιδέα του λειτουργική. Από κεκτημένη ταχύτητα όμως, τόσο εγώ όσο και ο πρώην συγκάτοικος τον αγριοκοιτάζουμε – αντί να τον ευχαριστούμε -  κι αυτός ξαναλουφάζει στην κόκκινη πολυθρόνα του. 

Κρίμα, ένας κοινός εχθρός θα μας συσπείρωνε σε κρίσιμη μάζα. Κι έπειτα θα αναλάμβανε η βαρύτητα να τραβήξει τα κρίσιμα κιλά μας από τον κόσμο των σκέψεων στην πραγματικότητα. Παραμένουμε όπως και πριν αμίλητοι και μην έχοντας με τι να ασχοληθούμε - εκτός από το να κοιτάζει ο ένας τον άλλο -, χαζεύουμε από το παράθυρο το χιόνι που φέρνει κυκλικούς χορούς κάτω από τη λάμπα του δημοτικού φωτισμού. Κάποιος από μας φοβάται σήμερα τη μοναξιά, κάποιος τον έρωτα και κάποιος τη λέξη τέλος. Ή πιθανόν και κάποιο συνδυασμό αυτών, όρκο δεν παίρνω.

 Ο ήχος του κουδουνιού μας πέταξε και τους τρεις πάνω. Κι έπειτα οι κλωτσιές στην πόρτα και οι αγριοφωνάρες του Μπιούελ: "Που είστε ρε μαλάκες επιτέλους; Θα μου ανοίξετε ή θα ξεπαγιάσω στο δρόμο;". 

Ο Μπιούελ είναι ντυμένος σα να έχει φτάσει μόλις από τη Γλασκώβη. Άγγλος εργατικός. Παρ’ όλα αυτά έχει κινήσει με τα πόδια μόλις από τα πέτρινα της Νέας Ιωνίας, τέσσερα πέντε χιλιόμετρα μακριά σα να λέμε.  "Σπίτι κάνει κρύο, δεν είναι να κάτσω, θα αρρωστήσω", λέει ενώ τινάζει τα χιόνια από την τραγιάσκα του στη μοκέτα.

Επιχειρούμε να παίξουμε χαρτιά.

*

Έξω δεν υπάρχει άνθρωπος, πουλί πετούμενο. Αμάξι για δείγμα. Η κυκλοφορία διακόπηκε σήμερα το πρωί όταν το χιόνι ξεπέρασε τα τριάντα εκατοστά. Τώρα πρέπει να έχει ανέβει πολύ περισσότερο, δεύτερη μέρα που χιονίζει συνεχόμενα. Προχωράμε οι τρεις μας μπροστά, τα πόδια μας βυθίζονται μέχρι το γόνατο στο χιόνι. Λίγο πιο πίσω ο "άγγλος εργατικός" γκρινιάζει που τον ξαναβγάλαμε – ακόμα δε ζεστάθηκε - στο κρύο.   

Όχι πολύ αργότερα βρίσκομαι καθισμένος σε μια πλαστική καρέκλα στην κορυφή της απότομης ανηφόρας που καταλήγει στα Τουρκοβούνια (ή κατηφόρας που ξεκινάει από το ίδιο σημείο). Περιμένω να ξελαχανιάσω ρεμβάζοντας τη μη αναγνωρίσιμη άσπρη γειτονιά ενώ στους ώμους μου το έχει ήδη στρώσει για τα καλά. Μπροστά ανοίγονται 300 περίπου μέτρα πίστας.  

Ξαπλώνω την καρέκλα σαν έλκηθρο στο χιόνι και κάθομαι στην πλάτη της που ακουμπά στο δρόμο. Τα μπράτσα της με στενεύουν στα πλευρά - λίγο που είμαι ντυμένος κρεμμύδι, λίγο που έχω παχύνει – έχω σφηνωθεί για τα καλά. Φέρνω τα γόνατα στο στήθος μου και τα αγκαλιάζω. Κατεβάζω το σκούφο λίγο πιο πάνω από τα μάτια και ξεκινάω.

Στην αρχή η κατάβαση είναι αργή, η Βήτα χι συνιστώσα του βάρους δεν έχει προλάβει να ενεργήσει ακόμη, προλαβαίνω μάλιστα να δω την υπογραφή που κατούρησα στο χιόνι ανεβαίνοντας. Επιταχύνω, οι νιφάδες με κάνουν να ανοιγοκλείνω αντανακλαστικά τα βλέφαρα, μου ‘ρχονται στο μυαλό οι αγωνιστικές κούρσες με τη Φ. στη Συγγρού, 240 χωρίς ζώνες ασφαλείας. Αν τρακάρουμε να πάμε επιτόπου, όχι φυτά κι έτσι, είχαμε συμφωνήσει οι βλαμμένοι. Προσπερνάω τον x-συγκάτοικο που κυλάει στα αριστερά μου πάνω σε μια ρόδα αυτοκινήτου, τώρα περνάω κάθετα σαν ούφο τη διασταύρωση με την κεντρική λεωφόρο και κοιτάζω μόνο ευθεία…

...τα χρόνια που έρχονται - χωρίς φρένα.

 *

υγ. Και να με ρωτήσεις σήμερα (εν μέσω καύσωνα) πόσες φορές έκανα την κατάβαση, αν γύρισα σπίτι μου εκείνο το βράδυ ή αν την επόμενη της μεγάλης χιονοθύελλας είχα αρρωστήσει, ούτε που θυμάμαι.