Αγαπητέ κύριε,
Είναι η πρώτη φορά που σας απευθύνομαι στον πληθυντικό
έπειτα από τόσα χρόνια που σας συναναστρέφομαι καθώς με αυτόν τον τρόπο με
μάθατε να φέρομαι σε ανθρώπους που δε γνωρίζω. Κι ομολογουμένως εσείς μου
είσαστε πλέον παντελώς άγνωστος.
Έχω κατανοήσει πλήρως τη φύση της ασθενούς γονιδιακής σας
κληρονομιάς και οικτίρω καθημερινά τη μοίρα που σας επιφύλαξε - δεύτερη
συνεχόμενη γενιά - τον κλήρο του ασθενούς. Είμαι όμως πεπεισμένος πως για την
τωρινή σας κατάσταση ευθύνη έχουν όχι μόνο οι νόμοι της βιολογίας αλλά η ίδια η
φύση των επιλογών σας. Αν δεν αντιλαμβάνεστε σε τι αναφέρομαι η όποια επεξήγηση
εκ μέρους μου θα ήταν σίγουρα μια επίπονη ευχαρίστησή αν κρίνω τουλάχιστον από την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε – αν δεν
λανθάνω, ήταν το 1989 - .
Δυστυχώς οι δικές σας μνήμες – όσες επιλεκτικά δεν έχετε
διαγράψει - σας οδηγούν σε τόσο παρελθοντικούς χρόνους, προγενέστερους της ιδέας
ακόμα, της ύπαρξης μου και γι αυτό σταματώ εδώ. Περαιτέρω άγρα αναμνήσεων προς
τέρψη ολιγόλεπτη του συναισθηματισμού αμφοτέρων δε θα επιχειρήσω.
Σας επισημαίνω μόνο την παράλειψή σας να με (μας)
αποχαιρετήσετε όταν αποφασίσατε – ναι είμαι σίγουρος πως ήταν δική σας απόφαση
– να γυρίσετε το διακόπτη και να εξαφανιστείτε μέσα στον μέλανα νέο σας εαυτό.
Οφείλω κλείνοντας να σας ευχαριστήσω για ό,τι προσφέρατε στο
άτομό μου. Ιδιαίτερα τις χορηγίες κατά τα διαστήματα που δεν ήμουν σε θέση να αποκτήσω
μέσω προσωπικής εργασίας τα προς το ζην. Σας είμαι υπόχρεος μολονότι έχω –
ελπίζω να μου το έχετε αναγνωρίσει αυτό – ανταποδώσει στο μέγιστο δυνατό βαθμό.
Τέλος θα σας παρακαλούσα να μη στεναχωρείτε την κυρία σας και
να είσαστε – ει δυνατόν - καλό
παιδί.
Στη διάθεσή σας για όποια γραφειοκρατική δουλειά που σας
αφορά προκύψει
