ασφυξία

Πολλές φορές για να σκοτώσω την ώρα μου στο μετρό,  κάνω μακροβούτια. Παίρνω δηλαδή  μια βαθειά ανάσα με το που το βαγόνι  βυθίζεται σε μια στοά και την κρατάω, κολυμπώντας εικονικά, μέχρις ότου αυτό να αναδυθεί στο λευκό φως του όποιου επόμενου σταθμού.  Δεν τα καταφέρνω πάντα να μην "πνιγώ" και κατακόκκινος παίρνω κοφτές αναπνοές εν κινήσει.

Χθες τη νύχτα κι ενώ βρισκόμουν μεθυσμένος σ' ένα ανατολικογερμανικής αισθητικής όνειρο, μια ανάσα  μου μετρήθηκε ως τελευταία κι έπειτα φράκαρε τελείως η αναπνευστικη οδος. Για κάμποσο. Με θυμάμαι να  ..............  ...............................

Αποφεύγω ατέχνως την περιγραφή μιας ασφυξίας (πόσο μάλλον μιας βιωμένης), μου είναι ανυπόφορο, νομίζω σε όλους είναι - ακόμα κι αν "τέλος καλό, όλα καλά" . Ο ρόλος της ανάρτησης αυτής δεν είναι άλλος από μια ημερολογιακή καταγραφή. Να θυμάμαι εγώ τη μέρα που έστω και για λίγα γιγαντωμένα δευτερόλεπτα συνειδητοποιούσα το μοιραίο  "Αυτό ήταν τελικά ". 

 Να είμαστε όλοι καλά.

η καινούρια ημέρα

mockumentary, υπέροχα ψέμματα

Mockumentary (mock= κοροϊδεύω, μιμούμαι, διακωμωδώ και documentary) ονομάζονται οι καταγραφές σε φιλμ, βιντεοταινίες και δίσκους φανταστικών γεγονότων και εικονικών καταστάσεων με τη μορφή ντοκυμαντέρ. Ψευδο – ντοκυμαντέρ ίσως τους ταίριαζε ως μετάφραση. Με αφορμή το Zelig του Woody Allen που προβλήθηκε σε ένα άσπρο διπλό σεντόνι, (οθόνη αυτοσχέδιας κινηματογραφικής λέσχης του καλοκαιριού) συνειδητοποίησα πως μερικά δείγματα αυτού του είδους της φιλμογραφίας φιγουράρουν στις διασκεδαστικότερες (αν όχι και καλύτερες) ταινίες που έχω δει. Έτσι σκέφτηκα να συντάξω μια μικρή λίστα, ως ένα μικρό (και υποκειμενικό) οδηγό με όσα σου προτείνω να δεις. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

1. This is Spinal Tap: A Rockumentary by M. Di Bergi 

(1984, σκην. Rob Reiner)

 Το απόλυτο. Απολαυστικότατο …ντοκυμαντέρ – το έχω δει τρεις φορές - για μια μπάντα που δεν υπήρξε. Spinal Tap το όνομά αυτής. Στον απόηχο ξεπεσμένων μεγαλείων η μπάντα (που και καλά ξεκίνησε μεταξύ British Invasion και flower power για να καταλήξει μια δεκαετία αργότερα μεταξύ hard rock και «επικού» heavy metal) προσπαθεί να ανακτήσει την χαμένη της αίγλη συμμετέχοντας ταυτόχρονα σε μια νέα Αμερικάνική περιοδεία. Όλα τα στερεότυπα του rock, στιχουργική, εμφανίσεις, σχέσεις μεταξύ των μελών, μπαντοχωρίστρες Yoko Ono γυναίκες, η «κατάρα» των ντράμμερ, παρελαύνουν καταιγιστικά απέχοντας ευτυχώς παρασάγγας από τη φθηνή ανεκδοτολογική καταγραφή. Κορυφαία σκηνή η επι σκηνής αναπαράσταση του Stonehenge για όσους το έχουν δει. (trailer)

2. Zelig (1983)

 Woody Allen στα καλύτερά του. Τα έργα και οι ημέρες του Leonard Zelig, του επονομαζόμενου «Ανθρώπου Χαμαιλέοντα». Του άντρα με την ελαστικότατη προσωπικότητα που έχοντας την ανάγκη να είναι αρεστός κι αγαπητός στους γύρω του αφομοίωνε και αποκτούσε όχι μόνο τον τρόπο σκέψης αλλά και τα εξωτερικά χαρακτηριστικά όσων συναναστρεφόταν. Δεκαετία 1920, jazz, Mia Farrow, παιδικά τραύματα που φέρνουν γέλια μέχρι δακρύων δε αυτό το φιλμ που έκπληκτοι διαπιστώσαμε πως λανθασμένα νομίζαμε πως είχαμε δει παλαιότερα. Directed by Woody Allen. (trailer)

3. The Blair Witch Project (1999)

Τρομακτικότατη φάρσα που απέκτησε υστερικό hype πριν καν προβληθεί και σε όσους θεατές δεν τη μίσησαν (συμπεριλαμβανομένου εμού) διατήρησε το μύθο της. Ο οποίος «μύθος» θέλει τρεις φοιτητές κινηματογράφου να επιχειρούν αρχικά ένα ντοκυμαντέρ για μια μάγισσα/ τοπικό θρύλο της περιοχής, βιντεοσκοπώντας τελικά την δικιά τους κάθοδο στο άγνωστο και τελικά το θάνατό τους. Η κουνημένη ασπρόμαυρη εικόνα που κάνει την τεχνική του δόγματος να μοιάζει ακίνητη κάμερα, χαρίζει μεν πειθώ στο φιλμ αλλά και ζαλάδα στο θεατή. Directed by Daniel Myrick and Eduardo Sanchez.(trailer)

4. The Office / tv Series (2001-2002 BBC2)

Η ζωή στο γραφείο, όπως Σε 15 επεισόδια (μοιρασμένα σε 2 κύκλους) καταγράφεται κλινικά από αόρατη κάμερα η καθημερινότητα των υπαλλήλων ενός γραφείου κάποιας βρετανικής εταιρίας που οδεύει προς πτώχευση. Θεατρική θα μπορούσες να την πεις, μαύρη και κάμποσο πικρή κωμωδία χαρακτήρων της διπλανής πόρτας (ή μάλλον του διπλανού γραφείου/γκισέ) . Αν έχεις δουλέψει ποτέ σε γραφείο σίγουρα κάπου θα ανακαλύψεις τον εαυτό σου αλλά δεν ξέρω αν αυτό θα σου είναι …ευχάριστο. Η σειρά μεταφέρθηκε και στην Αμερική αλλά δεν την έχω δει. Σενάριο, σκηνοθεσία Ricky Gervais (πρωταγωνιστεί κιόλας) και Stephen Merchant. (extracts)

5. The Rutles (UK / USA, 1978)

Αν και το έχω δει μονάχα αποσπασματικά, έχω ευχαριστηθεί πολύ το soundtrack ετούτης της …μουσικής βιογραφίας. Παρωδώντας την Beatlemania και τα ντοκυμαντέρ-αφιερώματα στην μπάντα από το Λίβερπουλ, το φιλμ ακολουθεί την καριέρα των Rutles από τις μέρες του Λίβερπουλ και τις εμφανίσεις τους στο Αμβούργο μέχρι την παγκόσμια επιτυχία. Μπλεγμένος στο όλο πρότζεκτ φυσικά ο Eric Idle των Monty Python. Lennon και Harrison το γούσταραν, το σνόμπαρε μάλλον ο κύριος McCartney. Εμφανίζονται οι Cast: Eric Idle, John Halsey, Rikki Fataar, Neil Innes; special appearances by Mick Jagger, George Harrison, Paul Simon, Ron Wood, John Belushi, Dan Aykroyd, Gilda Radner, Bill Murray. Directed by Gary Weis and Eric Idle. (full movie)

Bonus

To σκετσάκι "Hell's Grannies" των  Monty Python ένα από τα καλύτερα ψευδοντοκυμαντέρ που παρείσφρηαν στο The Monty Python's Flying Circus 

 υγ. Τελευταία στιγμή μου ήρθε και το Borat (Cultural Learnings of America for Make Benefit Glorious Nation of Kazakhstan) στο μυαλό, αλλά η πεντάδα έχει συμπληρωθεί.

Κυψέλη, το νούμερο 8

Έφερα σιγά σιγά τα χέρια μου σε έκταση και έφερα μια αργή περιστροφή γύρω από τον άξονά μου. Οποιοσδήποτε κι αν με έβλεπε δεν θα καταλάβαινε πως χόρευα.

Ο ήλιος βουτάει πίσω από την Πάρνηθα, εκατομμύρια φώτα ανάβουν στα δυτικά προάστια κι εγώ στο μπαλκόνι ενός δεύτερου ορόφου της άνω Άνω Κυψέλης ρεμβάζω γλύφοντας μηχανικά τα αλάτια από το μπράτσο μου - πριν λίγη μόλις ώρα, ακόμα κολυμπούσα - . Σε μια πολυκατοικία απέναντι κι ίσως έναν όροφο πιο χαμηλά, δυο άντρες νεότεροί μου αν κρίνω από τις φωνές τους - ο πλάτανος που υπάρχει ανάμεσα στα δυο κτήρια κόβει κάθε οπτική επαφή -, τραγουδούν.

Δυο φωνές, κιθάρα και μπουζούκι. Μια πρόβα που μεταμορφώνεται σε άτυπη, παράσταση για λίγους. Την κοπέλα, τρία μπαλκόνια παραπέρα, με την υπερμεγέθη άσπρη φανέλα και τις άσπρες κάλτσες που ακουμπάει τους αγκώνες της στα κάγκελα, τον παχουλό γείτονα που στέκει ακίνητος, κρυμμένος κάτω από τη φυλωσιά του μεγάλου δέντρου στο δρόμο (την ύπαρξή του προδίδει ο σκύλος του που γαβγίζει την ματαιωμένη του βόλτα), την ηλικιωμένη γυναίκα στην πλαστική καρέκλα με το παρατημένο στην ποδιά της πλεκτό, το ζευγάρι εξηντάρηδων δύο ταράτσες αριστερά - η γυναίκα πρέπει να τραγουδάει - δεν την ακούω, μόνο βλέπω τα χείλια της κι ο σύζυγος χτυπάει τα δάχτυλα του ρυθμικά στο τσιμεντένιο γείσο, τον Ν στο μέσα δωμάτιο, και εμένα που σβήνω το τσιγάρο στη μέση στις πρώτες νότες της "Φάμπρικας".

Ένα μηχανάκι ανεβαίνει στη μία ρόδα την ανηφόρα, γκαρίζει αλλά δεν με νοιάζει γιατί νιώθω ευτυχής και χορεύω.

υπόθεση μισής σελίδας

? (*)

Ο ουρανός καταγάλανος επάνω, τα νησιά, τ’ ακρογιάλια γύρω ήμερα και γελαστά, η θάλασσα χρυσάχτινη. Πρίμος άνεμος φούσκωνε τα πανιά κι έσπρωχνε το καράβι γοργό στο δρόμο του. Μα τι τα θες! Με όλη τη χαρά που έδειχναν ψυχωμένα κι άψυχα γύρω, κάτι κρεμόταν αόρατο ψηλά και κάθιζε μυλόπετρα στην ψυχή μου. Σταματάω.

Κυκλωμένος από τις μνήμες σου αδιαφορώ για τα λευκά σπίτια του νησιού, το χρώμα του ουρανού, την απαράλλαχτη καθημερινότητα των ντόπιων, - την άλλοτε ποιητική που τώρα μου τρυπάει θορυβώδης τα αυτιά. Μήτε που στρέφω το κεφάλι στη θέα της κυρίας με το λευκό καπέλο που κατεβαίνει το καράβι φορτωμένη δυο μπαούλα κι άλλες τόσες βαλίτσες. Καλοκαιρινές διακοπές ή το ξεκίνημα μιας νέας ζωής; Αυτό θ’ αναρωτιόμουν άλλοτε, και θα μάντευα, πιστεύω, σωστά μέσα από τα σκιασμένα της μάτια.

Κλείνω τα μάτια να δω το περίγραμμα του προσώπου σου. Ποιο το νόημα των καταγραφών μου αν δεν σε σκέπτομαι. Τα δικά μου ταξίδια τα έχω ανάγκη για να στα διηγηθώ. Τη μέρα που θα ‘μαι ξαπλωμένος στην ποδιά σου. Καθώς θα νιώθω τα χέρια σου να κατεβαίνουν απ’ τα μαλλιά μου στο λαιμό, κι έπειτα να ξεκουράζονται στα πρώτα κουμπιά της ανοιχτής μου πυτζάμας. Γι αυτή τη στιγμή περιμένω. Σαν τότε που…

- Καλημέρα κύριε. Θα θέλατε να σας φέρω κάτι;

Παρόλη τη σαστιμάρα μου, σα μόλις να ρωτήθηκα κάποιο αιώνιο ερώτημα, χαμογελάω στο γκαρσόνι προσπαθώντας να καταλάβω που βρίσκομαι. Οι φωνές των ψαράδων που διαλαλούν την πρωινή τους ψαριά δυναμώνουν. Το ίδιο και η ανθρωποβοή. Ο μεσήλικας με το ριγέ κουστούμι και την εφημερίδα στο διπλανό τραπέζι πιάνει το πηρούνι, το γυρνάει από δω, το γυρνάει από κει μες στα κίτρινά του δάχτυλα, το κοιτάζει με προσοχή κι αφού το μελετά καλά αποφασίζει πως δε θα το χρειαστεί. Πιάνει το φαγητό του με το χέρι. 

"Ότι και ο κύριος εκεί", είπα ψάχνοντας μια ριπή σιγουριάς στην καθημερινότητα κάποιου αγνώστου ενώ εκείνο το φλυτζάνι καφέ που θα με παρέδιδε στον κόσμο των ζωντανών ήταν ό,τι πραγματικά μου χρειαζόταν. 

Ο ουρανός καταγάλανος. Κι από κάτω τα νησιά και τ’ ακρογιάλια γύρω. ‘Ήμερα και γελαστά, η θάλασσα χρυσάχτινη. Πρίμος άνεμος φούσκωνε τα πανιά κι …εγώ στο επιφανειακό παιχνίδι της ζωής όπως μου είπες, να κυνηγάω μια φευγαλέα και περαστική χαρά και να είμαι συνάμα παιδί και κτήνος μέσα στην αθωότητα του φύλου μου. 

Οι φαντασιώσεις μου γίνονται όνειρα. Ή μήπως συμβαίνει το αντίθετο; Όπως και να χει το πράγμα κάθομαι μισοξαπλωμένος στο καφενείο του λιμανιού ολόκληρες μέρες . Χωρίς να ανοίγω τα μάτια μου. Περιμένοντας ένα σημάδι πως υπάρχεις. Ξυπνώντας σε άναρχους χρόνους με εσένα στο μυαλό μου. Και με ντροπιαστικές στύσεις. Πίνοντας, τρώγοντας και προσπαθώντας να κατεβάσω στο χαρτί τις εικόνες που μου παρήγγειλαν. 

Νίβω το σβέρκο μου στην τουαλέτα του καφενείου για ώρα ενώ κάποιος χτυπάει επίμονα την πόρτα. Από το γραμμόφωνο της σάλας ακούγεται ο Άϊβορ Ντόμενηγκ να τραγουδά με τη βαρύτονη φωνή του: 

Just like flamingos look the same 

So me and you,

just we two 

got to search for something new 

Far beyond the white horizon 

Some place near the desert sand

O κόσμος τούτος δεν μπορεί να῾ναι ο παράδεισος, έτσι δεν είναι;

(*) Σ.τ.Λεμ.: Περισσότερα στοιχεία για τον συγγραφέα, τον τίτλο του βιβλίου ή την έκδοση δεν κατάφερα να εντοπίσω από τη μισοσκισμένη σελίδα που βρήκα κι απ' την οποία επιχείρησα μετάφραση κι απόδοση στα ελληνικά. 

XLIIΙ σημαίνει 43

Σ’ ένα παλιό αρχοντικό του Μεταξουργείου διώροφο, απ’ αυτά με την εσωτερική αυλή και την πέτρινη τοιχοποιία, που χρόνια μετά την οικιστική του παρακμή άλλαξε χρήση και στέγασε για καιρό (μέχρι που το εγκατέλειψαν κι αυτοί) μικροβιοτέχνες και εργαστήρια τυπογραφίας, βρήκα το ημερολόγιο. Μέσα σ’ ένα χαρβαλοσακατεμένο ντουλάπι, δίπλα σε διπλότυπα παραγγελίας μωχέρ γυναικείων ενδυμάτων και πίσω από κάμποσα μπουκάλια με τοξικούς διαλύτες. 

Υπό τους ήχους της Κάρμεν και με τις οσμές ανθρώπινων λυμάτων να κυριαρχούν στο χώρο, απομακρύνομαι, διασχίζω μια ομάδα χοροπηδούντων χορευτών και αποδελτιώνω με την ησυχία μου τη σελίδα με τη συγκεκριμένη ημερομηνία: 13 Αυγούστου 1970. Εβδομηνταένα χρόνια ακριβώς μετά τη γέννηση του Alfred Hitchcock, 44 μετά από εκείνη του Fidel Castro και μόλις εννέα από την κτίση του τείχους του Βερολίνου, ούτε μια μικρή σημείωση δε φανερώνει πως κάποιος είχε κανονίσει να κάνει έστω και την παραμικρή μικροδουλειά εκείνη την Πέμπτη.

Όμως, το ίδιο απόγευμα, όχι πολύ μακρύτερα από την αυγουστιάτικη καρδιά της εξαπλωνόμενης μητρόπολης, και ενώ στα βόρεια της χώρας, το Άγιο Όρος είχε παραδοθεί σχεδόν ολοσχερώς στις φλόγες (όπως διαβάζω στο ιστορικό αρχείο της Καθημερινής) ένας γυναικολόγος, μου διαφεύγει τώρα το όνομά του, και μια νοσοκόμα με πρωτοσυστήνουν στη μάνα μου και τον πατέρα μου. Εγώ κλαίω.

Χωροχρονικό άλμα 42 χειμώνων, μιας άνοιξης και λίγο περισσότερων χιλιομέτρων.

Ημερολόγια εξοχής: 22η μέρα. Λίγο πριν το μεσημεριανό φαγητό και την συμπαρομαρτούσα νύστα, κι ακόμα λιγότερο πριν βγω από το ντους και ξαναφορέσω τα ρούχα του καλού οικοδεσπότη, ξεπλένω με παγωμένο νερό από πάνω μου το λεπτό αφρισμένο στρώμα σαπουνιού που με καλύπτει – την δεύτερη καλύτερη κρυψώνα μου μετά τον ύπνο, κι ας είναι μόνο τρίλεπτη – και αναρωτιέμαι τι στο καλό θα γράψω στη φετινή γενέθλια ανάρτηση. Γνωρίζοντας πως διανύω περίοδο ελάσσονος έμπνευσης.

Πέρυσι, τέτοια μέρα, αράδιασα 42 εξομολογητικές προτάσεις (που βρίσκονται ακόμα σε ισχύ) σε μία ανάρτηση εορταστική. Εν είδει απολογισμού.

Σήμερα [λίγα ταξίδια, 2 ευτυχισμένες στιγμές, 3 τραύματα στην αριστερή μου πλευρά (μάτι, ώμος και αχίλλειος τένοντας), καμιά εκατονπενηνταριά δίσκους, 5-6 καλές αναρτήσεις στο μπλογκ, λίγες περισσότερες (καλές) ραδιοφωνικές παρουσίες, μηδέν φίλους λιγότερους (και μηδέν εχθρούς περισσότερους), 1-2 δύσκολους μήνες με χαμένο βηματισμό, 20 βιβλία, πάμπολλες μπύρες, αρκετές ταινίες, τεσσεράμιση κύκλους Breaking Bad, μια υπό του μέτριου επαγγελματική χρονιά, μερικές συναυλίες, σχεδόν ισάριθμους ενθουσιασμούς (ν) και απογοητεύσεις (ν-1), ένα τετράμηνο καταρρακωμένης οξύνοιας, χιλιόμετρα ποδαρόδρομου, 24 μπάνια, ένα εκκαθαριστικό, κάμποσες αναζωογονητικές Κυριακάτικες βόλτες στο παζάρι, 5 γλυκά προσαρμοσμένα πάνω μου κιλά, δεκάδες δεκάδων νέων άσπρων τριχών, και 365 (αρκετά ενδιαφέρουσες μέρες που δεν άλλαξαν όμως (;) τον ρου της ζωής μου) αργότερα], ήρθε η ώρα για μία ακόμα, συμπληρωματική,  παραδοχή, η οποία - το πιθανότερο - δεν ενδιαφέρει κανέναν.

42+1 Αποτάσσομαι από τούδε και στο εξής το αποπροσανατολιστικά "καταραμένο" επίθετο κυκλοθυμικός και την "ποιητική" αοριστία αυτού. Όταν δεν είμαι καλά, ξέρω κατά 99% τι (ποιος, που, ποια, και γιατί) μου φταίει. Αποκαλυπτική παραδοχή για έναν μεσήλικα (λέξη που ξενίζει ως περιγραφή μας, τους συνομηλίκους φίλους) σαν και του λόγου μου, αν και θα μου πεις αργοπορημένη. Θα πιω όσες μπύρες χρειάζεται για να το γιορτάσω ανέμελος στο ελεύθερο σύμπαν των ανακατεμένων σκέψεων. 'Οσοι πιστοί προσέλθετε. Χρόνια μου πολλά. Έγινα 43.

Αυτά.

this summer feeling

Blue Beat In My Soul (& μια συζήτηση με τον Electric Looser)

το λογότυπο του Blue Beat In My Soul

Κι αν μέχρι στιγμής είχα ασχοληθεί με την θλίψη που μου προκαλούν τα παρατημένα από τους διαχειριστές τους μπλογκς, τα ψηφιακά κουφάρια που περιφέρονται - άλλοτε έχοντας κλείσει τον κύκλο ζωής τους, άλλοτε ημιτελή και πριν την ώρα τους -, στο διαδικτυακό σύμπαν, σήμερα θα ασχοληθώ με μια αρκούντως - ή μάλλον εντελώς - διαφορετική περίπτωση. Με μία ακούσια εξαφάνιση από προσώπου δικτύου, η οποία μου αφήνει την ίδια στυφή γεύση της έλλειψης. Ο λόγος για το:

Blue Beat In My Soul

Το Blue Beat In My Soul υπήρξε – ναι, δυστυχώς χρησιμοποιώ αόριστο – ένα ελληνικό ιστολόγιο/εγχείρημα, στημένο με καθαρό μεράκι και αγάπη για τη μουσική, μέσα από το οποίο διοχετευόταν αφειδώς, και για μια πενταετία περίπου, γνώσεις, πληροφορίες, ηχο-προτάσεις και κυρίως τόνοι μουσικής. Μουσικής που σπάνια θα συναντούσες αλλού (τουλάχιστον σε αναλογία ποσότητας-ποιότητας). Προσωπικές επιλογές, χωροχρονικές ηχητικές ανακαλύψεις, σπάνια άλμπουμ και σαρανταπεντάρια – από την τεράστια ομολογουμένως δισκοθήκη του διαχειριστή - , ριπαρισμένα βινύλια κομπλέ με τις φωτογραφίες των εξωφύλλων τους, ταινίες, reviews, βιογραφικά σημειώματα, τιμοκατάλογοι, προσεγμένα αυτοσχέδια compilations και best of, και ότι μπορεί να βάλει ο νους σου που έχει να κάνει με Soul, Funk, Jazz, Blues, Reagae/Ska, Pop/Rock, sixties και seventies θεματολογία, χωρίς να ξεχνάω τα ουκ ολίγα λησμονημένα Ελληνικά Pebbles, Soundtracks. (Δε νομίζω να αδικώ κάποιο tag του BBIMS)

Το BBIMS ήταν από τα πρώτα - και όχι μόνο μουσικά - μπλογκς με τα οποία ασχολήθηκα. Στο πολυπληθές ρόστερ των αναρτήσεών του έβρισκα πάντα πράγματα που αφορούσαν το μουσικό μου κριτήριο, που με ενημέρωναν ή κάπου-κάπου απλά με ξεκολλούσαν από τις δικές μου μουσικές εμμονές ιδεοληψίες. Φαντάζομαι στους ίδιους λόγους οφειλόταν και η εκεί παρουσία πάρα – μα πάρα – πολλών άλλων επισκεπτών. Μόνο εγώ μπορώ να μετρήσω ήδη κάμποσους.

Εντωμεταξύ μέσα σ’ αυτά τα χρόνια, μεταξύ σχολίων, εκπομπών κλπ εδραιώθηκε και μια καλή δικτυακή σχέση, μια όμορφη ιντερνετική γειτονία θα έλεγα με έναν εκ των ιδρυτών αυτού του συμμετοχικού αρχικά ιστολογίου, τον Electric Looser.  

ο E.L. επί το έργο 

Τον Electric Looser τον παραδέχομαι όχι μόνο για τις γνώσεις και τον όγκο της δισκοθήκης του αλλά και  για το ακομπλεξάριστο της ιδιοσυγκρασίας του, αυτήν που τον ώθησε να μοιράζεται όλες τις μουσικές - κι από κάθε είδους format – που είχε στα χέρια του, όσο σπάνιο κι αν ήταν. Μάλιστα σε μια από τις εκπομπές ελληνικής θεματολογίας που συνηθίζω να κάνω στις εθνικές επετείους, ο ευγενέστατος (δεν υπερβάλλω) Ε.L., όχι μόνο πρότεινε αλλά και μου έστειλε ψηφιοποιημένα απ’ το βινύλιo, κάποια από τα τραγούδια του Greece Goes Modern του Μίμη Πλέσσα πολύ πριν αυτό επανεκδοθεί. Κι εκεί έγκειται η αξία της πρωτοβουλίας του που αν μη τι άλλο υπήρξε σκλαβωτική. (Κι αυτό το λέω έχοντας διαπιστώσει πως o Ε.L. δεν έχει υιοθετήσει την αυτιστική τακτική άλλων συλλεκτών - κυρίως βινυλίου - που ευχαριστιούνται τέτοια σπάνια άλμπουμ ιδιωτικά και κατά μόνας απ’ το φόβο μείωσης της χρηματιστηριακής αξίας τους μέσω ...διασποράς).

Όλα αυτά συνέβησαν για μια πενταετία περίπου και δυστυχώς μέχρι πριν καμιά δεκαριά μέρες. Τότε που το Blue Beat In My Soul (αλλά και το αδελφάκι του το Soul Shack Special) κατέβασαν ακουσίως (και για λόγους πάνω από τις δυνάμεις του διαχειριστή τους) ρολά. Απροειδοποίητα. Με μια ανάρτηση «Καλό Καλοκαίρι» (αλλά χωρίς ραντεβού το Σεπτέμβρη).

Έψαξα λοιπόν και βρήκα τον Electric Looser να λύσει το μυστήριο.

Μετά από άλλη μια δισκοθηκοβουτιά

Καταρχάς (μιας και ξέχασα να ρωτήσω) θα υποθέσω πως το όνομα του, το ιστολόγιο, το χρωστούσε στο ομότιτλο πολύ καλό ska άλμπουμ των Blue Rivers & The Maroons που κοσμεί και τη δική μου δισκοθήκη.

Φίλε E.L., πριν ξεκινήσω τις ερωτήσεις, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για τους τόνους καλής μουσικής που μας χάρισες όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Λεμ: Πόσα χρόνια υπήρχε το BBIMS? Αν θυμάμαι καλά το ανοίξατε ως παρέα αλλά μετά από λίγο το συνέχισες μόνος. Γιατί? Αν θες δώσε κανα δυο ιστορικά στοιχεία του ιστολογίου

E.L.: Το blog ξεκίνησε πριν 4 μισή χρόνια. 18 Ιανουαρίου 2009. Η ιδέα ήρθε από ένα fanzine που έγραφα μέχρι τότε, το Belle Vue, όπου μαζί με τους Johnny Staccato, Mr. Optical Sound, Mr. Long John, Mr.Z,Cousin και Eko Tiger κάναμε ένα team. Η ιδέα ήταν διαφορετική όταν ξεκίνησε το blog με το πως κατέληξε. 

Μετά από μερικούς μήνες τα παιδιά αποσύρθηκαν κυρίως γιατί δεν είχαν ελεύθερο χρόνο και έτσι το ανέλαβα μόνος. Εγώ που λες είχα ελεύθερο χρόνο, στην επαρχία που ζούσα τα πράγματα ήταν μουσικά περιορισμένα, ήθελα να έχω κάτι να ασχολούμαι αλλά κυρίως είχα την ανάγκη για επικοινωνία με ανθρώπους με κοινά μουσικά ακούσματα. 

Λεμ: Στην "πέσανε" δισκογραφικές ή καλλιτέχνες; Υπήρχε κάποια προειδοποίηση; Παρεμπιπτόντως το ίδιο συνέβη και με το αδελφό ιστολόγιο, το  Soul Shack Special, είδα ότι έπεσε κι αυτό.

E.L.:  Στα 4+ χρόνια του blog είχα μόνο 5 αναφορές. Αν και ανεξάρτητη δισκογραφική μου έκλεισε και τα δύο blogs, γενικά με δισκογραφικές δεν είχα θέματα. Ίσα ίσα ο Jeff Swallom ο leader (και ιδρυτής) της δισκογραφικής Cultures Of Soul Records θεωρούσε πως έκανα καλή δουλειά και ακόμα μου στέλνει promo. Ή ο Greg Foat που είναι ευγενής μου είχε μιλήσει με ωραίο τρόπο για μια ανάρτηση που είχα κάνει για αυτόν και μου είχε ζητήσει αν ήθελα να διαγράψω το link για download που είχα. Εννοείτε ότι το έκανα, όπως επίσης και για τον δίσκο των Crystal Syphon και μερικά άλλα όμως.

Λεμ: Πιστεύεις ότι ήταν επώνυμη καταγγελία?

E.L.: Ποτέ δεν μου είχε γίνει επώνυμη καταγγελία απλά ξέρω ποιος έκλεισε τα blogs, τα οποία είχαν μια κοινή ανάρτηση για ένα δίσκο, δίχως όμως download. Γι αυτό έκλεισαν και τα δυο. Θα μου πεις γιατί το είχα κάνει; Όταν ανάρτησα στο BBIMS τον συγκεκριμένο δίσκο μετά από ένα τέταρτο ο leader της δισκογραφικής μου είπε να κατεβασω το download. Πρόσεξε: μετά από ένα τέταρτο! Για μενα αυτο σημαίνει ότι ή ήταν αναγνώστης του blog ή κάποιος άλλος πρέπει να του σφύριξε . Η google μια φορά όταν ανεβαζεις κάτι αργεί να κάνει refresh στα δεδομένα ώστε να είναι ορατό στους users. 

Εγώ κατέβασα το link αλλά ο τύπος ήθελε να διαγράψω και την ανάρτηση. Το είδα και εγώ εγωιστικά και ανέβασα την ανάρτηση και στα δυο blog. Το αποτέλεσμα γνωστό. Προειδοποίηση δεν είχα από κανέναν απλά μου έστειλαν κάποια mail που μου έλεγαν τα γνωστά περί πνευματικών δικαιωμάτων κλπ.

Λεμ: Υπήρχε καμία προστριβή με άλλους του μουσικού δικτυακού χώρου;

Ποτέ δεν είχα με κανένα blogger γκρίνια. Έτσι πιστεύω δηλαδή. Ξέρεις κάτι εσύ;
(σ.τ.Λεμ: Όχι, φίλε δεν έχω ακούσει κάτι. Βλέπω όμως μεγάλες "σφαγές" μεταξύ κάποιων μουσικών ιστολογίων, γι αυτό ρώτησα).

Λεμ: Κάθε ανάρτηση (με τα ταυτόχρονα uploads) πόσο χρόνο προετοιμασίας σου έπαιρνε για να ετοιμαστεί; 

E.L.: Επειδή ήξερα τι θα ανεβάσω, τα uploads τα έκανα απ την προηγούμενη μέρα. Ο χρόνος ήταν ανάλογα με το τη δίσκο η ταινία θα ανέβαζα και πως θα αξιολογούσα το κείμενο που θα αντέγραφα για να κάνω την ανάρτηση. 

Γενικά το BBIMS μου έδωσε την δυνατότητα να γνωρίσω ανθρώπους με κάποιους από αυτούς κάνουμε και κάποια μουσικά σχέδια για το προσεχές μέλλον. Φυσικά υπήρχαν και στιγμές που στενοχωρήθηκα όταν μου την έπεφταν κάποιοι και μου έλεγαν παπαριές. 

Λεμ: Μιας και ξέρω ότι είσαι πολυπράγμων, με τι άλλα projects ασχολείσαι αυτόν τον καιρό; Ραδιοφωνο, διοργάνωση συναυλιών κλπ

E.L.: Έχω μια μπάντα, ντουέτο, Eko Tiger λεγόμαστε με 5 επίσημες κυκλοφορίες. Χρησιμοποιούμε φυσικά και session μουσικούς όπως τον τρομπετίστα Στέλιο Χατζηκαλέα - πολλά υποσχόμενο έλληνα jazzman - ή σε κάποιο live πριν χρόνια τον Larry Gus και άλλους. 

Με το ραδιόφωνο ασχολούμαι απ το 1995. Τα τελευταία 4 χρόνια είχα αναλάβει μαζί με κάποιο φίλο την ευρωπαϊκή γιορτή της μουσικής για την περιφέρεια δυτικής Ελλάδας. Πρόσφατα έκανα ήχο για μια ταινία μικρού μήκους, Το Τιμολόγιο (Invoice) του Χαρ. Κοντοπανάγου, απ ότι μου είπαν τα παιδιά μάλλον θα προβληθεί στις νύχτες πρεμιέρας. Φέτος θα έχει μια καινούργια ενότητα για ταινίες μικρού μήκους. 

Λεμ: Ελπίζοντας η απάντηση να είναι ΝΑΙ, θέλω να σε ρωτήσω αν θα επανέλθεις. Με τι μορφή; Ένα νέο μπλογκ; Με τι θεματολογία;

E.L.: Θα επανέλθω μέσα στο χρόνο με νέο blog το σκέφτομαι καιρό. Θέμα θα έχει τη μουσική αλλα σε συνδυασμό με φωτογραφία αρθρα απο περιοδικά ελληνικά και ξένα του 60-70 περιοδικά που έκλεισαν και άφησαν ιστορία όπως Ζοο, Οζ με ανθρώπους,djs,bloggers,μπάντες μουσικούς....

Λεμ: Αν και καθαρόαιμα μουσικό μπλογκ μερικές προσωπικής φύσης καταγραφές παρείσφρεαν στο ρόστερ των αναρτήσεων σου. Θα «διακινδύνευες» περισσότερη προσωπική έκθεση μέσω στιγμών/σκέψεων/εμπειριών σου όταν αυτές είναι ποτισμένες με μουσική? (στο είχα ξαναπροτείνει θυμάμαι αυτό σε κάποιο σχόλιο).

E.L.: Δεν φοβάμαι να «εκτεθώ». Το κάνω όταν είμαι με φίλους. Αν και μου αρέσει ο 16corner που ανακατεύει τη μουσική με προσωπικές του ιστορίες. Πολύ φοβάμαι αν θα έκανα κάτι τέτοιο δικτυακά θα παρεξηγιόμουν. 

Όταν είχα γράψει μια προσωπική ιστορία για μια ελληνική μπάντα, τους Clown, εσύ μπορεί να μου είπες να γράφω τέτοιες ιστορίες κάποιοι άλλοι όμως άρχισαν τις μαλακίες. Είπαμε υπάρχουν και αυτοί. 

Λεμ: Ποιο είναι το πρώτο άλμπουμ που θα ανέβαζες αν ξεκινούσες τώρα το BBIMS; Ίσως αυτό που πιστεύεις ότι λείπει από το δίκτυο.

E.L.: Αν ξεκινούσα τώρα το BBIMS η πρώτη ανάρτηση θα ήταν LesMccann - Invitation to Openness στο player θα ανέβαζα το κομμάτι Lovers 15 λεπτά πραγματικής απόλαυσης. Στο αφιερώνω. 

Δεν νομίζω ότι λείπει κάτι απ το δίκτυο. 

Λεμ: Τι «κέρδιζες» και τι «έχανες» ανεβάζοντας κάποιο πανσπάνιο άλμπουμ από τη δισκοθήκη σου? 

E.L.: Ούτε κερδίζω ούτε χάνω κάτι ανεβάζοντας ένα δύσκολο album. Δεν το έχω σκεφτεί έτσι. Πιστεύω όμως ότι bloggers που ανεβάζουν δύσκολα πράγματα δίνουν την ευκαιρία στους αναγνώστες να ακούσουν και να εκτιμήσουν ένα lp που δύσκολα εντοπίζεται να το αξιολογήσουν ανάλογα και γιατί όχι αν το επιτρέπει η τσέπη τους να τα αγοράσουν. Εγώ τουλάχιστον έτσι κάνω. 

Λεμ: Η δισκοθήκη σου έχει ….. βινύλια.

E.L.: Η δισκοθηκη μου εχει δίσκους έχει και cds τα τελευταία 2 χρόνια εχει και μπομπινες. 

Λεμ: Από ποια ιστολόγια ενημερώνεσαι μουσικά/ ποια παραδέχεσαι?

E.L.: Ενημερώνομαι από λίστες κυρίως και από φίλους που άκουσαν κάτι καλό. Γενικά όμως οι δεκαετίες που με απασχολούν - από τα 50s μέχρι τα 70s - θέλουν ψάξιμο και τύχη. Δε νομίζω πως μπορείς να ενημερώνεσαι από κάπου συγκεκριμένα. 

Τα blog που μου αρέσουν τα είχα στη λίστα των ιστολογιων μου. Όλα είχαν κάτι το διαφορετικό.

Λεμ: Ένα άλμπουμ που δε θα ήθελες με τίποτα να μοιραστείς?

E.L.: Το album που δεν θα ήθελα να ξανά μοιραστώ είναι των νότιο Αφρικανών Batsumi. Φαντάζεσαι τους λόγους.....

Λεμ: Νομίζω πως κατανοώ... Φίλε Electric Looser, σ'ευχαριστώ ξανά τόσο για το Blue Beat In My Soul όλα αυτά τα χρόνια, όσο και για τον χρόνο που μου διέθεσες εδώ. Να είμαστε όλοι καλά και όλα τα άλλα τα φτιάχνουμε και από την αρχή άμα χρειαστεί. 

E.L.: Φιλιά πολλά φίλε Λέμον και σε ευχαριστώ ξανά για τη τιμή που μου έκανες.


υγ. Μια πύλη που οδηγεί στον κόσμο του Electric Looser, τουλάχιστον μέχρι το νέο του ιστολογικό εγχείρημα βρίσκεται ακριβώς εδώ:

https://www.facebook.com/valadis.looser

update: ο αγαπητός Electric Looser άνοιξε το blog που είχε στα σκαριά και κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί να βρει/ακούσει/διαβάσει/κατεβάσει τις επιλογές του του Spychedelic Sally. Καλή αρχή φίλε!

Οζυμανδίας

I met a traveller from an antique land

Who said: Two vast and trunkless legs of stone

Stand in the desert. Near them, on the sand,

Half sunk, a shattered visage lies, whose frown,

And wrinkled lip, and sneer of cold command,

Tell that its sculptor well those passions read

Which yet survive, stamped on these lifeless things,

The hand that mocked them and the heart that fed.

And on the pedestal these words appear

"My name is Ozymandias, king of kings:

Look on my works, ye Mighty, and despair!"

Nothing beside remains. Round the decay

Of that colossal wreck, boundless and bare

The lone and level sands stretch far away.

Ο Οζυμανδίας είναι ένα ποίημα (σοννέτο) του Percy Bysshe Shelley γραμμένο το 1817 που μάχομαι τριτοτέταρτη μέρα τώρα να αποκρυπτογραφήσω, πότε ξανά-διαβάζοντας το - διαφορετικές ώρες της μέρας κάθε φορά -, πότε μελετώντας στοιχεία για το πότε/πως/που γράφτηκε ή άλλα σχετικά με τη βιογραφία του ποιητή. 

"Ύβρις", θα αναφωνήσουν οι επαΐοντες μα ομολογώ πως συναντήθηκα μαζί του όπως αυτό απαγγέλθηκε στο trailer των τελευταίων (πολυαναμενόμενων) επεισοδίων του Breaking Bad (Για να λείψουν τα υπονοούμενα μερικών μερικών που λένε πως με τη συγκεκριμένη σειρά εξασκώ μόνο τη βίαιη πλευρά μου*) από τον Bryan Cranston.

Συνάντησα έναν ταξιδιώτη από χώρα αρχαία. 

Είπε: Τεράστια, δίχως κορμό, δυο πόδια πέτρινα

υψώνονται στην έρημο. Κοντά τους, μες στην άμμο

βυθισμένο, ένα θρυμματισμένο πρόσωπο· τα σκυθρωπά του

χείλη, πτυχωμένα σ' ένα χαμόγελο ψυχρής υπεροχής,

λένε ο γλύπτης τους πως διάβασε σωστά αυτά τα πάθη

που ακόμη ζούνε χαραγμένα στ' άψυχα ετούτα πράγματα

το χέρι που τα περιγέλασε και την καρδιά που τα 'θρεψε.

Και πάνω στο κρηπίδι αυτές οι λέξεις αχνοφαίνονται:

"Οζυμανδίας τ' όνομά μου, ο Βασιλεύς των Βασιλέων,

κοιτάξτε τα έργα μου. Ισχυροί, κι απελπιστείτε! "

Άλλο τίποτα δεν μένει. Γύρω από τη φθορά

των κολοσσιαίων ερειπίων, απέραντη, γυμνή,

μόνη η έρημος, κι επίπεδη, απλώνεται μακριά.

Η μετάφραση πιθανολογώ πως είναι του Χάρη Βλαβιανού καθώς είναι παρμένη από δικό του άρθρο, Με τίτλο "Τα συστατικά της ιδιοφυΐας", δημοσιευμένο στις Επιφυλλίδες της εφημερίδας " ΤΑ ΝEA" την 6η Μαρτίου του 2000

εφαπτομενικά

αγνώστου φωτογράφου / λεπτομέρεια

Συγκεντρωμένος εξ απαλών ονύχων στις δικές του ιδέες/ανησυχίες/θεωρήσεις/πλάνες/σκέψεις, συχνά-πυκνά περνάει μόνο ξυστά από την καθημερινότητα των άλλων. Εφαπτομενικά & αφηρημένα.
Το πόσο βαθύ θα 'ναι το σημάδι που θα αφήσει το πέρασμα του στον κόσμο δεν θέλει να το σκέφτεται (γιατί γνωρίζει πως μετά την καταστροφή μόνο οι κατσαρίδες και οι δίσκοι της Μούσχουρη θα επιβιώσουν).