τα κέρματα

Οδός Κολοκοτρώνη (Θεοδώρου). Τσάι του βουνού και κουλούρια στον άστεγο ζητιάνο της περιοχής, τρία χρόνια τώρα τον βλέπω να κοιμάται στο ίδιο σημείο, είπα να του παρέχω τις Παρασκευές το ίδιο πρωινό που κουβαλάω και για μένα απ’ το σπίτι. Νομίζω λόγω ντροπής που πλέον του αρνούμαι τα λίγα κέρματα που του έδινα παλαιότερα (και όχι ανθρωπιάς). Εξαγοράζω από τις τύψεις ένα ήρεμο στομάχι. Και τον ξανακοιτάζω στα μάτια όταν τον αντικαλημερίζω και του λέω το περιβόητο «δεν έχω ψιλά ρε φίλε».

Σταθμός μετρό Μοναστηράκι. Η αδυναμία του ηλικιωμένου κυρίου να εξυπηρετηθεί από το μηχάνημα αυτόματης πώλησης εισιτηρίων τον κάνει να κοιτάζει το μεταλλικό πωλητή σαν εξωγήινο ρομπότ. Ζητάει βοήθεια από το νεαρό χιπστερο-ζευγάρι (συγγνώμη για την «ταμπέλα», αλλά βαριέμαι να τους περιγράψω) δίπλα του, αλλά αυτοί παρόλο που μιλούν την ίδια γλώσσα φαίνεται σα να μην τον κατανοούν. Ή μάλλον καλύτερα σα να μην πιστεύουν στα αυτιά τους που τους μίλησε το γέρικο ον που τώρα κοιτάζουν με τη σειρά τους σαν εξωγήινο. «Που πάτε;» τον ρωτάω.  Πάει Χαλάνδρι, βγάζει μια χούφτα κέρματα, «Διάλεξε νεαρέ μου (χαχα) και ρίξε όσα θες να μου πάρεις ένα εισητίριο και μένα» μου λέει.

Λεωφόρος Αλεξάνδρας. Στην πολύκοσμη στάση του λεωφορείου μια σχεδόν σπαρακτική γυναικεία φωνή ακούγεται σε τακτά διαστήματα. «Μήπως σας περισσεύουν είκοσι λεπτά;»  λέει. Γυρνώ το κεφάλι μου δεξιά αριστερά αλλά αδυνατώ να εντοπίσω την πηγή. Καμμιά από τις παρευρισκόμενες γυναίκες δε μου ταιριάζει για κάτοχος της φωνής. Τελικά τη βλέπω. Καμιά σαρανταπενταριά χρονών, ξανθό μαλλί, μωχέρ (έτσι δε λέγεται το μαλλιαρό μαλλί πλεξίματος;) πουλόβερ, στενή κοντή φούστα και καουμπόικες μπότες. Ελάχιστοι της δίνουν. Θέλει να πάρει μια αυθεντική Μπάρμπι στην κόρη της, να μη ζηλεύει στην πρώτη Γυμνασίου που έχουν τα άλλα παιδάκια κι αυτή δεν έχει. Ανοίγει το πορτοφόλι της, μέσα έχει τουλάχιστον 50 εικοσάλεπτα.

Στο σταθμο (τον indieground αυτή τη φορά) βρίσκω ένα δίευρω. Το βάζω παρακαταθήκη για όποτε αγοράσουμε απορρυπαντικά.

Η εκπομπή

Με το βλέμμα (και το αυτί) ήδη στην επόμενη, την 100η εορταστική εκπομπή «στον λεμονοστίφτη», το σημερινό επεισόδιο παρότι πήγε πολύ καλά (υπέροχα τραγούδια, καλοδουλεμένο playlist που το ευχαριστήθηκα όπως πάντα, ακροαματικότητα και feedback από τους ακροατές, - εντάξει, κι εγώ καλούτσικος ήμουν - ) είχε την αύρα φτωχού συγγενή, την ψυχολογία μεσαίου αδελφιού και τη δροσερή σκιά των εκατέρωθέν του δίωρων. Ή έτσι μου φάνηκε εμένα; 

Ας είναι.

Όποιος/α θέλει να αντικειμενοποιήσει τη γνώμη μου δεν έχει παρά να την ακούσει ηχογραφημένη απ’ ευθείας από εδώ:

99th lemon's indieground radio show by Lemonostiftis on Mixcloud

ή να την κατεβάσει ως podcast σε εμ-πη-θρη επιτυγχάνεται με το πάτημα του ακόλουθου εκονιδίου:

click pic to download

Στο μετρό, την ώρα της επιστροφής. «Αγαπητοί συνάδελφοι, μήπως έχετε λίγα κέρματα και για μένα; Εχασα και τους δύο γονείς μου και έμεινα ορφανός στο δρόμο», λέει ένας τριαντάρης με γυαλιστερή όραση. Κάποιοι του δίνουν.

 Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν και καλό Σαββατοκύριακο σε όλους.

υγ. Το playlist όπως πάντα στο πρώτο δικό μου σχόλιο της ανάρτησης.

παρά ένα εκατό

"99 already". Το παρατρίχα 100^ο  και με πρώιμα εορταστικά (ευκαιρία ψάχνω) ψήγματα  επεισόδιο της εκπομπής "στον λεμονοστίφτη" θα γίνει γεγονός αύριο:

Παρασκευή 29 Νοεμβρίου, στις 10:00 το πρωί 

όπως πάντα.  Όποιος/α επιθυμεί να συμπορευτεί στις μουσικές διαδρομές που έχω επιλέξει να ακούσουμε δεν έχει παρά να συμπλέξει τις δικτυακές του ίνες με εκείνες του indieground online radio,  πατώντας εδώ:

https://www.facebook.com/events/1420643634833154/?source=1

Μια αλλιώτικη σκωτσέζικη βραδιά: The Pastels, Munich, 23.11.13

Έλα τι γίνεται εκεί πάνω; Πως τα περνάς; τον ρώτησα όταν μου τηλεφώνησε. Τριτοτέταρτη μέρα στη Γερμανία, σταλμένος από τη δουλειά του ο Ν. - όχι ότι θα τον χαλούσε να πάει μόνιμα... - φειδωλός  (sic) στις απαντήσεις του:

- Σήμερα θα πάω να δω τους The Pastels. (Η Ι. από μέσα φωνάζει ευχαριστίες για τα λουκούμια που της έστειλα).

- Οκ, ξέρεις εσύ: φωτογραφίες, βίντεο και γραπτή ανταπόκριση/review από τη συναυλία για το μπλογκ.

Μια αλλιώτικη σκωτσέζικη βραδιά (The Pastels, Feierwerk, Munich, 23.11.2013)

Κι ενώ οι υπόλοιποι ετοιμάζονταν για ceilidh, εγώ προτίμησα κάτι διαφορετικό, σκωτσέζικο μεν, αλλά δεν συμπεριλάμβανε formal dress code με τάρταν αλλά κάτι σε πιό pastel χρώματα.

Αυτή τη φορά δεν ήταν στη γειτονιά, ούτε τόσο αυθόρμητο όσο την προηγούμενη (Βλ. συναυλία Ariel pink), αλλά Gott sei dank, ανακάλυψα ότι το λεωφορείο που περνούσε έξω από το σπίτι σε άφηνε έξω απο τη πόρτα του venue!

Καλός οιωνός σκέφτηκα, και με το ελαφρότερο δυνατό συναυλιακό ντύσιμο, ξεκίνησα για το Feierwerk.

Μήνυμα στην είσοδο του venue:
EΔΩ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΣΗ ΓΙΑ
ΝΑΖΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ

Έφτασα λοιπόν στην ώρα μου στο άκαπνο συναυλιακό χώρο, ιδανικός για την περίσταση, με σαφή τη βελτίωση μου στο verstehen σχετικά με τις προηγούμενες επισκέψεις στη χώρα.

- (Ξέρετε δεν είναι εδώ η είσοδος για αυτό το gig, πρέπει να πάτε από την άλλη είσοδο, αλλά θα πρέπει να περιμένετε, δεν έχει ανοίξει ακόμα)

Εγώ

 -Ok

-( Ξέρετε η πρώτη μπύρα δεν έχει όσο αναγράφεται αλλά ένα ευρώ παραπάνω αλλά το εξαργυρώνετε στην επόμενη αγορά σας)

Εγώ

- Α, καλά, ορίστε

Μια ώρα αμηχανίας - μπυροποσίας μετά, σηκώνεται ο επίσης αμήχανος διπλανός μου που ξεφύλλιζε όλη την ώρα γερμανικά έντυπα, και ανεβαίνει στη σκηνή καθώς... ήταν ο frontman των Pastels!

Και ξεκίνησαν με το Summer Summits / Slowly Taking Place , το καλύτερο φετινό ορχηστρικό κομμάτι, αν όχι το καλύτερο φετινό κομμάτι εν γένει.

Κάτι οι μπύρες, κάτι η μουσική μπήκα αμέσως στο mood.

Δεν πρέπει να υπάρχει όμως πιό loser frontman. Άλλο να στο λέω, άλλο να το βλέπεις..

1. Προλογίζει το "hit" του νέου τους δίσκου ως εξής:  This is the single from our new album, not that it ever made it to the charts...

2. Συνεχίζει λέγοντας last time we played in Berlin (του φώναζουν οι υπόλοιποι της μπάντας Munich!). Άσε φίλε, την γάμησες την ιστορία, και τέλος

3. μισή ώρα μετά λέει, now we are gonna play some more songs from our new album and we'll go

Κι όλα αυτά με μια φωνή που ίσα που έβγαινε.

Με όλα αυτά εννοείται ότι μετά από κάθε κομμάτι όλο και πλησίαζα τη σκηνή. Εμένα δε με χάλασε καθόλου ο τύπος αντιθέτως τον θεώρησα adorable (αξιαγάπητο;) και πέρασα πολύ ωραία, σου βγάζανε ένα πολύ γλυκό και σπιτικό αίσθημα. Α, κάνανε κι encore! Ορίστε, πολύ ξεσηκωτικό

Οι Γερμανοί (υπήρχαν κι αρκετοί αγγλόφωνοι στο κοινό), δεν ενθουσιάστηκαν, αλλά αν κρίνω από το κολλημένο στα 80s trash pop ραδιόφωνο τους, δεν τους παίρνω και πολύ στα σοβαρά.

Και μετά βγήκαν οι Lali Puna, εγώ οπισθοχώρησα, οι Γερμανοί πλησίασαν και χόρευαν υπνωτισμένοι.

Περίεργο, σκέφτηκα και στο 4ρτο κομμάτι που έπαιξαν και βιντεοσκόπησα από το πλάι της σκηνής, έτρεξα να προλάβω το nightbus που πέρασε στην ώρα του.

Παρελειπόμενα.

Πρέπει να είμαι ο μοναδικός που βιντεοσκόπησα τους pastels, οπότε μιλάμε για ultra rare video footage!

Ο δίσκος και τα μπλουζάκια των pastels ήταν προς πώληση στα 14€-δεν πήρα, το μετάνοιωσα. Το εισιτήριο κόστισε 19,70€ και η μπύρα, το μπουκάλι των 500ml 3,40€, καθόλου άσχημα ε;

Οι Γερμανοί στα nightbuses ενώ ήταν τυπικότατοι στην ακύρωση των εισιτηρίων, πέρναγαν στη λούφα και έπιναν μπύρα από μπουκάλια αναψυκτικών

Το ceilidh τελείωσε την ίδια ώρα. Schlaf gut!

N

Ωραία η ανταπόκριση, ευχαριστώ Ν.

δυο κυριακές

Κοίταξα μια τελευταία φορά τις δυσοίωνες ωριαίες μετεωρολογικές προβλέψεις και οργανωμένος από βραδύς λες και θα πήγαινα σε εκστρατεία [φαγητό, νερό, ομπρέλα, τα αδιάβροχα ορειβατικά μποτάκια, ελαφρύ μα στεγανό ντύσιμο (όταν βρέχει δεν κάνει κρύο), δερμάτινο τζόκεϊ, φωτογραφική μηχανή, χρήματα σε όλες τις υποδιαιρέσεις, υγρά μαντηλάκια για απολύμανση χεριών, τσιγάρα, έξτρα σακούλες για τα βινύλια δίσκους μπας και βάλει νερό η δισκοτσάντα (χρειάστηκαν όντως)] και κύλησα προς το μετρό Πανόρμου, καλοκοιμισμένος αυτή τη φορά(*) και με γεμάτες μπαταρίες.

Ωραία η βόλτα (και) σήμερα παρότι δίσκους πολλούς δε βρήκα (δε στεναχωριόμαστε, το ταξίδι είπαμε μετράει), ο ουρανός έριξε πολυθρόνες, οι δρόμοι ποτάμι, μια δεκαπεντάλεπτη διακοπή ηλιοφάνειας, ένα καυτό τσάι, καναπέδες τώρα ο ουρανός, η φωτογραφική πήρε φωτιά:

Ιερά Οδός. Μετάνιωσα που ντράπηκα να φωτογραφήσω, γύρισα και πάτησα το κλικ.

Εδώ δεν ντράπηκα καθόλου. "Για σταθείτε μια στιγμή", είπα.

" Κύριε, κύριε ...κάτσε να του βάλουμε και γιαλιά!". Φυσικά κι έκατσα.

Κι εδώ, επί της Ιεράς οδού, ξεπέρασα το δισταγμό μου ακαριαία.

Μοναστηράκι, χωρίς (πολλά) λόγια.

(*) Κυριακή, οικογενειακό γεύμα σε εστιατόριο τις προάλλες, με αφορμή τη γιορτή των γονιών και λογοτεχνία στο επίκεντρο της κουβέντας. Η αδελφή μου - όψιμη λάτρης του έπειτα από ένα βιβλίο του που της χάρισα (το είχα διπλό) – αναλύει πωρωμένα τον Κόου, απέναντί της ο πατέρας μας (όταν δεν "συγγράφει" ο ίδιος κατά την προσφιλή του συνήθεια τα τελευταία χρόνια (?) – που να σου λέω τι τραβάω στην αποκρυπτογράφηση των ακαταλαβίστικων χειρόγράφων του) εναντιώνεται στις δια στόματος Αστυνόμου Χαρίτου απόψεις του Μάρκαρη κι η μάνα όλο παραδόξως (καθώς δε βλέπω να την έχει ...επηρρεάσει ακόμα) Ίρβιν Γιάλομ. Τα ανήψια τώρα εκ δεξιών μου:  τα παραμύθια του Στήβεν Χώκινς ο μικρός και Νικ Χορνμπυ ο μεγάλος, ενώ ο μπαμπάς τους κάποια περιπετειώδη τριλογία.

Εγώ τους κοιτάζω έναν-έναν παραξενεμένος, δεν πιστεύω στα αυτιά μου, τους ρίχνω αλλόκοτα μπαϊλντισμένα βλέμματα – ίσως να φταίει που μετά το χθεσινό ξενύχτι κοιμήθηκα μόνο δυο ώρες μετά πήγα Μοναστηράκι (ήπια και τις πρώτες μου μπύρες) - και τουρτουρίζω, κουνάω το κεφάλι μου με εκείνο τον τρόπο που κουνάει το κεφάλι του κανείς όταν δεν καταλαβαίνει τη γλώσσα του συνομιλητή του κι επειδή πρέπει να πω κι εγώ κάτι, τους προτείνω το «Μια σχεδόν φυσιολογική οικογένεια» του David Sedaris.  17/11

ούτε μια φωτογραφία

Ενθουσιασμένος από το σημερινό επεισόδιο - το οποίο ταρακούνησε για τα καλά τα κοντέρ προσωπικής μου ικανοποίησης αλλά και ακροαματικότητας – ακολούθησα τα πόδια μου φεύγοντας απ’ το σταθμό, κι αυτά, αντί να με γυρίσουν σπίτι,  με οδήγησαν στα πέριξ της κεντρικής αγοράς της πόλης. 

Σε αναζήτηση εκείνου του σπάνιου βινυλίου (μη με ρωτήσεις, ακόμα δεν έχω καταλήξει ποιο είναι, μάλλον είναι η ίδια η ιδέα που με σπρώχνει προς «αυτό») μια ερώτηση μου σε ένα παλαιοπωλείο της παρακμής, αρκούσε να στείλει έναν μελαμψό νάνο για οδηγό μου στα έγκατα (κυριολεκτικά) της πόλης.

Ακολουθώντας βιαστικά τα φωτεινά ίχνη του αχνού φακού που κρατούσε ο προπορευόμενος οδηγός μου (δέκα ως οδηγός, μηδέν ως ξεναγός καθώς δεν κατάφερα να του πάρω λέξη σε γλώσσα που να καταλαβαίνω) και προσέχοντας που πατάω, βυθίστηκα κάτω/πίσω/μέσα στο γνωστό κομμάτι της πόλης, σε στοές, υπόγεια και αποθήκες στα σκοτάδια των οποίων βρίσκονται φυλακισμένες οικοσκευές κλεισμένων από δεκαετίες νοικοκυριών. 

Αρμαθιές κλειδιών κουδουνίζουν και βαριές αμπάρες ανασηκώνονται. Στο μυαλό μου τριγυρνάει το “The only earthman in town” των Cressida που έπαιξα το πρωί στην εκπομπή ενώ αναρωτιέμαι πότε θα μεταλλαχτώ κι εγώ, η δυσωδία ανά διαστήματα είναι παρά τρίχα ανυπόφορη. Αν τουλάχιστον είχα ένα καναρίνι και το έβαζα πρώτο πριν μπω.
Τα ευρήματα λίγα σε αντιδιαστολή με τη μεγάλη προσπάθεια, δεν αγοράζω ούτε αυτά. Το ταξίδι είναι που μετράει, έτσι δε λέει ο ποιητής;. 

Ζαλισμένος βγαίνω από τα άδυτα ξανά στην επιφάνεια, παίρνω δυο τρεις γερές τζούρες αέρα, το φως του ήλιου με τυφλώνει και η άκρη του ενός μου ματιού (το άλλο ενάμιση επιτηρούσε τη διαδικασία απολύμανσης των άνω μου άκρων με μαντηλάκια χόντος) προλαβαίνει να αρπάξει την φιγούρα του teddyscare να εξαφανίζεται μέσα σε μια αυλή κάμποσα μέτρα παραπέρα.

Του φωνάζω, προβάλλει αυστηρός στην αυλόπορτα μέχρι να με δει, κουβεντιάζουμε και ταυτόχρονα με ξεναγεί (δέκα ως ξεναγός) στο κτίριο της δουλειάς του, ίσως στο ομορφότερα ανακαινισμένο κτίριο του χίλιαοκτακόσιακάτι που έχω δει, τόσο συχνά περνάω από εκεί πως γίνεται να μην το έχω παρατηρήσει, κάνοντας με ταυτόχρονα να συνειδητοποιήσω πως πρέπει που και που να αλλάζεις πεζοδρόμιο πριν κοιτάξεις τα ίδια πράγματα. 

Δεν έβγαλα ούτε μια φωτογραφία.

Τόσο για το περιεχόμενο όσο και για τους λόγους για τους οποίους ευχαριστήθηκα το σημερινό επεισόδιο θα μπορούσα να γράψω 1-2 ακόμα παραγράφους αλλά καλύτερα να το αφήσω στην ευχέρεια όποιου/ας επιθυμεί να το διαπιστώσει ιδίοις ωσίν: 

98th lemon's indieground radio show by Lemonostiftis on Mixcloud

Η απόκτηση του επεισοδίου ως podcast σε εμ-πη-θρη επιτυγχάνεται με το πάτημα του ακόλουθου εκονιδίου:

click pic to download

Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν και καλό Σαββατοκύριακο σε όλους.

υγ. Το playlist όπως πάντα στο πρώτο δικό μου σχόλιο της ανάρτησης.

υγ2. Να δω πότε θα μάθω πως από τη δεκαετία του 80 εως σήμερα έχουν περάσει 30 και όχι 20 χρόνια. 

ακόμα η Παρασκευή;

Monday morning feels so bad, Everybody seems to nag me, Comin' Tuesday I'll feel better

Even my old man looks good, Wednesday just won't go, Thursday goes too slow

I've got Friday on my mind

Έχοντας να επιλέξω - μέρες "παιδεύομαι" - ανάμεσα σε δεκάδες ιδεών και εκατοντάδς υποψήφιων τραγουδιών βρήκα την άκρη του νήματος προ ολίγου, περιμένοντας σε μια γιγάντια ουρά δημόσιας υπηρεσίας. Έτσι το αυριανό επεισόδιο (S03Ep08) που φέρει τον τίτλο «Friday on my mind» είναι (σχεδόν) έτοιμο να βρει το δρόμο του στον δικτυακό αέρα την:

Παρασκευή 22 Νοεμβρίου στις 10:00 το πρωί όπως πάντα. Όποιος/α επιθυμεί να πορευτούμε ΠΑΡΕΑ στις μουσικές περιπλανήσεις (πως τα λέει ο διαφημιστής, ε;) που έχω σχεδιάσει να ακούσουμε δεν έχει παρά να συμπλέξει τις δικτυακές του ίνες με εκείνες του indieground online radio,  πατώντας εδώ:

https://www.facebook.com/events/1415658182001278/?source=1

οι καθήμενες των Αθηνών

1. Αθηναΐδος

2. Οδός Αθηνάς

3. πλατεία Αργεντινής

4. Βουκουρεστίου

5. πλατεία Κεραμεικού

6. Ιπποκράτους

7. οδός Πανόρμου

8. λεωφόρος Μεσογείων

9. πλατεία Συντάγματος

10. ?

11. Μουσείο Φωταερίου

12. Λεωφόρος Πεντέλης

13. Πανεπιστημίου

14. Μοναστηράκι

15. Ιερά Οδός

16

ανταπόκριση χωρίς γκρίνιες από τους Growlers

Έχοντας ανακάμψει της εξάντλησης απανωτών ξενυχτιών με 15 ώρες ύπνου (πέρασα τη μισή Κυριακή κοιμούμενος) προσπαθώ έστω και μεταχρονολογημένα να ανακαλέσω σε ανάρτηση τη συναυλία των Growlers το βράδυ της προηγούμενης Παρασκευή που πάει κάπως έτσι:

Παρασκευή βράδυ, στα πρόθυρα εξάντλησης και κρυολογήματος, ένα γρήγορο καυτό μπανιο και έξω στο δρόμο. "Πάμε πιο γρήγορα" λέω του Ν, αυτός ως συνήθως καθυστερεί, σήμερα έχει βαλθεί να μάθει το καινούριο ραδιοσιντι του αυτοκινήτου του, με τα πολλά ξεκινάμε φτάνουμε στο Αν, ο κακός χαμός απ’ έξω από κόσμο και ένα χαρτί να γράφει sold out δίπλα από την αφίσα των Growlers. Ευτυχώς εμείςέχουμε εισητήρια. "Αργήσαμε" λέει ο Ν., τον αγριοκοιτάω και χωνόμαστε στα έγκατα του Αν.

The Social End Products

Αδιαχώρητο μέσα. Εμείς, σαν άλλοι Μωυσήδες ανοίγουμε πέρασμα ανάμεσα στον κόσμο, - παίζουν ήδη οι δικοί μας The Social End Products - και πλασαριζόμαστε στο κοινό. Οι S.E.P. παίζουν ένα μίγμα γκαραζο-πάουερ 60ς pop, δεν τους έχω ξανακούσει, φλάουτο, ωραίες, δυνατές ενορχηστρώσεις σε αξιομνημόνευτα τραγούδια, δεμένος ο ήχος της μπάντας, ότι πρέπει για ξεκίνημα σκέφτομαι.
Γι αυτό άλλωστε «τσίμπησα» και τη βινυλιακή έκδοση του άλμπουμ τους "Nutre Tu Cabeza"  [η οποία μάλλον με απογοήτευσε μια μέρα μετά  – όχι ότι είναι άσχημο το πόνημά τους - αντιθέτως - , αλλά να: σε ολόκληρο το άλμπουμ είναι διάχυτη (copy-paste) εκείνη η garage παραγωγή που συναντάς σε οποιοδήποτε τραγούδι που φιλοξενείται στις συλλογές pebbes] στην τιμή των 10 έουρος.

Tomorrow's Tulips

Ώρα για μπύρες, τσιγάρο, κατούρημα, εύρεση γνωστών και χάσιμο θέσης κατά τη διάρκεια της εμφάνισης του δεύτερου support. Αδιάφοροι για τα γούστα μου οι αμερικάνοι  Tomorrow'sTulips. Όχι κακοί, απλά κάτι συμπαθές να παίζει, ίσως να τους αξιολογούσα θετικότερα στις αρχές των 90s, εμφανισιακά μου θυμίζουν αβάσταχτα μεσήλικους Hanson (mmm bop) με βαμμένες grunge τις κιθάρες τους.

Ο κόσμος άμα τη εμφανίσει των The Growlers ανταριάζει, μέσα στο στριμωξίδι οι ψηλότεροι των θεατών επωφελούνται και περνούν μπροστά από κάθε έχοντα τον ελληνικό μέσο όρο ύψους, αλλά τι μπορείς να κάνεις;

The Growlers

Η ιδιάζουσα φωνή του μεταμοντέρνου crooner Brooks Nielsen με την "γκρινιάρικη" φωνη ξεκινά, κάθε άλλη μου σκέψη (ίσως εκτός του να αφήνω – μάταια - χώρο στις δυο πανίκοντες κοπέλες εκ δεξιών μου ώστε να βλέπουν κι αυτές) πάει περίπατο και παρασύρομαι χορεύοντας στα λίγα τετραγωνικά εκατοστά που μου αναλογούν από τα τραγούδια της μπάντας με τον απαθέστερο μπασσίστα όλων των εποχών. 
Στα τρίλεπτα garage/reggae anthems, τα ψυχεδελικά μπολερό και τις country surf μπαλλάντες των Growlers συνειδητοποιώ πως οι ιδρυτές του «Beach Goth», όπως οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται έχουν κάτι για όλους και πολλά απ’ ότι φαίνεται για μένα.

Συμβαίνει σπάνιες φορές τελευταία να ευχαριστιέμαι – όπως συμβαίνει τώρα - την εμφάνιση ενός συγκροτήματος στο 100% του ρεπερτορίου του.  Αγνοώντας μάλιστα τον σχετικά κακό ήχο – τι είχες Γιάννη; τι είχα πάντα - του Αν Club.

o Brooks Nielsen των Growlers

Ομολογουμένως ξεχωριστή φιγούρα ο τραγουδιστής Brooks Nielsen, σε μεγάλα κέφια την Παρασκευή,  δίνει στα σίγουρα το κάτι παραπάνω στην μπάντα. Τόσο αισθητικά (“κρίμα που κουρεύτηκε», είπε ο Α. στο τέλος) όσο και στην (πολύ πιο μετρημένη συγκριτικά) κινησιολογία του μου έφερνε στο μυαλό τον Freddy Mercury.  

Someday, Gay Thoughts, One Million Lovers, Drinking the Juice Blues/Hashima, Naked Kids, People Don't Change Blues, Empty Bones μεταξύ άλλων.

Ακολουθεί ως μικρό δείγμα από το live της Παρασκευής, το τρίτο και λιγότερο κακοφωτισμένο απ' όσα βιντεοσκόπησε ο Ν. λίγο πριν γεμίσει η κάρτα μνήμης της φωτογραφικής μηχανής. Είναι το Empty Bones με το οποίο έκλεισαν τη συναυλία.

7 στα 10 αστεράκια της κλίμακας λεμονοστίφτη το λοιπόν.

μια μέρα μετά / σαράντα χρόνια πριν

Τα κιλά του κάθε άλλο παρά τον εμπόδισαν να προσεγγίσει το στόχο του. Σκαρφάλωσε. Πήρε μια ανάσα, έβαλε τα χέρια στη μέση και έπιασε να χαζεύει πότε το πλήθος γύρω του πότε τον αττικό ουρανό που τον τυλίγει.

Οδός Πατησίων, 16^η Νοεμβρίου 1973 κι αυτός είναι ανεβασμένος σε μια από τις κολώνες που στηρίζουν τα κάγκελα του Πολυτεχνείου. Στη δική του κολώνα γράφει « Έξω οι ΗΠΑ». Τότε δεν γνώριζε ότι εκείνη τη μέρα έγραφε ιστορία, εδώ δεν ήξερε τι φαγητό θα έτρωγε το βράδυ σπίτι του. Αν και όποτε κατάφερνε να επιστρέψει.

Χρόνια αργότερα ήταν που πέρασε κορνίζα στη φωτογραφία των επαναστατημένων του νιάτων και την κρέμασε πάνω από τον πάγκο που ο ίδιος αποκαλεί γραφείο. Δεν ξέρω αν έχει χρόνο να την κοιτάξει καθόλου ή να σκεφτεί το πώς πήγε η ζωή του, η γενιά του, η χώρα του από τότε μέχρι τα σήμερα. Ίσως και να της ρίχνει και μια ματιά την ώρα που ξεκλειδώνει το προπατζίδικο κάθε πρωί. Αναγκαστικά, αφού ο νεότερος εαυτός του τον κοιτάζει πρώτος.

Η σημερινή εκπομπή που κινήθηκε - στο κλίμα της μεθαυριανής 17^ης -, πήγε – υποκειμενικά – πάρα πολύ καλά (αν εξαιρέσεις ότι «αυτοσχεδίασα» έχοντας ξεχάσει σπίτι τη λίστα με τη σειρά των τραγουδιών και τις σημειώσεις επ’ αυτών). Ευχαριστώ όσους και όσες φίλους/ες μου κράτησαν παρέα σήμερα ακούγοντας ή/και επικοινωνώντας.

Όποιος/α θέλει να αντικειμενοποιήσει τη γνώμη μου δεν έχει παρά να την ακούσει ηχογραφημένη απ’ ευθείας από εδώ:

97th lemon's indieground radio show by Lemonostiftis on Mixcloud

Ή να την κατεβάσει ως podcast σε εμ-πη-θρη επιτυγχάνεται με το πάτημα του ακόλουθου εκονιδίου:

click pic to download

 Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν και καλό Σαββατοκύριακο σε όλους.

υγ. Το playlist όπως πάντα στο πρώτο δικό μου σχόλιο της ανάρτησης.

υγ2. Οι φωτογραφίες της ανάρτησης δεν είναι οι καλύτερες που τράβηξα για την περίσταση αλλά οι λιγότερο "αδιάκριτες", οπότε...

υγ3. Ευχαριστώ ξανά φίλε Electric Looser για την χορηγία του Andrea του Moustaki ("Το σφαγείο" του Μ. Θεοδωράκη).

έλλειψη βαρύτητας

Είχα κολλήσει να παίξω ένα τραγούδι στην αυριανή εκπομπή που δεν το έβρισκα με τίποτα. Δίσκοι, κασσέτες, mp3, torrent, δίκτυο κλπ κλπ. Πουθενά. Λίγο πριν συμβιβαστώ με την ιδέα ότι "δεν" σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω τα μεγάλα μέσα.

- Έλα φίλε (*) μπας και έχεις το "...." (έκπληξη), σε παρακαλώ, και αν δε σου κάνει κόπο, και ...

- Χμμμ, κάτι θα κάνω!

Λίγη ώρα μετά το λινκ με το εν λόγω τραγούδι ήταν στο inbox μου. Έκλεισε το playlist για αύριο.

Σαν έτοιμο από καιρό, και μέσα στο πνεύμα των ημερών, ένα ακόμα επεισόδιο (S03Ep07) περιμένει να βρει το δρόμο του στον δικτυακό αέρα. Τραγούδια που περιστρέφονται γύρω από λέξεις, έννοιες και ιδέες ξεδιαλέγονται και στοχοποιούν την κεντρική ιδέα του επεισοδίου που φέρει τον τίτλο «No gravity here».

Παρασκευή 15 Νοεμβρίου  στις 10:00 το πρωί όπως πάντα λοιπόν και όποιος/α επιθυμεί να συμ-πορευτεί μαζίμου στο αυριανό επεισόδιο δεν έχει παρά να συμπλέξει τις δικτυακές του ίνες με εκείνες του indieground online radio,  για να ακούσουμε ΠΑΡΕΑ τα τραγούδια που έχω διαλέξει, πατώντας εδώ:

https://www.facebook.com/events/1380211195556328/?source=1

ες αύριον λοιπόν.

(*) ο φίλος Electric Looser, οικοδεπότης του πάλαι ποτέ Blue Beat In My Soul άνοιξε (μετά το τέλος αυτού) ένα καινούριο μπλογκ για να  συνεχίσει το μουσικό του - και όχι μόνο - ταξίδι σ' αυτό και εγώ τον καλωσορίζω ξανά και το προτείνω ανεπιφύλακτα. Ο τίτλος αυτού:

Spychedelic Sally