Θα ‘ρθει μια μέρα που απ’ την Αθήνα θα πάω στο Μοντεβιδέο

Υπήρξε, πρόσφατα, μια Παρασκευή που έριξε χαλάζι, και που το μεσημέρι της με βρήκε να βγάζω τα μουσκεμένα μου ρούχα και να κυλιέμαι με την απόλαυση που σου δίνει η εξουθένωση στον καναπέ. Με το ανοιχτό ραδιόφωνο να παίζει ‘τραγούδια αγάπης και μίσους’ σε εκείνη την ένταση που ακούει μόνο το υποσυνείδητο, ρίχνω μια κουβέρτα Ναούσης πάνω μου, να μην ξεπαγιάσω από την απογευματινή υγρασία που κερδίζει κατά κράτος τη μάχη των εντός της οικίας μου καιρικών φαινομένων, και σ’ ένα λεπτό ξανανοίγω τα μάτια μέσα σε κάποιο όνειρο.

Με καμία βεβαιότητα δε μπορώ να πω τι όνειρα έβλεπα αλλά θυμάμαι τον απόλυτο τρόπο με τον οποίο τίναξαν τη γλυφή μυρωδιά του ύπνου από πάνω μου τα παρακάτω λόγια 

Θά ῾ρθει μιὰ μέρα ποὺ δὲ θά ῾χουμε πιὰ τί νὰ ποῦμε

Θὰ καθόμαστε ἀπέναντι καὶ θὰ κοιταζόμαστε στὰ μάτια

Ἡ σιωπή μου θὰ λέει: Πόσο εἶσαι ὄμορφη, μὰ δὲ

βρίσκω ἄλλο τρόπο νὰ στὸ πῶ

Θὰ ταξιδέψουμε κάπου, ἔτσι ἀπὸ ἀνία ἢ γιὰ νὰ

ποῦμε πὼς κι ἐμεῖς ταξιδέψαμε.

Ὁ κόσμος ψάχνει σ᾿ ὅλη του τὴ ζωὴ νὰ βρεῖ τουλάχιστο

τὸν ἔρωτα, μὰ δὲν βρίσκει τίποτα.

Σκέφτομαι συχνὰ πὼς ἡ ζωή μας εἶναι τόσο μικρὴ

ποὺ δὲν ἀξίζει κἂν νὰ τὴν ἀρχίσει κανείς.

Ἀπ᾿ τὴν Ἀθήνα θὰ πάω στὸ Μοντεβίδεο ἴσως καὶ

στὴ Σαγκάη, εἶναι κάτι κι αὐτὸ δὲ μπορεῖς

νὰ τὸ ἀμφισβητήσεις.

Καπνίσαμε -θυμήσου- ἀτέλειωτα τσιγάρα

συζητώντας ἕνα βράδυ

-ξεχνῶ πάνω σὲ τί- κι εἶναι κρῖμα γιατὶ ἦταν τόσο

 μα τόσο ἐνδιαφέρον.

Μιὰ μέρα, ἂς ἤτανε, νὰ φύγω μακριά σου ἀλλὰ κι

ἐκεῖ θά ῾ρθεις καὶ θὰ μὲ ζητήσεις

Δὲ μπορεῖ, Θέ μου, νὰ φύγει κανεὶς μοναχός του.

του Μανόλη Αναγνωστάκη. 

Συγκινητικά ερμηνευμένα από μια μπάντα που ακούει στο – εμπνευσμένο από το μεγάλο καταστασιακό - παράδοξο όνομα The Guydeborians. 

Υπήρξε μια Παρασκευή που άκουσα αυτό το τραγούδι για πρώτη αλλά και για τεσσαρακοστή (και σίγουρα όχι τελευταία) φορά. 

Άκουσέ το σε παρακαλώ: