Μάλλον είναι που τελειώνουν τα σχολεία, και κάνω τους απολογισμούς
της χρονιάς που μου ξανάφεραν στο μυαλό το φιλμάκι του Francesco. Του ιταλού καθηγητή και ερασιτέχνη κινηματογραφιστή μα προπαντός φίλου μου Franco. Mπήκα στο ΥΤ, το είδα δυο τρεις φορές και τα συναισθήματα ήταν τα ίδια με τότε που το πρωτόδα.
Τα 5-6 του λεπτά
είναι τραβηγμένα στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Δύο κύριες λήψεις σε κανονικό
φιλμ, super 8 της παλιάς του cinepressa. Πρωταγωνιστές, στο ομορφότερο air
guitar του κόσμου, οι τότε μαθητές του.
υγ. Όλα τα λεφτά ο ντράμμερ.
Το θυμάμαι αυτό, υπέροχη ιστορία, τελικά κατάφερες να φτιάξεις το αρχείο του;
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι μαθητές του θα είναι περίπου στην ηλικία μας. Τι ωραία που δεν τον ξέχασες.
Που και που μιλάω με την κόρη του η οποία όμως ζει στο Τόκυο και είναι δύσκολο να κανονιστεί συνάντηση επι Ιταλικού εδάφους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣήμερα μετά από καιρό είχα - μάλλον έφτιαξα - ελεύθερο χρόνο. Αφού είδα το βίντεο, διάβασα και την τότε αλληλογραφία με τον φίλο F. και για αυτό και η αφιερωματική ανάρτηση.
Ακου σύμπτωση: εδώ και μέρες είχα τον franco πρώτο-πρωτο στη λίστα των εννέα βίντεων, που τελικά ανέβασα χτες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε πρόλαβες όμως οπότε τον έβγαλα, για να μην τον κουράσουμε με τόσα live...
Να του κάνουμε καμια σπονδή με μπύρες, ε;
Υ.Γ. Ο ντραμμερ είναι θεός. Ειδικά όταν δίνει χαστούκι στο σκύλο κάπου στο 0:30.
Πίνω όσες μπύρες θέλεις εις μνήμην του φίλου F. Και όποτε θέλεις επίσης.
Διαγραφή